Chร o cรกc bแบกn! Vรฌ nhiแปu lรฝ do tแปซ nay Truyen2U chรญnh thแปฉc ฤ‘แป•i tรชn lร  Truyen247.Pro. Mong cรกc bแบกn tiแบฟp tแปฅc แปงng hแป™ truy cแบญp tรชn miแปn mแป›i nร y nhรฉ! Mรฃi yรชu... โ™ฅ

22. ๐„๐ฆ๐จ๐œ๐ข๐จ๐ง๐ž๐ฌ ๐๐ž๐ฌ๐๐ž ๐ž๐ฅ ๐œ๐จ๐ซ๐š๐ณ๐จฬ๐ง

โœฉ๏ฝก:โ€ข.โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€ย  โ . โย  โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€.โ€ข:๏ฝกโœฉ

โœฉ๏ฝก:โ€ข.โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€ย  โ . โย  โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€.โ€ข:๏ฝกโœฉ

โŠฑโ‘โ”‡ _____ Stark โ”‡โ‘ โŠฐ

Salir con Nicolas no era precisamente una idea desagradable. Era un chico educado, amable, dulce cuando querรญa, y sin duda atractivo. Pero nuestra amistad tenรญa tanto valor para mรญ que pensar en traspasar esa lรญnea hacia algo mรกs romรกntico me resultaba incรณmodo, incluso conflictivo. Aun asรญ, no podรญa evitar preguntarme: ยฟquรฉ podรญa perder con darle una oportunidad?

โ€”Mira, hon โ€”lo observรฉ con seriedad, aunque sus ojos siempre lograban suavizar mi voluntadโ€”. Maldita sea, siempre consigues lo que quieres...

โ€”ยกSabรญa que valรญa la pena insistir! โ€”respondรณ celebrando su victoria con una sonrisa triunfal.

โ€”ยฟVas a restregรกrmelo en la cara ahora?

โ€”Solo dirรฉ que, aunque haya intentado salir con otras chicas, ninguna se compara contigo.

โ€”Hon, no empieces con tus frases encantadoras.

โ€”ยฟTemes que te conquiste otra vez, linda?

Sus palabras me descolocaron. Algo en ese tono relajado, juguetรณn, activรณ una corriente de recuerdos dolorosos. ยฟPor quรฉ todo me recordaba a Loki? Incluso un halago inocente parecรญa invocar su fantasma emocional.

โ€”ยกAbejita? โ€”me llamรณ, interrumpiendo mis pensamientosโ€”. ยฟEstรกs bien?

โ€”ยฟEh? S-sรญ, solo estoy un poco cansada โ€”respondรญ con una sonrisa forzada que no le engaรฑรณ del todo.

โ€”ยฟQuieres que te ayude con eso? โ€”dijo, seรฑalando la canasta sobre mis piernas.

โ€”Si no es molestia...

Negรณ con la cabeza con ternura y tomรณ la canasta con las condolencias enviadas por la familia de Thor, acompaรฑรกndome hasta mi habitaciรณn. La dejรณ sobre el mesรณn junto a la televisiรณn y luego me ayudรณ a recostarme con paciencia. Aunque el dolor en mi espalda y pierna habรญa disminuido gracias al tratamiento, todavรญa era una molestia constante y limitante.

โ€”ยฟNecesitas algo mรกs? โ€”me arropรณ con una manta gruesa, suave al tacto.

โ€”No, gracias. Estoy bien, de verdad.

โ€”Estรก bien, papรก me espera abajo โ€”dijo mientras acomodaba con cuidado la almohada a mi espaldaโ€”. Pero antes de irme, ยฟpodrรญas desbloquearme del telรฉfono?

โ€”ยฟCรณmo dices?

โ€”Intentรฉ llamarte hoy, querรญa saber si era tu mismo nรบmero antes de venir pero va directo al buzรณn de voz.

โ€”Mi celular estรก completamente inservible โ€”bromeรฉโ€”. Le pedirรฉ a Happy que me consiga uno nuevo maรฑana.

โ€”ยฟHas estado casi un mes incomunicada y no te dio curiosidad por saber quiรฉn llamรณ?

โ€”Lo รบltimo que quiero es lidiar con la lรกstima o la preocupaciรณn fingida โ€”respondรญ con desganoโ€”. Solo querรญa estar sola... Lรกstima que no pude librarme de ti.

Ambos reรญmos. Observรฉ su rostro y su sonrisa. Cada vez que sonreรญa, sus ojos se volรญan finas lรญneas; literalmente, sonreรญa con los ojos. Nicolas se inclinรณ y depositรณ un beso suave en mi mejilla. No voy a mentir, sentรญ algo. Era la primera vez que sus labios rozaban mi piel. Algo se moviรณ dentro de mรญ.

โ€”Cuรญdate. Te necesito en forma para nuestra cena.

โ€”Sin presiones, hon โ€”respondรญ en tono amenazante, juguetรณnโ€”. Todavรญa puedo lanzarte un florero si me arrepiento de haber aceptado.

โ€” estรก bien, serรก cuando tรบ lo desees.

Me sonriรณ con complicidad y saliรณ, dejรกndome sola en la habitaciรณn. Todavรญa no estaba segura de si habรญa sido buena idea aceptar esa cita o la intenciรณn de asistir en un futuro a ella. Al menos habรญa detenido las insistencias de Thor sobre hablar de Loki, pero ahora tenรญa un compromiso con el que no me sentรญa del todo cรณmoda.

Mi cuerpo estaba exhausto, y mi estado emocional era precario. Apenas podรญa comer sin sentir nรกuseas. Desde que salรญ del hospital, estos sรญntomas persistรญan. El doctor Strange me explicรณ que era una reacciรณn natural por el tiempo que pasรฉ sin alimentarme adecuadamente, una secuela fisiolรณgica de un trauma mรกs profundo.

No comรญa, apenas tomaba agua, y la รบnica sal que percibรญa era la de mis lรกgrimas. Puede parecer dramรกtico, exagerado incluso, pero esta sensaciรณn no era nueva para mรญ. Volver a esa relaciรณn disfuncional con la comida era peligroso, lo sabรญa, pero tambiรฉn me resultaba familiar, como un refugio tรณxico que conocรญa bien.

Mirรฉ al techo y cerrรฉ los ojos. El silencio me calmaba. Aun asรญ, podรญa sentir las presencias lejanas de otros en la torre. Desde la mente agitada de Banner hasta la concentraciรณn metรณdica del personal de limpieza. Aquello era parte de mi nueva realidad sensorial. Dormรญ sin notarlo, sumida en un sueรฑo denso, hasta que unos golpes fuertes me despertaron bruscamente.

โ€”Tenemos que hablar โ€”dijo mi padre, su voz firme, cortante, frรญa.

โ€”Y yo tengo que dormir. Hasta maรฑana โ€”me cubrรญ con la almohada.

โ€”No ahora, Louise.

โ€”Tampoco tรบ deberรญas interrumpirme, Anthony โ€”le respondรญ alzando la mirada, desafiรกndolo.

โ€”ยฟCรณmo es eso de que estรกs muerta? โ€”se cruzรณ de brazos, visiblemente molesto, heridoโ€”. Entiendo que estรฉs pasando por algo difรญcil, pero carajo, Louise...

โ€”Entonces, ยฟpara quรฉ preguntas si ya lo sabes? โ€”lo desafiรฉ sin filtros.

โ€”ยกPorque me preocupa que un dios haya venido a mi casa a darme el pรฉsame por mi hija! โ€”gritรณ.

โ€”ยกPero no estoy muerta! Asรญ que deja de repetir esa tonterรญa.

โ€”ยกNo actรบes asรญ, por favor!

โ€”Entonces deja de hacer preguntas absurdas โ€”me sentรฉ, molesta.

โ€”ยฟTan grave fue lo que pasรณ que no puedes contarlo? โ€”preguntรณ, dolido, con los hombros tensos.

โ€”Quizรก sรญ, quizรก no. No quiero hablarlo.

Nos miramos en silencio. Sabรญa que su enojo venรญa del miedo, de la impotencia, de ese deseo frustrado de protegerme. Pero yo no querรญa abrir esa puerta. No querรญa que volviera a verme con tristeza, como si fuera una niรฑa frรกgil, quebrada.

โ€”Solo quiero descansar.

โ€”Estรก bien โ€”dijo con resignaciรณn y se fue, cerrando la puerta con fuerza.

Durante casi un mes, todo se sintiรณ mรกs tenso. Tirante. Mi relaciรณn con papรก se volviรณ un campo minado de silencios incรณmodos y conversaciones a medias. ร‰l decรญa que era por falta de confianza... pero si supiera que me callo por miedo a perder su respeto, no sรฉ si se decepcionarรญa mรกs... o simplemente dejarรญa de hablarme.

Mientras tanto, Nicolรกs estaba cada vez mรกs presente. Aparecรญa con cafรฉ, pelรญculas viejas, tonterรญas para hacerme reรญr. Me contรณ que pronto estarรญa a cargo de una sede de la empresa de su papรก. No parecรญa entusiasmado, pero decรญa que asรญ estarรญa mรกs cerca de mรญ. Y yo... yo se lo agradecรญa. Era cรกlido, constante. Pero por mรกs cรณmodo que fuera, por mรกs seguro que se sintiera a su lado, no podรญa ser del todo yo misma.

Con รฉl tenรญa que esconder partes. Mis cicatrices, mis sombras, lo que todavรญa dolรญa. Tenรญa que maquillar la rabia, disfrazar el trauma, fingir que no estaba rota. Porque con Nicolรกs era fรกcil... siempre y cuando no mostrara demasiado.

Y a veces me pregunto si eso tambiรฉn era una forma de traiciรณn. No hacia รฉl. Hacia mรญ.

Las terapias con Dasha seguรญan, ya fuera en la piscina o en el gimnasio. Pero no mejoraba. Apenas podรญa mantenerme de pie con ayuda, y eso me llenaba de una impotencia que no sabรญa cรณmo procesar. Intentรฉ hechizos de sanaciรณn, incluso con los libros que Thor me trajo desde Asgard... pero nada funcionรณ. Me sentรญa inรบtil. Frรกgil. Como si mi cuerpo se negara a avanzar porque mi mente todavรญa estaba atrapada allรก. Con รฉl.

Era como jugar una partida de cartas con la vida, perdiendo una mano tras otra. Entre la esperanza terca y las ganas de dejarlo todo. Tal vez aรบn me quedaba un comodรญn... una carta escondida, una opciรณn que no querรญa usar.
Pero sabรญa exactamente a quiรฉn invocarรญa si la jugaba.

Y eso me daba mรกs miedo que el dolor.

La gente cree que tener poderes lo facilita todo. Que puedo curarme con un hechizo o huir volando de lo que me pesa. Pero yo solo quiero poder levantarme sin ayuda. Caminar sin sentir que arrastro una versiรณn rota de mรญ misma. Quiero poder hablar con papรก sin ese nudo en la garganta. Quiero que alguien me mire sin esperar que sea fuerte.

No celebrรฉ Navidad, ni Aรฑo Nuevo. Mi cumpleaรฑos nรบmero 20 pasรณ como una sombra mรกs. Todo se sintiรณ vacรญo, como si yo tambiรฉn me hubiera borrado del calendario.

Y en ese silencio, Nicolรกs fue mi refugio. Pero nunca mi hogar.

Porque mi hogar... dolรญa.
Mi hogar tenรญa ojos verdes, una sonrisa torcida, y un millรณn de errores que no sabรญa perdonar.

Y aunque lo negara, aunque me obligara a olvidarlo...
sentรญa en el aire ese cambio invisible, como una grieta en el tiempo.

Fue entonces, en los finales del verano lento y abrumador, que dije que sรญ.

Despuรฉs de meses y de sรบplicas dulces, de miradas pacientes y silencios compartidos, aceptรฉย  salir conย  Nicolรกs comoย  tanto habรญa esperado. No fue una decisiรณn arrebatada, ni una promesa hecha con el corazรณn en la mano... pero fue suficiente para que รฉl sonriera. Para que yo pudiera fingir, por un momento, que estaba empezando de nuevo.

Aunque por dentro, supiera que no era asรญ.

"How Deep Is Your Love" sonaba de fondo mientras alisaba mi cabello y ajustaba una diadema dorada. Retocaba mi maquillaje con movimientos lentos cuando vi la notificaciรณn de que Nicolas llegarรญa en 20 minutos. Todavรญa dudaba si salir con รฉl era lo mejor, pero se esforzaba tanto por hacerme sentir bien que eso valรญa algo. Algo real.

Nicolas tenรญa carisma, elegancia, dulzura. Pepper y Natasha dirรญan que era el chico perfecto. Natasha incluso lo decรญa cuando estaba borracha, con una risa melancรณlica.

Pero para mรญ, solo una persona fue perfecta en su momento.

"Eres tan dulce como la miel," le dije a los pocos dรญas de conocernos en el campamento Cheslers Rich's.

"Si yo soy miel, tรบ eres la abejita que zumba cerca de mรญ," me respondiรณ sin dudar.

Puede sonar cursi o infantil. Pero fue un recuerdo hermoso de una amistad sincera. Un recuerdo que a veces dolรญa por lo que ya no era, y a veces sanaba por lo que habรญa sido.

Concluรญ la aplicaciรณn de un poco de brillo labial y rociรฉ una pequeรฑa cantidad de mi perfume favorito, preparรกndome para enfrentar lo que parecรญa ser un gran paso. Con algo de dificultad, me levantรฉ de la silla, sintiendo de inmediato la punzada constante en mi rodilla derecha. Me apoyรฉ en el borde del tocador, inhalรฉ profundamente, cerrรฉ los ojos y reunรญ toda la fuerza de voluntad que pude. Habรญa llegado el momento de intentarlo, de demostrarme que podรญa seguir avanzando, aunque fuera lentamente.

Con pasos precavidos, recorrรญ la corta distancia hasta el espejo de cuerpo completo situado junto a mi armario, tratando de mantener el equilibrio y no ceder al dolor que se intensificaba con cada movimiento. La rodilla protestaba con cada leve flexiรณn, pero comprendรญa que si no me atrevรญa a hacerlo al menos una vez, el miedo me impedirรญa seguir progresando en mis terapias autodirigidas. Ya no podรญa seguir dependiendo de los demรกs; debรญa recuperar el control sobre mi cuerpo y mi vida.

Una vez frente al espejo, me tomรฉ unos segundos para observarme de pies a cabeza: el cabello lacio enmarcando mi rostro con precisiรณn, los zapatos de plataforma que habรญa elegido con cierto desafรญo a pesar de los riesgos, y las medias que se elevaban apenas por encima de mis tobillos. Me sentรญ orgullosa, profundamente conmovida por haber llegado hasta allรญ. Me abracรฉ mentalmente, diciรฉndome que cada pequeรฑo logro, por insignificante que pareciera, era valioso.

Ajustรฉ con cuidado la falda plisada azul oscuro que me habรญa puesto, asegurรกndome de que cayera de forma elegante, y acomodรฉ el cuello de mi blusa color crema de botones, queriendo proyectar una imagen pulida. Luego me inclinรฉ con esfuerzo para abrir mi pequeรฑo joyero. De allรญ extraje una delicada cadena dorada que mi padre me regalรณ en mi decimosexto cumpleaรฑos, junto con unos discretos aros dorados que hacรญan juego. Al tocarlos, vino a mi mente con claridad el momento exacto en que me los dio, una de las pocas veces en que lo vi sonreรญr con sinceridad en esos dรญas difรญciles.

Con el รกnimo un poco mรกs elevado que en las รบltimas semanas, me puse el abrigo azul que armonizaba con la falda, tomรฉ mi cartera y el telรฉfono, y emprendรญ el camino hacia la puerta de mi habitaciรณn, aferrรกndome al borde del armario para mantener la estabilidad. Abrรญ la puerta y salรญ al pasillo, deslizando mis manos por las paredes para ayudarme a mantenerme erguida hasta llegar al รกrea comรบn del apartamento.

Allรญ, en la sala principal, estaban el tรญo Rogers y papรก. Cada uno ocupaba un sillรณn distinto, conversando animadamente sobre algรบn tema que no alcancรฉ a escuchar con claridad. Me llamรณ la atenciรณn ver a mi padre en una actitud relajada, incluso riendo. Era raro verlo asรญ, como si por un momento no llevara el peso del mundo sobre los hombros.

El primero en notar mi presencia fue el tรญo Steve. Me mirรณ con una expresiรณn de asombro absoluto, como si no creyera lo que veรญa. Me sentรญ como una niรฑa que da sus primeros pasos, aunque, en muchos sentidos, eso era precisamente lo que estaba haciendo.

โ€”ยฟ________? โ€”dijo, con una mezcla de ternura y sorpresa, lo que hizo que papรก girara la cabeza hacia mรญ de inmediatoโ€”. ยฟSe te rodรณ la silla? โ€”preguntรณ, alzรกndose enseguida y caminando rรกpidamente hacia donde yo estaba.

Su expresiรณn era una amalgama de felicidad genuina e incredulidad. Al notar que la silla de ruedas seguรญa dentro de mi habitaciรณn, su mirada fue la de alguien que acaba de presenciar un truco imposible.

โ€”ยฟViniste hasta aquรญ sola?

โ€”Tropecรฉ un poco, pero sรญ, lo logrรฉ โ€”respondรญ con una sonrisa genuina, tratando de contagiar mi entusiasmo.

โ€”Tony, te lo dije... era solo cuestiรณn de tiempo โ€”declarรณ Steve con un tono triunfal y casi infantil, celebrando como si hubiera ganado una apuesta.

Su alegrรญa me hizo sonreรญr. Sentรญ un destello de orgullo que me reconfortรณ, hasta que volvรญ a mirar a papรก. Su rostro no mostrรณ la emociรณn que esperaba. No hubo sonrisa ni palabras cรกlidas. Fue la misma expresiรณn neutral de siempre. Aquello me golpeรณ con fuerza. Era como volver a encontrarme con ese Tony Stark de antes del secuestro, el que se mantenรญa emocionalmente distante, incluso de su propia hija.

โ€”Felicitaciones โ€”fue lo รบnico que dijo, mientras retomaba su asiento, tomaba un sorbo de su trago y revisaba su telรฉfono como si nada hubiese ocurrido.

Sentรญ una punzada dolorosa en el pecho. Esa frialdad, esa indiferencia, herรญa mรกs que cualquier lesiรณn fรญsica. Que no le importara, o al menos no lo demostrara, era un recordatorio brutal de lo que habรญamos perdido, de lo que alguna vez fui para รฉl.

โ€”ยฟNo vas a decirle nada mรกs a _______? โ€”insistiรณ Steve, con una mezcla de desconcierto y decepciรณn.

โ€”ยฟQuรฉ esperas que diga? ยฟLe doy una estrellita dorada? โ€”replicรณ papรก, visiblemente irritadoโ€”. Para algo tenรญan que servir esas costosas sesiones con esa fisioterapeuta, ยฟno?

Ese comentario me golpeรณ como una bofetada disfrazada de sarcasmo. Apretรฉ los labios para no responder. Sabรญa que cualquier rรฉplica solo encenderรญa aรบn mรกs la tensiรณn.

Vi cรณmo terminaba su bebida, se levantaba y se sacudรญa levemente la ropa, como si intentara deshacerse de la incomodidad del momento.

โ€”Estรกs en tu casa, Capi โ€”le dijo a Steve con una media sonrisa forzada, antes de dirigirse a mรญโ€”. Louise, saluda a Yung de mi parte.

Sin esperar respuesta, se alejรณ por el pasillo hacia su laboratorio o su habitaciรณn, o cualquier lugar donde pudiera seguir refugiรกndose de sus emociones. Steve me observรณ con una expresiรณn que lo decรญa todo: tambiรฉn lo habรญa notado, tambiรฉn lo habรญa sentido como un golpe.

โ€”Aรบn estรก lidiando con lo que pasรณ...

โ€”Lo sรฉ โ€”respondรญ, con voz baja y resignadaโ€”, pero no puedo hacer nada mรกs por รฉl.

Nicolรกs llegรณ temprano. Al verme de pie, sin la silla de ruedas, su rostro mostrรณ la misma expresiรณn de asombro que habรญa visto antes en Steve.

โ€”Te ves radiante โ€”comentรณ con una sonrisa genuina.

โ€”Todo gracias a una buena comida โ€”respondรญ, mientras me ofrecรญa su ayuda para mantenerme erguida.

โ€”Pรกsenla bien โ€”dijo Steve al tomar su abrigo y dirigirse hacia el ascensor.

โ€”ยฟNo te quedas? โ€”preguntรฉ, esperanzada.

โ€”Tengo asuntos que atender, pero regresarรฉ esta misma semana โ€”asegurรณ con una voz calmada.

Asentรญ en silencio, y lo observamos desaparecer tras las puertas del ascensor. Nicolรกs me ofreciรณ su brazo y me sostuvo con delicadeza mientras caminรกbamos hacia el garaje. Allรญ nos subimos a su elegante Rolls-Royce negro, con ventanillas polarizadas que reflejaban las luces nocturnas de la ciudad.

Al llegar al restaurante Per Se, el personal nos recibiรณ con una atenciรณn impecable. Tal como Nicolรกs habรญa prometido desde nuestro reencuentro, todo el lugar estaba reservado exclusivamente para nosotros.

โ€”Te dije que esto no era necesario...

โ€”Keller me debรญa una por presentarle a una amiga โ€”respondiรณ despreocupadamente, como si no le diera importancia.

โ€”ยฟEres amigo de Thomas Keller? โ€”preguntรฉ con una mezcla de sorpresa y admiraciรณn.

โ€”Organizรณ la cena de boda de mi prima hace un par de aรฑos. Desde entonces, nos llevamos bastante bien โ€”dijo mientras se quitaba el abrigo.

Cada vez me sorprendรญa mรกs. Nicolรกs parecรญa conocer a la mitad de las personas influyentes de Nueva York. Mientras tanto, yo apenas habรญa mantenido conversaciones superficiales con polรญticos de alto rango, y eso mรกs que nada por la posiciรณn privilegiada de papรก.

Pedimos comida y una botella de vino tinto. Luego vino otra botella. Entre copas, las mejillas encendidas y las carcajadas flojas, la noche avanzaba con una calidez inesperada. Su compaรฑรญa me hacรญa olvidar por momentos el dolor persistente de mi pierna.

โ€”Me pregunto cuรกntas mujeres han pasado por esta mesa.

โ€”Cero. Sรฉ que soy encantador, pero tengo mis lugares especรญficos para ese tipo de cosas โ€”bromeรณ con una sonrisa ladeada.

โ€”Entonces, ยฟsoy parte de esos 'asuntos'? โ€”le dije entrecerrando los ojos, jugando con el borde de mi copa.

โ€”Quisiera decir que sรญ, pero...

โ€”ยกHey! โ€”le lancรฉ la servilleta, divertida.

โ€”Ya, ya โ€”riรณ mientras intentaba atraparla en el aireโ€”. Sabes que no es asรญ. De hecho...

Lo observรฉ buscar algo en su abrigo, su rostro sรบbitamente mรกs serio.

O no...

โ€”Digamos que quiero que seas tรบ quien cierre ese capรญtulo de mi vida โ€”dijo, mirรกndome con intensidad.

Sabรญa a quรฉ se referรญa, pero no estaba lista para esto.

โ€”ยฟQuieres que te organice tus citas? No cobro mucho por ser secretaria...

โ€”Quiero que estemos juntos de verdad, Stark.

Colocรณ sobre la mesa una pequeรฑa caja de terciopelo turquesa.

โ€”Nicolรกs...

โ€”Sรฉ que puede parecer precipitado aunque ya ha pasado casi un aรฑo desde que nos volvimos a encontrarโ€”me interrumpiรณ, tomando mi mano con suavidadโ€”. Sรฉ que has pasado por mucho. Pero dรฉjame estar a tu lado en esta recuperaciรณn. Permรญteme hacerte feliz.

Sabรญa que esto podรญa pasar, pero no esperaba que fuera tan "pronto"... o quizรกs nunca. Habรญamos estado saliendo como amigos durante algunos meses, sรญ, pero esto era diferente. Abrรญ la caja con manos temblorosas.

Dentro descansaba un delicado collar de oro con una pequeรฑa abejita, finamente decorada con un patrรณn de panal. Era, simplemente, hermoso. Inesperado, pero significativo.

โ€”La comprรฉ hace tiempo, esperando el momento correcto para dรกrtelo โ€”dijo, con una sinceridad que me conmoviรณ.

Su sonrisa, libre de pretensiones, me reconfortรณ mรกs de lo que querรญa admitir. Lo pensรฉ. Quizรกs debรญa dejar atrรกs lo que nunca se consolidรณ con Loki. Tal vez debรญa abrirme a algo nuevo, algo distinto, algo mรกs estable. Algo que รฉl jamรกs me ofreciรณ.

โ€”Espero que esto no sea como venderle mi alma al diablo โ€”bromeรฉ, intentando aligerar el ambiente. ร‰l sonriรณ.

โ€”Te quiero.

โ€”Yo... te quiero mรกs, Yung.

โ€”ยฟEntonces vas a aceptar el cargo en la empresa de tu padre? โ€”preguntรณ Nicolรกs mientras giraba lentamente su copa de vino.

โ€”Prefiero seguir escuchando sobre tus ex escandalosas โ€”intentรฉ evadir la pregunta.

โ€”Vamos, ______ tengo entendido que tรบ padre lleva casi dos aรฑos esperando tu decisiรณn. Y, francamente, yo tambiรฉn tengo curiosidad โ€”aรฑadiรณ con un tono mรกs serio.

โ€”A veces pienso que los hombres son mรกs chismosos que nosotras โ€”suspirรฉโ€”. No sรฉ si sea lo correcto ahora...

โ€”No me digas que es por tus habilidades matemรกticas, porque sabes que eso no es verdad โ€”me mirรณ con complicidad.

โ€”Ojalรก fuera eso. Es mรกs complicado que un simple nรบmero โ€”me encogรญ en el asiento, sin ganas de dar mรกs explicacionesโ€”. Papรก estรก actuando como lo hacรญa antes de lo de los Diez Anillos.

โ€”ยฟTe dijo algo? โ€”preguntรณ, ahora visiblemente mรกs interesado.

โ€”Apenas hablรณ. Caminรฉ desde mi habitaciรณn hasta la sala y solo dijo "felicitaciones" antes de volver a su copa.

Nicolรกs me tomรณ la mano. Su calidez era constante, y ese tipo de gestos siempre me calmaban. Eran pequeรฑos recordatorios de que no todo estaba perdido.

โ€”Dale tiempo. Sabes cรณmo es รฉl.

โ€”Lo sรฉ... pero duele. Crรฉeme.

El resto de la noche transcurriรณ entre conversaciones largas y variadas. Hablamos de lo extraรฑo, lo trivial, lo profundo y lo absurdo. Reรญmos tanto que por momentos olvidรฉ lo mucho que dolรญa caminar. Fue una noche de tregua con el mundo.

Cerca de las dos de la maรฑana, terminamos nuestra รบltima copa. Nicolรกs pidiรณ un chofer para llevarnos a casa. Se ofreciรณ a acompaรฑarme hasta dentro, pero preferรญ entrar sola. No querรญa enfrentar preguntas ni conflictos con... papรก.

Caminaba tambaleante por el pasillo, tarareando la canciรณn que sonaba antes de bajarme del auto. Mis manos seguรญan la pared para no perder el equilibrio, los ojos cerrados, y la cabeza llena de vino.

โ€”Pensรฉ que estarรญas dormido.

La voz de nat me detuvo en seco. Se suponรญa que estaba en Escocia.

Me acerquรฉ mรกs a la orilla de la pared y los vi ahรญ, papรก y Natasha.

โ€”Las pesadillas no se detienen, Ariel.

โ€”Por eso es mejor beber solo en la cocina, ยฟno? โ€”riรณ mientras levantaba un vaso de vodka.

โ€”Es mi casa. Hago lo que quiero.

โ€”De eso estoy segura โ€”asintiรณ, con esa risa suya tan sardรณnica.

Hubo un silencio incรณmodo.

โ€”Nunca tengas hijos.

Auch.

โ€”Lo tendrรฉ en cuenta.

โ€”En serio, no lo hagas. Te sacan canas, el alma, y tienes que enseรฑarles hasta lo mรกs bรกsico desde cero.

โ€”Como si tรบ lo hubieras hecho โ€”pensรฉ en silencio mientras seguรญa observando la escena.

โ€”ยฟLas cosas con S.J. no van bien? โ€”preguntรณ, sentรกndose a su lado.

โ€”Hoy pudo caminar โ€”respondiรณ, sin emociรณnโ€” despuรฉs de meses, lo logrรณ.

โ€”ยฟEn serio? ยกEso es increรญble, Stark!

โ€”No como quisiรฉramos, Nat. Es casi el porcentaje de lo que habรญan pronosticadoโ€”respondiรณ, cabizbajo.

No estaba entendiendo nada. Y eso me daba mala espina.

โ€”ยฟQuรฉ porcentaje?

โ€”El 45%. ยฟSabes lo que significa ese nรบmero?

Ya no sabรญa si me confundรญa por sus palabras o por el alcohol.

โ€”Estรก progresando, eso es lo importante โ€”intentรณ consolarlo.

โ€”Pero no podrรก bailar, correr o agacharse sin dolor...

โ€”Entonces, deberรญas decรญrselo โ€”dijo Natasha.

โ€”Por eso te digo, evita ese momento. Tener que decirle a tu hija que su recuperaciรณn tiene un lรญmite es devastador.

Bajรฉ los pies al suelo, mirรกndolo fijamente. ยฟDe quรฉ estaban hablando?

โ€”No sabes si serรก asรญ โ€”ella le puso la mano en el hombro.

โ€”ยฟPor quรฉ crees que no mejora? Lleva casi un maldito aรฑo y no hay mejorรญas Romanoff โ€”mencionรณ su nombre entre dientes conteniendo la rabia.

Sentรญa que todo se derrumbaba.

โ€”Stark, hablamos de _______ Es tu hija. Ha superado cosas peores.

โ€”Lo sรฉ. Por eso me duele tanto.

Ya no aguantaba mรกs, necesitaba respuestas, respuestas claras.

โ€”ยฟCรณmo que no podrรฉ caminar bien? โ€”preguntรฉ con voz temblorosa, acercรกndome.

โ€”Oh... yo...

Ellos quedaron en silencio, nerviosos.

โ€” S.j se que esto es repentino, pero-

โ€”No, silencio โ€”mirรฉ a Natashaโ€”. ยฟQuรฉ significa eso del 45%?

No obtuve respuesta. Asรญ que tomรฉ la mano de papรก y nos transportรฉ al momento exacto en que Stephen le daba los resultados. Lo revivรญ. Y me sentรญ traicionada. Otra vez.

โ€”Tรบ lo sabรญas โ€”mirรฉ a Natashaโ€”. ยกMe mintieron!

โ€”Tienes que calmarte, cariรฑo... โ€”dijo Tony.

โ€”ยกNO! โ€”lo soltรฉ bruscamente.

โ€”______ si no te lo dijimos fue para evitar esto.

โ€”ยฟQue me calme? Me acabo de enterar que no recuperarรฉ totalmente la movilidad. ยฟY quieres que lo acepte asรญ?

โ€”Mรญrate. Estรกs viva y estรกs mejorando โ€”dijo Natasha.

โ€”Estoy coja. ยฟEso es mejor?

โ€”ยกAl menos estรกs viva! โ€”gritรณ รฉl, con furia reprimida.

โ€”ยกPreferirรญa no estarlo antes que vivir asรญ!

El silencio cayรณ como una bomba.

โ€”Eres una malcriada.

โ€”Y tรบ, un mentiroso.

Nos quedamos mirรกndonos. Sentรญa los ojos arder, la nariz picar. Todo lo construido se habรญa derrumbado.

โ€”ยกSi no hubieras ido a ese lugar, estarรญas bien!

โ€”ยกFui! Ya estรก hecho. No se puede cambiar el pasado.

โ€”______ basta...

โ€”Mira, Nat. No quiero ser grosera, pero tรบ no deberรญas opinar.

โ€”Estรกs alejando a quienes te quieren โ€”papรก me sostuvo del brazoโ€”. Queremos ayudarte. Y asรญ respondes.

โ€”Lo dice el hombre que me ignorรณ un aรฑo tras saber que era su hija ยกy que me mintiรณ sobre mi estado por otro puto aรฑo!

โ€”ยกEso es pasado! No tiene nada que ver con esto.

โ€”ยฟDe verdad? ยฟEntonces por quรฉ te comportas igual?

โ€”ยกPorque mi hija no confรญa en mรญ!

โ€”ยกNo es cuestiรณn de confianza, papรก!

La cabeza me dolรญa, como si me apretaran con un tornillo invisible. Discutir me dejaba sin fuerzas.

โ€”Solo quiero ayudarte...

โ€”Tony, esto no es algo que alguien mรกs pueda solucionar โ€”dijo Natasha con una voz firme.

โ€”Soy tu padre. Harรฉ todo lo posible para que estรฉs bien. ยฟLo entiendes?

Sus palabras me quebraban por dentro. Resolver lo que sentรญa no era tan simple.

โ€”ยฟCรณmo se arregla un corazรณn roto?

โœฉ๏ฝก:โ€ข.โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€ย  โ . โย  โ”€โ”€โ”€โ”€โ”€.โ€ข:๏ฝกโœฉ
Amo el drama de esta familia

Wenas wenas, otro caputulito mรกs, algo cortito pero querรญa actualizar pronto, en estos dรญas subirรฉ algo ya mรกs picositio y maybe sukulentazo

7u7 you know what I mean

Sin mรกs les agradezco por pasar por otro capรญtulo y bueno ya saben que amo leerlas cada que comentan.
โค๏ธ

Bแบกn ฤ‘ang ฤ‘แปc truyแป‡n trรชn: Truyen247.Pro