Niespodzianka! 

Powinienem napisać książkę pod tytułem „Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi". Wiem, że już jest taki film, którego chyba nie oglądałem, ale moja książka byłaby pieprzonym bestsellerem. Znam się z Williamem niemal całe życie i owszem, kłóciliśmy się, głównie o jakieś pierdoły, ale zawsze szybko się godziliśmy. Teraz będzie inaczej. Czuję się zdradzony. Cholernie i bezczelnie zdradzony. Zaczynam odnosić wrażenie, że dla Williama cała nasza znajomość była jedną wielką kpiną. Bo jak po tylu latach, można ukrywać przede mną fakt, że chce wyjechać z Oslo na dobre? Nigdy o tym nie wspominał, a teraz wychodzi na to, że czeka tylko na odpowiedź Noory i spierdala na jednej nodze do pieprzonego Londynu. Dziwię się sobie, że gdy mnie odwoził, nie dostał ode mnie w pysk, bo cholernie mu się to należy. Jestem tak wkurzony i wybity z rytmu, że nie potrafię się nawet skoncentrować na Evie. Dziewczyna już wróciła, ale zarówno w czwartek, jak i wczoraj unikała mnie w szkole. Byłem tak wkurwiony na Williama, że nawet nie zwróciłem na to zbytnio uwagi. I chyba tak jest lepiej, bo gdybym to ogarnął, to pewnie wyżyłbym się na niej. Przeciągam się w łóżku, zastanawiając się, dlaczego marnuję noce na rozmyślanie o tym frajerze Magnussonie. Po prostu nie mogę tego przeboleć. Słyszę dzwonek do drzwi i staram się go zignorować, ale osoba, próbująca się do mnie dostać jest cholernie zdeterminowana. W końcu zwlekam się z łóżka i wciągam na siebie dresowe spodnie. Kieruję się do źródła nieznośnego dźwięku i jednym ruchem przekręcam zatrzask w drzwiach. Delikatnie je odchylam i moim oczom ukazuje się Eva. Przyglądam jej się przez chwilę, zastanawiając się, co ona tu robi tak wcześnie rano.

- Mogę wejść? - Wskazuje palcem na wnętrze mojego domu.

- Proszę – odchylam drzwi i dziewczyna wchodzi do pomieszczenia.

Zdejmuje czapkę, to samo robi z płaszczem i wiesza go na wieszaku.

- Musimy pogadać – patrzy na mnie uważnie, a ja nie bardzo wiem, o co jej chodzi.

- Nie obraź się, ale nie jestem zbytnio w nastroju na rozmowę – mówię zgodnie z prawdą.

- Chodzi o Williama? - Przechyla głowę w prawo i mruży oczy.

- Nieważne – kręcę głową. - Chcesz coś do picia czy coś?

- Zjadłabym płatki – odpowiada z parsknięciem.

- Nie mam płatków – wzruszam ramionami.

- A co masz? - Pyta, idąc za mną do kuchni.

Otwieram lodówkę i mam ochotę się roześmiać.

- Trzy butelki piwa, wódkę, trochę lodu i przeterminowane mleko. Jesteś w stanie coś z tego ugotować? - Odwracam się do niej i wybucham śmiechem.

- To poproszę herbatę – wzdycha i siada na blacie.

- O czym chciałaś porozmawiać? - Pytam, podchodząc do niej.

- Najpierw musisz mi obiecać, że nie będziesz zły – w jej oczach dostrzegam nutkę strachu.

- Co zrobiłaś? - Przyglądam się jej uważnie.

- Musisz obiecać Chris.

- Nie mogę ci obiecać, że się nie wkurzę, bo jak mi powiesz, że zrobiłaś coś, co mnie wkurzy to, jak mam się nie wkurzyć, co?

- Nic z tego nie zrozumiałam – parska. - Po prostu obiecaj, okej? Zaufaj mi.

- Niech ci będzie – przewracam oczyma.

Dziewczyna bierze głęboki wdech, ale nic nie mówi. Przyglądam się jej wyczekująco i dostrzegam, że nie jest pomalowana. Zazwyczaj ma coś na rzęsach i policzkach, a teraz wygląda tak, jakby tylko wzięła prysznic i od razu do mnie przyszła nieskalana żadnymi kosmetykami.

- Ręka na zdjęciu nie należała do mojej mamy – mówi, a ja czuję, że tracę spokój. Wiedziałem, że to nie ręka jej matki, bo by jej nie wycięła.

- Więc czyja jest?

- Twojego ojca – mówi na jednym wydechu i na mnie nie patrzy.

- Co? - Odwracam się do niej. - Co robiłaś z moim ojcem w pieprzonej Barcelonie? - Odsuwam się od niej i łapię się za głowę. - Nie mów, że z nim sypiasz. Błagam cię kurwa, powiedz, że nic nie łączy cię z moim ojcem, bo zaraz chyba zwymiotuję.

- Co? - Dziewczyna spogląda na mnie zszokowana. - Oczywiście, że nic mnie nie łączy z twoim ojcem Chris! - Zeskakuje z blatu i staje naprzeciwko mnie – Co ty masz w głowie!

- To, co robiłaś z nim w Barcelonie i po jaką cholerę robiłaś sobie z nim zdjęcia!

- Obiecałeś, że nie będziesz zły – krzyżuje ręce na piersiach i opiera się o blat.

- Nie jestem zły. Jestem wkurwiony, o tym mowy nie było.

- Nic o tym nie wiedziałam, przysięgam! Pojechałyśmy z mamą same. Gdy już byłyśmy na miejscu, okazało się, że zaszła jakaś pomyłka z pokojami i ja dostałam jednoosobowy a moja mama dwuosobowy. I wtedy wyszło, że moja mama ma pokój z twoim ojcem, który najwyraźniej nas śledził, bo wcale nie wyglądał na zdziwionego naszym widokiem – dziewczyna przewraca oczyma. - Dopiero później okazało się, że moja mama i twój ojciec to wszystko zaplanowali, bo chcieli naprawić swoje relacje, cokolwiek to znaczy.

- To oni znowu są ze sobą? - Czuję, że zaraz wybuchnę.

- Już nie. I błagam cię, nie wkurwiaj się na to, co zaraz powiem.

- Chyba mam problemy z zaufaniem ci Mohn – parskam.

- Daniel wziął nas na wycieczkę i stąd między innymi zdjęcie, które ci przesłałam. I po całym dniu byłam skłonna zaakceptować to, że nasi rodzice chcą ze sobą być. Ale później do mnie zadzwoniłeś a jeszcze później Noora mi wszystko opowiedziała i wiedziałam, że nie możemy być rodzeństwem. Dlatego w środę rano powiedziałam twojemu ojcu, że nie może spotykać się z moją mamą, bo my ze sobą jesteśmy tak na poważnie – dziewczyna unika mojego wzroku i zaczyna bawić się wystającą nitką.

- I mój ojciec w to uwierzył? - Spojrzałem na nią, unosząc brwi.

- Tak – pokiwała głową – powiedział, że to podejrzewał, bo ostatnio się jakoś uspokoiłeś i nie przysparzasz mu problemów. Proszę cię, nie bądź na mnie zły.

- Jestem na ciebie zły – patrzę w jej oczy. - Chociaż chyba bardziej jestem zawiedziony.

- Dlaczego?

- Bo z łatwością potrafisz nakłamać mojemu ojcu o nas, a nie potrafiłaś poświęcić mi pieprzonej minuty na to, byś wcale nie musiała kłamać. - Podchodzę do niej i zakładam włosy za jej ucho. - Nie od razu Rzym zbudowano, jasne, ale krok po kroku moglibyśmy zbudować własny Rzym, a ty nie chcesz mi na to pozwolić.

- To nie tak Chris – jej głos jest słaby i czuję, że powoli zaczynam odzyskiwać nad nią kontrolę.

- Ależ tak Evo – zbliżam się do jej ucha. - Dlaczego nie potrafisz pokazać tym wszystkim laskom, że jestem twój, co? - Odsuwam się od niej i przygryzam wargę – Oczywiście, na chwilę obecną nie jestem twój, ale one nie muszą o tym wiedzieć – puszczam do niej oko i odsuwam się od niej. - Chyba woda się ugotowała – parskam i podchodzę do czajnika.

- Dlaczego nie rozmawiasz z Williamem?

- Szybka zmiana tematu, jesteś niezła – wybucham śmiechem. - O tym nie będę z tobą rozmawiał i musisz to uszanować.

- Jesteście najlepszymi przyjaciółmi Chris, nie możesz się od niego odwracać.

- To on odwrócił się ode mnie – uderzam ręką w blat.

- Wiesz, że możesz ze mną pogadać, prawda? - Czujnie mi się przygląda.

- Wiem – puszczam do niej oko. - Masz jakieś plany na dzisiaj?

- Tak – kiwa głową – i w sumie to będę się już zbierała, bo za godzinę dziewczyny do mnie przychodzą.

- Nie wypiłaś herbaty – uśmiecham się do niej głupkowato.

- Nie przyszłam do ciebie na herbatę – puszcza do mnie oko. - Lecę Chris – podchodzi do mnie i chce pocałować mnie w policzek, ale przewiduję jej ruch i w ostatniej chwili odwracam głowę i jej usta lądują na moich. Chwytam ją za biodra, na co dziewczyna wydaje z siebie cichy jęk. Po chwili odsuwam ją od siebie i delikatnie przecieram górną wargę.

- Dobrego dnia Evo – uśmiecham się do niej a ona z trudem łapie oddech.

- Taaak, dobrego dnia Chris. - Rumieńce na jej twarzy dodają jej uroku. Słyszę, jak się ubiera i chwilę później wychodzi z mojego mieszkania.

Uśmiecham się sam do siebie, bo może jednak nie warto wkurwiać się na Williama, skoro na świecie są inni ludzie, którym chyba na mnie zależy.