-Ej Kwiatek, co robisz?!

Kwiatek kurwa... kwiatek... nie mam siły, żeby go pierdolnąć w ten krzywy ryj.

-ŚPIE. Nie widać, że śpie? A co może kurwa robić wróżka na gałęzi! - może i miałem mało siły, ale nadal potrafiłem mu nagadać.

-Nie wiem! Nigdy nie byłem wróżką na gałęzi!- No nie, bo jesteś kurwa ziemską larwą. Odczep się ode mnie.

-To wróć do swojego świata, nie wiem, kim ty tam jesteś - no przecież mówie, ziemską larwą. - i szczerze mam to w nosie, tam sobie poleż na gałęzi i mów że jesteś wróżką! - wykrzyczałem poirytowany.

-Może kiedyś wypróbuję, jak będę na przykład chciał zostać wyrzuconym z domu i pozbawiony praw rodziny królewskiej...albo co gorzej uznają ,że wyślą mnie do tej ciotki z pryszczem na twarzy żeby nauczyła mnie manie - no, manier to w tobie za grosz karaluchu.

-Rób se co chcesz - skomentowałem i zamknąłem oczy. Niech mnie ktoś stąd zabierze, nie dam rady doczołgać się do domku...

Prawdopodobnie ten dziwak położył się oparty o drzewo, bo pod jego ciężarem aż się ugięło.

- Kwiatek....chodź tu do mnie na dół, poleżymy sobie razem na trawce - powiedział poważnym głosem.

No już schodzę.

Kurwa biegnę.

Widzisz jak zapierdalam?

-Nie będę z Tobą leżał, bo jeszcze mnie dotkniesz, a to przynosi wiecznego pecha i zanik wróżkowej mocy - wytłumaczyłem po krótce. Dokładniej zanik mocy i skrzydeł co dla wróżki oznacza wiecznego pecha. Trochę mu na ściemniam jak o to zapyta i nie będzie chciał dotknąć żadnej wróżki.

-Co? jak to? - zapytał zaciekawiony.

W sumie powiem mu coś, bo zrobi z siebie jeszcze większego kretyna niż jest.

-Normalnie. Swojego imienia też ci nie wyjawie... Bo jesteś człowiekiem...

Nikt nie zna mojego imienia prócz moja rodziną i mną...

- Okrutny- gdy to mówił zerknąłem na niego. Myślał, że robi smutną minę, a tak na prawdę wyglądał jak wkurwiony wielbłąd. - a co jeśli jestem kosmitą?- i co jeszcze kurwa.

-Nie, nie jesteś... wróżki wyczuwają ludzi... pachniecie inaczej- śmierdzicie potem. - I nie jestem okrutny, taka po prostu prawda. Kontynuując. Nawet lepiej jeśli inne wróżki nie znają twojego imienia...Imię zna się tylko w kręgach rodzinnych, bo to oni ci je nadają... Tutaj używa się przyrostków, dziedziczonych. Znając czyjeś imię...  możesz go zniewolić... Dlatego ci go Nie wyjawię - powiedziałem spokojnym tonem, ponieważ opadałem z sił coraz bardziej.

- Zniewolić? ale po co?- zapytał.

-Chuj wie po co... Tak to już jest Znając twoje imię, które u wróżek ma moc, mogą cie wykorzystać i zniewolić...Będą modli cie kontrolować. Znaczy nie ciebie... W sensie że wróżkę. Ty jesteś człowiekiem... - pogmatwałem się w swojej własnej wypowiedzi.

-Mnie kontrolują nawet bez tego- wymamrotał pod nosem.

I chuj mnie to obchodzi. Niech cie tak kontrolują, że kurwa sobie stąd pójdziesz.

                                   *Otabek*

I nie usłyszałem nic więcej od niego. Spojrzałem w górę i zobaczyłem, że oddycha równomiernie i ma zamknięte oczy. Najwyraźniej spał.

Chyba mnie nie lubi - pomyślałem, gdy tak zacząłem się nad tym bardziej zastanawiać. Pytałem sam siebie o to.

A: A skąd ja mam wiedzieć...

A: A Ciebie da się lubić?

O: nie wiem...eh chyba moja obecność tylko go drażni, pewnie jak się obudzi i mnie zobaczy to będzie miał zły humor, a nie chce żeby mu się zmarszczki zrobiły...

D: tobie i tak już nic nie pomoże...

I usłyszałem huk. Ujrzałem jak chłopak, który najwyraźniej spadł z gałęzi opierał się rękami i klęczał z głową spuszczoną w dół. Przykleił mu się też liść do policzka co wyglądało śmiesznie.

-Żyjesz? - zapytałem lekko wystraszony i wysunąłem rękę, żeby zdjąć mu liść z policzka. Jadnak on się cofnął.

-Nie zbliżaj się do mnie! -gdy to mówił otrzepał policzek z roślinki. - Nie waż się mnie dotykać!

Opuściłem rękę. Naprawdę nie chciałem źle, a wyszło jak wyszło... Posmutniałem lekko.

-Wybacz... - mówiąc to spuściłem wzrok.

Chłopiec wstał. Był wyczerpany, bo jego skrzydła nawet nie chciały zatrzepotać, gdy chciał się wzbić.

-Muszę wracać do domu... - powiedział i powolnym krokiem zaczął iść przed siebie. Patrzyłem jak sie oddala. Po chwili się zatrzymał i odwrócił. - Uważaj na siebie - rzucił i poszedł dalej.

Wstałem z ziemi i westchnąłem ciężko mówiąc sam do siebie:

-Nie lubi mnie - otrzepałem się z piachu i liści i ruszyłem w przeciwną stronę.

A: może przenieś się do swojego świata na jakiś czas I wróć kiedy indziej...

O:jestem za i nie mam żadnych przeciw

*Jurji*

Udało mi się wrócić do domu. Następne parę dni przespałem, ze względu na chorobę. Gdy wróciłem do swoich codziennych zajęć, on już się nie zjawiał. A co jeśli przez to, że go zostawiłem w tym lesie, stała mu sie krzywda? Po chwili jednak odrzuciłem takie myśli.

Kolejne dni mijały, aż minął miesiąc i nastał początek jesieni. Liście przebarwiły się i zaczęły spadać...

*Otabek*

Spędziłem dzień w tym nieszczęsnym zamku i postanowiłem wrócić do tamtego świata. Gdy się przeniosłem, znajdowałem się w tym samym miejscu gdzie ostatnio, jednakże coś się zmieniło. Więc może to jednak nie to samo miejsce?

-Gdzie jestem...? - powiedziałem do siebie.

A: tam gdzie znikłeś wczoraj ... tylko, że tu było inaczej... chyba idzie jesień...

O: JESIEŃ?!

A: popatrz na liście...

O: no widzę je! Ale jak to tak szybko?!

A: gdy tu byłeś, było latoA: idź może do wioski

O: dobry pomysł

I ruszyłem w stronę wioski. Szedłem ostrożnie, żeby się nie zgubić. Gdy dotarłem na miejsce, zobaczyłem zgraję wróżek sypiących kwiatki. Jednakże nigdzie nie widziałem blond włosego wróżkowego chłopca. Z lekka zrezygnowany, że nie mogłem go znaleźć ruszyłem na poszukiwania. Pytałem inne wróżki, a raczej próbowałem, ponieważ zawsze uciekały na sam mój widok. Trafiłem nad jezioro, nad którym kwiatek kiedyś siedział na kamieniu. Zacząłem się przechadzać wzdłuż, gdy nagle przypomniałem sobie o polanie. Szybko pobiegłem w tamtą stronę. Gdy już się na niej znalazłem ujrzałem chłopaka, który w dziwnych drewnianych sandałkach i trawowymi opatrunkami na nogach wirował wśród kwiatów. Skrzydła miał przywiązane, dzięki czemu było mu łatwiej się poruszać. Jego taniec przypominał balet.

Usiadłem na ziemi nie chcąc mu przeszkadzać i cicho zacząłem nucić  piosenkę z mojego świata. Po dosłownie trzech sekundach chłopak się zatrzymał. Stał do mnie plecami i milczał.

-czemu przestałeś?- zapytałem po chwili zaciekawiony jego odpowiedzią. Jednakże milczał dalej. - Nic nie mówisz...obraziłeś się?- zmartwiłem się. Dalej mnie nie lubi...

-Gdzieś. ty. był... przez. cholerny. miesiąc?- odwrócił się. Aż kipiał z wściekłości. Takiego pytania to ja się nie spodziewałem..