Het IJspaleis
Verbaasd draait Elsa haar hoofd in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen. Het leek alsof er iemand op de deur had geklopt. Ze schudt met haar hoofd, maar dan hoort ze het geluid weer en vervolgens het geluid van een paar deuren die open gaan. Snel loopt ze in de richting van de ijstrap en daalt hem af. Ze vraagt zich af wie het zou kunnen zijn en haar pas hapert als haar de gedachte binnen schiet dat het misschien wel Gothel kan zijn... Of misschien wel het schoolhoofd. Of erger... Bijna wil ze weer terug de trap op rennen maar het is al te laat, de bezoekers hebben haar al gespot en als verstijfd blijft ze op de treden staan. Door haar angst duurt het even voordat ze kan onderscheiden wie het zijn, maar tot haar opluchting zijn het haar vrienden: Merida, Jack en Hiccup.
"Jongens," zegt ze opgelucht en de laatste paar treden rent ze bijna. Hun had ze niet verwacht, eigenlijk had ze niemand verwacht.
"Wow, Elsa," zegt Merida die haar nu eindelijk beter kan zien als ze steeds dichterbij komt. Ze doelt op Elsa's jurk.
"Ik vind je haar leuker zo," zegt Jack met een glimlach terwijl hij een handgebaar in de richting van haar Franse vlecht maakt.
"Bedankt," antwoordt Elsa verlegen, ze strijkt met haar hand over haar platinablonde haar. "Wat doen jullie hier?" gaat ze verder maar dan valt haar blik op de levende sneeuwman die half achter Hiccup staat. Verbaasd knippert ze een paar keer met haar ogen. Dat is de sneeuwpop die ze had gebouwd met haar krachten toen ze zingend deze berg op was geklommen. De sneeuwpop merkt haar verbaasde blik ook op en huppelt naar haar toe.
"Hay! Ik ben Olaf en ik houd van warme knuffels."
Even staat Elsa met haar mond vol tanden. "Olaf? Je leeft?"
"Ja, we kwamen hem tegen op weg hiernaar toe. We gokten al dat jij hem had gemaakt," zegt Hiccup met een glimlach.
"Uh ja," zegt Elsa met nog steeds een half oog op Olaf. Dit was zo raar, een levende sneeuwpop? "Ik β uhh, ik wist niet dat ik dat kon. Ik wist trouwens nooit tot wat ik in staat was. Ik was altijd zo bang voor mijn krachten..."
"Waarom?" vraagt Jack oprecht. "Ik bedoel, het is best gaaf."
"Het is niet normaal."
Jack haalt zijn schouders op. "Magie is niet normaal voor dreuzels."
"Precies," valt Hiccup hem bij. "Wie zegt dat er geen vormen van magie kunnen zijn waar wij niets vanaf weten?"
"Maar ik dacht dat jullie zo bang voor me waren?" vraagt Elsa met opgetrokken wenkbrauwen terwijl ze aan gisteravond denkt en hun reacties weer herinnert.
"We konden het even niet verwerken," zegt Merida met een knipoog. "Je hebt het zo lang geheim voor ons gehouden. Al snappen we nu wel het mysterie van je handschoenen," gaat ze verder met een knikje op haar blote handen. Snel slaat Elsa haar handen in elkaar. Als het nu maar goed zou gaan...
"Ja, die hielpen me het beter te beheersen." Ze begint zich steeds minder op haar gemak te voelen, al snapt ze niet precies waarom.
"Dus nu kun je het zonder beheersen?" vraagt Merida maar Elsa schudt zenuwachtig haar hoofd.
"Ik weet het niet," roept ze bijna uit terwijl ze haar handen in de lucht gooit. Wat is er aan de hand? Waarom voelt ze zich zo ongemakkelijk? Het is onverklaarbaar. "Er was hier niemand om pijn te doen!" Het lijkt wel alsof ze iemand anders hoort praten in plaats van haarzelf. "Ik was hier alleen! Ik voelde me eindelijk vrij en nu zijn jullie hier om me zeker weer terug naar Zweinstein te slepen?" Ze ziet hoe haar vrienden haar verbaasd aankijken. Elsa maakt van haar handen vuisten en draait zich gefrustreerd om maar diep van binnen kan ze het haar vrienden niet kwalijk nemen. Als het één van hun was overkomen, was ze die ene waarschijnlijk ook gaan zoeken.
"Maar Elsa," begint Merida voorzichtig en met vlammende ogen draait Elsa zich weer om. "Denk aan Rapunzel. Gothel is daar op Zweinstein en niemand weet wat er precies gebeurt is behalve jij en Punzie."
Rapunzel... Haar vriendin en nu haar nichtje. Elsa probeert om zichzelf te kalmeren, het lijkt wel alsof er iets bezit van haar genomen. Ze hadden gelijk, ze moest terug voor haar nichtje. Twee leerlingen tegen één leerkracht, wie zouden ze geloven? Maar één tegen één, dat zou hem nooit worden. Vooral niet doordat Gothel een hoge positie bekleedt in het Ministerie van Toverkunst. Ze moest terug voor Rapunzel. Woest schudt ze met haar hoofd om weer tot haarzelf te komen.
"Is alles goed?" vraagt Jack bezorgd met een frons in zijn bruine wenkbrauwen.
"Nee," snauwt Elsa hem toe, ook al bedoelde ze het niet zo. Gedachten en emoties tollen door haar hoofd heen. Het is om gek van te worden. Ze legt haar handen tegen haar slapen aan en sluit haar ogen. Iets in haar wil haar tegen houden om terug naar Zweinstein te gaan, maar ze moet terug.
"Elsa? Kom mee terug met ons. Voor Rapunzel, en om de sneeuw en het ijs te laten smelten," hoort ze Hiccup zeggen en geschrokken vliegen haar ogen weer open.
"Wat voor'n ijs en sneeuw?" vraagt ze terwijl een benauwd gevoel komt opzetten. Ze had toch niet iemand per ongeluk pijn gedaan met haar krachten? O nee, wat als er iets ernstig was gebeurd toen ze op de vlucht was geslagen?
"Nou, uhm," begint Hiccup terwijl hij met een hand door zijn bruine piekerige haren heen gaat. "De gehele omgeving is nogal bevroren."
"Wat?!" Hoe moest ze dat oplossen? Hoezeer ze het ook wilt, ze heeft geen controle over haar krachten. Laat staan de kennis om de boel weer te laten ontdooien. En nu had ze met haar roekeloze gedoe, een einde gemaakt aan de zomer en alles rondom haar school bevroren en bedolven onder een laag sneeuw! Ze kan zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze had nooit haar krachten moeten tonen! Ze had een andere manier moeten vinden om de professoren te overtuigen van Rapunzel's speciale krachten. Daar was het allemaal mee begonnen...
"Geen zorgen, dat ontdooi je toch gewoon weer?" vraagt Merida schouderophalend waardoor haar rode krullen op en neer dansen.
"Ik weet niet hoe," antwoordt Elsa met pijn in haar hart.
"Samen komen we er wel uit," zegt Jack met een vastbesloten blik in zijn ogen. "Laten we terug gaan."
Met een smekende blik in hun ogen kijken ze haar allemaal aan.
"Ik β ik..." Bijna wil ze toegeven, maar in deze toestand terwijl haar emoties zo in elkaar overlopen, zou ze dingen alleen maar erger kunnen maken. "Nee."
"Hè?" zegt Merida met een verbaasde blik.
"Nee. Ik kan niet mee terug." Nog niet in ieder geval, denkt ze. Ze moet eerst leren om haar krachten volledig te beheersen. En waar kan dat beter dan alleen hier boven op de berg in haar eigen ijspaleis?
"Maar Elsa... Rapunzel heeft je nodig om de confrontatie met Gothel aan te gaan," probeert Merida nog.
Elsa wordt heen en weer geslingerd tussen wel of niet gaan. Een wervelstorm begint zich om haar heen te vormen die net zoveel tollen als haar gedachten. O nee... Blijf kalm, Elsa. Tot haar afschuw komen haar vrienden bezorgd dichterbij. Vastbesloten om niet meer bang over te komen voor Elsa, vorige keer zorgden ze er daarmee voor dat ze op de vlucht sloeg.
"Nee, nee," mompelt Elsa geschrokken. Blijf bij me vandaan. Ze slaat haar handen voor haar gezicht en gaat op haar hurken op de grond zitten terwijl de wervelstorm van sneeuw en ijs om haar heen verder blijft stormen.
"Elsa, rustig," hoort ze Jack's stem nauwelijks boven de wind uitkomen. "We komen hier wel uit, met z'n allen."
Als ze nu maar gewoon weg gingen, dan zou zich kunnen laten gaan... Met een bonkend hart gluurt ze tussen haar vingers door. Jack, Merida en Hiccup staan een paar meter voor haar, met hun hand naar haar uitgestoken. Met tranen in haar ogen, schudt ze zwakjes met haar hoofd wat ervoor zorgt dat de wind nog harder begint te wervelen.
"Nee, ga weg," mompelt ze.
Ze halen verbaasd hun schouders naar elkaar op, ze hadden haar niet verstaan.
"Ik zei: NEE!" schreeuwt Elsa boos en ze vliegt overeind en maakt een woest gebaar met haar hand terwijl ze haar rug naar hun toedraait. Ze moesten hier weg nu, voordat het uit de hand liep. Maar het was al te laat... Met haar woeste handbeweging had ze per ongeluk haar kracht losgelaten en ze hoorde verschrikte kreten achter haar. Met een gezicht zo wit als sneeuw werpt ze een blik over haar schouder heen. De wervelwind stopt plots en Elsa ziet wie ze heeft geraakt.
Jack...
-
A/N: Nooooo! Arme Jack :( Nja, het komt allemaal wel goed, toch...? Sorry voor de cliffhanger, ghehe. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden enne, hopelijk tot de volgende! :D
BαΊ‘n Δang Δα»c truyα»n trΓͺn: Truyen247.Pro