17.02.2021

word count;
100

Ciemne oczy zaglądały w duszę zostawiając na niej bruzdy.

Kochała go, bardziej niż mogła to sobie wyobrazić, dlatego codziennie przyjmowała jego ból. Uczucie, które czuł od dawna, a dzięki niej mógł chociaż na chwilę o nim zapomnieć.

Była ostoją, chociaż pękała, od palców dłoni po ramiona, jak i nogi. Szklana skóra odpadała, pozostawiając po sobie pustkę.

Noce szare i długie pod kocem spędzali. Łzy mieszały się z szeptami, a kolejne rany pojawiały się na ciele.

On się tym leczył, zaś ona cierpiała, nie pozwalając temu uczuciu uciec.

Była aż nader beznadziejna, a jednak chociaż raniąc siebie chciała mu wszystko wynagrodzić.