Kaeya umiał tylko kłamać, a przynajmniej sam tak o sobie twierdził. Z jego ust codziennie wychodziły okrutne słowa, ukryte pod zabarwionymi na różowo, cukierkowymi uśmieszkami.

Miał wiedzę, której reszta nie posiadała, a jednak nie mógł się nią podzielić z innymi, więc kłamał. Raz, drugi, trzeci aż w końcu stało się to normą.

Okropna prawda kryła się w jego głowie, a to wszystko ukryte było przed światem.

— Kaeya, słuchasz mnie w ogóle?

Niebieska głowa obróciła się w stronę krzykliwego głosu. Zmierzył Y/N spojrzeniem i uśmiechnął się jak zawsze, gdy przyłapywałx go na odpływaniu.

— Oczywiście, że cię słucham, jak zawsze zresztą.

20.06.2021