"Ναι είμαστε μαζί...."

......

Όχι, αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, με ήθελε απλά για να παίξει μαζί μου. Μ'αρέσει που του αγόρασα και γλυκά. Με μια κίνηση ρίχνω κάτω το κουτί και γέμισε το χαλί σοκολατάκια. Πάω προς το μέρος τους. Τον κοιτάω για λίγο γεμάτη απογοήτευση. Τελικά είναι σαν τους άλλους. Αμέσως μετά περνάω από ανάμεσα τους και περνάω την πόρτα. Κάτι όμως με σταμάτησε. Κάποιος μου κράτησε το χέρι, και ξέρω πολύ καλά ποιος.

" Έλλη, σε παρακαλώ περίμενε να σου εξηγήσω, δεν είναι αυτό που φαίνεται "

" Αυτή τη στιγμή δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Αντίο "

Τίναξα το χέρι μου με δύναμη και τα χέρια μας χωρίστηκαν. Συνέχισα να περπατάω στον διάδρομο με γοργό βήμα ενώ καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου. Καθώς προχωρούσα προς την έξοδο του νοσοκομείου νιώθω ένα ζεστό χέρι να με πιάνει από τον καρπό και να με γυρίζει προς το μέρος του.
Ήταν  ο Έντουαρντ.

" Έλλη είσαι καλά; Γιατί κλαίς; "

" Δεν είναι τίποτα θα μου περάσει "

Σκούπισα τα δάκρυα μου και πήρα μια ανάσα. Τώρα ηρέμησα.

"Δεν γνωρίζω κανέναν που να κλαίει  χωρίς λόγο "

" Δεν είναι τίποτα θα μου περάσει "

" Ποιος σε στεναχωρεί; Πες μου "

Εκείνη τη στιγμή βλέπω τον Ζακ να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μας.

" Έντουαρντ σου είπα να μην της ξαναμιλήσεις"

" Εγώ τουλάχιστον δεν την πληγώνω, ακόμα δεν της είπες τίποτα; "

Δεν μπορούσα να καταλάβω τη λέγαν, μιλούσαν με κωδικούς. Τους γυρνάω την πλάτη και φεύγω. Δεν μπορούσα να τους ακούω. Έβγαλα το τηλέφωνό μου από την τσάντα και πήρα την φίλη μου την Έμμα.

" Έλα Έμμα, η Έλλη είμαι. Θα ήθελες να βρεθούμε; Πρέπει να μιλήσουμε "

Zακ Pov

" Ρε Ζακ ακόμη να της μιλήσεις; Πόσο θα το τραβήξεις; "

" Θα της το έλεγα κάποια στιγμή, δεν είχα σκοπό να την στεναχωρήσω"

" Με τις πράξεις σου όμως αυτό γίνεται"

" Θα μιλήσω στην μητέρα για το περιστατικό και..."

" Δεν έχεις να της πεις τίποτα εγώ ο ίδιος θα λύσω το πρόβλημα"

Έλλη Pov

" Άντε ρε Έμμα που είσαι τόση ώρα; "

" Ήρθα καλέ, τι έγινε;"

" Θυμάσαι για έναν Ζακ που σου έλεγα;"

" Ναι. Κανονικά δεν θα ήσουν μαζί του τώρα;"

" Θα ήμουν αλλά προέκυψε κάτι. Άκου να δεις τι έπαθα..."

Της έλεγα τα προβλήματα μου με τον Ζακ. Έπρεπε και εγώ κάπου να τα πω δεν άντεχα. Μετά την τελευταία μου σχέση στο λύκειο δεν ξαναπίστεψα στην αγάπη και θα συνεχίσω να μην πιστεύω με τα σημερινά.

.....

Την επόμενη μέρα

Σηκώθηκα από τον βραδινό  μου ύπνο και έφτιαξα έναν γρήγορο καφέ για να ξυπνήσω. Η ώρα είχε φτάσει έντεκα . Άργησα να ξυπνήσω γιατί χτες έμεινα ξύπνια σκεπτόμενη την χθεσινή μέρα. Πήρα τον κρύο  καφέ στα χέρια και έκατσα στον καναπέ του σπιτιού.

Εκεί που έπινα την πρώτη γλυκιά γουλιά του καφέ ακούω το κουδούνι του σπιτιού να χτυπάει. Αφήνω τον καφέ στο τραπεζάκι και σηκώνομαι να δω ποιος είναι. Κοιτάω από το ματάκι. Δεν το πιστεύω, είναι ο Ζακ. Μα καλά πως βρήκε την διεύθυνση μου; Έκανα την απόλυτη ησυχία μήπως και φύγει αλλά μάταια η προσπάθεια, δεν φεύγει με τίποτα.

" Έλλη ξέρω ότι είσαι μέσα "

Δεν του απάντησα, ήθελα να φύγει. Εκείνος όμως συνέχιζε να φωνάζει.

" Σε παρακαλώ άνοιξε την πόρτα να μιλήσουμε "

Στο τέλος του άνοιξα την πόρτα. Ήμουν περίεργη να δω τη θα μου πει για να καλύψει την βλακεία του.

" Σου άνοιξα, τι θες να μου πεις;"

" Μπορώ να περάσω ;"

" Όχι "

Του είπα απότομα κόβοντας του την φορά που είχε πάρει.

" Θα χρειαστώ μόνο πέντε λεπτά. Μετά θα φύγω "

" Πέντε λεπτά, ούτε δεύτερο παραπάνω "

Μπήκε στο σπίτι και πήγε και έκατσε στον καναπέ.

" Μην βολεύεσαι σε λίγο θα φύγεις "

" Θα φύγω μην ανησυχείς. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως έχεις όλα τα δίκια να θυμώνεις γιατί δεν γνωρίζεις την αλήθεια "

" Και ποια είναι η αλήθεια; "

" Ότι ο αρραβώνας μου είναι ψεύτικος...."