Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ο Βοριάς ούρλιαζε έξω απ το κάστρο καθώς κατέβαινε από τα αντικρινά βουνά. Σάρωνε το βασίλειο του Φόριεν όπως το έκανε αρκετά βράδια τώρα. Στο μεγάλο κάστρο βασίλευε ησυχία καθώς οι ένοικοί του είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και των ονείρων τους. Σε ένα από τα δώματα ψηλά, μπορούσε κάποιος εξωτερικά να διακρίνει τις σκιάσεις που έκανε το φως των κεριών.

Ο Άλαντ, ο σοφός δάσκαλος του Φόριεν ξαγρυπνούσε. Ήταν μέρες τώρα που δεν μπορούσε να βρει την ησυχία που θα έπρεπε να απολαμβάνει λόγω της ηλικίας του. Πηγαινοέρχονταν κατηφής και σκεπτικός στο μεγάλο δώμα παρέα με τις φλόγες από το μεγάλο τζάκι που έκαιγε στο κέντρο. Τα δύο μεγάλα κηροπήγια τρεμόπαιζαν δίνοντας παράξενες σκιάσεις στο χώρο. Στάθηκε στο μεγάλο πέτρινο παράθυρο και το βλέμμα του απλώθηκε πέρα μακριά στα βάθη του σκοτεινού ορίζοντα. Απέναντί του τα ψηλά βουνά, επιβλητικά με τον όγκο τους. Στα πόδια τους ξεχώριζε μέσα στη νύχτα κάτι μαύρο σκούρο, το μεγάλο δάσος της λήθης. Αυτό το παράξενο όνομα συνόδευε το πυκνό και αγριωπό αυτό μέρος, που εδώ και χρόνια πολλά προκαλούσε φόβο και τρόμο στους κατοίκους αλλά και στους επώνυμους του βασιλείου. Ο ίδιος στα τόσα του χρόνια στον τόπο αυτό είχε βιώσει τη μεγάλη αυτή αλλαγή σε αυτό το μεγάλο κομμάτι της γης. Έγινε ξαφνικά και κανείς δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ήταν πάντα γεμάτο κάθε λογής δέντρα, βελανιδιές, πλατάνια, σφενδάμους και πιο ψηλά πεύκα και έλατα. Ήταν γεμάτο χρώμα και φιλόξενο σε κάθε του επισκέπτη. Όμως πριν πάρα πολλά χρόνια, όλοι έζησαν μια μεγάλη αλλαγή. Μια παράξενη ομίχλη κατέβηκε από το Βουνό των Σκιών και αγκάλιασε τα πάντα. Έγινε αφιλόξενο και αγριωπό. Ύστερα άρχισαν οι διαδόσεις, οι φήμες αλλά και τα γεγονότα. Πολλά τα θανατικά μέσα στις στράτες του. Θανατικά άγρια, ανεξήγητα, παράξενα. Και το κυριότερο επιθέσεις που είχαν στόχο αξιωματούχους και στρατιώτες του βασιλιά. Μιλούσαν για τον Σάγκρος, το δαιμονικό αυτό πλάσμα που κυριαρχούσε πάνω ψηλά στις άβατες κορυφές του Βουνού των Σκιών. Οι μαρτυρίες όμως μιλούσαν ακόμα για ένα σκοτεινό πλάσμα που μπήκε στην καρδιά του δάσους και το τύλιξε στη λησμονιά και στο αίμα. Κανείς δεν το είχε δει, κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια περιγραφή. Μονάχα για μια μεγάλη μαύρη σκιά καβάλα σε ένα εξίσου τρομερό άλογο. Όλα ερήμωσαν στο εσωτερικό του και εκείνοι οι απόμακροι που κατοικούσαν εκεί, το εγκατέλειψαν με τα χρόνια. Όλα αυτά ο Άλαντ τα ήξερε από πρώτο χέρι. Έβλεπε, άκουγε, μάθαινε.

Το δάσος της λήθης

Εδώ και μέρες ο σοφός μελετητής ήταν ανήσυχος. Κάτι του έκαιγε τη σκέψη. Σε κάποιες από τις αποθήκες του κάστρου, εκεί που βρίσκονταν καταχωνιασμένα βιβλία και γραφές, ο βοηθός του βρήκε μια παλιά περγαμηνή, τυλιγμένη σε ρολό μέσα σε ένα ξύλινο σκωροφαγωμένο μπαούλο. Είχε βαλθεί, εδώ και μέρες, να δουλεύει μαζί της προσπαθώντας να την αποκρυπτογραφήσει. Δεν είχε μεγάλα εμπόδια παρά μονάχα την έντονη φθορά του χρόνου. Πριν λίγο είχε αξιωθεί να συναρμολογήσει την περγαμηνή. Ήταν απλωμένη μπροστά του και ακόμα στο κεφάλι του επαναλάμβανε το τι ακριβώς είχε καταφέρει να διαβάσει:

"Οι σκουριασμένες αλυσίδες στις φυλακές,

διαλύονται απ το φως του ήλιου.

Περπατώ σε ένα δρόμο που οι ορίζοντες αλλάζουν.

Η παράσταση αρχίζει,

ο αυλητής παίζει το δικό του σκοπό,

οι χορωδίες τραγουδούν απαλά τρία νανουρίσματα σε μια αρχαία γλώσσα,

στην αυλή του πορφυρού βασιλιά"

Κάτι σαν ποίημα. Του έκανε εντύπωση ο λυρισμός και η περιγραφή. Αλλά το κυριότερο, η αναφορά στον "πορφυρό βασιλιά". Έτσι ήταν το προσωνύμιο του βασιλιά Ζάρεκ εδώ και χρόνια. Έχοντας αγγίξει πια τα πενηνταπέντε του χρόνια, το χρώμα των μαλλιών του ακόμα κρατούσε ατόφιο το έντονο πορφυρό τους χρώμα, που του έδωσε και τον συγκεκριμένο τίτλο. Έτσι τον φώναζαν από νεαρό, έτσι του έμεινε στο πέρασμα των χρόνων.

Ζάρεκ, γιος του Φάρκας, Βασιλιάς του Φόριεν, επωνομαζόμενος "Πορφυρός Βασιλιάς"

Ποιος άραγε να ήταν ο συγγραφέας αυτής της περγαμηνής. Και τι να σήμαιναν οι αναφορές στα λόγια του; "Οι σκουριασμένες αλυσίδες διαλύθηκαν στον ήλιο", "οι ορίζοντες αλλάζουν", "η παράσταση αρχίζει". Άραγε ποιες τελετές σκεφτόταν. "Οι χορωδίες τραγουδούν απαλά τρία νανουρίσματα σε μια αρχαία γλώσσα για την αυλή του πορφυρού βασιλιά".

Άνθρωπος της σκέψης, δεν άφηνε τίποτα που να μην προσπαθεί να βρει το ιδιαίτερο νόημά του. Και εδώ όλα μέσα του φώναζαν ότι αυτό το κείμενο κάτι ήθελε να πει, να προϊδεάσει. "Οι χορωδίες που τραγουδούν", στην αυλή του βασιλιά. Έξυσε το κεφάλι του με κόπο. "Η παράσταση αρχίζει". Ποιά;

Το πρόσωπό του άστραψε! Ναι! Πως δεν το είχε σκεφτεί πριν. Οι τελετές που ήταν να γίνουν στο βασίλειο του Φόριεν είχαν να κάνουν με τον επικείμενο γάμο του πρίγκηπα Μέλιαν, γιού του Ζάρεκ αλλά και μαθητή του με την νεαρή όμορφη Ελεάνορ, κόρη του Έντγκαρ, υψηλού αξιωματούχου του βασιλείου. Η περγαμηνή ήταν όμως παλιά. Αν δεχόταν τη σύνδεσή της με αυτό το γεγονός, πώς το ήξερε ο συγγραφέας της και πριν από πότε. Πρόσεξε ακόμα πως στο τελείωμα της περγαμηνής υπήρχαν σβησμένες σημειώσεις. Ήταν σίγουρο ότι υπήρχε και συνέχεια. Όλα αυτό έδειχναν. Κράτησε στη σκέψη του σημείωση να πει στους βοηθούς του να ψάξουν πάλι καλά το μέρος που βρέθηκε. Εκτός αν όλα τούτα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά από τις μόνιμα υπερ-αναλυτικές του σκέψεις σε κάθε τι γύρω του. Άφησε το κορμί του να πέσει κουρασμένο στην μεγάλη ξύλινη πολυθρόνα του, που την έφερε αντικριστά στο μεγάλο παράθυρο. Άναψε την ξύλινη πίπα του και απόλαυσε το άρωμα και τη γεύση του καπνού. Τα μάτια του έμειναν καθηλωμένα εκεί απέναντι, στον σκούρο όγκο του δάσους της λήθης και στους ζοφερούς θρύλους που το συνόδευαν.

Συνεχίζεται...

Ξεκινήσαμε λοιπόν το μακρύ μας ταξίδι στο βασίλειο του Φόριεν. Ο σοφός δάσκαλος έχει στα χέρια του τις παράξενες περγαμηνές. Που οδηγούν άραγε τα παράξενα λόγια της πρώτης αυτής στροφής; 

Περιμένω με χαρά τις εντυπώσεις και κριτικές σας.