Ύστερα από την περαιτέρω έρευνα της αστυνομίας στο σπίτι και στο μαγαζί του Ασλάνογλου ήταν έτοιμη να προβεί σε αποκαλύψεις και περισσότερες καταθέσεις μαρτύρων.
Η Τόνια την ημέρα της σύλληψης του Νίκου είχε δώσει μια κατάθεση αλλά ήταν καθαρά μια τυπική υπόθεση. Την είχαν ρωτήσει αν γνώριζε κάτι για τον Νίκο που να της είχε κινήσει την περιέργεια για παράνομες δραστηριότητες, όπου η Τόνια τον υπερασπίστηκε αφού δεν είχε υποπέσει όντως τίποτα στην αντίληψή της. Τη ρώτησαν αν ποτέ οι πελάτες είχαν ζητήσει από εκείνη οτιδήποτε εκτός από ποτά ή αν τις άφηναν πράγματα με σκοπό να τα παραδώσει στο Νίκο ή σε κάποιο άλλο πελάτη. Φυσικά αρνήθηκε η ίδια καθώς δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο στο μαγαζί. Βέβαια εκεί που μπερδεύτηκε τελείως ήταν όταν ρωτήθηκε αν δεχόταν ανήλικα εντός του καταστήματος.
« Όχι βέβαια, απαγορεύεται η κατανάλωση αλκοόλ κάτω των 18», είπε ενοχλημένη υψώνοντας τον τόνο της φωνής της.
« Κυρία μου δεν σας προσβάλλω ούτε σας κατηγορώ για κάτι, σε πολλά μαγαζιά όμως πλέον μπαίνουν ανήλικα, μη σας πω κιόλας ότι σε κάποια κλαμπ είναι περισσότερα τα παιδιά παρά οι ενήλικες. Έχουν αλλάξει οι εποχές και σας διαβεβαιώνω πως και οι γονείς είναι συνένοχοι γιατί είναι ενήμεροι και συναινούν.»
« Έχω ένα γιο και προσωπικά δεν επιτρέπουν να βγαίνει οπουδήποτε. Πρέπει να υπάρχει και ένας έλεγχος. Μερικές φορές που έχει τύχει να μην μπορεί να τον κρατήσει η μητέρα μου, τον έχω πάρει για λίγες ώρες μαζί μου στο μαγαζί και για να μην είναι εκτεθειμένος, τον έχω αφήσει στο γραφείο του Νίκου. Ο κόσμος έχει αγριέψει. Τόσα γίνονται. Τόσα ακούμε καθημερινά.»
Αυτή τη φορά η Τόνια βρισκόταν για δεύτερη κατάθεση ύστερα από τα στοιχεία που συγκέντρωσε η αστυνομία από τα δυο μέρη που ο Νίκος περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.
Στα χέρια τους τώρα είχαν καταγεγραμμένες κλήσεις που πρόδιδαν ανθρώπους, ονόματα, είχαν βίντεο, φωτογραφίες, μηνύματα, πλούσιο υλικό. Πλέον ήταν ξεκάθαρο το ποιοι είναι οι θύτες και ποια τα θύματα. Η αστυνομία είχε ξεσκονίσει τα πάντα.
Αυτή τη στιγμή ο διοικητής της αστυνομίας είχε μπροστά του τη μητέρα ενός θύματος:
« Είχατε ποτέ δεχτεί παράπονα από τον γιο σας για τον κύριο Ασλάνογλου;»
« Μα τι λέτε; σας είπα και την άλλη φορά. ο Νίκος ήταν κύριος στη δουλειά του και όσο για τον γιο μου, τον πρόσεχε, του έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία. Μας βοήθησε πολύ όταν έμεινα μόνη μου ξαφνικά με ένα μικρό παιδί στα χέρια. Ανύπαντρη μητέρα…καταλαβαίνετε.»
« Ο κύριος Ασλάνογλου διατηρούσε επαφές με ανήλικα! Αυτό προσπαθώ να σας πω. Και όχι μόνο αυτός. Είναι αναμεμειγμένος σε ολόκληρο κύκλωμα… πορνείας, όπλων, ναρκωτικών και σωματεμπορίας ανηλίκων.»
« Ο γιος μου ποτέ δε μου…»
Τη διακόπτει άθελά του ο διοικητής:
« Δυστυχώς υπάρχουν αποδείξεις».
Ξαφνικά όλα μαύρισαν γύρω της. Η Τόνια λιποθύμησε και η φωνή του διοικητού ακούστηκε σε όλο τον όροφο:
« Ένα ποτήρι νερό, γρήγορα!»
Το σοκ ήταν τεράστιο. Ένα παλιρροιακό κύμα χτύπησε την Τόνια, την έλουσε κρύος ιδρώτας και έπειτα όλα σκοτείνιασαν. Θύμιζε βρεγμένο άνθρωπο που μόλις τον ακούμπησε καλώδιο ρεύματος και τον τίναξε.
Της έδωσαν τις πρώτες βοήθειες, της έριξαν νερό στο πρόσωπο, της σήκωσαν ψηλά τα πόδια και σιγά σιγά άρχισε να ανοιγοκλείνει τα μάτια της.  Στην αρχή ήταν όλα θολά. Τη θάμπωναν αυτές οι τεράστιες μακριές λάμπες στην οροφή του τμήματος. Ήταν τόσο δυνατό το φως που τη στράβωνε και η όρασή της αδύναμη ακόμα…
« Είστε καλά;», ρωτάει ο διοικητής.
Είχε συνέλθει. Το χρώμα της επανερχόταν και τα μάτια της τώρα τα κρατούσε ανοιχτά… το στόμα της όμως ερμητικά κλειστό.  Δεν μπορούσε να βγάλει λέξη.
« Κύριε διοικητά θα πρέπει να τη στείλουμε σε κάποιο νοσοκομείο, η γυναίκα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ», πήρε το θάρρος και του είπε μια υπάλληλος του γραφείου εκεί.
« Γυρίστε όλες τις θέσεις σας αναλαμβάνω εγώ να καλέσω το ασθενοφόρο».
Μέσα σε λίγα λεπτά άνδρες του ασθενοφόρου οδηγούσαν την Τόνια στο όχημά τους.  Της έριξαν μια κουβέρτα στους ώμους και χωρίς να έχει βγάλει άχνα, την έπιασαν αγκαζέ και εκείνη τους ακολουθούσε σα μαγεμένη, υπνωτισμένη, χαμένη. Ποιος ξέρει πότε θα συνερχόταν…; και αν συνερχόταν…
Ίσως να ξαναμιλούσε μια μέρα όμως η Τόνια δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Εκείνη τη στιγμή στο άκουσμα εκείνο πέθανε… και όταν πια έβρισκε ξανά τη ζωή μπροστά της, το σίγουρο ήταν πως θα ζούσε μια κόλαση… ζωντανή- νεκρή!