Δύο εβδομάδες πριν

Η Caroline άνοιξε τα μάτια της. Ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Οι πληγές από την έκρηξη είχαν επουλωθεί. Πρόσεξε πως το αριστερό της χέρι ήταν συνδεδεμένο με ένα καλώδιο που οδηγούσε σε ένα πλαστικό μπουκαλάκι με ορό Μια νοσοκόμα μπήκε μέσα στο δωμάτιο. "Α ωραία. Ξύπνησες." είπε με ένα φιλικό χαμόγελο. "Που βρίσκομαι;" την ρώτησε περίεργη. "Είσαι στο νοσοκομείο." απάντησε καθώς την πλησίασε. Έβγαλε το καλώδιο από το χέρι της και έβαλε ένα τσιρότο στην πληγή. "Πως....πως βρέθηκα εδώ;" ρώτησε απορημένη. Η νοσοκόμα την κοίταξε. "Ήσουν σε μια έκρηξη ενός μπαρ στο Horrland και ένας άντρας σε έφερε εδώ." είπε φιλικά και πλησίασε την έξοδο. "Μήπως τον έλεγαν Klaus;" ρώτησε. Δεν ήξερε γιατί είπε αυτο το όνομα. Κάτι μέσα της ένιωσε την ανάγκη να μάθει που βρίσκεται χωρίς να ξέρει γιατί. "Τον έλεγαν Derek. Ψάχνεις κάποιον;" είπε. "Οχι.....όχι" απάντησε κάπως μπερδεμένη. Η νοσοκόμα χαμογέλασε λιγάκι. "Σε λίγες ώρες θα πάρεις εξιτήριο και θα μπορέσεις να φύγεις." είπε. "Α ωραία! Εμ....ευχαριστώ." απάντησε με το ίδιο μπερδεμένο βλέμμα. Η νοσοκόμα την κοίταξε για λίγο ακόμη και έφυγε κλείνοντας την πόρτα.

Την ίδια στιγμή η Raven άνοιξε απότομα τα μάτια της. Ανασηκώθηκε και κοίταξε τριγύρω. Το μέρος δεν έμοιαζε σαν την άλλη πλευρά! Ούτε σαν τον παράδεισο ή την κόλαση. Έμοιαζε περισσότερο στο Horrland μιας άλλης εποχής όχι και πολύ μακριά από την σημερινή. Σηκώθηκε και έκανε βόλτες στην πόλη ψάχνοντας κάποιον άνθρωπο. Προς έκπληξη της δεν βρήκε κανέναν! Ήταν ολομόναχη. Περιπλανήθηκε λίγο ακόμη στην πόλη μέχρι που πρόσεξε ένα σπίτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ της. Ένα μεγάλο άσπρο σπίτι με γκαζόν που το περιέβαλε. Το πλησίασε και άνοιξε την μεγάλη άσπρη ξύλινη πόρτα με το χρυσό πόμολο. Μπήκε μέσα και κοίταξε τριγύρω. Είχε ένα ευρύχωρο σαλόνι δύο άσπρους καναπέδες άσπρες πολυθρόνες, ένα γυάλινο τραπεζάκι και ένα μαρμάρινο άσπρο τζάκι. Μπροστά της υπήρχαν δύο μαρμάρινες σκάλες που οδηγούσαν στα τέσσερα υπνοδωμάτια του σπιτιού. Η Raven ανέβηκε την μια σκάλα και κατευθύνθηκε σε ένα από τα δωμάτια. Μπήκε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο που δεν έμοιαζε καθόλου με το στυλ του υπολόλοιπου σπιτιού. Οι τοίχοι και το πάτωμα ήταν ξύλινα. Στην μέση είχε ένα ξύλινο διπλό κρεβάτι με ξύλινο κεφαλάρι και άσπρα σεντόνια. Απέναντι του υπήρχαν δύο ξύλινες πολυθρόνες με κόκκινα μαξιλάρια. Η Raven πλησίασε τις πολυθρόνες και κάθισε σε μια. Ήταν αρκετά αναπαυτική. Ακόμη δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που βρισκόταν σε αυτό το παράξενο μέρος. Πρόσεξε μια εφημερίδα πεσμένη στο πάτωμα. Την πήρε στα χέρια της και κοίταξε την ημερομηνία. Εγραφε: '15 Μαρτίου 1984'. Παραξενεύτηκε! Δεν ζούσε εκείνη την περίοδο και σίγουρα δεν είχε συμβεί και με θέμα την οικογένεια της τότε. Κάποια γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον γαλάζιο ουρανό. Φύσηξε ένας δυνατός αέρας. Η Raven σηκώθηκε απότομα από την πολυθρόνα θέλοντας να φύγει από το σπίτι. Βγήκε γρήγορα από το δωμάτιο και κατέβηκε της σκάλες. Ένας κεραυνός χτύπησε με δύναμη την σκεπή του σπιτιού και τα φώτα έσβησαν. Η Raven πλησίασε την έξοδο το σπιτιού ελάχιστα φοβισμένη. Είχε ένα έντονο άσχημο προαίσθημα που της έλεγε να φύγει από εκεί. Τότε μέσα από τις σκιές εμφανίστηκε ένας ψηλός γυμνασμένος άντρας.

Τον κοίταξε ξαφνιασμένη. Αλήθεια πίστευε πως ήταν μόνη της σε αυτό το μέρος. Ο άντρας είχε πρόσωπο με γωνίες, ξανθά κοντά μαλλιά με μικρή φράντζα, γαλάζια μάτια. Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο μαύρο τζιν μπουφάν και μαύρα παπούτσια. Στον δείκτη του αριστερού χεριού του φορούσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι με γαλάζιο πετράδι. Η Raven κατάλαβε πως ήταν βαμπίρ. Τον πλησίασε διστακτικά. Την κοίταξε εξεταστικά. "Ποια είσαι εσύ;" την ρώτησε απορημένος. Είχε μια αγγλική προφορά που τόνιζε όμορρα την βελούδινη φωνή του. Η Raven τον κοίταξε. "Με λένε Raven. Εσύ ποιός είσαι;" είπε περίεργη. "Με λένε Colden....Colden fields." είπε ευγενικά και χαμογέλασε ελάχιστα. "Χμ!" έκανε. "Και τι κάνεις εδώ; Πως πέθανες;" ρώτησε. Γέλασε για λίγο. "Πέθανα; Τι εννοείς; Αυτό το μέρος είναι μια φυλακή σε μια συγκεκριμένη μέρα. Δεν είμαι νεκρός!" απάντησε έντονα. "Όμως εσύ γιατί είσαι εδώ;" την ρώτησε περίεργος. "Δεν ξέρω! Μια αιρετική με σκότωσε και ξαφνικά μεταφέρθηκα εδώ. Αλλά αφού εσύ δεν είσαι νεκρός μάλλον....ούτε και εγώ." είπε μπερδεμένη. Δεν ήξερε γιατί είχε βρεθεί σε αυτό το μέρος ή πως ήταν ζωντανή. "Θέλεις να σου δείξω το μέρος;" της πρότεινε ευγενικά. Τον κοίταξε για λίγο σκεπτική. "Ναι φυσικά." απάντησε εύθυμα και προχώρησαν στο σπίτι.

Τρεις μέρες μετά

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Βρισκόμουν στο σπίτι των Mikaelson. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω παραξενευμένη. Κανένας δεν υπήρχε στο σπίτι. Τότε θυμήθηκα τι συνέβη. Η Aria μου είχε κάνει κάποιο ξόρκι και με μετέφερε σε αυτό το μέρος. Πλησίασα το παράθυρο και κοίταξα έξω. Ήταν βράδυ. Κανένας δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους της πόλης. 'Τι είναι αυτό το μέρος και γιατί ο Klaus θέλει να είμαι εδώ;' αναρωτήθηκα. "Και εγώ που νόμιζα πως ήμουν μόνος μου εδώ..." ακούστηκε η εύθυμη φωνή του Edward. Τον κοίταξα. Ήταν πράγματι αυτός και ήταν μια χαρά. Ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση. Έτρεξα κοντά του και τον αγκάλιασα σφιχτά. Με αγκάλιασε και εκείνος. Κοίταξα γεμάτη χαρά τα χρυσοκόκκινα μάτια του που με κοιτούσαν ανακουφισμένα. Τον φίλησα. "Χαίρομαι τόσο πολύ που είσαι καλά! Είχα ανησυχήσει." αναφώνησα ανακουφισμένη. Χαΐδεψε απαλά τα μαλλιά μου. "Πόσο καιρό είσαι εδώ;" ρώτησα περίεργη. "Από χθες το βράδυ. Εγώ και ο Elijah είχαμε μια μονομαχία με τον Klaus και ξαφνικά μου έσπασε τον λαιμό και μαχαίρωσε τον Elijah." απάντησε σοβαρά. "Περίμενε! Ο Elijah είναι εδώ;" είπα ξαφνιασμένη. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μας. "Ακριβώς." είπε σοβαρά. Χάρηκα που ήταν καλά. Όμως δεν καταλάβαινα γιατί ήταν μαζί μας ενώ ο Klaus τον είχε μαχαιρώσει. "Τι είναι αυτό το μέρος;" ρώτησα. "Είναι ένα chamber de chasse. Είναι ένα δωμάτιο κυνηγίου όπου οι μάγισσες φέρνουν τα 'πειραματόζωα' τους για να εξασκηθούν πάνω τους. Τα σώματα μας βρίσκονται στον πραγματικό κόσμο ενώ το μυαλό μας βρίσκεται εδώ. Για να φύγουμε πρέπει να βρούμε ένα αντικείμενο που μας αντιπροσωπεύει και να το καταστρέψουμε." εξήγησε ο Elijah. Δεν είχα ιδέα γιατί ήθελε να το κάνει αυτό ο Klaus. 'Τι θέλει να πετύχει;' σκέφτηκα. "Και πως θα βρούμε αυτά τα αντικείμενα;" ρώτησα. "Δεν θα είναι εύκολο. Δυστυχώς η μαγεία δεν πιάνει εδώ όποτε πρέπει να ψάξουμε όλο το μέρος μέχρι να τα βρούμε." απάντησε ο Elijah. "Ακούγεσαι σαν συνεργασία."είπε σοβαρά ο Edward. Κατάλαβα από τον τόνο της φωνής του πως δεν είχε καμία πρόσθεση να συνεργαστεί με τον Elijah και εκείνος το ίδιο. Θα ήταν πράγματι δύσκολο να τους πείσω να συνεργαστούν. Όμως έπρεπε να προσπαθήσω. "Ωραία! Ας αρχίσουμε." είπα ενθαρρυντικά και προχώρησα στο σπίτι.

Στο μεταξύ ο Klaus μας παρακολουθούσε από μια σφαίρα που του είχε φτιάξει μια μάγισσα. Είχε ένα κοροϊδευτικό και πονηρό χαμόγελο καθώς άκουγε αυτά που λέγαμε. Δεν πίστευε πως θα καταφέρναμε να αποδράσουμε από εκεί. Η Aria τον πλησίασε. Την κρατούσε φυλακισμένη μαζί με την Hanna και την Spencer και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την δύναμη της για να ξεφύγει. Μια άλλη μάγισσα της είχε κάνει ένα ξόρκι που της απαγόρευε να χρησιμοποιήσει την δύναμη της εκτός εάν ήταν προς όφελος του Klaus. Τον κοίταξε με μίσος αλλά και κρυφό φόβο. "Πως είναι;" ρώτησε εμφανώς ανήσυχη για εμάς. Την κοίταξε αδιάφορα. "Ζουν για την ώρα." απάντησε ψαροτικά. Προσπάθησε με όλες της τις δυνάμεις να κρύψει βαθιά μέσα της τον φόβο που εκδηλωόταν στο βλέμμα της. "Γιατί δεν αφήνεις ελεύθερες την Spencer και την Hanna;" ρώτησε με απορία. Ο Klaus την κοίταξε αδιάφορα. "Επειδή τις χρειάζομαι γαι ένα πείραμα αγάπη." είπε. Το βλέμμα της μεταμορφώθηκε αμέσως σε ένα βλέμμα ανησυχίας. "Τι εννοείς;! Τι πείραμα;!" ρώτησε σχεδόν τρομαγμένη. Ο Klaus ξεφύσηξε. "Μην ανησυχείς. Δεν θα πεθάνουν αν πετύχει το πείραμα." απάντησε με ένα πονηρό βλέμμα. Η Aria δεν τον πίστεψε. Γνώριζε πως ο Klaus δεν ενδιαφερόταν για τίποτα. "Κάνε εμένα το πειραματόζωο σου και άφησε τις ελεύθερες!" του πρότεινε ανήσυχη. Ο Klaus γέλασε κοροϊδευτικά. "Μερικές φορές σχεδόν σε λυπάμαι. Θέλεις να σώσεις τις φίλες σου με κάθε κόστος....και ας μην ξεχάσω αυτο που έγινε με εσένα και τον Elijah." είπε πονηρά. Η Aria ξαφνιάστηκε. Πίστευε πως ο Elijah δεν είχε πει τίποτα στον Klaus γι αυτό που είχε συμβεί ανάμεσα τους. "Τι εννοείς; Δεν έχω κάτι να κρύψω με τον Elijah." απάντησε θέλοντας να κρύψει την αλήθεια. Ο Klaus την πλησίασε και στάθηκε πίσω της. "Είσαι σίγουρη γι αυτό; Αν ναι τότε καλύτερα να τον ρωτήσω εγώ μπροστά στην Alison." είπε πονηρά. Η Aria τον κοίταξε δειλά χωρίς να θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια. "Πως....το ξέρεις;" ρώτησε ανήσυχη. "Σας είδα αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα στην Alison για να μην την πληγωσω! Όμως τώρα που είναι με τον Edward δεν νομίζω να την νοιάζει οπότε ας μάθει." απάντησε με ένα κακιασμένο αδιάφορο βλέμμα. Το βλέμμα της Aria γέμισε με ακόμη περισσότερο φόβο και ανησυχία. "Γιατί το κάνεις αυτό;! Αφού δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν! Γιατί θες να της το πεις;" ρώτησε με απορία αλλά και μίσος. "Ναι σωστά! Δεν ενδιαφέρομαι για κανέναν! Αλλά θα έχει πλάκα να δω πόσο πληγωμένη θα νιώσει!" απάντησε σαρκαστικά και έφυγε από δίπλα της. Η Aria ήξερε πως δεν μπορούσε να του επιτρέψει να το κάνει αυτό. Όμως έπρεπε να ελευθερώσει τις φίλες της. Ο Klaus είχε σκοπό να πάει εκείνη την στιγμή στο chamber de chasse που βρισκόμουν εγώ ο Edward και ο Elijah. Ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε να μπορέσει να ελευθερώσει τις φίλες της. Και ήταν μια καλή ευκαιρία για να ανακτήσει την δύναμη της και να τον κλείσει στην ίδια φυλακή με εμάς. Πλησίασε ένα γυάλινο τραπεζάκι που πάνω του ήταν ακουμπισμένο ένα βιβλίο με ξόρκια. Το άνοιξε ξεφυλίζοντας το.
Μια μελαμψή ψηλή γυναίκα με μαύρα μακριά μαλλιά και μαύρα μάτια την πλησίασε. Την κοίταξε με ένα ύφος ανάκρισης. "Που είναι ο Klaus;" την ρώτησε. "Μόλις έφυγε." απάντησε σοβαρά η Aria. Η κοπέλα την πλησίασε. "Τι είναι αυτό;" ρώτησε αυστηρά κοιτάζοντας το βιβλίο με τα ξόρκια που ήταν πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι. "Τίποτα. Απλώς διάβαζα κάποια ξόρκια." απάντησε η Aria κλείνοντας βιαστικά το βιβλίο πίσω της. Η μάγισσα την κοίταξε δύσπιστα. "Διαβάζεις ξόρκια!" επανέλαβε χωριά να την πιστεύει. Την κόστισε ανακριτικά. "Γιατί; Αφού σου έχω κάνει το ξόρκι που σου απαγορεύει να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου εκτός εάν είναι προς όφελος του Klaus! Δεν το ξέρεις αυτό;" είπε αυστηρά. Η Aria πήρε μια κόφτη ανάσα και την πλησίασε αρκετά μέχρι που τις χώριζε ελάχιστη απόσταση. "Ναι το ξέρω. Απλώς έψαχνα ένα ξόρκι για να σκοτώσω τον Klaus όταν καταφέρω να σπάσω το δικό σου ξόρκι." απάντησε ειλικρινά. Η κοπέλα έκανε έναν ειρωνικό μομφασμό. Τέντωσε το αριστερό της χέρι μπροστά και κόλλησε την Aria στον τοίχο με τις δυνάμεις της. Έκανε ένα ξόρκι και τα πλευρά της Aria πόνεσαν φρικτά. Προσπάθησε να αντισταθεί στον πόνο όμως ήταν μάταιο. "Γλυκιά μου πότε θα το καταλάβεις; Κανένας δεν μπορεί να νικήσει τον Klaus. Γι αυτό ή θα είσαι με το μέρος του.....ή απλά θα πεθάνεις." είπε με ένα ειρωνικά πονηρό βλέμμα. Τότε ένιωσε μια αδυναμία να καλύπτει το σώμα της. Κρατήθηκε ζαλισμένη από μια πολυθρόνα στα αριστερά της. Το ξόρκι που έκανε στην Aria λύθηκε και εκείνη έπεσε στο πάτωμα και σηκώθηκε αμέσως κοιτάζοντας την με ένα πονηρό και σίγουρο βλέμμα. "Λέω να πάρω την επιλογή τρία. Να σας σκοτώσω όλους και να σώσω τους φίλους μου." απάντησε σοβαρά. Η κοπέλα γονάτισε αδύναμη και την κοίταξε απορημένη. "Τι μου έκανες;" ρώτησε σιγά. "Ένα μικρό ξόρκι που σε αποδυνάμωσε. Βέβαια δεν θα το πετύχαινα εάν δεν έβαζα αυτό το πουγκάκι με την σκόνη στην τσέπη της ζακέτας σου την ώρα που σε πλησίασα." απάντησε πονηρά. Πήρε ένα μαχαίρι στα χέρια της και κοίταξε την κοπέλα. Εκείνη κατάλαβε τις προθέσεις της. "Σε παρακαλώ....μη! Θα κάνω ότι θέλεις αλήθεια!" την ικέτευσε. Η Aria την κοίταξε αμείλικτα. Σαν να μην άκουσε λέξη από όσα της είπε. "Συγγνώμη....είναι μέρος ενός σχεδίου." απάντησε σοβαρά και χάραξε τον λαιμό της κοπέλας με την κοφτερή λεπίδα. Έπεσε κάτω. Το δέρμα της άσπρισε και η αναπνοή της σταμάτησε. Η Aria ένιωσε την δύναμη της να επιστρέφει σε εκείνη. Συνηδητοποίησε τι είχε κάνει. Ένα βλέμμα τρόμου και έκπληξης ήρθε στο πρόσωπό της. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως δολοφόνησε μια κοπέλα με τόση ευκολία! Δεν καταλάβαινε γιατί δεν έδειξε έλεος αφού είδε πως ήταν αθώα. Ο χρόνος περνούσε και έπρεπε να ελευθερώσει τα κορίτσια. Διέκοψε τις αρνητικές σκέψεις στο μυαλό της και πήγε προς το υπόγειο. Ύπήρχαν πολλά άτομα έξω από το μέρος που βρίσκονταν η Hanna και η Spencer. Κρύφτηκε πίσω από τον πέτρινο τοίχο κάνοντας ένα ξόρκι για να σπάσει τον λαιμό όλων. Αφού το ξόρκι πέτυχε όλοι ήταν λυπόθιμοι. Προχώρησε άφοβα και ξεκλείδωσε την πόρτα με τις δυνάμεις της. Μπήκε μέσα. Η Hanna και η Spencer ήταν αλυσοδεμένες στο βάθος του δωματίου. Η Aria τις πλησίασε γρήγορα και έσπασε τις αλυσίδες που τις κρατούσαν δέσμιες. Η Hanna βοήθησε την Spencer να σηκωθεί από το πάτωμα. "Πρέπει να φύγουμε! Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε μέχρι να έρθει ο Klaus!" είπε ανήσυχα η Aria. "H Spencer δεν έχει ολοκληρώσει την μεταμόρφωση ακόμη!" απάντησε η Hanna. "Θα το κάνει όταν πάμε σε ένα ασφαλές μέρος! Πάμε να φύγουμε όμως! Τώρα!" απάντησε με περισσότερη ανησυχία. Βγήκαν από το δωμάτιο ανέβηκαν τις σκάλες και έφυγαν προσεκτικά από το σπίτι.

Έφτασαν στο σπίτι της Aria. Η Spencer και η Hanna μπήκαν γρήγορα μέσα και η Aria έκλεισε την εξώπορτα κλειδώνοντας την. Η Hanna βοήθησε την Spencer να καθίσει στον καναπέ. Ήταν πολύ αδύναμη. Έπρεπε να πιει αίμα ανθρώπου αλλιώς θα πέθαινε σύντομα! Η Aria έκλεισε όλες τις κουρτίνες καλύπτοντας τα παράθυρα. Ύστερα πλησίασε την βιβλιοθήκη, πήρε ένα βιβλίο με ξόρκια και κάθισε δίπλα στην Spencer. Την κοίταξε ταραγμένη. "Γιατί νιώθω τόσο αδύναμη;" ρώτησε με ένα τρέμουλο στην φωνή της. Η Aria πήρε μια κοφτερή μικρή λεπίδα και χάραξε το αριστερό χέρι της στο σημείο των φλεβών. Η Spencer μύρισε αμέσως αυτό το γλυκό λαχταριστό κόκκινο σιρόπι που έρεε στο χέρι της. Την πλησίασε και έπιασε το χέρι της παρατηρώντας το αίμα. Ήθελε τοσο πολύ να δοκιμάσει έστω και μια γουλιά! Ήθελε να γευτεί αυτό τον μυρωδάτο χυμό που είχε τρυπήσει τα ρουθούνια της. "Πιες. Έτσι θα ολοκληρώσεις την μεταμόρφωση."είπε ήρεμα η Hanna. H Spencer κοίταξε διστακτικά την Aria. Δεν ήθελε να την βλάψει. Όμως εκείνη της έγνεψε καταφατικά δηλώνοντας πως δεν είχε κανένα πρόβλημα να πιει από το αίμα της. Έφερε κοντά στο στόμα της το χέρι της Aria και ήπιε από το αίμα της. Προς έκπληξη της, το λάτρεψε! Ήταν γλυκό ζεστό και ήθελε κι άλλο. Συνέχισε να πίνει χωρίς να θέλει να σταματήσει. H Aria ένιωσε μια αδυναμία απο την έλλειψη αίματος στο σώμα της. Η Hanna το κατάλαβε αμέσως και σταμάτησε την Spencer. Την κοίταξε. "Φτάνει για τώρα. Πρέπει να το ελέγξεις." είπε ήρεμα. Η Spencer κοίταξε ανήσυχη την Aria συνηδητοποιώντας τι έκανε. "Ήθελα να σε σκοτώσω!....Δεν με ένοιαζε ποιά ήσουν! Ήθελα να πιω όλο σου το αίμα!" ψέλλισε ταραγμένη. Η Aria έπιασε απαλά το χέρι της και την κοίταξε στα μάτια. "Ηρέμισε. Θα το συνηθίσεις." είπε
καθισυχαστηκά. "Μα κοίταξε το χέρι σου! Κοίτα τι σου έκανα! Αιμοραγείς!"είπε φοβισμένη. "Η Hanna θα μου δώσει το αίμα της και θα θεραπεύσω σύντομα." απάντησε ήρεμα. "Βασικά η Spencer θα το κάνει." είπε η Hanna. "Τι;!" ρώτησε απορημένη. "Απλώς δάγκωσε το χέρι σου και δώσε λίγο από το αίμα σου στην Aria. Έτσι θα θεραπευτεί." είπε. "Δεν εννοούσα αυτό όταν έκανα την ερώτηση. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Θα την σκοτώσω αν την πλησιάσω πολύ!" εξήγησε αγχωμένη. "Spens άκουσε με. Δεν θα χάσεις τον έλεγχο γιατί δεν θα σε αφήσω εγώ. Είμαι πιο δυνατή από εσένα και μπορώ να σε σταματήσω αν χρειαστεί." είπε καθυσηχαστικά. Η Spencer πήρε μια ανάσα, πλησίασε την Aria και δάγκωσε το αριστερό της χέρι στο σημείο των φλεβών. Την πλησίασε λίγο ακόμη διστακτικά και έβαλε το χέρι της συο στόμα της. Ήθελε να την αρπάξει και να πιει το αίμα της μέχρι να το τελειώσει όμως ήξερε πως δεν έπρεπε να την βλάψει. "Θυμήσου. Είναι φίλη σου και δεν θέλεις το κακό της." της υπενθύμισε η Hanna. H Aria απομάκρυνε το χέρι της από το στόμα της και την κοίταξε εύθυμα. "Ευχαριστώ Spens." είπε. Η Spencer ένιωσε χαρά και ανακούφιση που κατάφερε να ελέγξει την δίψα της έστω για λίγο. Η Aria πρόσεξε στον παράμεσο του δεξιού χεριού της ένα όμορφο ασημένιο δαχτυλίδι με ένα σκούρο μπλε στρογγυλό πετράδι. "Μπορείς να μου το δώσεις;" την ρώτησε κοιτάζοντας το. "Ναι" απάντησε και της έδωσε το δαχτυλίδι. Η Aria το πήρε, έκλεισε τα μάτια της και μουρμούρισε ένα ξόρκι. "Που είναι ο Damon;" ρώτησε η Spencer. "Δεν ξέρω...." είπε αφηρημένα η Hanna. "Ανησυχείς για τον Stefan." διαπίστωσε η Spencer. Την κοίταξε. "Φυσικά και ανησυχώ για εκείνον! Μου έχει εξηγήσει πως είναι όταν εγκαταλείψει τα συναισθήματα του.....Το πρόβλημα είναι όμως πως είναι μόλις τα επαναφέρει. Νιώθει ενοχιές και μίσος για τον εαυτό του κάτι που σίγουρα δεν του αξίζει να αισθάνεται." είπε. Η Spencer κατάλαβε την ανησυχία και τον προβληματισμό της. Της έπιασε απαλά το χέρι. "Θα τον βρούμε και θα τον επαναφέρουμε. Στο υπόσχομαι." είπε ήρεμα και χαμογέλασε. "Ευχαριστώ Spens." απάντησε ανακουφισμένη και την αγκάλιασε. Η Aria άνοιξε τα μάτια της και έδωσε το δαχτυλίδι στην Spencer. "Θα σε προστατεύει από τον ήλιο."είπε και η Spencer το φόρεσε. "Όσο για τον Stefan, άκουσα τον Klaus χθες να του λέει πως θέλει να βασανίσει τον αδελφό του. Οπότε πιστεύω πως ο Damon και ο Stefan είναι μαζί απλώς ο Stefan είναι ελεύθερος ενώ ο Damon όχι." είπε. "Άρα....τι κάνουμε;" ρώτησε η Hanna. "Θα πάμε να τους βρούμε. Πρέπει να ελευθερώσουμε τον Damon!" είπε έντονα. "Και να επαναφέρουμε τα συναισθήματα του Stefan." συμπλήρωσε η Hanna. "Ναι...σωστά." απάντησε η Spencer. Τότε χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η Aria την άνοιξε. Στο κατώφλι του σπιτιού βρισκόταν η Addison. Την κοιτούσε με χαρά. "Γειά. Όλα καλά;" ρώτησε εύθυμα. "Σχεδόν. Εσύ;" είπε χωρίς να θέλει να της πει για τον Klaus. "Καλά είμαι. Αν εξαιρέσεις τον Klaus που εγκατέλειψε τα συναισθήματα του και παραλίγο να με σκοτώσει....ξανά." απάντησε με ένα εκνευρισμένο και φοβισμένο χαμόγελο. Η Aria ξαφνιάστηκε. "Πότε έγινε αυτό;!" ρώτησε. "Χθες το βράδυ. Αλλά του ξέφυγα το πρωί και ήρθα να σε βρω. Έχω κάποιες ιδέες για τον δολοφόνο." είπε σοβαρά. "Α ναι! Σωστά!" είπε η Aria κρύβοντας πως είχε ξεχάσει εντελώς αυτήν την υπόθεση. "Πέρασε μέσα." είπε πρόθυμα και η Addison μπήκε στο σπίτι. Προχώρησε στο σαλόνι και κοίταξε την Hanna και την Spencer που έδειχναν ανήσυχες. "Τι συμβαίνει;" ρώτησε παραξενευμένη. Η Aria πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ο Stefan έχει εγκαταλείψει τα συναισθήματα του και κρατάει όμηρο του τον Damon." είπε σοβαρά. Η Addison ξαφνιάστηκε. "Τι;! Πρέπει να τον σώσουμε και να επαναφέρουμε τα συναισθήματα του Stefan!" είπε έντονα. "Πες μας για τον φόνο." είπε η Aria. "Τώρα προέχει να σώσουμε τον Damon." είπε ανήσυχα και ξεκίνησαν να καταστρώνουν το σχέδιο τους.

Την ίδια στιγμή ο Stefan κρατούσε αιχμάλωτο τον Damon στο υπόγειο του σπιτιού τους. Κάθε μία ώρα του έδινε ερολύνη ώστε να μένει μόνιμα αποδυναμωμένος. Εκείνος καθόταν στον ένα από τους δύο κόκκινους καναπέδες του όμορφα διακοσμημένου σαλονιού του. Γύρω του υπήρχαν πολλές νεαρές κοπέλες. Άλλες δαγκωμένες στον λαιμό και άλλες αποκεφαλισμένες. Ο Stefan αφού σταμάτησε να πίνει το αίμα μιας την πέταξε στο πάτωμα. Ηταν νεκρή. Χαμογέλασε με ένα αδαφορο βλέμμα και έκρυψε τους κινόδοντες του μέσα στα ούλα του. Ήταν εντελώς διαφορετικός χωρίς τα συναισθήματα του. Δεν είχε αυτήν την καλοσύνη και την ευγένεια του! Ηταν αγενής, αδιάφορος και επιθετικός! Μια λεπτή κοπέλα τον πλησίασε που ήταν σκεπασμένη με ένα σεντόνι. Τον κοίταξε στα μάτια. "Θες να πιεις το αίμα μου;" ρώτησε με τεράστια χαρά. Ήταν προφανές πως τις είχε ψυχαναγκάσει όλες. Η Stefan της χαμογέλασε πονηρά. "Φυσικά...αλλά πρώτα πρέπει να πάω να δω αυτό το ενοχλητικό πλάσμα που λέγεται αδελφός μου." απάντησε πονηρά και σηκώθηκε από τον καναπέ πλησιάζοντας το υπόγειο. Γύρισε και κοίταξε τις κοπέλες. "Δεν θα αργήσω." είπε με κακία και κατέβηκε τις σκάλες του υπογείου. Περπάτησε στον σκοτεινό διάδρομο και πλησίασε μια μαύρη σιδερένια πόρτα με ένα μικρό παραθυράκι. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στον μικρό χώρο. Ο Damon ήταν καθισμένος στο πάτωμα. Τα χέρια του ήταν δεμένα με αλυσίδες και στο σώμα του έρεε συνεχώς ερολύνη. "Α ζεις ακόμη!" είπε αδιάφορα. "Ήρθες για να με βασανίσεις Stef; Ξέρεις πως δεν θα λυγίσω εύκολα." απάντησε αδύναμα ο Damon. O Stefan τον πλησίασε και κοίταξε με κακία τα γαλάζια αδύναμα μάτια του. "Το ξέρω αδελφέ και δεν με νοιάζει. Αργά ή γρήγορα θα λογίσεις και τότε θα μπορέσω να σε παρατήσω και να ζήσω την ζωή μου." είπε σκοτεινά. "Δεν το κάνεις επειδή το θέλεις. Ο Klaus σε έχει ψυχαναγκάσει." διαπίστωσε. Ο Stefan πήρε ένα κομμάτι σίδερο στα χέρια του. "Μπίνγκο Damon! Το βρήκες! Και εγώ που νόμιζα πως δεν είχες ίχνος μυαλού!" ειρωνεύτικε και τον πλησίασε. "Ξέρεις πως θα νιώσεις απαίσια μετά από αυτά που έκανες Stefan. Δεν έχει νόημα αυτό που πας να κάνεις." είπε αδύναμα. Ο Stefan τον πλησίασε αδιάφορα. "Ναι καλό αυτό που λες....όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν έχω συναισθήματα για να νιώσω απαίσια." είπε πονηρά και κάρφωσε το σίδερο στην κοιλιά του Damon. Έβγαλε μια σιγανή αδύναμη κραυγή. "Και σίγουρα δεν έχω σκοπό να τα επαναφέρω." συνέχισε με ένα κακιασμένο βλέμμα. Ο Damon τον κοίταξε. "Κάποια στιγμή θα νιώσεις. Ξέρεις πολύ καλά πως δεν μπορείς να κρατάς για πάντα φυλακισμένα τα συναισθήματα σου!" απάντησε αδύναμα θέλοντας να τον σταματήσει. Τον κοίταξε αδιάφορα. "Απόλαυσε τον χρόνο σου εδώ. Σε λίγο θα μεταφερθείς." είπε με κακία και έφυγε. Πήγε προς το σαλόνι του σπιτιού.

Λίγες ώρες αργότερα και αφού είχε σκοτεινιάσει ακούστηκε ο μελωδικός ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας. Ο Stefan την άνοιξε. Η Addison στεκόταν στο κατώφλι του σπιτιού και του χαμογελούσε. "Δεν θα έπρεπε να είσαι νεκρή;" ρώτησε περίεργος. "Εμ...ναι αλλά ξέφυγα." απάντησε με ένα χαμόγελο. "Α!" έκανε αδιάφορα ο Stefan. "Και τι θέλεις εδώ;" ρώτησε. Τότε ξεπρόβαλε η Hanna από πίσω της. "Εγώ της ζήτησα να έρθει για να σε βοηθήσει." είπε μπαίνοντας μέσα. Ο Stefan γέλασε κοροϊδευτικά. "Γιατί πιστεύεις πως θα με βοηθήσει; Δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αδύναμη προσωπικότητα! Όπως και εσύ." είπε αδιάφορα. "Ξέρεις πως αυτά που λες δεν είναι αλήθεια." είπε σοβαρά η Hanna. "Ή μπορεί να κάνεις λάθος και να είναι αλήθεια." απάντησε με ένα πονηρό και κουρασμένο από την συζήτηση βλέμμα. Τότε εμφανίστηκε η Adeline που έβαζε τα μαύρα μποτίνια της με το τακούνι. "Stefan ωραία περάσαμε αλλά πρέπει να φύγω." είπε χωρίς να δει τις κοπέλες. Όταν τους πλησίασε κατάλαβε το λάθος που έκανε. "Α! Από ότι βλέπω θα συνεχίσεις την βραδιά σου!.....Υπέροχα." είπε έκπληκτη και ελάχιστα απογοητευμένη. Ένα πληγωμένο βλέμμα σκέπασε το πρόσωπο της Hanna. Κοίταξε αμέσως το πάτωμα συγκρατώντας κάποια δάκρυα που ήθελαν να κυλήσουν στα μάγουλα της και κοίταξε αμέσως την Adeline με ένα σοβαρό βλέμμα. "Δεν ξέρω για την Addison αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ η συνέχεια της βραδιάς του." είπε τσαντισμένα. Κοίταξε τον Stefan. "Ο Stefan με έχασε την στιγμή που έκλεισε αυτον τον ηλίθιο διακόπτη και μπορεί να μην σε νοιάζει τώρα αλλά κάποια στιγμή θα τα επαναφέρεις....και τότε μην ψάξεις να με βρεις. Θα έχω πάει με κάποιον άλλο. Ίσως με τον Damon." είπε με το ίδιο βλέμμα και προχώρησε προς την έξοδο εκνευρισμένη αλλά και πληγωμένη. Η Adeline την σταμάτησε πιάνοντας τον αριστερό της καρπό. "Ένα λεπτό! Δηλαδή ήσασταν μαζί, εγκατέλειψε τα συναισθήματα του και τώρα πηγαίνει συνεχώς με άλλες;" ρώτησε με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή της. "Ακριβώς. Νόμιζα πως το ήξερες." απάντησε η Hanna. "Ειλικρινά δεν είχα ιδέα!" είπε. "Είσαι απαίσιος!" είπε με απέχθεια και έκπληξη κοιτάζοντας τον Stefan ο οποίος κρατούσε αιχμάλωτη του την Addison. "Ναι ευχαριστώ! Αφού τελειώσατε με την κριτική φύγετε πριν την σκοτώσω." τις απείλησε. "Δεν νομίζω!" απάντησε αποφασιστηκά η Adeline. Μουρμούρισε μια μελωδία με την απαλή βελούδινη φωνή της που υπνωτισε τον Stefan. Τον πλησίασε, ελευθέρωσε την Addison και τον έσπρωξε πάνω στον τοίχο με την δύναμη της. "Εντυπωσιακό!" είπε έκπληκτη η Hanna. "Το καλό του να είσαι σειρήνα γλυκιά μου." απάντησε με ένα χαμόγελο. Ο Stefan προσπάθησε να επιτεθεί στην Hanna αλλά η Adeline τον σταμάτησε με τις δυνάμεις της και έσπασε στον λαιμό του. Έπεσε στο πάτωμα λυπόθιμος. "Φροντίστε να επαναφέρετε τα συναισθήματα του πριν κάνει κάτι χειρότερο."συμβούλεψε την Hanna. "Πως θα το κάνουμε αυτό;" ρώτησε. "Για αρχη μπορείτε να τον δέσετε σε κάποιο υπόγειο που να μην έχει πρόσβαση σε αίμα. Μετά να πάρετε το δαχτυλίδι για τον ήλιο και να τον βασανίσετε μπαίνοντας στο μυαλό του μέχρι να επαναφέρει τα συναισθήματα του." είπε σοβαρά. "Αυτό δεν θα είναι οδυνηρό;" ρώτησε διστακτικά η Addison. Η Adeline ξεφύσηξε. "Ναι θα είναι αλλά θα έχετε πολλές πιθανότητες να επαναφέρει έτσι τα συναισθήματα του." είπε. "Τέλος πάντων! Πρέπει να βρω την αδελφή μου." είπε και πήγε προς την έξοδο. Σταμάτησε πριν βγει και κοίταξε την Hanna. "Αν χρειαστείς κάτι, πάρε με." είπε φιλικά και εξαφανήστηκε με μαγικό τρόπο. Ένα μειδίαμα ήρθε στο πρόσωπό της Hanna καθώς άκουσε αυτά τα λόγια. Η Adeline δεν είχε δείξει το φιλικό της πρόσωπο σε κανέναν εκτός από την ομάδα της. "Τι θα κάνουμε με τον Stefan;" ρώτησε η Addison. "Πάμε να τον βάλουμε σε κάποιο υπόγειο και βλέπουμε."απάντησε σοβαρά η Hanna. Τότε η πόρτα του υπογείου άνοιξε και βγήκαν η Aria και η Spencer μαζί με τον Damon. Στηριζόταν πάνω τους λόγο της αδυναμίας του. Η Addison πήγε αμέσως να του φέρει μια σακούλα με αίμα. Τα κορίτσια τον άφησαν πάνω στον καναπέ του σέλινου. Το βλέμμα του πήγε αμέσως πάνω στον αναίσθητο αδελφό του. "Α...βλέπω πως τον νικήσατε για την ώρα. Καλό αυτό." είπε αδύναμα. Η Addison ήρθε κρατώντας μια σακούλα με αίμα. Την έδωσε στον Damon και εκείνος ήπιε αμέσως. Ένιωσε το αίμα να υγράνει και να αναζωογονεί το σώμα του. Ένιωσε την δύναμη του να επιστρέφει ξανά. "Πρέπει να βρούμε τον Klaus και να τον σταματήσουμε." είπε η Aria. "Ναι σίγουρα! Τρία βαμπίρ και δύο μάγισσες θα καταφέρουν να νικήσουν έναν αρχέγονο χωρίς συναισθματα! Πολύ έξυπνο." ειρωνεύτικε ο Damon. "Δεν είπα πως θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Ασφαλώς και χρειαζόμαστε βοήθεια. Κάποια ισχυρή ομάδα σαν τις Liars United και ίσως κάποιους αρχέγωνους σαν την Jacqueline και τον Elijah." είπε. "Και γιατί μια ομάδα από αιρετικές να θέλει να μας βοηθήσει;" ρώτησε ο Damon. "Μα δεν θα το κάνουν για εμάς. Θα το κάνουν για τον ευατό τους. Ο Klaus φτιάχνει κάτι μεγάλο. Κάτι που θα έχει την δυνατότητα να υποτάξει τον κόσμο στα πόδια του!" είπε σοβαρά αλλά και ανήσυχα. Το βλέμμα όλων καρφώθηκε πάνω της. Σαν να περίμεναν τις επόμενες λέξεις να ξεπηδήσουν από τα χείλη της. "Φανταστείτε έναν κόσμο με αρχηγό τον Klaus χωρίς συναισθήματα. Ποιός θα επιβιώσει εκεί;" συνέχισε με το ίδιο βλέμμα. Ένα ρίγος τους διαπέρασε όλους. Ήταν πραγματικά τρομακτικό το τι θα μπορούσε να κάνει ο Klaus χωρίς τα συναισθήματα του. Και το χειρότερο ήταν πως κανένας μας δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα ήταν αυτό.

Εν το μεταξύ εγώ ο Edward και ο Elijah ψάχναμε τα αντικείμενα που μας αντιπροσώπευαν ώστε να τα καταστρέψουμε και να φύγουμε από αυτό το μέρος. Όμως δεν είχαμε βρει τίποτα. "Μάλλον δεν είναι εδώ." είπε ο Elijah κλείνοντας ένα συρτάρι. Ο Edward τον κοίταξε. "Το ίδιο πράγμα είπες και όταν ψάχναμε στο προηγούμενο δωμάτιο. Έχε λίγη υπομονή." τον συμβούλεψε απότομα. Ο Elijah τον πλησίασε και τον κοίταξε αυστηρά. "Έχω υπομονή αγαπητέ μου Edward. Απλώς αυτό που κάνουμε δεν έχει νόημα!" είπε έντονα. "Αν έχεις κάποια καλύτερη ιδέα πες την. Αλλά ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να κάνουμε για να βγούμε από εδώ. Οι δυνάμεις της Alison δεν λειτουργούν σε αυτό το μέρος οπότε ο καλύτερος τρόπος για να βγούμε είναι να συνεχίσουμε να ψάχνουμε." είπε απότομα. "Θα βγαίναμε πολύ σύντομα εάν δεν ήσουν εδώ." μουρμούρισε ενοχλημένος ο Elijah. Ο Edward τον κοίταξε αυστηρά ακούγοντας κάθε λέξη του. "Ποιό είναι το πρόβλημα σου τέλος πάντων;!" ρώτησε ενοχλημένος. Ο Elijah τον πλησίασε και τον κοίταξε στα μάτια. "Σταματήστε!" είπα έντονα προσπαθώντας να τους ηρεμίσω. Έπρεπε να σταματήσει αυτή η κόντρα μεταξύ τους. Είχε γίνει κουραστική και σίγουρα δεν βοηθούσε σε τίποτα! "Θα σου εξηγούσα με χαρά το πρόβλημα μου Edward αλλά στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα μου είσαι εσύ." είπε συγκρατώντας τον εκνευρισμό του. Ο Edward έκανε έναν μομφασμό. "Ακόμη να αποδεχτείς πως η Alison επέλεξε εμένα.". "Θα το αποδεχόμουν εάν το επέλεγε μόνη της." είπε εκνευρισμένος ο Elijah. Φαινόταν πως και οι δύο είχαν θυμώσει αρκετά. "Άρα θεωρείς πως την ανάγκασα;" ρώτησε δυναμόνοντας τον τόνο της αυστηρής και απότομης φωνής του. Ο Elijah με κοίταξε και δεν απάντησε. Είδα στο βλέμμα του πως ακόμη ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου. "Λοιπόν κάνεις λάθος. Δεν θα την πίεζα ποτέ να κάνει κάτι μαζί μου αν δεν θέλει." απάντησε με ειλικρίνεια. Ο Elijah τον κοίταξε ξανά πιο εκνευρισμένος. "Δηλαδή την αγαπάς και είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί της." είπε. "Τότε ξέρει για την Cassandra;" ρώτησε απαιτητικά. Ο Edward έδειχνε έξαλλος! Πέταξε τον Elijah προς τον τοίχο. "Μην τολμήσεις να αναφέρεις ποτέ ξανά το όνομα της!" γρύλισε. Τράβηξα τον Elijah και μπήκα ανάμεσα τους. "Σταματήστε πια! Αρκετά με τους τσακωμούς σας!" φώναξα. Και οι δύο με κοίταξαν. "Δεν βλέπετε πως αυτό θέλει ο Klaus;! Να μας χωρίσει ώστε να μην βγούμε ποτέ από εδώ! Αλλά πρέπει να του αποδείξουμε το αντίθετο. Γι αυτό σταματήστε με τους τσακωμούς και συγκεντρωθείτε στην απόδραση μας από εδώ." είπα με ένταση στην αποφασιστική φωνή μου. Έπρεπε κάποτε να τελειώσει αυτό. Δεν μπορούσαν να τσακώνονταν για πάντα! Έπρεπε να αποδεχτούν τις εξελίξεις και να συνεχίσουν. Έφυγαν από το δωμάτιο χωρίς να μιλήσουν. Πήρα μια βαθιά ανάσα απογοητευμένη. Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να βγούμε από αυτό το δωμάτιο και αυτός ήταν να συνεργαστούμε. "Χάνεις τις ελπίδες σου τόσο νωρίς;" ακούστηκε η πονηρή φωνή του Klaus. Τον κοίταξα έκπληκτη. "Και εγώ που νόμιζα πως μας παράτησες τελείως." είπα απότομα. Με πλησίασε με ένα κακιασμένο σκοτεινό βλέμμα. "Μην είσαι τόσο δραματική Alison. Δεν θα σας παράταγα χωρίς να σας βασανίσω." είπε πονηρά. Για μια στιγμή ένα ρίγος φόβου με διαπέρασε. 'Τι θέλει να κάνει και γιατί είναι εδώ;' αναρωτήθηκα περίεργη. Με πλησίασε κάπως απειλητικά. Ξεροκατάπια και προσπάθησα να κρύψω τον φόβο μου. "Κρίμα που δεν έχεις τις δυνάμεις σου. Θα ήταν δίκαιο αυτό που θα σου κάνω." είπε με κακία. "Ναι. Χάρις εσένα δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την μαγεία μου εδώ μέσα." απάντησα σοβαρά. Αναρωτιόμουν τι είχε σκοπό να μου κάνει. Αν έκρινα από το βλέμμα του ήταν κάτι πολύ κακό. Δεν μπορούσα όμως να τον αφήσω να με βλάψει. Υποχώρησα σιγά παίρνοντας ένα σίδερο πίσω από την πλάτη μου χωρίς να με δει ο Klaus. Εκείνος με πλησίασε ακόμη περισσότερο. "Μην ανησυχείς αγάπη. Δεν θα πονέσει πολύ." είπε πονηρά και αμέσως κατάλαβα πως έλεγε ψέματα. Έσφιξα την μπουνιά μου πάνω στο σίδερο έτοιμη να το καρφώσω πάνω του και τον κοίταξα. "Μην με κοιτάς έτσι! Θα έπρεπε να χαίρεσαι που θα γίνεις το πειραματόζωο μου." είπε πονηρά. Ήταν η κατάλληλη στιγμή να δράσω. Τον κοίταξα αποφασιστικά. "Βρες άλλο κορόιδο Klaus!" είπα με ένταση και με μια απότομη στροφή του χεριού μου κάρφωσα το σίδερο στην καρδιά του. Όμως το έπιασε πριν τρυπήσει το δέρμα του. Με τράβηξε απότομα στρίβοντας και αχιαμλωτίζοντας με στην αγκαλιά του, πέταξε το σίδερο στον τοίχο και κάρφωσε μια ένεση στην δεξιά πλευρά του λαιμού μου. Δεν πρόλαβα να καταλάβω πως έγιναν όλα αυτά! Ακόμη και ως βαμπίρ δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα κινήθηκε! Ένιωσα το οξυγόνο υγρό της ένεσης να εισχωρεί και να αποδυναμώνει ελάχιστα το σώμα μου. Για μια στιγμή όλα μαύρισαν μπροστά μου όμως επανήλθα πολύ σύντομα. "Είσαι η πρώτη που θα γευτεί αυτό που θα κάνω. Κανονικά θα ήταν οι φίλες σου αλλά φρόντισαν να το σκάσουν." ψυθήρισε στο αυτί μου. Τον κοίταξα σαστισμένη. "Να ξέρεις πως δεν μπορείς να το σταματήσεις. Μπορείς να προσπαθήσεις όμως θα αποτύχεις." συνέχισε με κακία και στο επόμενο δευτερόλεπτο εξαφανήστηκε. Ένιωσα ξανά μια αδυναμία να διαπερνάει το σώμα μου. Κρατήθηκα από ένα τραπεζάκι μέχρι να συνέλθω. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που είχα αλλά ένιωθα πως ήταν κάτι πολύ κακό για τον οργανισμό μου.
Άνοιξε η πόρτα του δωματίου και μπήκε μέσα ο Edward. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Κατάλαβε αμέσως από βλέμμα μου πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Με πλησίασε αμέσως. "Είσαι καλά;" ρώτησε ανήσυχος. Έπιασα για λίγο το μέτωπο μου. Ήταν ζεστό σαν να είχα πυρετό όμως δεν ένιωθα κάποια αδυναμία. "Ναι είμαι εντάξει. Βρήκατε κάτι;" απάντησα αλλάζοντας την συζήτηση. "Όχι ακόμη. Όμως θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε." είπε σοβαρά. Προχώρησε προς την έξοδο. "Τι ήταν αυτό που έλεγε ο Elijah πριν;" ρώτησα παραξενευμένη. Με κοίταξε. "Ποιά είναι η Cassandra;" ρώτησα θέλοντας να μάθω την αλήθεια. Ο Edward πήρε μια κόφτη αναπνοή. "Δεν ήταν καμία σημαντική προσωπικότητα." είπε αποφεύγοντας να απαντήσει ειλικρινά. Κατάλαβα πως δεν ήθελε να μιλήσει παραπάνω για εκείνη και σταμάτησα παρόλο που ήθελα να μάθω κι άλλα.

Εκείνη την στιγμή η Raven έκανε βόλτες στην πόλη μαζί με τον Colden. Μέσα σε αυτές τις δύο εβδομάδες της είχε εξηγήσει ότι έπρεπε να ξέρει για αυτόν τον κόσμο φυλακών. Παρόλο που ήταν καιρό εκεί τίποτα δεν άλλαζε. Κάθε μέρα ήταν η ίδια ξανά και ξανά. Δεν υπήρχαν ενοχιές ούτε νύχτες. Μόνο η 15η Μαΐου στο 1984. H Raven είχε καταλάβει πως δεν ήταν νεκρή. Η Liana έκανε τόσο πειστική την δολοφονία της ώστε να ισοπεδώσει τον Klaus και να την απομακρύνει από κοντά του. "Άρα ήσουν μάγος;" ρώτησε με ενδιαφέρον η Raven. "Πολύ σωστά! Όμως η οικογένεια μου είχε κάποιους εχθρούς και...υπήρξαν κάποιες....επιπτώσεις για εμένα." απάντησε ήρεμα. Η Raven πρόσεξε μια κορνίζα με μια φωτογραφία που ήταν στερεωμένη σε ένα τραπεζάκι. Την πήρε στα χέρια της και παρατήρησε την εικόνα. Απεικόνιζε τον Colden δίπλα σε μια άλλη κοπέλα. Ήταν ψηλή λεπτή όμορφη, με μακριά ξανθά μαλλιά χτενισμένα σε χαλαρές μπούκλες, αψεγάδιαστο πρόσωπο σε σχήμα διαμαντιού, τριγωνικά καστανόξανθα φρύδια και μεγάλα στρογγυλά γαλάζια μάτια όπου τονίζονταν με την μαύρη μάσκαρα που είχε στις βλεφαρίδες της. Έδειχναν και οι δύο πολύ χαρούμενοι. "Ποιά είναι αυτή;" ρώτησε περίεργη τον Colden. Πήρε την κορνίζα στα χέρια του. "Είναι η αδελφή μου. Η Cassandra." απάντησε.

"Είναι εδώ;" ρώτησε η Raven. "Ήταν πριν πολλά χρόνια. Σταδιακά άρχισε να με αποφεύγει μέχρι που εξαφανήστηκε τελείως! Είχε πληγωθεί από την άσχημη συμπεριφορά της οικογένεια μας προς εκείνη." είπε σοβαρά. Η Raven τον κοίταξε. "Γιατί; Τι έκανε;" ρώτησε απορημένη. Ο Colden πήρε μια βαθιά ανάσα. "Δεν είχε κάνει τίποτα. Απλώς ήταν μια 'ντροπή' για την ισχυρή οικογένεια μας." είπε με μια ελάχιστη ειρωνεία. "Βλέπεις η οικογένεια μου τότε ήταν μια πολύ ισχυρή οικογένεια μαγισσών που εξουσίαζε τις μάγισσες της Νέας Υόρκης. Οι γονείς μου εξουσίαζαν αυτές τις ομάδες μέχρι που η αρχηγία έπρεπε να περάσει στο μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας. Σε μένα." είπε. "Πολλοί εχθροί μας ήθελαν να το σαμποτάρουν αυτό και να πάρουν αυτοί την αρχηγία. Έτσι με κυνήγησαν μέχρι να με σκοτώσουν. Όμως χάρις σε έναν φίλο δεν πέθανα εντελώς....Τέλος πάντων! Αφού δεν ήμουν μάγος πια η αρχηγία έπρεπε να μεταβιβαστεί στο αμέσως επόμενο μέλος της οικογένειας μου. Την Cassandra. Όμως οι γονείς μου δεν το ήθελαν καθόλου αυτοί διότι πίστευαν πως δεν θα μπορούσε να 'κυβερνήσει' σωστά λόγο της ιδιαιτερότητας της." είπε. "Ποια ήταν η ιδιαιτερότητα της;" ρώτησε η Raven. "H Cassandra δεν ήταν μάγισσα. Για την ακρίβεια ήταν ένα υποτμήμα μάγισσας που γεννήθηκε χωρίς προσωπική μαγεία αλλά είχε την μοναδική ικανότητα να απορροφάει μαγική δύναμη από άλλους. Έτσι η οικογένεια μου ποτέ δεν την υπολόγιζε πραγματικά και αυτό την πληήγωνε ακόμη και αν δεν το έδειχνε σχεδόν ποτέ." είπε σοβαρά. "Πρέπει να ήταν δύσκολο για εκείνη." διαπίστωσε η Raven. Τα γαλάζια του μάτια κοίταξαν τα δικά της. "Φυσικά και της ήταν πολύ δύσκολο! Ένιωθε πάντα μια ξένη! Κανένας δεν της στεκόταν! Μόνο εγώ γιατί καταλάβαινα τον πόνο και την θλίψη της." είπε έντονα. Η Raven έπιασε απαλά το χέρι του. "Μην ανησυχείς. Το αναγνωρίζει αυτό σίγουρα και όταν σε βρει θα σε ευχαριστήσει." είπε καθυσηχαστικά. Ο Colden την κοίταξε με έκπληξη. "Ευχαριστώ." απάντησε εύθυμα.

Οι ζεστές ακτίνες του ήλιου φώτισαν όλο το Horrland. Το καλοκαίρι είχε μόλις φτάσει στην μικρή μας πόλη. Η Amelia, η Enola, η Kayla και η Adeline πήγαιναν προς το σπίτι του Damon και του Stefan για να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να συνεφέρουν τον Klaus. Καθώς προχωρούσαν στον δρόμο είδαν διάφορους ανθρώπους πεσμένους στην τσιμεντένια άσφαλτο. Έμοιαζαν νεκροί. Το δέρμα τους ήταν άσπρο και τα μάτια τους μισάνοιχτα. Όλες τους κοιτούσαν ξαφνιασμένες τους ανθρώπους που ξεψυχούσαν αργά και βασανιστικά. "Ωχ θεέ μου! Τι έγινε εδώ;" ρώτησε ξαφνιασμένη η Enola. "Δεν έχω καμία ιδέα. Πάντως δεν είναι καθόλου καλό." απάντησε η Kayla. Τότε τους πλησίασε ένας μελαμψός ψηλός λεπτός άντρας με μαύρα κατσαρά κοντά μαλλιά και πράσινα μάτια. Κρατούσε την κοιλιά του και είχε διπλωθεί στα δύο από τους πόνους. Τις κοίταξε με ελεημοσύνη και αδύναμα. "Σας παρακαλώ βοηθήστε με!" τις ικέτευσε. "Τι έπαθες;" ρώτησε η Amelia. Ο άντρας έβηξε στον αριστερό του αγκώνα και παρατήρησε πως υπήρχε αίμα σε εκείνο το σημείο. "Δεν ξέρω! Χθες το βράδυ ένιωσα μια αδυναμία και πίστεψα πως θα περνούσε. Αλλά χειροτερεύει!" είπε φοβισμένος και έβηξε ξανά στον αγκώνα του. Ένιωσε το σώμα του να μουδιάζει και γονάτισε αδύναμος στον δρόμο. Η Enola τον πλησίασε, δάγκωσε το χέρι της και του έδωσε λίγο από το αίμα της. Όμως δεν τον θεράπευσε. Ο άντρας ξάπλωσε στον δρόμο και έβηξε αδύναμα. Όλες είχαν ξαφνιαστεί καταλαβαίνοντας πως αυτό που του συνέβαινε ήταν κάτι πολύ άσχημο! Το δέρμα του άντρα χλώμιασε, η αναπνοή του σταμάτησε και έκλεισε τα μάτια του. Τότε εμφανίστηκαν κάποιες φλόγιες που τύλιξαν το σώμα του. Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους σοκαρισμένες καταλαβαίνοντας πως ο άντρας ήταν βρικόλακας. Η Enola τις πλησίασε. "Τι έγινε μόλις τώρα;" ρώτησε τρομαγμένη. "Είναι κάτι κακό. Κάτι που δεν επηρεάζει μόνο τους ανθρώπους.....αλλά και τους βρικόλακιες." απάντησε ταραγμένη η Adeline. "Καλημέρα κυρίες μου!" ακούστηκε η πονηρή φωνή του Liam που στεκόταν από πίσω τους. Τον κοίταξαν ξαφνιασμένες. "Εσάς ακριβώς έψαχνα. Νομίζω πως έχουμε κάποια ζητήματα που πρέπει κα κλείσουμε....Τι λέτε;!" συνέχισε με την ίδια πονηρή και διαβολική φωνή που έδειχνε τους σκοτεινούς σκοπούς του.

Δύο εβδομάδες μετά

Άνοιξα τα μάτια μου και ανασηκώθηκα απότομα. Ήταν βράδυ. Το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν ήταν κάποιον να με μαχαιρώνει πισώπλατα. Σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Βρισκόμουν στο Horrland. Όλα όμως ήταν διαφορετικά. Ύπήρχαν αναμένες φωτιές σε όλη την πόλη και άνθρωποι που έτρεχαν πανοικόβλητοι! Άλλοι τσακώνονταν και άλλοι ήταν ετοιμοθάνατοι. Η πόλη βρισκόταν σε ένα ανεξήγητο χάος!
Είδα τον Edward να με πλησιάζει τρέχοντας. "Alison πρέπει να φύγουμε τώρα!" φώναξε λαχανιασμένος και πριν προλάβει να με πλησιάσει ένιωσα κάτι βαρύ να πέφτει πάνω μου και όλα σκοτείνιασαν ξανά.

Αυτό ήταν το κεφάλαιο!
Ελπίζω να σας άρεσε!😁❣❣
Γράψτε τις απόψεις και τις εντυπώσεις σας στα σχόλια!😃

Και μην ξεχάσετε να πατήστε το ☆😊
Φιλάκιααααααα 😘❤❤