Ομγ.Επιλογος😢😢Καλή ανάγνωση.Μην σβήσετε το βιβλίο από τις βιβλιοθήκες σας ακομη💘

Βρίσκομαι μπροστά  στον καθρεφτη για να δω  την δουλειά που έχουν κάνει εδώ και τόσες ώρες , η μαμά και η Άννα , πάνω μου.Παίρνοντας μια ανάσα , βγάζω το χέρι μου από το πρόσωπο μου και επιτέλους αντικριζω τον εαυτό μου.

Εκπληκτη γουρλωνω τα ματια μου στην θεα που βλεπω μπροστα μου.Τα καστανοξανθα μαλλια μου ισια, πέφτουν σε ελαφρές μπουκλες ενώ το βαψιμο μου ηπιο αλλά τα ταυτόχρονα φωτεινό.Λίγη σκια, μπολικη μασκαρα και αρκετό μολύβι στα ματια μου ενώ τα χείλη μου βαμμενα με ένα απαλό χρώμα.Για να μην λερωσω τον Αλέξη , είπαν.

Πηγαίνω το βλέμμα μου πιο κατω και μπορώ ξεκάθαρα να δω το μαυρο φόρεμα μου.Δώρο του Αλέξη και ειδική παραγγελία μόνο για εμενα.Ο τρόπος που αγκαλιάζει τις καμπύλες μου ,κάνει το σώμα μου να φαίνεται ιδανικο ακόμη και αν δεν είναι.Τονίζει ελαφρά μέρη που με κολακεύουν ενώ κρύβει κάποιες ατέλειες που έχω.Πρακτικα θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για εμενα.

"Είσαι πανέμορφη."ακούω την μαμά μου να λεει ελαφρώς συγκινημενη και εγώ την χαϊδεύω απαλά στην πλατη.Καταλαβαίνω ότι το βλεμμα της εχει καρφωθει στην εμφάνιση μου και πως έχει φανερά εκπλαγεί από εμένα.

Εδώ εγω δεν πιστεύω ότι μπροστά στον καθρεφτη βλέπω τον εαυτό μου...

"Σε ευχαριστώ πολυ."λέω ενώ την αγκαλιάζω δημιουργώντας μια τρυφερή στιγμή ανάμεσα στην μητερα μου και σε εμένα.Την αγαπάω τόσο πολύ...

"Κορίτσια από στιγμή σε στιγμή ο κόσμος καταφθανει."τονίζει η Άννα γελώντας ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί ένα χαμογελο σε εμένα και την μαμά μου.

"Έχω άγχος."λέω με υπερένταση και απομακρυνομαι απο την μαμα μου.Κουναω ελαφρως το ποδι μου και νιώθω το φόρεμα να με πιέζει ενω το κατεβαζω λιγο πιο κατω.

"Όλα θα πανε τέλεια."τονίζει η Άννα την ίδια στιγμη που βαζει λίγο από το κραγιόν της.Κοιτάει το αποτέλεσμά ενώ ικανοποιημένη με αυτό χαμογελάει.

"Ερχονται."λέει η μαμά μου και κοιτάζει το κινητό της.Της Ρίχνω μια πανικόβλητη ματια ενώ ταυτόχρονα παίρνω μια ανάσα.Έχω πραγματικά τόσο άγχος και δεν ξέρω τον λόγο.Εννοώ , είναι ένα απλο κλειστό πάρτι γενεθλίων , μόνο που αυτήν την φορά θα περιλαμβανει και τον Αλέξη.Το γεγονός οτι θα βρίσκεται και το συνομηλικο μου αγόρι  εδώ , μου δημιουργεί έναν κόμπο χαμηλά στο στομαχι ενώ ταυτόχρονα κάνει την καρδιά μου να φτερουγιζει.

Ριχνοντας μια τελευταία ματια στον εαυτό μου , παίρνω όσο παραπάνω δύναμη μπορώ ενω ακολουθω την Άννα και την μαμά μου στο σαλόνι του σπιτιού.

Ο χώρος έχει κυριολεκτικά αλλάξει.Πριν ήταν ένα ζεστό απλό μέρος ενώ τώρα έχει γεμισει με μπαλόνια , αφίσες και καπελακια για παρτι.Φυσικά το μπολικο φαγητό δεν λείπει από εδώ περα...

Την ώρα που πάω να φαω λίγο από τις ζουμερές κρεπες ακούω το κουδούνι να ηχεί στα αυτιά μου.Ρίχνω μια άκρως πανικόβλητη ματια στην μαμά μου ενώ μου χαρίζει ένα καθησυχαστικό γλυκό χαμόγελο.

"Πήγαινε να ανοίξεις καλέ."λέει η Άννα αναφερόμενη σε εμένα ενώ νιώθω τις παλάμες μου να ιδρωνουν.

Κατευθείαν κατευθύνομαι προς τον πόρτα και αφήνοντας όλους τους δισταγμούς μου πίσω , την ανοίγω.

Ο μπαμπάς μου , οι παππουδες μου , ο Φιλιππος , ο Ανδρέας καποιοι συμμαθητες μου και φυσικά ο Αλέξης εμφανίζονται μπροστά μου.Παραξενευομαι στην θέα του πρώην αγοριού μου και του ξαδερφου του Αλέξη παρόλα αυτά δεν μιλάω.Από την στιγμη που δεν ενοχλεί τον ίδιο τον Αλέξη , εμενα δεν μου πέφτει λόγος.

Κατευθειαν πριν καν προλάβω να ρίξω ματια στους άλλους αισθανομαι τα χέρια του πατέρα μου να με αγκαλιάζουν και ταυτόχρονα νιωθω τοσο χαρούμενη.Τον αγκαλιάζω σφιχτά  και τον ακούω να μου ψιθυρίζει απαλά, ισα ισα για να τον ακούσω  εγω και μόνο εγώ.

"Χρόνια πολλά πριγκιπισσα μου."τονίζει απαλά στο αυτί μου και κατευθείαν αισθανομαι κάποια δρακρυα να προσπαθούν να ξεφύγουν από τα ματια μου.Ευχαριστώντας τον απαλά , του δινω ενα φιλί στο μάγουλο και τον αγκαλιαζω με όλη μου την δυναμη.Αναμφισβήτητα,  ειναι ο καλυτερος πατέρας.

Μόλις τελειώνει αυτή η τρυφερή στιγμή ανάμεσα μας , αγκαλιαζω τους υπολοιπους.Ο Φίλιππος μου ψιθυρθζει ενα απαλο "Χρόνια πολλα" ενώ ο Ανδρέας ενα "συγγνωμη".Και στους δυο γνεφω θετικά ενώ τους χαρίζω ένα πραγματικο χαμόγελο.Αναμφισβήτητα ότι εγινε ,έγινε εξαιτίας αυτών , παρόλα αυτά η κάθε κατάσταση ξεχωριστά , με ξύπνησε από τον ύπνο που ζούσα εδώ και πολλά χρόνια.Επομένως,  ισως να τους οφειλω και ένα μεγάλο ευχαριστώ...

Μόλις απομακρύνονται όλοι , αισθάνομαι τα χέρια του Αλέξη να τυλίγονται γύρω μου και την καρδιά μου να φτερουγιζει σαν τρελή.

"Χρόνια πολλά μωρό μου."μου λέει ψιθυριστά στο αυτί μου ενώ με φιλάει ελαφρά.Κλείνω τα ματια μου στιγμαια και υστερα  σχημάτιζω με τα χειλη μου ενα απαλο "ευχαριστώ".

"Είσαι πανεμορφη, ειμαι τόσο τυχερός που σε εχω μαζί μου."λεει ενώ δεν σταματαει να με κολλαει κοντά του.Χαμογελάω στα λόγια του και τον παρατηρώ και εγώ.

Είναι όμορφος.Είναι πολύ όμορφος.Το ντύσιμο του , απλό αλλά ταυτόχρονα  ωραίο και τα μαλλιά του φτιαγμένα υπέροχα.Ποτέ δεν σταματαει να είναι όμορφος.

"Ποιος μιλάει."λέω αστειευομενη ενώ τον νιώθω να με τραβάει μακριά από όλους τους άλλους, έξω από το σπίτι.

"Αλέξη.Τι κάνεις?"τονιζω  πανικοβλημενη."Είναι τα γενέθλια μου ,που με πας?"ρωταω και μου ρίχνει ένα χαμόγελο δείχνοντας μου πως όλα είναι υπο-έλεγχο.

Βρισκόμαστε έξω από την πολυκατοικια ενώ επιτέλους σταματάει και μου ρίχνει μια ματια.

"Θέλω να πάμε μια βόλτα οι δυο μας."λεει απαιτητικά ενώ κανει κινηση να με τραβήξει.Τον σταματάω και προσπαθώ να μιλήσω.

"Δεν γίνεται.Αλέξη εχω γενέθλια που με πας.Δεν γίνεται να φύγω από το πάρτι μου."λέω κατηγορηματικά."Και άλλωστε κρυώνω δεν φοράω τίποτα εκτός από το φόρεμα."τονίζω σε μια προσπάθεια μου να τον πείσω.

"Πίστεψε με όλοι ήξεραν ότι θα φύγουμε."τονίζει ενώ με πλησιάζει και μου φοράει το τζάκετ του.Ξαφνιαζομαι από την κίνηση του παρόλα αυτά δεν το δείχνω.

Γαμωτο , ξέρει τόσο καλά τα κουμπια μου.

"Και που θα παμε?"ρωταω ενώ ξεκινάμε να περπατάμε.Περνάει το χέρι του κάτω στην μεση μου ενώ με σφίγγει ελαφρά με αποτέλεσμα να ειμαι τελειως δίπλα του.

"Ξέρεις,σκεφτόμουν μια απλή βόλτα."λεει ενώ μου ρίχνει ένα χαμόγελο.Να πω την αλήθεια δεν με νοιάζει το που , αρκεί να ειμαι μαζί του.Πιστεύω ότι την εχω πατησει άγρια με αυτό το παιδί και δεν ξέρω που θα οδηγησει η κατάσταση μου...

"Ξέρεις , σκεφτόμουν ότι έχει γίνει μέχρι τώρα , και ιδιαίτερα την χθεσινή μας συζήτηση και το στοίχημά."τονίζει ενώ ξεροβηχει και πιάνει το σβέρκο του κάπως άβολα.

"Προσπάθησα να καταλαβω τι σου λείπει για να είσαι απόλυτα ευτυχισμένη και τότε το βρηκα."λεει ενώ με κοιτάει κάπως αμήχανα.

"Σκέφτηκα ότι μια που δεν έχουμε τελειώσει το στοίχημά και μια που δεν έχουμε επισημοποιησει τίποτα μέχρι τώρα , να το κάνουμε."τονίζει ενώ σιγά σιγά καταλαβαίνω που το παει.Αισθανομαι τα γόνατα μου να τρέμουν και ξαφνικά να αυξάνεται η θερμοκρασία.

"Τ-τι εννοείς."λέω σε μια προσπάθεια μου να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου.Αν εννοει αυτο που κατάλαβα,  σιγουρα θα πεθανω από την χαρά μου , επιτοπου.

"Ιρις , από την στιγμη που περνάμε τέλεια μαζί και από την στιγμη που θα με έχεις κοντά σου για όλη σου την ζωή αναγκαστικά , θέλεις να τα φτιάξουμε?"ακουω να μου λεει και αισθανομαι την επαφή μου , με τον γύρο κόσμο να χάνεται.

Δίχως να του απαντήσω ορμαω πάνω του ενώ πλησιάζω τα χείλη του στα δικά μου.Αισθάνονται κατευθείαν τις γλώσσες μας να παίζουν ένα παιχνίδι και την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που σε λίγο θα σπάσει.Νιώθω την χαρά να με περικλυζει και όλα τα συναισθηματα μου να ενώνονται σχηματίζοντας την ευφορία που νιώθω μέσα μου.

"Σε αγαπώ."τον ακούω να μου λεει μέσα από το φιλί μας , ενώ ταυτόχρονα χαμογελάω εντονα.Νιωθω ολο μου τον κόσμο σιγά σιγά να ολοκληρώνεται.

"Σε αγαπώ τόσο πολύ."τονιζω ενώ τον σφιγγω παραπάνω πάνω μου.

Και τότε συνειδητοποιω κάτι.Ότι η ευτυχία πάντα παραμονευει στην πόρτα μας.Πάντα βρισκεται  λίγο πιο εκει , περιμένοντας από εμάς να την αρπάξουμε και να την βάλουμε μέσα στην ζωή μας.

Ποτέ δε έρχεται από μόνη της , πότε δεν εισβάλει στην ζωή μας.Μόνο μένει εκεί κοντά μας , υπομονετικά μέχρι να πάρουμε θάρρος και να την αξιοποιήσουμε.

Γιατί όσο βαρετή και αν είναι η ζωη μας , πάντα αξιζει.Είναι ένα πολύτιμο αγαθό στο οποίο δεν μπορούμε και δεν έχουμε την πληρεξουσιοτητα να της βάλουμε τέλος.

Γιατί ποιος ξέρει?

Ίσως τελικά το βαρετό , να ειναι και το πιο ενδιαφέρον.

ΤΈΛΟΣ.

______________________________________

Στο επόμενο κεφάλαιο ότι θέλω να σας πω💘Μην σβήσετε το βιβλίο από τις βιβλιοθήκες σας ακομη.