- LUDZIE! – wrzasnął Riley, idąc do lasku, żeby się załatwić. – Tu jest jedzenie!

Dalton zerwał się na równe nogi i popędził w stronę głosu chłopca. Gerard poszedł w jego ślady i chwilę potem był już tylko kilka kroków za głodnym Daltonem. Naraz wpadli do drewnianej chatki i wywalili się na jedzenie leżące dookoła.

- O, chłopie – wyszeptał Dalton, wpychając w siebie bułkę. – Jakie to jest dobre.

- Warzywa jedz lepiej! – krzyknął do niego Gerard z drugiego końca pomieszczenia, dobierając się do części ze słodyczami.

Po kilku minutach dołączyli do nich Hunter, Jean i Riley, ale oni kulturalnie zabrali się do jedzenia.

- Zaraz zwymiotuję – mruknął Dalton po jakimś czasie. – To chyba jedenasta kremówka.

- Ja nie wiem jak ty możesz być taki chudy i tyle w sobie mieścić – powiedziała Jean, uśmiechając się. – Ja po trzech kanapkach już jestem pełna!

- Dwunasta – wymamrotał nastolatek z buzią pełną budyniu. – Ja mogę jeść i jeść. Jeszcze tamtego rogu nie sprawdzałem – popatrzył w najodleglejszy kąt pomieszczenia. – Może będą krówki... Tego jeszcze nie jadłem!

Podczołgał się kilka metrów przed siebie.

- Tu są zegarki! – Zawołał. – I buty! Co to? A no tak, to przecież pasek... Mam nóż! Gdybym wcześniej to widział to pokroiłbym tamtą pomarańczę...

Pozostałe osoby podeszły do miejsca, z którego dobiegał jego głos.

- Po co te rzeczy? – spytała Jean.

- Bierzemy zegarki – zdecydował Hunter. – Po coś one tu są w końcu. Niech każdy założy po jednym.

- Ale ich jest sześć – mruknął Riley, próbując założyć zegarek jedną ręką. – A nas pięć.

- Jeszcze ta osoba w chatce – przypomniała Jean. – Weźmy też dla niej trochę jedzenia i rzeczy z tego rogu. Patrzcie, mamy plecak!

- I liny – dodał Dalton. – Chętnie się nimi zajmę. Plecak możemy obładować jedzeniem, bo coś czuję, że długo tu nie zostaniemy. Kto się zgłasza na ochotnika, żeby go nieść?

- Ja mogę – Hunter wzruszył ramionami. – Ale dam tam pożywniejsze jedzenie, niż kremówki. Coś, czym się najemy.

- Skoro mamy nóż to mogę zrobić kanapki – zaproponowała Jean, oddalając się w stronę bułek. – Wezmę też jakieś warzywa.

- To dobrze – mruknął Riley.

- Nie dobrze, tylko majonez – poprawił Dalton. – Lepiej pasuje.

- Nadal uważam, że jesteś dziwny – westchnął Gerard, podnosząc jeden z noży. – Biorę jeden. Tam leży więcej takich narzędzi. Proponuję, żeby każdy sobie coś wziął – na wszelki wypadek.

- Ktoś musi nieść wodę – stwierdził Hunter. – Mamy takie bidony. Niech każdy napełni sobie jeden i przypnie do pasa to nie będzie problemu.

- O, bracie! – krzyknął Dalton. – Zaklepuję łuk!

Chłopak stał wpatrzony w zwyczajny, drewniany łuk, stojący w rogu budynku. Obok leżały trzy kołczany ze strzałami – każdy miał po dwanaście. Obok leżała niewielka kusza, a zaraz obok niej włócznia.

- Skoro to dali to znaczy, że trzeba będzie się bronić – stwierdziła Jean, wracając z siatką kanapek. – Wezmę kuszę. Nie powinno być tak trudno z niej strzelać. Zrobiłam nam osiemnaście kanapek. Przepraszam, jeśli ktoś nie je mięsa, bo wszystkie są z sałatą, szynką i serem. Podaj mi plecak, Hunter. Pójdę jeszcze po jakieś warzywa.

- Ale dobra organizacja – mruknął Riley. – W sensie, naprawdę to robi wrażenie.

- Kończmy pakowanie i idziemy – oznajmił Hunter. – Póki co, niech jedzenie z plecaka tam zostanie. Weźmy na zewnątrz jeszcze trochę. I rzeczy dla tego tajemniczego gościa w zamkniętej chatce.

Tak więc zrobili, ale kiedy podeszli do chatki, okazało się, że drzwi były uchylone.

C.D.N.

---------------

No to tak. Nie wiem, co mam Wam powiedzieć.

Ktoś ma jakieś pytania czy coś?

Jakie fajne TEORIE SPISKOWE?

Lubię teorie spiskowe....