Μπήκα μέσα στο μπαρ. Αμέσως η τζαζ μουσική χαλάρωσε όλο μου το σώμα! Πλησίασα την μπάρα και κάθισα σε ένα από τα μαύρα σκαμπό. Ο Phillip ήρθε κοντά μου. "Τι σκέφτεσαι να κάνεις;" με ρώτησε. "Θα τον αφήσω να πιστέψει πως νίκησε και μετά θα σκοτώσω την ομάδα του και θα τον ανακρίνω!" είπα. "Είσαι σίγουρη πως θα τον βρούμε εδώ;" ρώτησε. "Ναι! Κάθε βράδυ πάει και πίνει." απάντησα με μια ψεύτικη αδιαφορία. Όμως κάτι μέσα μου δεν ήθελε να το κάνει όλο αυτό. Για πρώτη φορά άκουσα μια φωνή να μου λέει: 'Σταμάτα! Μην τον πειράξεις!' Και να το λέει ξανά και ξανά! "Εσύ! Φέρε μου το πιο δυνατό ουίσκι!" ψυχανάγκασα έναν σερβιτόρο. Αμέσως μου έφερε ένα μπουκάλι με ουίσκι και δύο ποτήρια. Γέμισα το ένα ποτήρι και το ήπια χωρίς μα σταματήσω. Στράφηκα προς τον κόσμο ψάχνοντας για κυνηγούς. "Alison αν δεν είσαι έτοιμη να το κάνεις-". "Είμαι έτοιμη!" τον διέκοψα πίνοντας κι άλλο ουίσκι. Τότε είδα τον Edward να μπαίνει μέσα μαζί με άλλους δύο άντρες. Αμέσως το βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω του. Δεν ξέρω αν ήταν από το αλκοόλ αλλά ένιωσα ξανά αυτή την ανάγκη να πάω να του μιλήσω ακόμη και να τον φιλήσω! Όχι όμως να τον σκοτώσω! 'Σύνελθε!' φώναξα επιτακτικά στον εαυτό μου. Ήπια κι άλλο απο το ποτό. Τα χρυσοκόκκινα μάτια του με κοίταξαν. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω του. Και χειροτέρευε. "Πάω στο μπάνιο." είπα στον Phillip. Πήρα το μπουκάλι με το ουίσκι και έφυγα.

Μπήκα στο μπάνιο πίνοντας ουίσκι. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. "Ξεκόλλα!" είπα αυστηρά κοιτάζοντας το είδωλο μου. Αυτό το μπαρ ήταν εκείνο που είχε ανατινάξει η Liana. Είχαν καταφέρει να το ξαναφτιάξουν όπως ήταν πριν. Οι αναμνήσεις ήταν πολλές και ενοχλητικές! Θυμήθηκα την στιγμή που ο Edward είχε σκοτώσει την Hanna επειδή τον είχαν πληγώσει τα λόγια μου. Τα μισομεθυσμένα μάτια του που με ικέτευαν να μην τον πληγώσω! Τότε που είχα γίνει βαμπίρ και με είχε φέρει εδώ για να βρούμε την Jolene και να μου φτιάξει το δαχτυλίδι για τον ήλιο! Πάντα με προστάτευε και ήθελε το καλύτερο για μένα. 'Ίσως θα ήταν να καλό να κάνω μια εξαίρεση.' σκέφτηκα. 'Όχι! Θα δείξεις αδυναμία!' μάλωσα τον ευατό μου. Άνοιξα την βρύση και έριξα νερό στο πρόσωπο μου προσπαθώντας να ξεχαστώ. "Είσαι καλά;" άκουσα την σταθερή και ελαφρώς ανήσυχη φωνή του. Τον κοίταξα. Ευτιχώς που δεν μπορούσε να διαβάσει την σκέψη μου! Ήπια λίγο ουίσκι. Η σκέψη πως έπρεπε να τον σκοτώσω με τρόμαζε! Αυτό θα ήταν πολύ πιο εύκολο εάν εγκατέλειπα τα συναισθήματα μου. Αλλά δεν ήθελα να το κάνω για κανέναν λόγο! Τον πλησίασα. "Ναι." είπα και έκανα μια κίνηση να φύγω. Όμως με κράτησε από το χέρι. Τον κοίταξα. Γιατί έπρεπε να χάνομαι στο βλέμμα του κάθε φορά που τον κοιτούσα; Έξι χρόνια πέρασαν και τίποτα δεν άλλαξε! "Νομίζω πως πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα. Διαφωνείς;" ρώτησε. Η φωνή του ήταν ήρεμη και γλυκιά. 'Λες να έχει καταλάβει πως εγώ σκοτώνω κυνηγούς; Να κρατήσω αποστάσεις; Δεν θέλω...αλλά πρέπει!' παραπονέθηκα στον εαυτό μου. "Τι θες να πούμε;" ρώτησα απορημένη. "Δεν ξέρω που ήσουν αυτά τα έξι χρόνια αλλά από ότι καταλαβαίνω περνούσες δύσκολα. Αν θες να μιλήσεις σε κάποιον εδώ είμαι." με παρότρυνε. Κατάλαβα πως έκανε υπομονή. Ήταν λογικό από την στιγμή που δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου. Έκανε μια κίνηση προς την έξοδο. "Αυτό ήθελες να μου πεις μόνο;" ρώτησα χωρίς να προλάβω να συλλάβω τα λόγια μου. "Μήπως έχεις να μου πεις εσύ κάτι;" με ρώτησε δείχνοντας έντονα την υπομονή του. Κατι μέσα μου ήθελε τόσο πολύ να του μιλήσω! Να του διηγηθώ τα πάντα ακόμα και τις χειρότερες στιγμές αυτών των έξι χρόνων! Αλλά όπως πάντα δεν έκανα τίποτα..δεν είπα τίποτα! "Τέλος πάντων! Όταν είσαι έτοιμη μου λες." είπε ξεφυσώντας και βγήκε από το μπάνιο κλείνοντας την πόρτα. Ακούμπησα το κεφάλι μου στον τοίχο καθώς το σώμα μου γλιστρούσε στο πάτωμα. Πήρα το μπουκάλι με το ουίσκι και ήπια το υπόλοιπο. Ήθελα τόσο πολύ να μεθύσω! Να ξεχάσω! Να διασκεδάσω χωρίς να σκεφτώ ούτε για μια φορά τα βάσανα που με δαιμόνιζαν κάθε φορά! Άκουσα τον ήχο από το μαστίγιο του Liam. Ένιωσα την πλάτη μου να ταράζεται και τις πλαγιές μου να ματώνουν. Τόσο τρελή είμαι; Είναι δυνατόν να έχω τόσο έντονες παραισθήσεις; Άκουσα το μαστίγιο ξανά να δέρνει την πλάτη μου. Ταρακουνίθηκα! Ανατρίχιασα!

Δυο χρόνια πριν

Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει και δεν είχα καταφέρει να ξεφύγω από εδώ. Κάθε μέρα βίωνα τον απόλυτο εξευτελισμό. Μαζί με τις υπόλοιπες αιρετικές. Ήμασταν παιχνίδια στα χέρια τους. Μας χτυπούσαν να έβριζαν, μας έβαζαν σε δωμάτια απομόνωσης δημιουργώντας φρικτές εικόνες..! Θυμάμαι την φορά που με είχαν αναγκάσει να επιλέξω ανάμεσα σε δύο άτομα. Ένα θα ζούσε και ένα θα πέθαινε. "Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!" αρνήθηκα κοιτάζοντας τον Liam με το αδύναμο χλωμό βλέμμα μου. "Αν δεν επιλέξεις θα πεθάνουν και οι δύο." δήλωσε αδιάφορα. Κοίταξα τα άτομα μπροστά μου. Ένας νεαρός δεκαεπτά ετών και μια μεσήλικη γυναίκα. Κοκαλιάριδες και οι δύο. Ήταν δεμένοι και γονατισμένοι μπροστά μου. Μια κυνηγός κλώτσισε την γυναίκα. Φώναξε αδύναμα. Σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε. "Σε παρακαλώ." ψυθήρισε δακρίζοντας. "Τελείωνε!" είπε επιτακτικά ο Liam. Δεν ήξερα τι να κάνω; Το αγόρι με κοιτούσε με οίκτο όπως και η γυναίκα! Δεν τους ήξερα αλλά δεν μπορούσα να αποφασίσω για την ζωή τους! Πόσο μάλλον για τον θάνατο τους! "Δεν θα διαλέξω!" αναφώνησα. Ο Liam με πλησίασε, έπιασε σφιχτά τον λαιμό μου και με κόλλησε στον τοίχο. Τον κοίταξα τρομαγμένη "Δεν είσαι σε θέση να αποφασίζεις τι θα κάνεις! Διάλεξε αλλιώς πεθαίνουν και το βάρος θα είναι διπλό!" είπε αυστηρά. Βούρκωσα από τον φόβο μου. Ο Phillip κόλλησε τον νεαρό στον τοίχο καρφώνοντας τον με την ασημένια λεπίδα στα πλευρά. Ένας άλλος έχωσε μια δυνατή μπουνιά στην καρδιά της γυναίκας. Ο Liam με έστρεψε προς το μέρος τους κρατώντας τα χέρια μου. "Διάλεξε!" είπε κοφτά δείχνοντας πως έχανε την υπομονή του. Ο Phillip έσπρωχνε την λεπίδα στο σώμα του αγοριού, ο άλλος ήταν έτοιμος να σκοτώσει την γυναίκα. Κοιτούσα ξανά και ξανά και δεν ήξερα τι να κάνω. Άκουσα τις κραυγές τους! Τις απελπισμένες τους φωνές που με παρακαλούσαν έμμεσα να επιλέξω αυτούς! Μα δεν μπορούσα. Αναγκαστηκά θα σκότωνα έναν από τους δύο. "Άφησε την γυναίκα!" φώναξα αποφεύγοντας να τους κοιτάξω. Όμως δεν μπορούσα να αποφύγω το προδομένο και πληγωμένο βλέμμα του αγοριού που είχε καρφωθεί πάνω μου σαν να με ενοχοποιούσε για ότι του συνέβαινε. Με μισούσε. Και εγώ το ίδιο θα ένιωσα αν κάποιος βρισκόταν στην θέση μου. "Την άκουσες. Σκότωσε τον." διέταξε τον Phillip ο Liam. "Όχι! Είναι ο γιος μου. Σε παρακαλώ διάλεξε εμένα." με ικέτευσε η γυναίκα πέφτοντας στα πόδια μου. Δάκρισα αλλά προσπάθησα να συγκρατηθώ. Έπρεπε να περιμένω πως ο Liam θα έκανε κάτι τέτοιο. "Σε παρακαλώ κοπέλα μου! Άλλαξε την απόφαση σου και θα κάνω ότι θες! Άφησε τον να ζήσει!" είπε δακρίζοντας. "Αυτό δεν γίνεται. Διάλεξε αντικειμενικά και η απόφαση της θα παραμείνει." αρνήθηκε ο Liam. Τον κοίταξα. Το βλέμμα μου είχε μια ξεκάθαρη ερώτηση. 'Γιατί μου το κάνεις αυτό;'. "Όχι! Σε παρακαλώ διάλεξε εμένα!!" μου φώναξε η γυναίκα καθώς εκλαιγιε. "Λυπάμαι.." ψυθήρισα. Ήταν το μόνο που κατάφερε να βγει απο το στόμα μου. Δεν ήξερα τι άλλο να πω για να δείξω πόσο απαίσια ένιωθα που θα σκότωνα τον γιο της. "Δεν θα σας αφήσω να τον σκοτώσετε!" φώναξε ξεσπώντας σε λιγμούς. Ο κυνηγός την κράτησε και ο Liam έστρεψε το κεφάλι μου προς το μέρος του Phillip. "Κοίτα τι έκανες!" με μάλωσε ψυθηριστά. Τότε ο Phillip κάρφωσε την λεπίδα στην καρδιά του αγοριού. Το σώμα του πέτρωσε όμως τα μάτια του έμειναν καρφωμένα να με κοιτάζουν με μίσος. Αυτή η εικόνα αποκρυπτογραφίθηκε για πάντα στην μνήμη μου. Ένιωσα ένα βάρος από ενοχιές να με χτυπάει. Άκουγα τους λιγμούς, τις κατάρες της μητέρας του και δεν μπορούσα να αντιδράσω! Ούτε να μιλήσω! Οι κυνηγοί πήραν την γυναίκα μακριά μου και εγώ έμεινα με τον Liam. Με έσπρωξε πάνω στον τοίχο. Τον κοίταξα τρομαγμένη γνωρίζοντας πως θα με βασάνιζε ξανά..! "Είδες τι έκανες; Πήρες τον γιο της μακριά της!" με κατηγόρησε με κακία. "Εσύ με ανάγκασες να επιλέξω!" απάντησα κοφτά. Με πλησίασε. "Θα μπορούσες να είχες διαλέξει τον γιο της αλλά προτίμησες εκείνη. Και τώρα θα σε μισεί για πάντα και θα προσπαθήσει να σε εκδικηθεί επειδή ξέρει πως το φταίξιμο είναι όλο δικό σου!" είπε χαμογελώντας ευχαριστημένος. "Και τι καλύτερο από να σε δει να εξευτελίζεσαι μπροστά σε όλους;" συνέχισε πονηρά. Πριν προλάβω να καταλάβω τι εννοούσε, με τραβούσε προς την έξοδο. Με έσπρωξε στο πάτωμα. Σήκωσα το κεφάλι μου αντικρίζοντας τα κελιά των άλλων αιρετικών. Ο Liam έσκισε το πίσω μέρος της μπλούζας μου. Ένας κυνηγός του έδωσε ένα μαστίγιο. "Η γλυκιά μας αιρετική από εδώ έκανε κάτι φρικτό. Σκότωσε έναν από εσάς χωρίς λόγο και προσπάθησε να αποδράσει Προφανώς αυτή η χαρά είναι δική μας!" αναφώνησε. Τα ψέματα που έλεγε! Ωχ θεέ μου! Ήθελα να σηκωθώ και να του σπάσω το κεφάλι. Αλλά εκείνη την στιγμή ένιωθα τόσο ανίσχυρη απέναντι του! Τόσο ανίκανη ακόμη και να του μιλήσω! Κοίταξα την Courtney. Το βλέμμα της έδειχνε τον τρόμο της για μένα. "Φύγε!" με παρότρυνε. Μάλλον το βλέμμα μου ήταν τελείως απαισιόδοξο διότι κατάφερα να δω την απόλυτη έκπληξη στα μάτια της. Ένιωσα τον πρώτο χτύπο. Ήταν αρκετά δυνατός και με ταρακούνησε. Μετά ήρθε ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος...ο τριακοστός δεύτερος! Κάθε φορά έπαιρνα μια κόφτη ανάσα προσπαθώντας να μην αντιδράσω. Έσφιγγα τα χέρια μου στο στήθος μου και έλεγα στον εαυτό μου 'Θα το συνηθίσεις. Θα είναι καλύτερο από την προηγούμενη φορά.'. Όμως ο πόνος ήταν χειρότερος. Ο Liam απολάμβανε την στιγμή και κάθε φορά με χτυπούσε με περισσότερη δύναμη! Κάθε φορά πονούσα περισσότερο! Κάθε φορά προσπαθούσα να μην του κάνω την χάρη. Να μην κλάψω! Να μην ταρακουνηθώ από το σκληρό άγριο δερμάτινο μαστίγιο που ξέσκιζε την σάρκα μου και μάτωνε την πλάτη μου! Έβγαλα μια πνιχτή κραυγή. Πλέον ένιωσα τον Liam να δέρνει το κρέας και τα κόκαλα μου! "Είσαι σκληρή αλλά θα σπάσεις σύντομα!" αναφώνησε και με κλώτσισε μακριά του. Κόλλησα στον τοίχο νιώθοντας όλο μου το αίμα να ξεχύνεται μακριά. Δεν μπορούσα να θεραπεύσω τον εαυτό μου! Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να σταματήσω τον πόνο μου. Μόνο έκλαιγα σιωπηλά πιστεύοντας πως κανένας δεν με άκουγε. "Θα βγούμε από εδώ μαζί." άκουσα την ελπιδοφόρα φωνή της Courtney. "Δεν θέλω να βγω από εδώ Courtney! Να πεθάνω θέλω! Και να βγω από εδώ πάλι κάποιος θα με κυνηγήσει. Αν δεν είναι ο Liam ή κάποιος άλλος, θα είναι τα ψυχολογικά μου! Ας πεθάνω καλύτερα να ησυχάσω! Αφού η ζωή δεν είναι για τέρατα σαν και μένα!" μουρμούρισα ανάμεσα στους λιγμούς μου και κουλουριάστηκα φέρνοντας τα γόνατα μου κοντά στο πρόσωπο. "Μην πιστεύεις τις βλακείες που μας λένε. Θα βγούμε από εδώ και θα περάσουμε καλά μαζί. Δεν θα χρειαστεί να μείνεις μόνη σου με τους φόβους σου επειδή θα τους ξεπεράσουμε μαζί! Θα δεις!" με καθησύχασε ήρεμα. Δεν ήξερα πως τα κατάφερνε αλλά ήταν αισιόδοξη. "Γιατί μιλάτε;" άκουσα την επιτακτική φωνή του Phillip. "Καλύτερα να της φέρεις μια κουβέρτα. Τρέμει." του απάντησε η Courtney. Ο τόνος της ήταν αυστηρός και απότομος απέναντι του. "Δεν είσαι σε θέση να μου δίνεις διαταγές αιρ-". "Αχ άντε παράτα μας με τις κλισέ ατάκες σου! Η κοπέλα τρέμει! Πήγαινε φέρε μια κουβέρτα. Είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις αν έχεις συναισθήματα όπως έλεγες!" είπε έντονα. Ο Phillip έφυγε αμίλητος. Προφανώς το νόημα στην φωνή της τον αποστόμωσε. Στράφηκε προς το μέρος μου. "Λοιπόν. Κάθε βράδυ στις πέντε αλλάζει η βάρδια και οι κλειδαριές στα κελιά μας ώστε να μην βγούμε. Θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας και θα δημιουργήσουμε δύο κλώνους." ψυθήρισε. "Δεν έχουμε αυτήν την δύναμη!" την αποθάρρυνα. "Φυσικά και την έχουμε. Είσαι η τελευταία Dilaurentis! Έχεις την δύναμη όλων των προγόνων μας και εγώ είμαι αυτή που θα σου δώσει την τελική δύναμη ώστε να γίνεις ανίκητη! Βέβαια αυτό θα συμβεί αν θα πεθάνω αλλά μπορεί να δουλέψει για λίγα λεπτά αν εννοθούμε!" αναφώνησε προσπαθώντας να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό της. Την κοίταξα σκεπτική. 'Μπορεί να έχει δίκιο.' σκέφτηκα. Αμέσως μια σπίθα ελπίδας άναψε μέσα μου. Ίσως να βγαίναμε από αυτόν τον εφιάλτη. "Και πως θα βγούμε απο τα κελιά;" ρώτησα. "Όταν φτιάξουμε τους κλώνους θα χρησιμοποιήσεις την δύναμη σου για να μας κάνεις αόρατες και μετά θα τηλεμεταφερθούμε-". "Δεν έχω όλη αυτήν την ενέργεια για να το κάνω αυτό!" την διέκοψα. "Το ξέρω..και το έχω φροντίσει." απάντησε σοβαρά. Την κοίταξα περίεργη. Τότε ένιωσα ένα απαλό ζεστό κάλυμμα να με σκεπάζει. Κοίταξα τον Phillip έκπληκτη. "Μην πεις στον Liam ποιος στην έφερε." είπε σιγανά. "Ευχαριστώ." ψυθιρησα χαμογελώντας ευχάριστα. Μπήκα μέσα στο κελί μου. "Τι ώρα ξυπνάμε;" ρώτησα την Courtney και εκείνη μου χαμογέλασε.

Σήμερα

Άνοιξα τα μάτια μου κουρασμένη. Ένιωσα μια ξαφνική δροσιά να διαπερνάει το σώμα μου. Κοίταξα κάτω από το σεντόνι. Ήμουν γυμνή! Πρόσεξα έναν γυμνασμένο όμορφο άντρα δίπλα μου. "Τι ήπια πάλι;" ψυθήρισα τρίβοντας το πρόσωπο μου. Κοίταξα δεξιά και αριστερά ψάχνοντας τα ρούχα μου. Φόρεσα το σουτιέν, το εσώρουχο μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Βρήκα το φόρεμα μου πεταμένο σε μια γωνιά, το πήρα και το φόρεσα. "Φεύγεις τόσο νωρίς; Καλά περάσαμε χθες." άκουσα την γλυκιά βαθιά φωνή του. Τον κοίταξα. Αμέσως κάποιες αναμνήσεις εμφανίστηκαν στο μυαλό μου. Αφού έφυγε ο Edward άρχισα να πίνω και να χορεύω σαν τρελή με αποτέλεσμα να καταλήξω να κάνω σεξ μαζί του. Υπέροχα...! Πάλι τα ίδια! "Ότι έγινε χθες ανήκει στο χθες." απάντησα κοφτά βάζοντας τα παπούτσια μου. Με πλησίασε και πέρασε τα χέρια του ανάμεσα στην μέση μου. "Εγώ νομίζω πως θέλεις κι άλλο αλλιώς δεν θα έκανες ότι σου έλεγα." είπε με μια προκλητική σιγανή φωνή. Τότε πρόσεξα ένα χαρτάκι με μια άσπρη σκόνη πάνω του. Ένιωσα την έντονη εθιστική μυρωδιά. Αλλά γιατί εθιστική; Μήπως είχα πάρει ξανά από αυτήν; Δεν θυμόμουν τίποτα! Όλα ήταν ένα χάος στο κεφάλι μου που συνοδευόταν από ένα βουητό! Τα χέρια του άντρα προσπάθησαν να ξεκουμπώσουν το φόρεμα μου καθώς φιλούσε τον λαιμό μου. "Δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίσουμε!" είπα προσπαθώντας να τον αποφύγω. Όμως ήταν ξεκάθαρο πως δεν θα άλλαζε τόσο εύκολα γνώμη. "Δεν είπα ότι υπάρχει λόγος." απάντησε πονηρά κατεβάζοντας το φόρεμα μου. Αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι μαζί του. Το μυαλό μου ήταν συγκεντρωμένο σε αυτήν την εθιστική σκόνη που με καλούσε κοντά της. "Άφησε με!" απαίτησα. "Τι έπαθες; Μέχρι χθες σου άρεσαν αυτά!" αναφώνησε σχεδόν κοροϊδευτικά. "Όπως είπα και πριν το χθες ανήκει στο χθες. Φύγε από εδώ και ξέχνα ότι έγινε." τον ψυχανάγκασα. "Ότι πεις βαμπιρίνα!" ειρωνεύτηκε και με κόλλησε στον τοίχο αστραπιαία. Ήταν βαμπίρ. "Άφησε με!" επανέλαβα. "Όχι αν δεν κάνεις κάτι για μένα πρώτα!" είπε προκλητικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον ανεχτώ. Τον κοίταξα έντονα. Αμέσως όλα του τα κόκαλα έγινα θρύψαλα! Έπεσε στο πάτωμα. Τον πλησίασα κοιτάζοντας τον σατανικά. Σήκωσε τρομαγμένος αλλά και ξαφνιασμένος το βλέμμα του. "Εγώ σε προειδοποίησα!" είπα σιγανά. Έφερα τον δεξιό μου καρπό προς το μέρος μου ξεριζώνοντας με μαγικό τρόπο την καρδιά του από το στήθος του. Την έπιασα και την πέταξα κάτω. Κούμπωσα το φόρεμα μου, φόρεμα το τζιν μπουφάν μου, πήρα την τσάντα μου και πλησίασα την έξοδο. Όμως η μυρωδιά της σκόνης δεν είχε σταματήσει να τριβελίζει στο κεφάλι μου. Πήγα προς το μέρος της. Προσπάθησα να καταλάβω τι είδους ουσία ήταν. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορούσα να μην την μυρίσω χωρίς να αναπνεύσω την περισσότερη ποσότητα. Και πριν να το καταλάβω γελούσα σαν χαζό παραπατώντας από δω κι από κει. Πήρα ένα μπουκάλι κρασί στα χέρια μου και βγήκα έξω. Ένα αίσθημα ευχαρίστησης απλώθηκε μέσα μου καθώς παραπατούσα στον δρόμο. Άκουγα τις ανεπαίσθητες κόρνες των αυτοκινήτων αλλά δεν με ένοιαζε. Ήπια λίγο κρασί. Έβγαλα την σκόνη από την τσέπη μου και ανέπνευσα λίγη. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Απλά ένιωσα την ανάγκη πως ήθελα κι άλλο! Ξαφνικά κάτι δυνατό με έσπρωξε. Γλίστρησα στην λεία επιφάνεια του και έπεσα στον δρόμο. Χαμογέλασα πλατιά καθώς κάτι μικροσκοπικά παράξενα πλασματάκια περπατούσαν στο σώμα μου. "Φύγε από την μέση!" μου φώναξε ένας. Ανασηκώθηκα και τον κοίταξα. "Liam;" ρώτησα παρατηρώντας το πρόσωπο του. "Εσένα δεν σε σκότωσα;" συνέχισα γελώντας. "Κάνε στην άκρη!" άκουσα μια γυναικεία οργισμένη φωνή. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά αυτά τα μικρά πλασματάκια είχαν κυριεύσει το σώμα μου. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Οι παλμοί μου αυξήθηκαν. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν καθώς το σώμα μου πάγωνε. 'Τι να κάνω; Που να πάω; Τι θέλουν όλοι αυτοί εδώ;' αναρωτήθηκα αγχωμένη.

Περπατούσα στον δρόμο καθώς δεν είχα καμία όρεξη να κοιμηθώ. Δεν ξέρω αν έφταιγε το κακό προαίσθημα που είχα αν και δεν πιστεύω σε αυτά. Σκεφτόμουν συνεχώς έναν τρόπο να προσεγγίσω την Alison ώστε να μου μιλήσει. Να μου εξηγήσει γιατί τα κάνει όλα αυτά! Όμως οι οργισμένες ενοχλητικές κόρνες των αυτοκινήτων δεν βοηθούσαν. Ήταν παράξενο που ο κόσμος κυκλοφορούσε τόσο νωρίς! Αν και δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα. Κάτι τα μπλόκαρε. Προχώρησα περίεργος να δω τι συμβαίνει. Και τότε αντίκρισα εκείνη. Αλλά ήταν διαφορετική. Ξαπλωμένη στον δρόμο κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί και γελώντας χωρίς λόγο καθώς τα αμάξια προσπαθούσαν να την αποφύγουν. Έμοιαζε χαμένη! "Φύγε από την μέση!" φώναξε ένας άντρας. Ανασηκώθηκε κοιτάζοντας τον. "Liam; Εσένα δεν σε σκότωσα;" αποκρίθηκε γελώντας. "Άντε τελείωνε!" φώναξε μια γυναίκα. Τα μάτια της κοιτούσαν δεξιά και αριστερά αγχωμένα. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν μπορούσε. Ποιος ξέρει τι είχε πάρει! Δεν μπορούσα να την αφήσω σε αυτό το χάλι! Πήγα κοντά της. "Πάρτην από εδώ!" φώναξε ξανά αυτός ο άντρας. Την βοήθησα να σηκωθεί. "Εσύ τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε σχεδόν τρομαγμένη. "Ηρέμισε. Θα σε πάρω από εδώ." την καθυσήχασα. "Άντε μια ώρα έχουμε και δουλειές!" φώναξε μια γυναίκα. "Συγγνώμη η αδελφή μου δεν είναι καλά! Δεν θα ξανασυμβεί!" προσποιήθηκα προκυμένου να μην κινήσω υποψίες. Πήρα την Alison από το χέρι και πήγαμε στο πεζοδρόμιο. Την κοίταξα. Τα μάτια της ήταν πρησμένα, κατακόκκινα και είχε μαύρους κύκλους από κάτω! Ανησυχούσα για εκείνη. Τι της συμβαίνει; Πόσο πολύ θέλω να την βοηθήσω αλλά δεν μου μιλάει! Με αγκάλιασε ξεσπώντας σε ένα κλάμα χαρμολύπης. Την αγκάλιασα σφιχτά χαιδεύοντας το κεφάλι της. "Τι σου συμβαίνει πες μου." την παρότρυνα. "Είμαι χάλια! Δεν...και...εγώ.." προσπάθησε να πει. Όμως οι λέξεις ακούστηκαν ελάχιστα από το στόμα της. Πρόσεξα μια άσπρη σκόνη στην τσέπη της. Την πήρα στα χέρια μου. Έκανα μια απόπειρα να την μυρίσω αλλά σταμάτησα! "Κόκα!" αναφώνησα και κοίταξα έκπληκτος την Alison. Τα πρησμένα μάτια λόγο έλλειψης ύπνου, το γέλιο χωρίς λόγο, η αδύναμες αντιδράσεις της, τα μισά της λόγια! Όλα έβγαζαν νόημα τώρα! Για κάποιο λόγο δεν περίμενα ποτέ κάτι τέτοιο από εκείνη! "Τι στο διάολο κάνεις με την ζωή σου; Το ξέρεις ότι τα ναρκωτικά μπορούν να επηρεάσουν και μας;" την μάλωσα. "Τα ποια;" ρώτησε γελώντας. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε μια σοβαρή συζήτηση έτσι. Έστριψα απότομα δεξιά τον σβέρκο της. Έπεσε στην αγκαλιά μου αναίσθητη. "Αχ Alison! Δεν θέλω να γίνω σκληρός μαζί σου. Αλλά δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή." είπα ξεφυσώντας. Την πήρα στην αγκαλιά μου και έφυγα.

Λίγες ώρες αργότερα η Aria έκανε βόλτες στην πόλη. "Όλα πάνε καλά μην ανησυχείς." είπε καθώς κρατούσε το τηλέφωνο της κοντά στο αυτί της. "Πότε θα σε δω; Το αληθινό σου πρόσωπο αυτήν την φορά." συνέχισε παιχνιδιάρικα. "Όταν μου βρεις την θεραπεία. Νομίζω ξεχνάς τον λόγο που σε προστατεύω." ακούστηκε μια βραχνή βαθιά φωνή. "Μην ανησυχείς δεν τον ξεχνάω. Θα την βρω την θεραπεία." του υποσχέθηκε. "Το ελπίζω. Σε πλησιάζει κόσμος. Να προσέχεις." την προειδοποίησε και έκλεισε το τηλέφωνο. Αναστέναξε και το έβαλε στην τσέπη της. Στάθηκε απέξω από μια βιτρίνα ενός μαγαζιού. Έφτιαξε τα μαλλιά της. "Γιατί δεν φτιάχνεται ποτέ αυτή η άθλια περούκα;" μουρμούρισε. "Aria;" άκουσε μια γνωστή φωνή. Κοίταξε δεξιά της. Είδε την Hanna να την πλησιάζει. Τα ξανθά μακριά μαλλιά της ήταν χτενισμένα σε μπούκλες και φορούσε ένα κόκκινο κοντό φόρεμα με τιράντες. Αμέσως ένα βλέμμα έκπληξης φώτισε το πρόσωπο της Aria. Την αγκάλιασε. "Τι κάνεις;" αναφώνησε χαρούμενη. "Είμαι καλύτερα από ποτέ! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα πράγματα έχει η Νέα Υόρκη!" είπε ενθουσιασμένη. "Ανυπομονώ να τα ακούσω όλα! Που είναι ο Stefan;" ρώτησε. "Έχει πάει να δει το σπίτι. Θα έρθει αργότερα.". "Εμένα άλλο με νοιάζει να μάθω." είπε κάπως ανήσυχη η Hanna. Η Aria την κοίταξε παραξενευμένη. "Πες μου." την παρότρυνε. "Πριν από λίγο μου τηλεφώνησε ο Edward. Είναι αλήθεια πως η Alison έχει μπλέξει με ναρκωτικά;" ρώτησε. "Τι πράγμα;" αναφώνησε σαστισμένη η Aria. "Δεν ήξερες γι αυτό; Νόμιζα ότι γι αυτό μου είπατε να έρθω." απάντησε κάπως παραξενευμένη. "Όχι! Δηλαδή θέλαμε να έρθετε εσύ και η Spencer για να μας βοηθήσετε να βρούμε γιατί ήταν εξαφανισμένη για έξι χρόνια! Δεν ξέραμε ότι έχει μπλέξει.." είπε κάπως αγχωμένη. "Τι κάνουμε;" ρώτησε η Hanna. "Θα το πούμε στους υπόλοιπους και θα δούμε." είπε σοβαρά η Aria και έφυγαν συζητώντας.

Την ίδια στιγμή η Amelia είχε φτάσει στο σπίτι μου. Χτύπησε το κουδούνι. "Alison! Είσαι μέσα;" ρώτησε. Συγκεντρώθηκε στην ακοή της. "Μάλλον όχι." συνέχισε απογοητευμένη και κατέβηκε τα μικρά σκαλάκια. Άκουσε έναν ξαφνικό θόρυβο από πίσω της. Γύρισε απότομα και κοίταξε. "Και τι κάνει μια ξένη εδώ;" άκουσε την απαιτητική φωνή του Phillip. Τον κοίταξε απωθητικά. "Έψαχνα την Alison. Εσύ ποιος είσαι;" ρώτησε σοβαρά. Ένα μειδίαμα εμφανήστηκε στο πρόσωπο του. "Φίλος της!" απάντησε κοφτά. Η Amelia τον παρατήρησε. "Γνωρίζω του φίλους της και δεν είσαι ένας από αυτούς! Γι αυτό λες τι θες εδώ!" απαίτησε καθώς τα μάτια της έπαιρναν ένα έντονο κίτρινο χρώμα. Ο Phillip έκανε έναν μορφασμό. "Ας μην το παρατραβάμε μικρή. Φίλος της είμαι. Δεν έχω πρόθεση να σου κάνω κακό." είπε ήρεμα. "Ποιος είπε ότι θα μου κάνεις κάτι;" αποκρίθηκε με ένα πονηρό βλέμμα καθώς οι φλέβες εμφανίζονταν κάτω από τα κιτρινοκόκκινα μάτια της. Τέντωσε το δεξί της χέρι μπροστά. Αμέσως o Phillip κόλλησε στον τοίχο. Έπιασε ένα κομμάτι σίδερο. "Αν κρίνω από την συμπεριφορά είσαι κυνηγός οπότε δεν μπορώ να σε σκοτώσω. Όμως θα φανώ γενναιόδωρη και θα σου δώσω πέντε λεπτά να μου εξηγήσεις τι στο διαολο κάνεις με την αγαπημένη μου Alison." είπε με έναν αυστηρό δυναμικό τόνο. Ο Phillip προσπάθησε να ξεφύγει. Αμέσως η Amelia πέταξε το σίδερο στα πλευρά του. Έβγαλε μια κραυγή πόνου. "Νομίζω έγινα ξεκάθαρη. Μίλα!" απαίτησε. "Καλά καλά! Γνώρισα την Alison πριν από λίγα χρόνια." αποκρίθηκε αδύναμα. Το σίδερο επέστρεψε μαγικά στο χέρι της Amelia. "Που;" ρώτησε. "Την βοήθησα να ξεφύγει από τον Liam." απάντησε. Η Amelia τον κοίταξε δύσπιστα. "Και γιατί το έκανες αυτό;" ρώτησε. "Επειδή δεν είμαστε όλοι κακοί! Δεν συμφωνούμε όλοι μαζί του!" αναφώνησε προωθώντας να την πείσει. "Διαφωνώ! Αν δεν είστε και κάποιο άλλο είδος είστε απαίσιοι!" τον διέκοψε. "Πάρε παράδειγμα τον φίλο σας. Τον..Edward.". "Τι ξέρεις εσύ γι αυτόν;" ρώτησε απαιτητικά. "Μόνο ότι έχει μια ομάδα από κυνηγούς που προσπαθεί να τους εκπαιδεύσει ώστε να ελέγξουν την ύπαρξη τους και να αποδεχτούν τους αιρετικούς." αποκρίθηκε. "Και ποιος μου επιβεβαιώνει πως εσύ είσαι σαν αυτούς;" ρώτησε καχύποπτη. "Μπορώ να στο αποδείξω!" υποσχέθηκε. "Ωριαία! Συνέχισε να μιλάς." τον παρότρυνε. Ο Phillip πήρε μια βαθιά ανάσα. "Ημουν με το μέρος του Liam όμως με τα χρόνια άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτό που κάνει είναι φρικτό! Έτσι αποφάσισα να μείνω μαζί του όμως να βοηθάω τις αιρετικές που κυνηγάει. Όταν προσέγγισε την Alison έκανα ότι μπορούσα για μα την βοηθήσω να του ξεφύγει. Και έτσι μείναμε μαζί." εξήγησε. Η Amelia εξακολουθούσε να τον κοιτάζει δύσπιστα. Άκουσε έναν ξαφνικό ήχο από το κινητό της. "Δηλαδή αν ρωτήσω την Alison τα ίδια θα μου πει;" είπε ανακριτικά. "Ακριβώς τα ίδια!" υποσχέθηκε. "Κράτα τις υποσχέσεις σου για την ώρα που θα σου χρειαστούν." απάντησε με απόλυτη σοβαρότητα και απομακρύνθηκε από κοντά του ρίχνοντας τον μαγικά στο πάτωμα. "Που έμαθες να απαντάς με γρίφους;" την ρώτησε παραξενευμένος. "Δεν ξέρω! Ίσως να είναι το γονίδιο. Τι σε νοιάζει εσένα;" είπε σοβαρά. "Νομίζω πως έχω ακούσει κάποιον να μιλάει έτσι. Του μοιάζεις πολύ τώρα που σε παρατηρώ." είπε σχεδόν έκπληκτος. "Αν είναι του είδους σου ελπίζω να κάνεις λάθος." απάντησε κοφτά και εξαφανήστηκε. "Κι όμως του μοιάζεις πολύ!" ψυθήρισε εκείνος.

                    Δύο χρόνια πριν

"Alison! Ξύπνα!" άκουσα την ψυθηριστή φωνή της Courtney. Ανασηκώθηκα και έτριψα τα μάτια μου. "Εντάξει. Ξεκινάω." είπα μισονυσταγμένη. Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα στην Courtney. Αφού δεν γινόταν άμεση επαφή ώστε να συνδεθούμε έπρεπε να το κάνουμε με τηλεπάθεια. Μετά από προσπάθειά κατάφερα να μπω στο μυαλό της. Ήταν αρκετά δυνατή ακόμη και μετά από όσα είχε περάσει. Ξάφνου ένιωσα την μαγεία της να με ελκύει. Βρέθηκα σε ένα εικονικό πλαίσιο πάνω σε έναν μοβ δρόμο. Κοίταξα γύρω μου. Μόνο σκοτάδι υπήρχε. "Τα καταφέρνεις!" άκουσα τον ενθουσιασμό της. Την κοίταξα. Ήταν αρκετά μακριά μου. "Τι να κάνω τώρα;" ρώτησα μπερδεμένη. "Τίποτα εξωπραγματικό! Απλά έλα κοντά μου και θα πάρεις την ποσοστά της δύναμης που θα χρειαστείς." εξήγησε ήρεμα. Κοίταξα τον δρόμο. Άρχισε να εξαφανίζεται. Έπρεπε να βιαστώ! Επιτάχυνα τα βήματα μου προς το μέρος της. Έφτασα κοντά της. "Πιάσε τα χέρια μου και επανέλαβε μετά από εμένα." είπε. Έγνεψα καταφατικά καο έπιασα τος παλάμες της. "Magia en pendinoum!" είπε. Ακολούθησε μια συνεχής επανάληψη από τα λόγια της. Σπίθες έβγαιναν ασταμάτητα από το σκοτάδι μέχρι που βρεθήκαμε στο κενό. Άνοιξα αργά τα μάτια μου. Μια κίτρινη λάμψη τα στόλισε. "Έτοιμο!" αναφώνησε χαρούμενη.

Επανήλθαμε στον κανονικό κόσμο. Η Courtney μου χαμογέλασε. Τότε δύο κυνηγοί άνοιξαν τα κελιά μας. "Βγείτε έξω!" μας διέταξαν. Είδα όλους τους αιρετικούς να προχωρούν προς μια κατεύθυνση. "Που πάμε;" ρώτησα. "Θα μάθεις σύντομα." απάντησε πονηρά ένας. Τρόμος με κατέβαλε. Τι θα μας κάνουν πάλι; Θα μας σκοτώσουν; Θα μας βασανίσουν; Τι; Η αγωνία μου ήταν τεράστια καθώς προχωρούσα μέσα στον όχλο των αιρετικών. Τότε είδα μια πόρτα να ανοίγει διάπλατα μπροστά μας. Οι ζοφερές ακτίνες της ανατολής του ηλίου τύφλωσαν τα μάτια μου. Είχα ξεχάσει το μοναδικό φως του! Φτάσαμε σε ένα πέτρινο χώρο. Γύρω μας υπήρχαν φυτά ερολύνης. Πίσω υπήρχαν πέτρινες κερκίδες στρωμένος σε μια αυτοσχέδια σκηνή. Οι κυνηγοί μας παρότρυναν να καθίσουμε στις κερκίδες. Κοίταξα την Courtney. 'Τι συμβαίνει; Πως θα φύγουμε;' την ρώτησα νοητά. Με κοίταξε. Για πρώτη φορά είδα τρόμο και ανησυχία στο βλέμμα της. 'Δεν ξέρω! Δεν έχω καλό προαίσθημα γι αυτό..' απάντησε αγχωμένα. Είδα τον Liam να ανεβαίνει στην σκηνή μαζί με δύο κυνηγούς. Εμβληματικός και δυναμικός όπως πάντα! "Χαίρομαι που είστε όλοι εδώ! Σήμερα είναι η τυχερή σας μέρα. Θα δώσουμε μια ευκαιρία σε όλους σας να ζήσετε! Αν περάσετε μία απλή δοκιμασία φυσικά. Ένα μικρό μπατλ ανάμεσα σε δύο." είπε με μια δυναμική εμψυχωτική και σατανική φωνή! Κοιταχτήκαμε τρομοκρατημένες με την Courtney καθώς το πλήθος φώναζε από χαρά. Όμως εμείς γνωρίζαμε πως αυτό ήταν μια καλοστημένη παγίδα χωρίς διαφυγή! 'Τι κάνουμε;' την ρώτησα. 'Περιμένουμε και παρατηρούμε το μέρος για κάποια έξοδο.' είπε προωθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της. Κοιτούσα συνεχώς δεξιά και αριστερά αγνοώντας τον Liam. Ήταν ανώφελο! Δεν το πίστευα πως θα πέθαινα σε ένα άθλιο μπατλ! Έψαξα να βρω κάτι έστω και μια μικρή πόρτα. Κοίταξα τον χώρο της μάχης. Δύο αιρετικές πάλευαν μεταξύ τους. Αναμενόμενο! Σιγά που θα έβαζε κάποιον κυνηγό να παλέψει! Τα μάτια μου έκαναν έναν ειρωνικό κύκλο. Μετά από αρκετά χτυπήματα η μία λιποθύμησε και βρέθηκε στο πάτωμα. Ακούστηκε το χειροκρότημα του Liam. "Συγχαρητήρια! Θα παλέψεις με έναν ακόμη για να δούμε αν αξίζεις την ελευθερία σου." είπε επιβραβευτικά. Στράφηκε προς έναν κυνηγό. "Πάρτε την άλλη και βάλτε την στα άλλα κελιά." τον διέταξε. Έγνεψε καταφατικά, πήρε την αιρετική και μπήκε μέσα. Αυτό ήταν! Το κλειδί για την ελευθερία μας ήταν ήττα! Μα τι ειρωνεία! 'Courtney το βρήκα! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να χάσουμε στο χαζό μπατλ ώστε να μας βάλουν ξανά μέσα. Μετά θα επιτεθούμε και θα ξεφύγουμε!' αναφώνησα νοητά. 'Έξυπνο αλλά πως θα χάσουμε ταυτόχρονα;' ρώτησε. 'Το έχω μην ανησυχίες!' απάντησα με μια νοητή πονηριά. Αυτή ήταν η στιγμή μας. Η μόνη μας ελπίδα να ελευθερωθούμε. Και δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω ανεκμετάλλευτη!

Γειαααα!!!

Τι κάνετε;;;;

Λοιπόν αυτό ήταν το κεφάλαιο.

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια;;;🤔🤔

Περιμένω εντυπώσεις στα σχόλια!!

Τα λέμε στο επόμενο!!!😁😁

Φιλάκιαααα!!😘😘