«Τα καλά έρχονται σε όσους πιστεύουν...
Τα καλύτερα σε όσους περιμένουν...
Και τα τελεία σε όσους δεν τα παρατανε πότε...!!! ^^ »

Ενιωσα τα χάδια του πάνω στο κεφάλι μου, ενώ τα χείλη του ακουμπουσαν πανω στο μέτωπο μου.

«Πρεπει να σε ξύπνησω να φύγουμε...όμως...δεν θέλω...είσαι τόσο όμορφη όταν κοιμάσαι...» Τον άκουσα να μου λέει, απλά σηκωσα το κεφάλι μου κοιτάζοντας τα υπέροχα ματια του...«Δεν χρειαζεται να με ξυπνήσεις είμαι ηδη ξύπνια...» του απάντησα χαμογελώντας.

Με αργα βηματα σηκωθηκα απο κοντα του και αρχισα να μαζευω τα λιγα πραγματα που ειχα, ενω μετα οση ωρα ο Στεφανος ηταν στην ρεσεψιον μαζεψα τα δικα του ρουχα και τα τοποθετησα στο εσωτερικο της βαλιτσας του και καθησα στην ακρη του κρεβατιου να τον περιμενω.

Η πορτα χτυπησε και γεματη χαρα ετρεξα να την ανοιξω, δυστυχως ομως το χαμογελο μου εσβησε οταν πιαω της στεκωταν η Ειρηνη.

«Ειναι ο Στεφανουκος εδω?»

«Τον βλεπεις πουθενα?» θεε μου αυτη η γυναικα μ βγαζει τον χειροτερο μου εαυτο!

«Ωραια...λοιπον μικρη και αθωα μου Δαφνη μακρυα τα χερια σου απο τον Στεφανο γιατι δεν ξερω και εγω τι θα γινει. Οσο καορο ελειπες μαζι μου περνπυσε τις νυχυες του...»

«Εεε βλεπεις οπως μπορει σκοτωνει ο καθενας τον χρονο του αλλοο βλεπουν ταινιες και αλλοι πανε με....σκουπιδια.» ειπα και εκλεισα αμεσως την πορτα. Μονο στο ακουσμα αυτων που της ειπα αρχισε να φωναζει μεσα στους διαδρομους...καπου πρεπει να την κλεισουν αυτη την γυναικα...μην αγχωνεσαι Ειρηνη μου θα βρεθει καποτε θεραπεια και για εσενα. Καλα θα κανει ο Στεφανος να ερθει γρηγορα γιατι αρχιζω να φοβαμαι. Δεν ξερω απο που θα πετεχτει, ειναι σαν τις κατσαριδες πεταγονται παντου και δεν πεθενουν ΠΟΤΕ.

Λιγα λεπτα αργοτερα ακπυσα χτυπηματα στην πορτα, αλλα επειδη μαθαινουμε απο τα λαθοι μας πριν την ανοιξω φωναξα για να δω ποιος ειναι. Μολις βεβαιωθηκα πως ηταν ο Στεφανος την ανοιξα διαπλατα ΟΜΩΣ αλλη μια εκπληξη με περιμενε, αυτος ηταν μαζι με την Εορηνη η οποια "εκλεγε" ο θεος να το εκανε κλαμα αυτο και του ελεγε πως την εβρισα...αχ βαστατε τουρκοι τ' αρματα. Δεν ξερω και εγω πως κρατηθηκα εκεινη την στιγμη και δεν της ορμισα...

Ο Στεφανος περασε στο εσωτερικο τπυ χωρου μαζι με την βδελλα στην αγκαλια του...ηθελα οσο τιποτα στον κοσμο να τους βαρεσω και τους δυο αλλα...κρατηθηκα εχουμε και ενα επιπεδο...

«Για ποιον λογο ειπες κατι τετοιο στην Ειρηνη, εσεις εισασταν φιλες..» Μου ειπε εμφανως νευριασμενος ο Στεφανος... Εδω δεν ξερω καν ακριβως τι της ειπα για να κλαψει...αλλα τελος παντων.

«Τιποτα?»

«Δαφνη θα σε ρωτησω τελευταια φορα τι της ειπες και ειναι ετσι.»

«Και εγω σου ξανα λεω ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.»

«Μην με νευριαζεις...»

«Στεφανουκο ασε την δεν πειραζει...ολοι εχουμε προβληματα και καπου πρεπει να ξεσπαμε...αλλα...δυστυχως ημουν εγω.» απαντησε αντι για εμενα και αρχισε να κλαιει. Θεε μου ηθποιος επρεπε να γινει, το κατεχει το επαγγελμα.

Τα νευρα μου για αλλη μια φορα ειχαν φτασει στα υψη ή θα καθομουν εδω και θα γινοταν χαμος ή θα εφευγα για λιγο μεχρι να ηρεμισω...προτιμησα το δευτερο.

«Που πας?» ακουσα την φωνη του Στεφανου λιγο πριν κλεισω την πορτα πισω μου.

«Φευγω απο το θεατρο του παραλογου...παω να δω κατι πιο ποιοτικο.» του απαντησα και βροντιξα την πορτα πισω μου. Ε οχι να πιστευει την καμηλα και οχι εμενα! Τι του εχει κανει δηλαδη αυτη και την πιστευει παντα!?

Ανεβοκατεβαινα τις σκαλες και δεν ενιωθα κουραση...πολλοι ανθρωποι γυρνουσαν και με κοιτουσαν ομως δεν εδινα σημασια επρεπε καπως να ξεσπασω αλλα δεν εβρισκα τροπο...

«Μμμ μαλλον τα πραγματα αναμεσα σας δεν πηγαν και τοσο καλα...» την ακουσα να λεει πισω μου...Πηρα απλα μια βαθια ανασα και δεν εδωσα σημασια, δεν επρεπε να της δωσω σημασια.

Οταν πλεον το σωμα μου ηταν τοσο κουρασμενο που δεν μπορουσα ουτε τα ποδια μου να παρω αποφασισα να γυρισω στο δωματιο.

«ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΡΕ ΔΑΦΝΗ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ. ΚΟΥΝΗΣΟΥ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ.» Αρχισε να μου φωναζει, χωρις να πω τιποτα απλα τον ακολουθησα.

{...}

Στο αεροπλανο εκλεισα τα ματια μου και αφησα τον εαυτο μου να ταξιδεψει εκει οπου κανενας δεν θα με εκανε να νιωσω ετσι...Σε εναν κοσμο οπου ο Στεφανος με υποστηριζει και το κυριοτερο? Μαθαινει τι κουμασι ειναι η "κολλητη" του.

Ηθελα τοσο πολυ να την ξεσκεπασω με καποιον τροπο αλλα δεν εβρισκα κανενα...δεν το εκανα για εμενα...καλα μπορει λιγο...αλλα για τον Στεφανο. Η πονηρη σουπια ηξερε ακριβως τα κουμπια του και χωρις ελεος πατουσε πανω εκει, χωρις να την νοιαζει τιποτα. Γνωριζει πολυ καλα πως ο Στεφανος δεν δεχεται καποιο ατομο που ειναι πολυ κοντα του να εχει προβληματα και φυσικα ξερει πως ειναι ευκολοπιστος οποτε...παταει πανω εκει.

Το σωμα μου και το μυαλο μου παρα την κουραση που ενιωθα δεν μπορουσε να ηρεμισει και να χαλαρωσει ηθελα οσο τιποτα στον κοσμο να ζησω καλα μαζι του...ομως οσο ηταν αυτη αναμεσα μας ηξερα πως θα μας κρατουσε μακρυα.

Παρακαλω δεστε τις ζωνες σας σε λιγες ωρες φτανουμε στο αεροδρομιο της Θεσσαλονικης. 

Ακουσα την γλυκεια φωνη να λεει απο  τα μεγαφωνα, σηκωθηκα απο την θεση μου και κποταξα την πολη που απλωνονταν κατω απο τα ποδια μου, τοσο ομορφη εικονα.

Καθως φευγαμε απο το αεροδρομιο τα νευρα του Στεφανου ηταν παραπανο απο εμφανη ειχε ορεξη να τσακωθουμε και μαλιστα ασχημα. Επισης σε ολη την διαδρομη μια λεξη δεν ειπε και το χειροτερο? Δεν ξερω τι του ειπε η καμηλα!

Γυρνουσε ανα διαστηματα και με κοιτουσε ομως δεν εδινα σημασια δεν ηθελα να ριξω λαδι στην φωτια, μπορει να θελω να ξεσπασω καπου ομως...θα κανω κρατη τα νευρα μου.

Φτανοντας τοποθετησα τα λιγα πραγματα μου στην ντουλαπα μου μαζι με τα ρουχα που ειχα αφησει πισω μου ενω παραλληλα τοποθετησα και τα ρουχα του Στεφανου μαζι με τα δικα μου.

Η ωρα περνουσε ομως ο Στεφανος δεν ερχοταν...ηξερα πως δεν ηταν σωστο να τον ενοχλησω ομως..ανησυχουσα πολυ.

Με αργα βηματα και αφου τυλιξα την ρομπα γυρω μου αρχισα να προχωραω προς το σαλονι, εψαξα σχεδον ολο το σπιτι ομως δεν τον βρηκα. Τοτε σαν μια αναλαμπη θυμηθηκα το δωματιο που κοιμωταν οταν πρωτοπαντρευτικαμε.

Σιγα σιγα ανοιξα την πορτα και τον βρηκα να κοιμαται εκει. Αρχισα να προχωραω προς το εσωτερικο με τις μυτες των ποδιων μου. Σηκωσα με αργες κινησεις το παπλωμα και χωθηκα στην αγκαλια του.

Το χερι του περασε γυρω απο την μεση μου ενω μου αφησε ενα γλυκο φιλι στο μετωπο.

«Γιατι ηρεθες?» με ρωτησε με την βραχνη του φωνη.

«Σε περιμενα μεσα...αλλα δεν ηρθες...» ηταν το μονο που ειπα και εκλεισα τα ματια μου για να κοιμηθω. Το ιδιο εκανε και ο Στεφανος αφου μου αφησε ενα ακομα φιλι στην κορυφη του κεφαλιου μου.

Ελπιζω να σας αρεσει και αυτο το κεφαλαιο! Θα χαρω πολυ να ακουσω την γνωμη σας ❤.