Σελήνη POV
Τρέχω με φόρα προς την πόρτα και μόλις την ανοίγω πέφτω πάνω σε κάποιον. Τα μάτια μου γουρλώνουν.
"Φίλιππε;"
"Με σάρκα και οστά. Τι συνέβη;"
"Θα σου πω μετά. Πάμε να φύγουμε, σε χιλιοπαρακαλώ."
"Μα το μάθημα σου δεν τελείωσε ακόμα.." Χωρίς να περιμένει απάντηση έσφιξε το χέρι μου στο δικό του και μπήκε μέσα στην αίθουσα τραβώντας με απαλά. Όλοι εκτός από τους φίλους μας έμειναν κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Από κάποιον ακούστηκε μάλιστα η φράση:
"ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ!" Ο Φίλιππος στράφηκε προς τα εκείνη την κατεύθυνση και χαμογέλασε ευγενικά.
"Εγώ είμαι το πρωτότυπο όμως!" Κοίταξα τον Άρη και τον είδα να έχει γίνει κατά κόκκινος από τα νεύρα του. Σχεδόν πέταγε καπνούς. Γέλασα. "Τι σκηνή κάνατε τώρα μωρό μου;" Γύρισα απότομα και τον κοίταξα σοκαρισμένη. Πώς με είπε; Δεν χρειάστηκε να δω τα μούτρα του Άρη. Ήξερα ότι θα είχε φουντώσει ακόμα περισσότερο οπότε αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι του Φίλιππου. Χαμογέλασα ναζιάρικα και χάιδεψα απαλά το χέρι του.
"Μια σκηνή με τον Adrian για δύο ερωτευμένους που δεν μπορούν να είναι μαζί αλλά ο κύριος Άρης έκανε συνέχεια παρατηρήσεις και με στεναχώρησε λίγο"
Είναι τόσο περίεργη αίσθηση να το παίζω χαζογκόμενα αλλά ας το ζήσουμε λίγο. Ο Φίλιππος έκανε τάχα τον συγκλονισμένο και κοίταξε τον αδερφό του και μετά πάλι εμένα.
"Και σε ποια σκηνή σας έκανε συνέχεια υποδείξεις;"
"ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ!" Πετάχτηκε η Soo-hyun που είχε καταλάβει τι γινόταν και την ευχαρίστησα σιωπηλά από μέσα μου.
"Μα γιατί να σας κάνει παρατήρηση σε τέτοια σκηνή;" Συνέχισε εκείνος στον ίδιο τόνο.
"Γιατί δεν είχαμε πάθος!" Πετάχτηκε και ο Adrian. Προσπάθησα με δυσκολία να συγκρατήσω το γέλιο μου. Απλά έκανα εικόνα τον Άρη και μου ερχόταν να γελάσω. Καθίκι.
"Δεν είχε πάθος το κορίτσι μου; Τς τς.. Μάλλον επειδή δεν φιλούσε εμένα. Συγνώμη κιόλας Adrian, αλλά καταλαβαίνεις. Αλλιώς ο αληθινός έρωτας..." Έκανε μια παύση και κοίταξε τον αδερφό του. "Και αλλιώς ο σκάρτος!"
Πω, αυτόν τον άνθρωπο θέλω αλήθεια να τον φιλήσω. Βασικά, δεν χρειάστηκε. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα με φιλούσε εκείνος και μάλιστα με φιλούσε με αληθινό πάθος. Αφέθηκα στο φιλί χωρίς να με νοιάζουν οι γύρω μου.
"ΑΡΚΕΤΑ!" Βρυχήθηκε εκνευρισμένος ο Άρης και ο Φίλιππος διέκοψε το φιλί μας. Εγώ ήμουν κατά κόκκινη. Μακάρι να μην λάμβανε τέλος το φιλί αυτό. "Εδώ είναι τάξη! Όχι το σπίτι σας." Δήλωσε εκνευρισμένος και ο Φίλιππος ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους και αμέσως μετά έβαλε τα χέρια του μέσα στις τσέπες.
"Εγώ απλά σας υπέδειξα πως γίνεται σωστά μια τέτοια σκηνή και πόσο πιο ωραία αίσθηση είναι όταν βγαίνει χωρίς αυτές τις πιέσεις και τις υποδείξεις!" Όλοι είχαν βάλει τα γέλια και εγώ επιτέλους αφέθηκα και τους μιμήθηκα.

Μία ώρα μετά.
Ήμουν μόνη με τον Φίλιππο στο σπίτι του. Καθόμασταν στον καναπέ του και πίναμε ζεστή σοκολάτα. 
"Είδες τα μούτρα του;" Σχολίασα γελώντας με την ψυχή μου. Εκείνος χαμογέλασε και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
"Προτιμώ τα δικά σου μούτρα.. Να γελάνε όπως τώρα." Πάλι κοκκινίζω, τι ωραία! "Λοιπόν, πρέπει να μιλήσουμε για τον Άρη και για τις ζωές μας. Έτσι ίσως βρούμε τι σκέφτεται και τι τον ώθησε να ξεκινήσει όλη αυτή την τρέλα." Έγνεψα θετικά.
"Θα αρχίσεις εσύ ή εγώ;"
"Ξεκίνα εσύ"

Άρχισα να του αφηγούμαι όλη την ιστορία της ζωής μου χωρίς να κρύψω την παραμικρή λεπτομέρεια. Του εξήγησα για εκείνη την θεία μας που μας κακοποιούσε συνεχώς, για τον θάνατο των δικών μου. Για την αδερφή μου που πάντα έμπαινε στην μέση. Όλα.
Αφού τελείωσα ξεκίνησε να μου λέει και αυτός την δική του ιστορία από μεριάς του.
Για την μητέρα του, πως ήταν δασκάλα χορού. Πως ο ίδιος πάντα λάτρευε να την βλέπει να χορεύει και έτσι πριν καν κλείσει τα 10 ξεκίνησε να χορεύει μαζί της. Μου είπε για τον αδερφό του πως πάντα ήταν αντιδραστικός, περίεργος με τους άλλους και όλο αυτό οφειλόταν στον πατέρα του που δεν έχανε ευκαιρία να τον χτυπάει με το παραμικρό.
"Εσένα γιατί δεν σε βάραγε;"
"Εγώ ποτέ δεν έμενα μόνος μαζί του, πάντα ήμουν με την μητέρα μου ή με τους φίλους μου ενώ ο Άρης έμενε σπίτι να μελετάει. Ο πατέρας μου είχε δει πως εγώ εξαρχής δεν ενδιαφερόμουν να γίνω σπουδαίος και ότι ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα της μητέρας μου. Όμως για τον Άρη ήταν διαφορετικά. Επειδή πάντοτε ένιωθε ριγμένος ήθελε να φτάσει ψηλά για να τον εκτιμήσουν όλοι έτσι ο πατέρας μου βρήκε το θύμα που έψαχνε. Αυτό που δεν ξέρει όμως ο αδερφός μου και πιθανόν να μην έμαθε ποτέ είναι πως η μητέρα μου πήρε διαζύγιο όταν ήμασταν 11 γιατί δεν άντεχε τον πατέρα μου να κακοποιεί τον Άρη. Ήθελε να τον σώσει.."
"Τι άλλαξε τότε;"
"Ο πατέρας μου λάδωσε το δικαστήριο και τα συναφή ως συνεπακόλουθο να πάρει την κηδεμονία έστω του Άρη μια και για μένα δεν έδινε δεκάρα και μιας και η μητέρα μας για τον Άρη τον χώρισε. Ήθελε να την εκδικηθεί και αυτό έκανε." Έκανε μια παύση και είδα το πρόσωπο του να σκοτεινιάζει. "Μερικά χρόνια αργότερα. Για την ακρίβεια όταν ήμουν 17 χρονών και γύριζα σπίτι από μια βόλτα με τον Ιάκωβο, βρήκα την πόρτα μισάνοιχτη και όταν μπήκα μέσα την βρήκα σταγγαλισμένη πάνω στον καναπέ μας" Τον είδα να λυγίζει σε αυτή την ανάμνηση. Χωρίς να το σκεφτώ τον τράβηξα κοντά μου και τον αγκάλιασα σφιχτά. Εκείνος ανταποκρίθηκε ακουμπώντας το κεφάλι του στο στήθος μου και συνέχισε. "Όπως καταλαβαίνεις όλα άλλαξαν από τότε. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Στο ποτό, στις γυναίκες της μιας νύχτας και στα ταξίδια. Ο μόνος άνθρωπος που κράτησα κοντά μου ήταν ο Ιάκωβος. Ο πατέρας μου και ο Άρης δεν πάτησαν το πόδι τους καν στην κηδεία. Έγιναν φαντάσματα και από τότε δεν άκουσα τίποτα γι'αυτούς μέχρι που ήρθα εδώ. Εδώ εγκαταστάθηκα όταν ήμουν 27 χρονών και από τότε ο Ιάκωβος ξεκίνησε επαγγελματικά χορό στο στούντιο που άνοιξα. Έτσι έμαθα ότι ο Άρης ήταν στην Ν. Υόρκη"

Μείναμε σιωπηλοί για πολύ ώρα. Προσπαθούσαμε να επεξεργαστούμε όλα όσα μάθαμε ο ένας για τον άλλο και τότε τινάχτηκα από την αγκαλιά μας.
"Τι έπαθες;"
"ΒΙΑΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ!"
"Τι εννοείς;"
"Η αδερφή μου, είναι γεμάτη σημάδια από το ξύλο που έτρωγε. Σίγουρα θα έχει και εκείνος.."
"Που προσπαθείς να καταλήξεις;"
"Πόσες λίγες ταινίες έχεις δει ρε Φίλιππε!" Εκείνος σήκωσε το ένα φρύδι γελώντας.
"Λέγε μωρέ"
"Είναι απλό. Η αδερφή μου είναι γλυκιά, αθώα τρυφερή γιατί ξεπέρασε τον σωματικό πόνο. Ο Άρης από αυτά που βλέπω είναι το άκρος αντίθετο, που σημαίνει ότι δεν τα ξεπέρασε άρα αυτό τι μας λέει;" Ο Φίλιππος προσπαθούσε να συγχρονιστεί με τις σκέψεις μου και τελικά κατάλαβε.
"Το θύμα γίνεται θύτης;"
"Ακριβώς! Επειδή πόνεσε τόσο στην ζωή του, το γεγονός ότι είδε την αδερφή μου, ευάλωτη και σίγουρα γυμνή μέσα σε τόσον καιρό ξύπνησαν όλα αυτά μέσα του."
"Υπονοείς ότι την κακοποιεί δηλαδή;"
"Δυστυχώς το λέω ξεκάθαρα.. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι γιατί δεν αμύνεται. Όσο και να της αρέσει εμφανισιακά, αν της φέρεται άσχημα σίγουρα θα έκανε κάτι, δεν θα έμενε άπραγη. Δεν είναι χαζή."
"Εκτός εάν.."
"Αν τι;"
"Παλιά ο πατέρας μου έπαιρνε διάφορες ουσίες και το είχα ψάξει λίγο. Ήταν η μόνες φορές που τον έβλεπα να είναι ήρεμος και να αντιδράει σαν ένα άβουλο πλάσμα. Αν ο αδερφός μου της έδωσε τις ίδιες ουσίες;"
"Να την ναρκώνει;" Αναφώνησα.
"Ναι.."
"Από εμένα όμως τι μπορεί να θέλει;" Εκεί κανείς μας δεν μπορούσε να βρει την απάντηση.

Φίλιππος POV
Την χαζεύω εδώ και ώρα να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Την νιώθω να τσιτώνει και αρχίζει να μουρμουράει μέσα από τα δόντια της διάφορες μπερδεμένες λέξεις που δεν έβγαζαν νόημα. Είχε αρχίσει να ιδρώνει και πλησίασα το πρόσωπο της για να ακούσω καλύτερα τι λέει.
"Φύγε..Μη με αγγίζεις γαμώ...ΦΥΓΕ!"
Βλέπει εφιάλτη. Την ταρακούνησα και εκείνη άνοιξε τα μάτια της.
"Τι έγινε;"
"Έβλεπες εφιάλτη.." Εκείνη μόλις θυμήθηκε το όνειρο της σκοτείνιασε ξανά.
"Φίλιππε;"
"Πες μου"
"Άγγιξε με" Με έπιασε απροετοίμαστο με τα λόγια της.
"Τι εννοείς;"
"Κάνε μου έρωτα"