*parę miesięcy później*

-Blaine POV-

Siedziałem w studiu nagraniowym i przysłuchiwałem się grze jednego z nowych zespołów. Muzycy mieli niesamowitą energię i zapał, doceniałem to. Ale mimo moich najszczerszych chęci, nie potrafiłem zbytnio skupić się na muzyce. Wciąż rozpamiętywałem wczorajszą wieczorną rozmowę telefoniczną z Kurtem.

-Śpisz?

-Nie, oglądam „Casablance".

-Na jakim kanale?

-Na 11.

-Dziękuje.

Nawet nie zauważyłem w którym momencie Kurt stał się moim najbliższym przyjacielem. Wspierał mnie przez cały okres rozwodu, był przy mnie nawet w najgorszych chwilach. Ostatnio długie rozmowy telefoniczne przed zaśnięciem stały się już naszą tradycją. Każdy dzień spędzaliśmy razem, wysłuchiwałem z cierpliwością jego zrzędzenia na jego byłe współlokatorki, które przejawiały niezdrowe zamiłowanie do dramatyzowania. On słuchał moich opowieści o Dalton i o moim smutnym dzieciństwie, spędzonym w cieniu odnoszącego sukcesy brata i w pułapce wygórowanych oczekiwań rodziców. Wspieraliśmy siebie, śmialiśmy się razem, piliśmy dużo kawy, chodziliśmy ze sobą na musicale... Jeszcze z nikim nie miałem tak silnej więzi, nawet jeśli zdarzały się nam sporadyczne kłótnie, nie potrafiliśmy długo się na siebie gniewać i praktycznie od razu się godziliśmy.

-I mówisz, że wolałbyś Victora Laszlo zamiast Bogarta?- zapytałem, przerywając komfortową ciszę, która zapadła między nami, gdy wkręciliśmy się w akcje filmu.

-Kiedy tak powiedziałem?

-Kiedy jechaliśmy do Nowego Jorku.

-Nigdy nie mówiłem takich bzdur.

-Niech ci będzie.

-Dobrze sypiasz?

-Co?

-Bo ja nie. Brakuje mi Dave'a. Chyba bierze mnie choroba. Wczoraj do czwartej nad ranem oglądałem seriale po hiszpańsku. „Buenos días señor Bernardo. ¿Cómo estás?" Marnie ze mną.

-Ja poszedłem spać o wpół do ósmej. Pierwszy raz odkąd skończyłem trzecią klasę.

-Cóż, to jest dobra rzecz w depresji: pozwala odpocząć.

-Nie mam depresji.

-Dobrze. Ciągle sypiasz po swojej stronie łóżka?

-Z początku tak było, ale już mi przeszło.

-To świetnie. Mi przeszkadza, że jest tam wolne miejsce... tęsknie za nim.

-Ja za nim nie tęsknie.

-Ani trochę?

-Wiesz czego mi brak? Samej idei chłopa.

-Może ze mną jest tak samo? Nie, mi brak całego Dave'a.

W słuchawce zapada cisza, obydwoje skupiamy się na filmie.

-To ostatnia scena- szepcze w końcu Kurt, a ja się uśmiecham, mimo faktu, że on tego nie widzi.

-Ingrid Bergman.- mówię, widząc aktorkę na ekranie-Niskie napięcie.

-Niskie napięcie?

-Ludzie dzielą się na dwa gatunki: pod niskim i pod wysokim napięciem.

-A Ingrid Bergman jest pod niskim?

-Zdecydowanie tak.

-A ja?

-Jesteś z tych najgorszych. Wysokie napięcie, ale uważasz siebie za niskonapięciowego.

-Nie sądzę!

-„Poproszę sałatkę warzywną bez sosu, ma być ocet i oliwa, osobno. I ma być cała w sosie musztardowym, ale sos osobno".-przedrzeźniałem przyjaciela- to „osobno" urasta do rangi problemu.

-Lubię jeść wszystko jak należy.

-Przecież mówię: wysokie napięcie.

Znowu obydwoje skupiamy się na filmie, w którym akurat Rick wypowiada ikoniczny cytat „Louis, myślę, że to jest początek pięknej przyjaźni".

-Najlepsze ostatnie zdanie filmu jakie znam-stwierdzam i słyszę w słuchawce westchnienie Kurta- na pewno coś mi jest. Może jutro umrę na raka?

-Nie masz raka- wręcz słyszę, jak brunet przewraca oczami z podirytowania- jeśli się boisz, idź do lekarza.

-Wystarczy, jeśli mi powiesz, że to drobiazg.

-A będziesz mógł zasnąć?

-Jakoś przebrnę przez noc.

-Co zrobisz?

-Zacznę jęczeć. Może powinienem poćwiczyć?- zaczynam jęczeć do słuchawki, na co słyszę śmiech Kurta.

-Dobranoc Blaine- przerywa mi po dłuższej chwili.

-Dobranoc.

To była kolejna nieprzespana noc.