~*~

Po pracy zawsze wracałem z wielkim uśmiechem na twarzy.

{Automatycznym, nawet nie wiem, kiedy się pojawiał}

Wiedziałem, że szmaragdowooki chłopak zawsze czeka na mnie w domu.

{Napawałem się przez to szczęściem}

Mimo, iż był niepełnoletni, nie przeszkadzało mi to.

{Dla mnie był nazbyt dojrzały, rozmawiałem z nim o wszystkim}

Nie obchodziły mnie nieodebrane telefony, które potrafiły rozbrzmiewać co kilka minut, nawet w nocy.

{To jego rodzice dzwonili}

Nie fatygowałem się z przeprowadzką, formalnościami, które mogłem załatwić bez zgody jego rodziców.

{Będąc przy nim, nie sprawiały mi trudności}

Byłem szczęśliwy, kiedy Eren był szczęśliwy.

{Czyli bardzo rzadko}

Uspokajałem go, gdy kolejny raz mówił mi, że to się nie uda, że nas znajdą.

{Nie mogłem znaleźć argumentów}

Sprzeczał się ze mną, mówiąc, że to nie wypali.

{Wiedziałem, że ma rację}

Nie robiłem mu wyrzutów, gdy uciekał z domu w środku nocy, musząc kolejny raz przeanalizować naszą sytuację.

{Wiedziałem, że to trudne}

Milczałem, gdy znajdowałem go śpiącego na kanapie, z opuchniętymi od płaczu oczami.

{Widziałem, że już nie wytrzymuje}

Pocieszałem go, czując, że każdy jego dotychczasowy uśmiech był fałszywy.

{Widziałem, że się waha}

Rozumiałem, gdy nie miał ochoty ze mną spać.

{Czułem, że się tego boi}

Wielokrotnie mówiłem mu, że nic nam nie grozi i dawno dali sobie spokój z poszukiwaniami.

{Wiedziałem, że to nieprawda}

Po pracy zawsze wracałem do domu ze smutnym uśmiechem na twarzy.

{Nie umiałem już prawdziwego}

On odwzajemniał go, przytulając mnie.

{Jakoś brakło słów}

Wchodziliśmy do domu, każdy udając się w swoją stronę.

{Baliśmy się rozmawiać}

Słyszałem jego szloch.

{I tłuczące się szkło}

Milczałem, wstając rano i widząc bandaże w łazience.

{Nie chciałem o tym wiedzieć}

A on milczał, gdy powiedziałem mu o zwolnieniu z pracy.

{Sytuacja była przegrana}

Potakiwałem głową, gdy wyrzucał z siebie wszystkie swoje obawy i uczucia pewnego wieczoru.

{Odezwał się pierwszy raz od paru dni}

Parzyłem herbatę, gdy pakował walizki.

{Miałem pustkę w głowie}

Usłyszałem wstrzymywane powietrze, gdy wyszedł z domu na zawsze.

{Usłyszałem ciszę}

-Dlaczego pan tu tak siedzi?-Spytałem cicho, stawiając kołnierz ku ochronie przed wiatrem. Starszy mężczyzna, siedzący na ławce do którego się dosiadłem, oderwał dłonie od twarzy patrząc na mnie niezrozumiale. W oczach miał łzy, przed chwilą łkał.

-Moja córka umarła.-Wyznał, po dłuższej ciszy, powstrzymując łamiący się głos.

-Przecież każdy umiera.-Stwierdziłem, wzdychając.

-Każdy?! Bliska osoba nie jest każdym! Najgorzej jest, gdy umiera bliska osoba.-Oburzył się, marszcząc brwi.

-A czy zaznał pan uczucia, iż pan sam umiera? -Rzuciłem, nawet na niego nie patrząc. Mężczyzna uciszył się.-Bo ja zaznałem.-Dodałem po chwili.

-Jak to jest możliwe?-Dopytał.

-Porwałem chłopaka.-Wyznałem, wstrzymując oddech-Znaczy.. uciekł ze mną, dobrowolnie, ale to porwanie.

Znów zamilkliśmy.

-Żałujesz?-Pewnie dawniej parsknął bym na pytanie staruszka. W życiu nie przyznałbym się do błędu.

-Żałuję.-Po moim policzku poczułem samotnie spływającą łzę, starłem ją jak najszybciej.

-Więc płacz, synu, płacz ze mną, bo płakać z płaczącym, to ulga w cierpieniu.-Wyszeptał ochrypłym głosem.

-Szekspir? Naprawdę?-Mruknąłem, wywracając oczami.

-Tak.

{Chyba jednak miał trochę racji.}

=====================

Nagła wena, a to jedyna książka, gdzie mogłem to umieścić.

Niesprawdzane.

~Valu.