Szóstym powodem za który cię kochałem była twoja inteligencja.

Nie było mądrzejszej kobiety od ciebie. W szkole wygrywałaś każdy konkurs i miałaś najwyższą średnią ze wszystkich uczniów. Czasami czułem się głupi przy tobie, lecz nie chciałem tego przyznać. Często dawałaś mi korepetycje z matematyki, fizyki, biologii, francuskiego... za dużo by tu wymieniać więc powiem po prostu, że z wielu przedmiotów. Zawsze się dziwiłem, że miałaś aż taką cierpliwość do mnie. Muszę przyznać, że czasami udawałem głupiego lub, że jeszcze czegoś nie rozumiem, aby spędzić z tobą trochę więcej czasu. Kochałem patrzeć jak co chwilę poprawiałaś okulary, ponieważ ciągle spadały ci z nosa, gdy zbyt bardzo zbliżyłaś się do książki lub zbyt dużo gestykulowałaś. Zawsze po cichu się śmiałem, czasami nawet nie słuchałem bo byłem zbyt bardzo skupiony na twoich ustach z których co chwilę wylatywały słowa.

Lubiłaś uczyć innych, a ja lubiłem się uczyć z tobą więc był to bardzo przyjemny układ dla nas obojga. Pamiętam, że zawsze po naszych "zajęciach" zabierałem cię na lody jako podziękowanie za poświęcenie mi czasu. Szkoda, że nie jesteśmy już w liceum, miałbym wtedy przynajmniej pretekst, aby się z tobą spotkać. Naprawdę za tobą tęsknię Katie, za naszymi spotkaniami w lodziarni na rogu, na końcu naszej ulicy, za naszą wspólną jazdą na rowerach, za wypadami nad jezioro lub za sesjami które uwielbiałem ci robić.

Tyle czasu potrafiliśmy spędzić razem, a teraz? Boimy się nawet spojrzeć sobie w oczy. Powiedz mi, co się z nami stało? Czy już zapomnieliśmy, że aż tak niedawno temu kochaliśmy się bez opamiętania?

Jest to szósty powód, za który cię kochałem. Zostało tylko cztery.