Dla Mary-just-Mary

Nie jestem pewna czy tak nazywa się ten ship...

No i przepraszam za takie opóźnienie.

~×~×~

Killer zapukał w wielkie drewniane drzwi, po czym lekko je uchylił i zajrzał do pomieszczenia.
- Szefie, mam sprawę... - zaczął, jednak urwał widząc, w jakim nastroju jest Nightmare.

Delikatnie mówiąc, władca koszmarów, był wkurzony.
Można nawet śmiało powiedzieć, że wręcz kipiał z wściekłości.

A każdy, chociaż odrobinę myślący sługa wie, że dowódcy takiego jak Night, za wszelką cenę powinno się unikać w czasie jego gorszego nastroju.

Po cichu zaczął się wycofywać, jednak było już za późno.

Doktor Octopus numer dwa, odwrócił się w jego kierunku.
- Czego? - warknął, patrząc na swojego podwładnego spod byka.
- J... Już nic, nie chcę ci przeszkadzać, sze-
W tym momencie ośmiornica błyskawicznym ruchem złapała białego szkieleta swoimi mackami i rzuciła nim o ścianę.

Killer syknął z bólu.

Być może i był sadystą, ale zdecydowanie nie zaliczał się do masochistów.

- Jeżeli przychodzisz bez powodu, to nie myśl, że ot tak to zostawię - wysyczał były strażnik negatywnych emocji. - Musisz ponieść konsekwencje.
- A-ale ja... - zaczął mordeca, jednak nie dane mu było dokończyć, gdyż znów wylądował na ścianie, rzucony w nią przez swojego szefa.

Kiedy w końcu pokryty czarną mazią szkielet skończył wyżywać się na swoim podwładnym, bez słowa wyrzucił go za drzwi i zamknął je z trzaskiem.

Potwór z trudem podniósł się na nogi.
Chętnie zawołałby kogoś aby mu pomógł, ale to nie było w jego stylu. Poza tym, nikt ze znajdjących się na zamku nie przyszedł by mu z pomocą. No może z wyjątkiem tego małego szkielecika z łukiem, który siedział w podziemnej celi...

- Cholerny Nightmare... - mruknął z wściekłością i poczłapał w kierunku swojej kwatery.

Zdecydowanie miał dość wrażeń na ten dzień.

~×~×~

Obudziło go walenie w drzwi.

- Killer, śmieciu! Wyłaź natychmiast! - głos Dusta przebijał się przez kamienne ściany i stalowe drzwi.
Ten to umie się wydzierać...

Nie miał ochoty wstawać.

Obrócił się na drugi bok i zakopał głębiej w kołdrze, całkowicie ignorując wrzaski swojego kompana.

~×~×~

- Kur*a! - Murder z wściekłością walnął pięścią w drzwi.

Wiedział, że jeżeli nie przyprowadzi na śniadanie tego durnia, szef się wścieknie. Już kiedy wysyłał go po nieobecnego potwora, sprawiał wrażenie z lekka zdenerwowanego.
Dust nie miał pojęcia, czemu ich przywódcy tak bardzo zależało na obecności Killera, ale nie miał zamiaru o to pytać.
Chciał jeszcze trochę pożyć.

Gorączkowo zastanawiał się co zrobić.
Wszystkie opcje jakie przyszły mu do głowy, były ryzykowne.

W końcu wybrał mniejsze zło.

- KILLER! - ryknął, wbijając w drzwi serię kości i strzelając w nie blasterami.

Metal z łoskotem opadł na podłogę w sypialni.

~×~×~

Szkielet zerwał się z łóżka jak oparzony.

- Dust, ty kretynie! Pogięło cię? - zapytał, patrząc wściekle na sprawcę zniszczenia jego drzwi, stojącego od niechcenia w wejściu.

Szielet spokojnie odwzajemnił spojrzenie mieszkańca kwatery i z równie stoickim spokojem lekko się uśmiechnął.
- Nie. - odparł pogodnym tonem. - Za to ciebie chyba już tak.

Killer zdębiał.

- Słucham?!
- Tylko szaleńcy i debile pozbawieni mózgu ryzykują olaniem Nightmare'a.

Jeżeli to możliwe, potwór osłupiał jeszcze bardziej.

Więc on przyszedł z polecenia szefa?

Oj.

- Daj mi dwie minuty.

~×~×~

Kiedy we dwóch zjawili się w jadalni, reszta ich "zespołu" właśnie kończyła posiłek.
Oczywiście, nie mogło się obyć bez śmieszków z ich strony...

- Ooo, śpiąca królewna jednak przyszła!
- Brawo rycerzu Dust, udało ci się ją uratować!
- To teraz ten moment z pocałunkiem?
- Hahah, taaak! Dawajcie! Buzi-buzi musi być!

Prawdopodobnie, w tym momencie oba obiekty żartów, rzuciłyby się na nich i wszystko skończyłoby się wielką bijatyką, jednak Nightmare najwyraźniej postanowił interweniować.

- Zamknąć się wszyscy! - wywarczał groźnie, patrząc groźnie na swoich podwładnych. - Skończyliście? To wynosić się stąd. Natychmiast!

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, całą grupkę żartownisiów wywiało.

Dust i Killer popatrzyli po sobie z cieniem niepokoju.
Doskonale zdawali sobie sprawę, że to może skończyć się bardzo źle. Dużo bezpieczniej było przebywać z ich szefem w grupie i to jak największej.
Ale nie było ratunku.
Nie mając innego wyboru, zajęli krzesła i zabrali się za jedzenie.

Murder skończył pierwszy i po wymamrotaniu jakiegoś pożegnania w stronę Night'a, czym prędzej czmychnął w inną część twierdzy.
Przyprowadzony przez niego wcześniej szkielet zaklął w myślach i czym prędzej wpakował sobie do ust połowę bułki. To był zły pomysł.
Kiedy, w końcu, uporał się z przełknięciem zabójczego pieczywa, natychmiastowo zerwał się od stołu i biegiem ruszył w stronę wyjścia.

- Ty tu zostajesz. - rzucił półgłosem jego szef.

Killer znieruchomiał i powoli odwrócił się za siebie.

Ośmiornico-podobny potwór patrzył na niego dziwnym wzrokiem, a po chwili odwrócił go w bok z... z zakłopotaniem?
Odchrząknął i dalej na niego nie patrząc, odezwał się z ledwo wyczuwalną niepewnością.
- Wszystko z tobą w porządku?

Po dłuższech chwili osłupienia, do mordercy dotarło, że pytanie było skierowane do niego.
- Huh? Oh, pewnie. Jest... dobrze? Tak, nawet dobrze. - odparł czując jak plącze mu się język.

Uśmiech, który pojawił się na twarzy Nightmare nie wróżył niczego dobrego.

- To cudownie. Bo będzie jeszcze lepiej, kochanie.

The end...?