Πλευρά Στέφανου

Εφτασα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και ένιωθα τόσο...εξουθενωμένος. Ηθελα να την δω ξανά. Κοίταξα την ώρα τρεις...

Θυμάμαι τον εαυτό μου παλιά να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο της και να την βλέπει να κοιμάται...μόνο που ήταν κοντά μου, μου αρκούσε, όμως...πλεον δεν είναι. Είναι στην αγκαλιά ενος αλλου.

Κάτι δεν μ αρέσει σε αυτον...τον Τζαξ. Θα βρω τι είναι. Αλλά μέχρι τότε θα προσπαθήσω να κερδίσω την καρδιά της Δάφνης.

Περνώ το παλτό μου και βγαινω με γρήγορα βήματα εξω απο το δωμάτιο με προορισμό το αυτοκίνητο μου.

Βάζω μπρος και ξεκιναω για την οικοδομή της Δάφνης. Σταματάω ακριβώς απο κάτω, βγαίνοντας έξω απο το αυτοκίνητο.

Κοίταξα τα μπαλκόνια και είδα μια γυναικεία φυγουρα να στέκεται εξω, κοιτούσε τον ουρανό, έμοιαζε σαν να σκεφτόταν κάτι. Αν δεν ήταν τόσο σκοτεινά θα μπορουσα να δω ποια είναι.

Ετρεξα στο διαμερισμα και εψαξα για το κουδουνι της Δάφνης,όμως δεν το εβρισκα πουθενά. Μετα...θυμήθηκα πως την φώναζε κάπως αλλιώς ο λεγόμενος αλλά δεν θυμάμαι πως...απογοητευμένος έφυγα απο εκεί και πήγα παλι στο ξενοδοχείο μου.

Πρωτη προσπαθεια επανένωσης μια σκέτη αποτυχία.

Πλευρά Δάφνης

Εκείνο το βράδυ ο ύπνος δεν μπορούσε να με πάρει, για κάποιον λόγο ένιωθα...τόσο περίεργα. Καθισα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου σκεπτόμενη το τι θα μπορούσε να είχε παεονστραβα σήμερα. Ω και πιστέψτε με θα μπορούσαν να είχαν παει πολλά στραβά.

Πρώτον ο Στεφανος να μιλούσε και να τα ξεφουρνιζε όλα και εγώ να γιμομουν ρόμπα...απο την μια θα μου άξιζε...αλλα και πάλι.

Δευτερον να τσακωνόταν με τον Τζαξ...ωωω δεν θέλω ουτε να το σκέφτομαι.

Τρίτον να τα έλεγε ΟΛΑ στον Τζαξ και αυτός να με παρατούσε και εγώ να ήμουν αναγκασμένη να πάω με τον Στεφανο πάλι.

Ολη αυτη την ωρα ενιωθα το καποιον να εχει καρφωμενο το βλεμμα του πανω μου. Πηρα μια βαθια ανασα και σηκωσα το κεφαλι μου ψηλα. Ηταν τοσο ομορφη βραδια και ομως εγω ειμαι κλεισμενη σε ενα σπιτι θαυμαζοντας την απο μια μικρη προεξωχη...θα ηθελα τοσο πολυ να ημουν στην ομορφη Ελλαδα με τις χρυσαφενιες αμμουδιες και τις καταγαλανες παραλιες της...ομως...δεν μπορω. Εχω κανει τοσα λαθοι στην ζωη μου που πλεον...δεν μπορω να επιστρεψω.

Ξαφνικα ηρθαν στο μυαλο μου ολες οθ στιγμες "μισους" που ειχα για το ατομο του Στεφανου...και καταλαβα απλα πως...ημουν εγωιστρια και δεν ηθελα να παραδεχτω τα αισθηματα μου.

«Τι δουλεια εχεις εσυ εδω?»
«Με πηρε τηλεφωνο η μητερα σου να ερθω να σε παρω να παμε μαζι να ετοιμαστεις.»
«Πολυ ευγενικο εκ μερους σου αλλα...ΔΕΝ θελω.» ειπα και εβαλα μια μπουκια στο στομα μου.
«Για ποιον ακριβως λογο με μισεις?» ρωτησε αγανακτισμενος. Ναι βγαλε με και την κακια της υποθεσης τωρα.
«Κανεις λαθος δεν σε μισω, σε απεχθανομαι. Εχει διαφορα.»
«Τοτε γιατι δεχτηκες τον γαμο γαμωτο σου?»
«Και ποιος σου ειπε εσενα πως εγω δεχτηκα την σκλαβια μου?»
«ΤΗΝ ΠΟΙΑ ΣΟΥ?»
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΕΣ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΥΨΗΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ! ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ!»
«ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΙΚΡΗ!»
«ΞΕΡΩ ΟΣΑ ΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ! ΤΟ ΟΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΕΥΕΙ!»
«ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ?»
«Ω ΕΛΑ ΤΩΡΑ "Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΕΠΕΙΧΗΡΙΜΑΤΙΑΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΧΕΣΗ" ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ "Ο ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ" ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ? Ή ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ? ΩΡΑΙΑ ΠΕΣ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ? ΚΑΜΙΑ ΞΑΔΕΛΦΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ? ΜΠΑ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!»
«Ζηλευεις μικρη?»

Δακρυα αρχισαν να κυλουν θυμουμενγ αυτη τη σκηνη...παντοτε του μιλουσα σκληρα...και ομως αυτος δεν ελεγε κατι...ημουν...τοσο σκληρη μαζι του.

Δυο χερια τυλιχτηκαν γυρω απο την μεση μου βγαζοντας με εξω απο τις σκεψεις μου. 

«Εισαι πολυ ομορφη κατω απο φως του φεγγαριου, mon chéri.» ακουσα την βραχνη φωνη του Τζαξ διπλα στο αυτι μου. Αν στο μυαλο μου πλεον δεν υπηρχε ο Στεφανος θα λιγηζα και θα γινομουν δικη του χωρις δευτερη σκεψη.

Γύρισα προς την μεριά του και χαμογελώντας του γλυκα τους ειπα ευχαριστώ λίγο πριν βγω απο την αγκαλιά του και αρχίσω να περπαταω προς το εσωτερικο του σπιτιού.

«Που πας Mon Cheri?» τον ακουσα να μου λέει λίγο πριν πιασει τον καρπό μου και με τραβήξει κοντά του.

«εμ...να κοιμηθώ...» του απάντησα προσπαθώντας να ξεφυγω απο το κράτημα του...

«Εγω έχω αλλά στο μυαλό μου...» μυ απάντησε ενω την ίδια στιγμη αρχισε να χαράζει μια διαδρομή απο φιλια στο εκτεθειμένο δέρμα του λαιμού μου.

«Τζαξ ασε με...δεν εχω όρεξη...» του έλεγα όμως δεν σταματούσε...ήταν εκνευρισμένος...τον εσπρωχνα με όση δυναμη μου είχε απομείνει ομως δεν έφευγε απο πανω μου.

Τότε...απλα "αφέθηκα" για λίγο στα χάδια του και μόλις τον ενιωσα να χαλαρώνει τον έσπρωξα και άρχισα να τρέχω προς την εξώπορτα. Λίγο πριν φτάσω στην εξώπορτα ενιωσα κάποιον να με τραβάει απο τα μαλλιά.

Με μεγάλη ευκολία με κόλλησε στον τοίχο κρατώντας τα χέρια μου πανω απο το κεφάλι μου. Το στομάχι μου αρχισε να ανακατεύεται ενώ το αίσθημα πως κάτι κακό θα συνέβαινε κυριαρχουσε σε κάθε κύτταρο του σωματος μου.

«Τζαξ..σταματά...» τον εκλιπαρούσα ενω παράλληλα δάκρυα αρχισαν να κυλάνε πανω στα μάγουλα μου λεπτο.με το λεπτο ένιωθα όλο και πιο αδύναμη να αντισταθω και να μιλήσω. Μέχρι που...όλα γύρω μου σκοτεινιασαν και δεν ένιωθα πλεον τα χέρια του πανω στο κορμί μου.

************************************

Λοιπον! Αυτό είναι το κεφάλαιο ναι ξέρω είναι πολύ μικρο αλλά πραγματικα δεν είχα έμπνευση😭
Αραγε η Δάφνη είναι καλά? Εγίνε μήπως το κακό? Ο Τζαξ κατάλαβε τι τρέχει μεταξύ της Δάφνης και του Στεφανου ή μήπως υπάρχει κάτι άλλο ή μάλλον καποιος άλλος πίσω απο όλα αυτά? 🙃