Ώρα 15:00 μμ. Σταθερά. Κάθε Τρίτη. Ωραία ενδυμασία, φούστα στο ύψος λίγο πάνω από το γόνατο, μαύρη, μαύρες γόβες κλασικές, ταγιέρ και μπλούζα σατέν, τιραντάκι με ελαφρύ ντεκολτέ…
Κλασική μουσική στο χορό και διακόσμηση αρχαιοελληνική. «Τα πάντα είναι γεωμετρία» έτσι τους είχαν εμφυσήσει. Οι ομιλίες ήταν κωδικοποιημένες, χρησιμοποιούνταν κώδικες, κωδικά ονόματα και κωδικοί ασφαλείας. Οι μόνες ώρες που η αδελφότητα ήταν πιο απελευθερωμένη και μπορούσαν τα μέλη να έχουν μια πιο προσωπική επαφή, να μιλήσουν για παράδειγμα για τον εαυτό τους, να γνωριστούν μεταξύ τους ήταν στα γεύματα αγάπης, συμπόσια στα οποία έρχονταν λίγο πιο κοντά. Άλλωστε μετά από καιρό έφταναν σε ένα σημείο να είναι φίλοι. Δύσκολα διατηρούσαν φιλίες με ανθρώπους έξω από αυτόν τον κύκλο. Η εξήγηση ήταν απλή. Με τους φίλους οφείλεις να είσαι ανοιχτός, ευθύς, ειλικρινής… και τα μέλη αυτής της ομάδας ήταν ακατόρθωτο να συνάψουν ειλικρινείς διάφανες σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Πάντα ένα κομμάτι τους έλειπε.
« Ό,τι στοιχείο διαθέτει ο καθένας να τοποθετηθεί μπροστά του. Βρισκόμαστε λίγο πριν την απονομή δικαιοσύνης. Ημών θελόντων και αστυνομίας, δικαστού επιτρέποντος θα αποκατασταθεί το αισχρόν. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε κάποια διαρροή στοιχείων. έχουμε μάτια παντού και μάλλον πρόκειται για εσχάτη προδοσία κάποιου μέλους μας. Η διαφθορά εδώ δεν έχει χώρο. Προέχει η εξιχνίαση του κατ εξακολούθηση εγκλήματος χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα εστιάσουμε και στην ανεύρεση και καθαίρεση του διεφθαρμένου μέλους. Όταν ένα μέλος νοσεί, νοσεί ο οργανισμός ολόκληρος».
Τα λόγια της ανωτέρας ήταν το λιγότερο σοκαριστικά. Όλοι κοιτούσαν αποσβολωμένοι. Αν μπορούσε κάποιος να διακρίνει βλέμματα μέσα από τις μάσκες που κάλυπταν όλο το πρόσωπο, θα ένιωθε το παγωμένο βλέμμα όλων σα να του ρίχνουν παγάκια στην πλάτη.
« Πάνω που ολοκλήρωνα το έργο μου και ήθελα πια να αποχωρήσω, τώρα μαθαίνω ότι υπάρχει εδώ μέσα προδότης; τα πάντα ανατρέπονται αυτή τη στιγμή… ακόμα και η έκβαση της υπόθεσης είναι αβέβαιη. Ποιος ξέρει ποιος είναι ο δολοπλόκος; θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς και σίγουρα δεν ξέρουμε τι δύναμη, τι επιρροή έχει και σε ποιους… δεν το πιστεύω αυτό» σκέφτηκε η Εύα και εντός δευτερολέπτων είχε ήδη μπει στη διαδικασία μιας νέας «πλεκτάνης» που έπρεπε να διαλευκάνει.
Ήξερε πολύ καλά το έργο της αδελφότητας, ήταν μέρος της, ήταν οικογένεια για εκείνη και δεν μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο.  Φυσικά αυτός θα ήταν ο δυσκολότερος γρίφος που θα έλυνε ποτέ.  πλέον τα μάτια και τα αυτιά της θα ήταν παντού.
  Ακριβώς πάνω από τη θέση της ανωτέρας στην ιερά Τράπεζα, στο χώρο που συνεδρίαζαν άλλοτε οι γυναίκες και άλλοτε οι άνδρες της αδελφότητας υπήρχε ένας πίνακας, όπως παρατήρησε η Εύα.  Το γνώριζε καλά αυτό το έργο τέχνης. Είχε αντικατασταθεί τον τελευταίο χρόνο αλλά αυτό είχε μια λογική εξήγηση καθώς η Υπατία ήταν «πολύ καινούργια», νέος θεσμός. Στη θέση του λοιπόν είχε μπει « Ο τελευταίος δείπνος του Ιησού», έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι,

ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν εκεί «το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι», έργου του Γιοχάννες Βερμέερ προς τιμήν μάλλον της ύπαρξης γυναικών πια στο χώρο και την ανάληψη καθηκόντων ως δείγμα σεβασμού, ισοτιμίας και εμπιστοσύνης στο πρόσωπό τους.
Ο πίνακας του Βερμέερ απεικονίζει ένα κορίτσι, λέγεται πως επρόκειτο για την κόρη του Μαρία, με βλέμμα που επιδιώκει την άμεση επαφή με το θεατή και στόμα μισάνοιχτο σαν να θέλει κάτι να πει…

Εντέλει στη θέση του κατέληξε ο ‘Μυστικός Δείπνος’, ο οποίος βέβαια πάλι είχε λογική εξήγηση καθώς σε εκείνον το χώρο τα μέλη ανεξαρτήτως φύλου, συνεδρίαζαν, μελετούσαν και σπανιότερα έτρωγαν όλα μαζί. Συνήθως επέλεγαν άλλη αίθουσα για τα δείπνα αγάπης. από την άλλη πλευρά αυτός ο πίνακας εμπεριέχει το στοιχείο της προδοσίας. Ήταν όταν ο Χριστός ανακοίνωσε πως ένας εκ των μαθητών του θα τον πρόδιδε.
« Λες να έχει κάποια σχέση η αλλαγή αυτή; Μήπως είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσουν τα διεφθαρμένα μέλη μεταξύ τους; Μήπως δεν είναι μόνο ένας ο προδότης;», είχε τρελαθεί, έφτιαχνες σενάρια ήδη, χαμένη μέσα στις σκέψεις της… κοιτούσε μάταια δεξιά και αριστερά λες και όλοι ήταν ένοχοι.
Δεν είχε ακούσει η Εύα τίποτα από την υπόλοιπη ομιλία. το μυαλό της κόλλησε σε εκείνη την τελευταία πρόταση που υποδήλωνε πως κάποιο μέλος, μέλη ήταν μπλεγμένα σε υποθέσεις που διερευνούσαν τόσο καιρό. το θέμα είναι πως οι άνθρωποι εκεί ήταν όλοι τέρατα μόρφωσης και σίγουρα θα είχαν βρει τρόπους να κάνουν τις δουλειές τους χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.
Μέσα στη Στοά υπήρχαν άπειρα έργα τέχνης, συγγράμματα, επιστημονικά έργα. Οι πληροφορίες γίνονταν καταιγιστικές, αν κάτσει κανείς να σκεφτεί λεπτομερώς... και δυστυχώς η Εύα το μόνο που είχε παρατηρήσει ως περίεργο ήταν εκείνη η αλλαγή στους πίνακες που όμως είχε λογική εξήγηση.
« Θα ξεκινήσω από το μόνο στοιχείο που μάλλον έχω», σκέφτηκε.
« Ο πίνακας έχει σχέση με τη θρησκεία. Η προδοσία είναι ένα στοιχείο. Θα ψάξω στην Αγία Γραφή το χωρίο που αναφέρεται σε αυτήν».
Χωρίς να χάσει χρόνο πήγε στη Βιβλιοθήκη, εκεί όπου περνούσαν όλοι τους άπειρες ώρες διαβάζοντας. Οι διάδρομοι ήταν ασφυκτικά γεμάτοι όμως ο διάδρομος με τις θρησκευτικές αναφορές ήταν στα δεξιά της. Ψάχνει το βιβλίο που ήθελε να δεν μπορούσε να το βρει. Η ταραχή της ήταν τόσο μεγάλη που ενώ ήταν μπροστά της δεν το έβλεπε. Ρωτάει έναν κύριο που ήταν εκεί δίπλα της και της το δίνει. Σημειώνει στο μυαλό της αρχικά ότι ο Ματθαίος και ο Λουκάς είχαν κάνει τη σχετική αναφορά: Ματθαίος 26:14-75 , Λουκάς 22:20).
Τα νούμερα θα μπορούσαν να υποδηλώνουν από βαθμούς των μελών τα οποία αφορά η διαφθορά για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους μέχρι γράμματα από καλλιτέχνη ή έργο ενός καλλιτέχνη ώστε να κρύβουν εκεί οτιδήποτε τους αφορά ή ακόμα και γράμματα των ίδιων των ονομάτων τους… αλλά αποκλείεται, το τελευταίο θα παραήταν εύκολο για να αποκαλυφθεί.
« Η γεωμετρία είναι το παν», από τις πρώτες κουβέντες που ακούει κανείς εκεί μέσα. Σίγουρα λοιπόν κάποιο ρόλο θα παίζει και αυτό… άλλωστε όλα τα περιβόητα έργα τέχνης έχουν συγκεκριμένη απόσταση μεταξύ τους και απ’ ότι φαίνεται όλα ισαπέχουν από το κέντρο της στοάς. Άρα η ακτίνα (r) ίσως να παίζει κάποιο ρόλο.
Έργα τέχνης, αγία γραφή, θρησκεία, γεωμετρία, ακτίνα… σίγουρα ένα δυνατό μυαλό θα συνδύαζε πολλά στοιχεία για να κρύψει κάτι τόσο σημαντικό. Ναι, επιτέλους φαινόταν μάλλον λίγο φως και σε αυτή την υπόθεση.