Με μια κίνηση με σπρώχνει και με ρίχνει μέσα στην πισίνα. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Νιώθω το παγωμένο νερό να με κυκλώνει. Το μακρύ μου φόρεμα πιάνετε σε ένα σίδερο στον πάτο της πισίνας. Προσπαθώ να ανέβω στην επιφάνεια αλλά δεν τα καταφέρνω.

...

Δεν ήξερα πόση ώρα  ακόμη θα κρατούσα την ανάσα μου. Προσπάθησα να πάω στην επιφάνεια. Το φόρεμα δεν βοηθούσε. Με κρατούσε στον πάτο. Με τα χέρια μου προσπάθησα να βγάλω το φόρεμα μου από το σίδερο. Στην προσπάθεια μου όμως έκοψα το πόδι μου. Άρχιζε σιγά σιγά η πισίνα να αλλάζει το χρώμα της.

Ξαφνικά βλέπω κάποιον να μπαίνει μέσα στην πισίνα και να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν ο Ζακ. Με μια κίνηση σχίζει το φόρεμα και απελευθερώνομαι. Μου πιάνει το χέρι και με τραβάει προς την επιφάνεια.

Επιτέλους βγήκα. Πήραμε και οι δύο μια ανάσα ανακούφισης. Έκατσα στο έδαφος. Όλοι είχαν μαζευτεί γύρω από την πισίνα.

" Έλλη είσαι καλά; "

" Ναι αλλά... Με πονάει το πόδι μου "

"  Να δω...Έχεις κοπεί βαθειά. Φεύγουμε αμέσως για το νοσοκομείο "

Πριν φύγουμε σηκώνετε και κοιτάει με μίσος τη Μαρία στα μάτια.

" Αυτό που έκανες σήμερα εγώ δεν το ξεχνάω"

" Μα εγώ... "

" Σουτ... Δεν ακούω τίποτα "

Παίρνει το σακάκι του, που προηγούμενος είχε βγάλει και μου το τοποθετεί στην παγωμένη πλάτη μου. Με παίρνει στα χέρια του, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του  και προχωράμε προς στην έξοδο του κτηρίου.

" Συγνώμη Έλλη,δεν έπρεπε να σε φέρω εδώ "

" Δεν φταις εσύ. Δεν έκανες κάτι λάθος "

" Έκανα. Δεν ήμουν μαζί σου όταν με χρειαζόσουν "

Κάλεσε ένα ταξί, δεν ήθελε να χρεισιμοποιήσει την λιμουζίνα του πατριού του. Με έβαλε στο ταξί και ξεκινήσαμε για το νοσοκομείο. Η πληγή μου είχε ανοίξει και άρχισε  ο πόνος και το τσούξιμο. Μετά από λίγο φτάσαμε στο νοσοκομείο. Με πήρε πάλι στα χέρια και μπήκαμε μέσα. Όταν κατάλαβαν ποιος είναι τρέξανε κοντά του.

" Γιατρέ χρειάζεστε βοήθεια; "

" Όχι. Θα το κάνω μόνος μου "

Φτάσαμε στο γραφείο του και με έβαλε να κάτσω στον καναπέ του γραφείου. Μου έβγαλε τα παπούτσια και έβαλε τα πόδια μου στον καναπέ. Κατευθύνθηκε προς την  ντουλάπα και έβγαλε το βαλιτσάκι με της πρώτες βοήθειες. Πήρε μία καρέκλα και ήρθε δίπλα μου.

" Αυτό μπορεί να σε πονέσει, κάνε κουράγιο "

Έβγαλε το μπενταντίν και με ένα βαμβάκι άρχισε να περνάει την περιοχή του κοψίματος. Αμέσως μετά πήρε μια βελόνα, πέρασε μια  κλωστή  και ετοιμαζόταν να με ράψει. Την ώρα που ήταν έτοιμος να αρχίσει, τον σταμάτησα.

" Είναι ανάγκη να με  ράψεις; Τα φοβάμαι αυτά "

Εκείνος γέλασε και με χάιδεψε στο βρεγμένο μου κεφάλι.

" Μην ανησυχείς  θα τελειώσω πριν το καταλάβεις "

Είχε δίκιο. Τελικά δεν πόνεσα πολύ.

" Λοιπόν τι κάνουμε τώρα; "

Ρώτησα.

" Τι θες να κάνουμε; "

" Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο κουρασμένη και ότι...."

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση μου όταν ο Ζακ με  αγκάλιασε και ξαπλώσαμε και οι δύο στον καναπέ . Το κεφάλι μου ακούμπησε πάνω στο στήθος του, μπορούσα να ακούσω καθαρά την καρδιά του να χτυπάει.

" Η καρδιά σου χτυπάει πολύ γρήγορα "

" Είναι επειδή είσαι δίπλα μου "

Ένιωσα να γίνεται το πρόσωπο μου κατακόκκινο. Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια μου. Ένιωθα το χέρι του να χαϊδεύει την  βρεγμένη πλάτη μου. Ήμουν τόσο κουρασμένη με την σημερινή μέρα που μετά από λίγο με πήρε ο ύπνος.