Biegnę,
Nie znam powodu dlaczego biegnę,
Nie wiem gdzie konkretnie muszę,
Nie pamiętam wyznaczonej nagrody,
Mimo tego nie przestaję.
Duszę się,
Żar rozpala moje gardło,
W moich ustach sucho jak na pustyni,
W uszach szum zagłuszający wszystko,
Przed oczami cały obraz zamazany,
Łzy aż same lecą od wysiłku,
Z nosa skapuje czarna krew.
Rozglądam się,
Jednak niczego nie dostrzegam,
W pobliżu żadnej oazy,
Jedynie sam, czysty piach,
Zawrócić się również nie mogę,
Ponieważ dawno utraciłem kierunek,
Nie pamiętam skąd właściwie biegnę.
Pamiętam,
Jedynie co jeszcze pamiętam,
To powód dlaczego zacząłem biec,
Wcześniej, wszyscy również biegli,
Wszyscy startowaliśmy z podobnego miejsca,
Początkowo był to zwykły trucht,
Później przemienił w zwykły wyścig.
Wiedziałem,
Wiedziałem, że jestem słabym biegaczem,
Już samo oddychanie potrafiło mnie męczyć,
A zdecydowałem, że przyśpieszę bieg za innymi,
Choć już na początku widziałem swoją porażkę,
Nie przestawałem.
Teraz,
Pozostałem zupełnie sam na pustkowiu,
Dawno straciłem z oczu całą resztę,
Pomimo, że utraciłem sens w biegu,
Nadal to robię,
Ponieważ nawet jeśli nikogo nie widzę,
Wszyscy wciąż biegną i biegnąć nadal będą.
Chcę,
Stanąć choć na chwilę,
Nie zmuszać się do biegu,
Nie zmuszać się do oddychania,
Nie zmuszać się do zupełnie niczego.
Nie chcę,
Biec, ponieważ inni biegną,
Martwić się, że biegnę gorzej,
Myśleć, że powinienem dać z siebie więcej,
Katować się, że nie przekroczyłem limitu,
Ubolewać, że jeśli w tym momencie przestanę,
Przestanę cokolwiek znaczyć w świecie.

29.03.2022 godz. ok. 23.15

~***~

Run boy run. They're trying to catch you. Run boy run. Running is a victory, co--

Jaaas, kolejny biały wiersz. I z tego, co zauważyłem wena zawsze mnie łapie rano lub w nocy  wtf...