Ένιωσα τον ήλιο να με τυφλώνει. Άνοιξα τα μάτια μου. Ποτέ ήρθα εδώ; Ήμουν σε ένα ξένο σπίτι. Κοίταξα λίγο τον εαυτό μου. Τα μαλλιά μου ήταν στεγνά και φορούσα ένα μακρύ μπλε πουκάμισο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και παρατηρώ λίγο το δωμάτιο. Υπήρχε μια ντουλάπα, την ανοίγω. Μέσα είχε φορέματα, καθημερινά ρούχα και παπούτσια. Ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα ξύλινο έπιπλο όπου στην πάνω μεριά είχε ένα τζαμί. Μπορούσα να δω καθαρά τα κοσμήματα που είχε. Φυσικά στο τέλειο αυτό δωμάτιο υπήρχε και μια μεγάλη πόρτα που σε οδηγούσε στην βεράντα του δωματίου.

Μετακίνησα την λεπτή μακριά κουρτίνα και άνοιξα την πόρτα. Ένιωσα ένα Ψυχρό αεράκι να διαπερνά το σώμα μου. Πατάω ξυπόλητη στο εξωτερικό χαλάκι και χάνομαι στην θέα που ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Ακριβώς δίπλα υπήρχε θάλασσα, τώρα κατάλαβα, είμαι έξω από την πόλη. Ξαφνικά ακούω την πόρτα του δωματίου να χτυπάει και μια σχετικά μεγάλη γυναίκα μπαίνει μέσα.

" Δεσποίνης Έλλη ο κύριος Ζακ θα ήθελε να έρθετε στην τραπεζαρία για πρωϊνό"

" Εε ναι θα έρθω. Να σας κάνω μια ερώτηση; "

" Παρακαλώ "

" Εσείς με αλλάξατε; "

" Όχι, μάλλον ο κύριος Ζακ "

" Αα μάλιστα, Ευχαριστώ"

" Άμα θέλετε να φορέσετε κάτι άλλο, η ντουλάπα είναι στην διάθεση σας "

" Εντάξει, σας ευχαριστώ"

Η πόρτα του δωματίου έκλεισε. Δεν το πιστεύω ότι με έντυσε ο Ζακ. Ανοίγω την ντουλάπα, παίρνω ένα τζιν και μια μπλούζα, τα φοράω και ανοίγω την πόρτα του δωματίου. 

Κατεβαίνω στης σκάλες  κοιτάζοντας τον χώρο. Όλα δείχνουν να είναι πανάκριβα.

" Δεν έχεις ξαναδεί σπίτι; "

Γυρνάω το κεφάλι μου, ήταν ο Ζακ καθισμένος σε ένα τραπέζι.

" Καλημέρα Ζακ "

" Καλημέρα, έλα κάθισε "

Κάθομαι στο τραπέζι και μου πρόσφερε ένα φλιτζάνι καφέ.

" Πώς κοιμήθηκες;"

" Καλά, νομίζω. Δεν θυμάμαι τι έγινε χτες "

" Έδειχνες κουρασμένη οπότε σε έφερα εδώ να ξεκουραστείς "

" Μα το σπίτι μου είναι πιο κοντά"

Δεν πήρα απάντηση. Σηκώνεται απότομα από το τραπέζι και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

" Εγώ θα πάω στο νοσοκομείο τώρα. Κυρία Χρύσα η δεσποινίδα Έλλη θα μείνει για μεσημεριανό να φτιάξετε παραπάνω φαγητό "

" Δεν είναι ανάγκη εγώ θα..."

" Δεν ακούω κουβέντα θα μείνεις "

" Καλά "

Δεν μπορούσα να αρνηθώ.

" Καλή δουλειά "

Φώναξα και τον χαιρέτησα. Τον είδα να χαμογελάει κλείνοντας την πόρτα.

Μετά το πρωϊνό σηκώνομαι από το τραπέζι και αρχίζω να προχωράω στο σπίτι. Πέρασα την κουζίνα και είδα μια ανοιχτή πόρτα. Μπήκα μέσα. Ήταν το γραφείο του Ζακ. Ήταν ένα απλό γραφείο όπως κάθε γιατρού, ένα γραφείο  γεμάτο έγγραφα και φυλλάδια. Κάποια στιγμή ακούω έναν ήχο τηλεφώνου. Σηκώνω ένα έγγραφο, ακριβώς από κάτω ήταν το κινητό του Ζακ. Μάλλον το ξέχασε. Το περνώ στα χέρια μου να δω ποιος είναι. Περνάνε με απόκρυψη. Το σηκώνω.

" Παρακαλώ;"

Καμία απάντηση.

" Ποιος είν... "

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την κουβέντα μου και μου το κλείσανε. Ποιος να ήταν; Το παίρνω μαζί μου και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου. Καθώς ανεβαίνω τις σκάλες Ξαναχτυπάει.

" Ποιος "

Μόνο κάτι μουγκρητά ακούγονταν. Μου το κλείσανε πάλι στα μούτρα.

" Τι θα γίνει με αυτό το τηλέφωνο "

Το παίρνω και το ακουμπάω στο τραπεζάκι του σαλονιού.
Πριν φύγω ακούω ένα μύνημα. Δεν πήγα να κοιτάξω, το άφησα να το δει ο Ζακ όταν επιστρέψει.

Το πρωί πέρασε και έφτασε το μεσημέρι. Περίμενα με ανυπομονησία τον Ζακ βαρέθηκα όλο το πρωί. Ακούω κλειδιά στην πόρτα, ήταν εκείνος. Τρέχω και τον αγκαλιάζω με στοργή. Εκείνος με φιλάει στο κεφάλι.

" Ήταν κουραστική σήμερα η μέρα σου; "

Τον ρωτάω

" Όχι, γιατί ήξερα ότι θα γυρίσω και θα σε βρω εδώ "

Του χαμογέλασα γλυκά.

" Αα επίσης ξέχασες το κινητό σου και έχει έρθει ένα μήνυμα "

" Για να δω "

Πήγε και πήρε το τηλέφωνο. Αμέσως μετά η έκφραση του άλλαξε, τι να έγραφε;  

Jgirl ❤️