"Και μετά τι έγινε?"ρωταει η Άννα παρακολουθώντας τα λεγόμενα μου με αγωνία.6η ώρα.Σχολείο.Αυτές οι λέξεις είναι αρκετές για να περιγράψουν την τωρινή μου κατάσταση.Από το πρωι έχουμε έρθει σε αυτό το βασανιστήριο , ενώ οι περισσότεροι καθηγητές κανουν απεργία.Τζάμπα αποχωριστηκα το ζεστο κρεβατάκι μου.

Ετσι,κάθομαι εδώ και 10 λεπτά και εξηγώ στην κολλητή μου , για το χθεσινό υποτιθεμενο "ραντεβού" μου και την χθεσινή μου, αποκάλυψη.Φυσικά,έχει πάθει σοκ.Δεν την παρεξηγω όμως.

"Μετά , μόλις τους είδα μαζί σε εκείνο το στενάκι ,έφυγα τρέχοντας.Δεν ξέρω τι κάνανε μαζί,δεν έχω ιδέα για ποιο σχέδιο μιλούσαν, αλλά πραγματικά δεν θέλω να δω κανέναν τους.Μόλις πήγα σπίτι είδα αναπαντηντες τους , αλλά εννοειται, δεν το σήκωσα.Απλά , το λεω και το εννοω, δεν θελω να τους ξαναδω στα ματια μου."τονιζω για να με ακουσει η Αννα,αλλα παραπανω για να το πιστεψω και να το συνηδητοποιησω εγω η ίδια."Και το στοίχημα, έχει ακυρωθεί,φυσικά.Εγώ σε αυτούς, και ειδικά στον Αλέξη , δεν ξαναμιλαω"συνεχιζω και νιώθω αρκετά άσχημα για χθες.Ντροπή,αμηχανία και απογοήτευση ξεκινάνε να με κατακλύζουν.Η Άννα, έρχεται και με αγκαλιάζει.Προσπαθεί να μου συμπαρασταθεί.Πόσο το αγαπώ,αυτό το κορίτσι.Αν δεν είχα και αυτην....

"Κορίτσια τι κάνετε?"λέει μια σπαστική φωνη και αμέσως καταργιεμαι την ώρα και την στιγμη που δεν πήγαμε με την Άννα,σε ένα πιο απομονωμένο μέρος να τα πούμε.Ησυχα.Χωρίς πόλλους συμμαθητές μας να μας περιτριγυρίζουν και να μας ενοχλούν.

Απομακρυνομαι από την αγκαλιά της κολλητής μου και κοιτάω το κορίτσι που μας μιλησε.Το όνομα της ,Σία.Δεν είναι τίποτα άλλο,παρά ένα άκρως κακομαθημένο πλουσιοκοριτσο,με τσιριχτη φωνή.Πάντα ντυμένη με τα πιο ακριβα ρούχα και φυσικά διαφορετικά σχεδόν κάθε μέρα.Το θεωρεί μεγάλο παράπτωμα να φορέσεις δεύτερη φορά το ίδιο συνολακι.Παλιότερα,κολλούσε πολύ στα αγόρια.Είχε σχέση σχεδόν με όλο το σχολειο , αλλά φέτος μαζεύτηκε.

"Γεια σου και σε εσενα"λέει μετά από ώρα η κολλητή μου.Με ένα κουνημα του κεφαλιού μου, νευω και εγώ ως ένδειξη χαιρετισμου.

"Ωραία μπλούζα , Ίρις.Από που την πήρες?Θέλω να πάω και εγώ να την αγοράσω."λέει δείχνοντας με το χέρι της , το μπλουζάκι μου.Ένα απλο,φτηνό,άσπρο Τ-shirt.Τίποτα περισσότερο.Την κοιτάω με δυσπιστία,ειμαι σίγουρη ότι με κοροϊδεύει, παρ'όλα αυτά της απανταω.Εξάλλου,πρέπει να φανώ ευγενική.

"Σε ευχαριστώ πολυ.Να εισαι καλα."λέω απλά και αυτή στρογγυλοκαθεται πάνω στο θρανίο μας,σημαδι ότι θα αρχίσει πάλι να μας λέει την ιστορία της ζωής της.Δεν αντέχω άλλο...

"Λοιπόν , κορίτσια εσείς τα μαθατε?Μάλλον θα πάω για φωτογράφηση στο τοπικό περιοδικό,για να διαφημίσω ρούχα.Θα γίνω διάσημη και ένα από τα καλύτερα μοντέλα.Και εσείς κορίτσια,θα λέτε ότι με ξέρατε.Καθιστε να σας υπογράψω και ένα αυτόγραφο, για να το πουλήσετε.Σίγουρα, σε λίγα χρόνια θα έχει μεγάλη αξία,έτσι θα το βγάλετε σε δημοπρασία ,θα το πάρει κάποιος από τους εκατομμυριους φαν μου και εσείς θα γίνεται πλούσιες".λέει χαζογελώντας και γραφει πάνω στο βιβλίο των μαθηματικών μου, μια αφιέρωση.Θεέ μου,αυτό το κοριτσι,έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι της.

"Σε ευχαριστούμε πολυ , Σία , που το έκανες αυτό για εμάς.Να είσαι καλά.Πραγματικα , τιμή μας. "λεει, η Άννα μια με άκρως ψευτικη-τσιριχτη-ενθουσιασμένη φωνή.Η Σια χαμογελάει και εγώ κρατιέμαι για να μην γελάσω μέχρι δακρύων.Η κολλητη μου,την ειρωνεύεται και την κοροϊδεύει,ενώ αυτή δεν καταλαβαίνει τίποτα,αλλά αντιθέτως χαίρεται κιόλας.Για τέτοιο δείκτη νοημοσυνης μιλάμε...

Η Άννα με κοιτάει καθώς γελάω και στην συνέχεια με σκουνταει.Μου δείχνει προς την πόρτα ,και καταλαβαίνω κατευθείαν ποιος είναι εκει.Ο Αλέξης.Δεν μπορώ άλλο με αυτό το παιδί.Αυτός,μόλις με βλέπει,έρχεται προς το μέρος μου.Εγώ απλά αναστεναζω.

"Σια,μωρό μου τι κανείς?"λέει προς το κορίτσι που κάθεται απεναντι μας και το αγκαλιάζει.Εγώ απλά κοιτάω.Βηχω.Όχι επειδή με πείραξε αυτό που έγινε, φυσικα.Ο Αλέξης, γυρνάει και με κοιτάει.Με καρφώνει με τα ματια του.

"Θα ερθεις να σου πω?Δεν θα καθομαι να σε παρακαλαω."μου λέει με εντονο θυμό να διακρίνεται στα ματια του.Σοβαρά τώρα?Αυτός θυμώνει?

"Αν κάποιος θα έπρεπε να θυμώσει αυτή ειμαι εγώ.Όχι εσύ , Αλέξη."του λεω επιθετικά και αυτός γελάει.Καλά χαζό είναι το παιδί?

"Πίστεψε με.Τα έχεις παρεξηγήσει όλα.Θα ερθεις ναι ή οχι?"λέει αγανακτισμένος.

"Εγω πάντως μαζί σου Αλέξη μου,θα πήγαινα παντου.Και στο κρεβάτι."του λέει η Σια και εγώ γουρλωνω τα ματια μου.Είπα πριν ότι δεν τρίβεται σε όλους?Λάθος μου μεγάλο.Κολλάει ακόμα περισσότερο σε σχέση με πέρσι, στο κάθε αρσενικό,πλέον.Κοιτάω την Άννα στιγμιαία.Γνέφει.Αναστεναζω.

"Θα έρθω μαζί σου."λέω αποφασιστικα.Δεν θα τον εχω να σαλιαριζει εδώ με την κάθε μια που του τρίβεται.Απλά το θέαμα είναι αηδιαστικό.

Σηκώνομαι από την καρέκλα μου, με νευρο.Βγαίνω στους διαδρόμους του σχολείου και τον νιώθω να με ακολουθεί.

"Πάμε στα παγκάκια."μου λέει και εγω ακολουθώ την εντολή του.Τα παγκάκια είναι ένα από τα πιο απομερη μέρη του σχολειου.Ποτέ δεν πηγαίνω εκεί,καθώς εκεί βρίσκονται τα ζευγαράκια και σαλιαρίζουν.Δεν έχω όρεξη να βλέπω κάτι τέτοιο.Μετα απο λιγο,φτάνουμε στα "παγκακια".Ευτυχώς ,δεν είναι κανένας εδώ.

"Λοιπόν.Σε ακουω".λέω και σταυρωνω τα χέρια μου λίγο πιο κάτω από το στήθος μου.Ο Αλέξης,πηγαίνει κατευθειαν τα ματια του εκεί πέρα.Γελάει πονηρά.

"Με αυτά που κανεις,εγώ θα σε ακούω σε λίγο να φωνάζεις το όνομα μου.Ή μάλλον εγω και το υπόλοιπο σχολειο."λέει και χαμογελάει πονηρά.Γουρλωνω τα ματια μου,και παίρνω κατευθείαν τα χέρια μου από εκεί.

"Καλό κορίτσι."λέει κι χαμογελάει.

"Τελειώνε.Θα μου πεις τι είχε γίνει η θα κάτσεις εδώ πέρα να με σκάσεις?"τον ρωτάω μετά από λίγο.

"Λοιπόν.Ναι για να τελειώνουμε ,με αυτήν την μαλακια.Οι αστυνομικοί τότε,δεν ήταν καν αληθινοί.Ήταν ο θειος μου,και ο ξάδερφος μου,ο Φίλιππος.Τους είπα,να έρθουν για να σε τρομάξουν λίγο.Το υπόλοιπο όπως και το ραντεβού,ήταν το 2ο πράγμα που έπρεπε να κάνεις.Δηλαδη,να βγεις ραντεβου με εναν αγνωστο.Τίποτα παραπάνω."λεει και εγώ τον κοιτάω.Πως μπόρεσε να παίξει, ουσιαστικά μαζί μου?

"Είσαι ...ηλίθιος."του λέω οσο πιο επιθετικά μπορώ."Έπρεπε να το ξερω.Επρεπε,να μου το είχες πει."του λέω και με φόρα το χέρι μου ακουμπάει το μάγουλο του.Τοσο θυμο κρυβω μεσα μου.

Κλείνω τα ματια μου.Δεν ήθελα να το κάνω αυτό.Σιγα σιγα τα ανοιγω με όλο μου το θάρρος και αντικρίζω έναν εξοργισμενο Αλέξη να με κοιταει.Παίρνει τα χερια μου και τα κλεινει με δυναμη στα δικά του.

"Άσε με.Με πονάς."λεω κλαψουριζοντας.Με κοιτάει μέσα στα ματια.Ανασαινει βαριά.

"Σκάσε γαμω."λεει και πλησιαζει τα χείλη του στα δικά μου...

______________________________________

Τζααα😂Να μαι και εγώ βρε😢Τι κάνετε κορίτσια μου?

Λοιπόν χμμ..τι λέτε να γίνει?Τα σχόλια δικά σας😈😈💘😊😏💪
Πάμε να απαριθμήσω τα πράγματα που θέλω να πω:
1.ΣΑΣ ευχαριστώ τόσο μα τοσο πολύ για τις ευχές σας.Πραγματικά απλά ουοαυ δεν ξερω τι να πω😮😮💘

2.Οι περισσότερες δεν θέλουν καστ οπότε , ναι δεν θα εχει.Όμως,εχω βρει , οπότε όποια θέλει να μάθει ας μου στείλει μήνυμα να της πω.

3.ΠΑΙΔΙΑ.ΘΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΩ ΒΙΒΛΊΟ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.Ναι οκ,ειμαι απίστευτα χαρούμενη.Πραγματικά το βιβλίο που θα μεταφράσω στο εξωτερικό έχει τεράστια επιτυχία , και είναι τόσο μα τοσο ωραίο.Δεν θα σας πω τίτλο ακομα😏😏Μετα τις εξετάσεις θα το δείτε💘

4.Guess what.ΣΑΣ βρήκα όνομα.Βέβαια βοηθήσατε όλες και μαντέψτε ποιο είναι το ονομα σας.*νταν,νταν,νταν.Ήχοι αγωνιας*
ΜΠΑΜΠΙΕΣ.ΝΑΙ.ΝΑΙ.ΝΑΙ.Τραγικό αλλά το λάτρεψα😂😂

5.Αν σας άρεσε ψηφιστε☆ και σχολιάστε. 💬.Αλλιως..μμ...να μην δοκιμάσετε από την τούρτα που έφτιαξα μόνη μου.😢😢😢😈😏😏

6.Όποια θέλει στέλνει φυσικά.Ηδη μιλαω με καποια γενναία κορίτσια που μου έστειλαν και μπορουν να σας διαβεβαιώσουν ότι δεν είμαι σνομπ.😈

7.Η πρώτη αφιέρωση πάει στην :123candy123 καθώς με στηρίζει πραγματικά παρά πολύ.Την ευχαριστώ 💘💪

ΑΝΤΊΟ ΜΠΑΜΙΕΣ ΜΟΥ. 😂😂😂😂ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΠΟΛΎ ΠΟΛΥ.💪💘

•Δήμητρα♡•