Αλησμόνητη ησυχία στα βλέφαρα ολικής διακοπής ρεύματος.
Στα έγκατα του νου πάντα μια απαστράπτουσα ανάγκη για ολική αποστροφή απ' τους ρυθμούς ζωής,
μια διαφυγή προς έναν άλλον άγνωστο, χειροτεχνικά πλασμένο ήχο.
Μωβ που αναμειγνύεται σαν αμέθυστος με το μαύρο του σκοταδιού
και οι σκέψεις ήμερες πια εγκαταλείπουν την προσπάθεια να χωρέσουν στα χέρια μου.
Γοητεύουν τα πρόσωπα που σαν σκιώδη αύρα εγκαταλείπουν τα χαρακτηριστικά τους στον χώρο
και σε διαβάζω°
την απλότητα στην αυθεντικότητα.
Ιδανικοποιω το χάος στο σκοτάδι
και τα ελεύθερα ρευστά μου αισθήματα.
Αυτό είναι τελικά που μένει,
ένα ιδεατό για θέρετρο και μια ρευστότητα που σε παρηγορεί μα σε γεμίζει αμφιβολία.
Ένα ιδανικό για κίνητρο,
να καλύπτει ένα ανυπόστατο κενό που άφησα πίσω όταν εκθείασα τα εξογκώματα στους τοίχους,
σαν τις μυτερές γωνίες στα αισθήματα που αποφεύγουν να διασχίζουν το μονοπάτι ,από φόβο επικράτησης, λες και δύναται να γίνουν γνωμικά.
Το πρόσωπό σου έμμετρο σαν αρχαία φρασεολογία°
θαυμάζω απεριόριστα το πως ξεχειλίζει από το είναι σου.

Ενα ιδεατό για θέρετρο γεμάτο με τις στιγμές που έζησα μέσα σε ποιήματα
και δίχως συνοχή,
συνειρμικά,
με γνώρισα στ' αλήθεια.

- Σειρήνα