Η φωτογραφία ασχετη, αλλα μου άρεσε και την εβαλα..... ENJOY LOVES.... <3

Ακουσα περισσότερα κλαδια να σπανε, αλλα το ανησυχητικό ηταν, πως ακουγονταν ολο και πιο κοντα μας.

Για μερικά δευτερολεπτα, δεν εκανα τιποτα, σαν να επαθα black out, από την αγωνια μου.

Κοιταζα επιμονα το τέλος της σπηλιας. Πρεπει να ειχα το ιδιο βλέμμα, με τα παιδακια, που κρύβονται κατω απο την κουβερτα τους και το μονο που αφήνουν εξω απο την κουβερτα, ειναι δυο φοβισμένα ματια, που ανα πασα στιγμη, περιμενουν να πεταχτει ενας μεγαλος μπαμπουλας και να τα τρομαξει.

Το φως του ηλιου, ακουμπησε στιγμιαία, πανω σε ενα αντικείμενο και το έκανε να λαμψει, απο περιέργεια γυρισα να κοιταξω τι ήταν.

Το ξιφος μου.... Αυτο ηταν...

Αυτο μου υπενθυμισε, πως δεν χρειάζεται να ειμαι, αυτο το παιδακι. Δεν χρειάζεται, να κρυβομαι και να περιμενω.....
Μπορει να φοβάμαι... Αλλα, το να κρυφτω ή να παλέψω, ειναι επιλογη μου...... Ειναι επιλογη μου, η κουβερτα ή το ξιφος....

Σηκωθηκα και πηγα και πηρα το ξίφος μου.

Ε-"Δεν ειμαι αυτο το παιδακι, δεν επιλεγω την κουβερτα, επιλέγω το ξιφος. " ψιθυρισα στον εαυτο μου, καθως χαμογέλαγα, κοιτώντας το ξιφος μου.

Α-"Τι κανουμε;; " με ρώτησε ο Αλεξης, μπερδεμενος, για το τι συμβαίνει και αγχωμένος, για το τι θα επακολουθησει.

Ε-" Η σπηλια ειναι σαν μην υπάρχει, ετσι;; "τον ρωτησα, για να σιγουρευτω.

Α-" Ναι φαίνεται, σαν κομμάτι της ζουγλας, σαν ενα τεραστιο δέντρο, ή κατι τετοιο"μου απαντησε, ενω ειχε ερθει κοντα μου, ακομα πιο μπερδεμενος απο πριν.

Κόλλησα την πλατη μου στον χωματινο τοιχο της σπηλιάς . Πηγαινα, με αργα και προσεκτικά βημματα, προς το τελος της.

Σταματησα. Στο οπτικό μου πεδιο, βρισκόταν πλέον ο Στελθιαλ, στο παλιο σωμα του Αλεξη.

Μου κοπηκε η ανασα, καθως τον κοιταζα. Αισθάνθηκα την ανάγκη να παω κοντα του και να τον ρωτησω, αμα ειναι καλα.... Το σωμα αυτο μου θυμιζε τον Αλεξη.... Αλλαξα, όμως αποψη, απο την στιγμη, που ειδα τα ματια του. Τα πράσινα φωτεινά του ματια, ειχαν αντικατασταθει, απο ενα ολοκληρωτικό μαυρο χρωμα. Λενε πως τα ματια ειναι τα παραθυρα της ψυχης, οταν κοιταω αυτα τα ματια, αναρωτιέμαι, αν υπαρχει.

Αυτο είχε αρχισει να μου θυμιζει το όνειρο μου.... Ο Αλεξης, που δεν ειναι ο Αλέξης....

Ε-"Αλεξη πήγαινε ξυπνα τα παιδια.... Αμα κανω περισσότερο απο μιση ωρα, πηγαίνετε μονοι σας στο πλοίο σου και βρειτε το βιβλιο του οραματος μου, ξερουν τα παιδια" του ειπα χαμηλόφωνα.

Α-"Τι εννοείς 'αμα κανεις περισσότερη απο μιση ώρα' Που πας;; " με ρωτησε, αλλα ηξερα, πως γνωριζε. Ομως αυτος, ηταν ο τροπος του, να μου πει "Ουτε να το σκεφτεσαι"

Ε-" Μην ανησυχείς... Σου υπόσχομαι, να γυρισω ζωντανη" του ειπα, καθως του χαμογελουσα.

Περπατησα γρήγορα, προς το τέλος της σπηλιας. Δεν ηθελα να ξανασκεφτω το σχεδιο μου.... Γιατι αμα το εκανα, θα συνειδητοποιουσα, οτι ειναι too risky..... Αλλα δεν εχω τοσο χρονο, για να οργανωσω ενα αλλο......

Βγηκα εξω απο την σπηλιά.

Λιγο πιο περα, ηταν ο Στελθιαλ.

Εκανα την εκπληκτική και την τρομοκρατημενη.

Ε-"Στ-στελθιαλ" τραυλισα, ταχα μου, φοβισμενη απο την παρουσια του.

Εκεινος χαμογελασε και παρόλο, που τα δοντια ηταν ολολευκα, το χαμόγελο ήταν ακομα ανατριχιαστικο.

Κοιταξα βαθιά μεσα στην ζούγκλα και φωναξα.

Ε-"ΠΑΙΔΙΑ ΤΡΕΞΤΕ!!!! " φωναξα, υποτίθεται τρομοκρατημενη, και αρχισα να τρεχω, προς την αντιθετη κατεύθυνση, απο αυτη της σπηλιας.

Άκουσα πατημασιες απο πισω μου, οι οποίες άρχισαν να επιταχύνουν τον ρυθμο τους.

Γυρισα, για να δω, αν οντως πετυχε και τρεχει απο πίσω μου.

Τέλεια! Πετυχε!

Σκεφτηκα και αρχισα να τρεχω πιο γρηγορα. Ο

Ξαφνικά.........
Ο Στελθιαλ βρεθηκε μπροστα μου. Πρεπει να είχαμε αποσταση μισου μετρου.

Σταματησα αποτομα και τον κοίταξα.

Σ-"ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ΗΤΑΝ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ.... ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"

Ε-"Παντως, μπορω να τρεχω πιο πολυ απο εσενα.... Χρειάστηκε να διακτινηστεις μεσα σε.... Πεντε.. Εξι δευτερολεπτα" ειπα προκαλώντας τον, αμα τον θυμωσω, δεν θα μπορει να σκεφτεί λογικα.... Ή τουλάχιστον, ετσι ελπίζω...

Σ-"Με προκαλείς;; " με ρωτησε και το βλεμμα του, ειχε σκοτεινιασει, πιο πολυ απο πριν.

Ε-" Οχι, διατυπωνω ορισμενα γεγονότα..." του απάντησα, με ενα sassy υφος.

Σ-"ΤΟΤΕ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΩ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΤΟΥΣ ΠΙΑΣΩ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΩ ΟΛΟΥΣ.... ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΑΝΑΓΚΑΣΩ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΟΥΝ.... ΙΣΩΣ Η ΦΩΤΙΑ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ...." ειπε, καθώς σκεφτοταν ενα αργο, βασανιστικο θανατο. Η 'συζήτηση' μας, μου θυμιζε ολο και πιο πολυ το όνειρο μου.

Εσφιξα την γροθιά μου,πιστεύω πως ηθελε να κανει ακριβώς το ίδιο... Να με θυμωσει....

Σ-"ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΑΥΤΟ;"
με ρώτησε, καθως ενα αηδιαστικο χαμογελο, σχηματιζοταν στα χειλη του.

Ε-"Εγω... Γιατι να εχω προβλημα;;;; Εσυ θα μεινεις με 32 δοντια μειον και με δυο μαυρισμένα ματα" του απάντησα, καθως κρατησα πιο σφικτα το ξιφος στο χερι μου.

Αρχισε να γελαει....

Σ-"ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΧΑΧΑΧΑ ΟΤΙ ΧΑΧΑΧΑ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΧΑΧΑΧΑΧΑ ΝΑ ΜΕ ΝΙΚΗΣΕΤΕ ΧΑΧΑΧΑ " ειπε, μεσα απο τα γέλια του.

Ε-" Το εχεις ξαναπει αυτο.... Εχεις ξαναγελασει.... Και... Σε εχουμε ξανανανικησει.... Αν ημουν στην θεση σου.... Θα ξαναδιαβαζα το σενάριο " του ειπα, προσπαθωντας να φανω ηρεμη.

Σ-" ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ.... ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΑΥΤΟ ΝΙΚΗ.... " μου απαντησε, δείχνοντας το σωμα του Αλέξη, καθως είχε πλέον, ενα αυταρεσκο υφος, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Ε-" Ναι, αλλα ο Αλέξης ειναι σε αλλο σωμα και ειναι μια χαρα " ειπα δυνατα τις σκεψεις μου.

Σ-" ΤΩΡΑ... ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ.... " ειπε, ενω χαμογελαγε πλατιά.

Ε-" Τι εννοείς;; " τον ρώτησα, μεσα απο τα δοντια μου.

Σ-" ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΥΤΟ; " με ρώτησε, καθως μου εδειξε ενα ξιφος, το οποιο περιτριγυριζοταν απο εναν μαυρο καπνο.

Ε-" Θες να με σκοτωσεις, ή να ελέγξεις την οραση μου;"

Σ-"ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΑΠΛΩΣ, ΣΟΥ ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ... ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ..... " μου ειπε, καθώς το κοιταζε με θαυμασμό.

Ε-" ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΞΕΙΣ "φωναξα έξαλλη!

Ημουν ετοιμη να επιτεθω, οταν άκουσα να λέει

Σ-" ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ" ειπε ήρεμα και περήφανα

Ε-"Τι εκανες;; " του απαντησα, με μια αγανακτισμενη εκφραση στο πρόσωπο μου.

Σ-" ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΣΩΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟΝ ΈΒΑΛΑ.... ΕΡΙΞΑ ΕΝΑ ΞΟΡΚΙ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 12 ΩΡΕΣ ΝΑ.... ΠΕΘΑΝΕΙ" ειπε και αρχισε να γελαει, να γελαει δυνατα και ασταμάτητα.

Δεν το πίστευα .... Τι επρεπε να κανω.... Ηθελα να τρεξω, να του το πω.... Αλλα ετσι, θα βρει και ο Στελθιαλ που ειμαστε.

Σ-"ΚΑΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ...." ειπε, κάνοντας φανερο, ποσο ευχαριστιοταν, την εξελιξη των γεγονότων .

Ξαφνικά... Μια ιδεα.. Φώτισε το μυαλο μου. Πραγματικά άμα ημουν κινουμενο σχεδιο, ειμαι σιγουρη, πως μια λαμπα, θα ειχε αναψει πάνω από το κεφαλι μου.

Ε-"Ποιος νοιάζεται για τον Αλεξη;; " του ειπα και χαμογελασα.

Το υφος του απο αυταρεσκο, μετατράπηκε σε μπερδεμενο... Πολυ μπερδεμενο..... Ισως και να πετυχει η ιδεα

Σ-" ΤΙ... ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΠΕΣ;;;;; "

Ε-" Ειπα πως, ο δυνατος και ισχυρος, σε αυτη την υποθεση εισαι εσυ και μονο εσυ.... Θελω να ειμαι με τους νικητες.... Και ξερω ποιοι ειναι αυτοί " του ειπα, καθως τον κοίταζα και ευχομουν να το χαψει....

Σ-" ΦΥΣΙΚΆ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΙΣΧΥΡΌΣ " ειπε, κοιτώντας το κενο με ενα τεραστιο χαμόγελο.

Το κατάπιε αμασητο!

Ε-" Μα φυσικά... "ειπα, καθώς πεταξα κατω το ξίφος μου, για να φανω πειστική και πηγα κοντα του, η αποσταση μας, ειχε μειωθει σε εκατοστά.

Πήγε να μιλήσει, αλλα δεν προλαβε...

Με μια αποτομη κινηση, του εχωσα μια δυνατή μπουνια στο προσωπο.

Του αρπαξα το χερι, που κρατούσε το περιεργο ξιφος και εδωσα μια γονατια στον καρπο.

Το ξιφος, αμεσως επεσε κατω.

Το αρπαξα και του το εβαλα στον λαιμο.

Ε-"Μαντεψε για ποιον προορίζεται τωρα... " του είπα , καθως πιεζα το ξιφος στον λαιμό του, εκεινος πηγε πιο πισω, μεχρι που ακούμπησε η πλάτη του, στον χοντρό κορμο ενος δεντρου.

Σ-" ΣΕ ΕΜΕΝΑ... ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ.... ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΆΝΕΙ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΩΡΑ... " ειπε και φαινόταν ανήσυχος, παρολο που προσπαθούσε να το κρύψει.

Ε-" Μονο αυτο χρειάζομαι " του απάντησα και γρηγορα, του εκανα μια γρατζουνιά στο δεξι του χερι.

Μεσα σε δευτερόλεπτα, ειχε καταρρεύσει στο εδαφος.

Επιασα τους παλμους του, για να δω, άμα έλεγε αλήθεια.

Πράγματι, υπηρχε παλμος, αρα ηταν ζωντανος. Το επόμενο ερωτημα ειναι, αμα ελεγε αλήθεια για την λιποθυμία. Ο μονος λογος που μπορώ να σκεφτώ, για να υποκρίνεται, ειναι να θελει να με ακολουθήσει, για να δει που ειναι οι υπόλοιποι.

Εκλεισα τα ματια μου και φαντάστηκα πως κρατούσα αλυσιδες, τις ενιωσα στα χερια μου και ανοιξα στα ματια μου, για να δω πως εχουν υλοποιηθεί.

Χωρίς να χανω χρονο, εδεσα τον Στελθιαλ στο κοντινότερο κορμο.

Αφου σιγουρευτηκα, οτι τον εχω δεσει αρκετα σφικτα, του έδωσα μια πολυ δυνατη κλοτσιά στο καλαμι..... Καμια αντιδραση... Τελεια... Δεν νομίζω, πως με μια τοσο δυνατή κλοτσιά, θα μπορουσε να συνεχίσει να υποκρίνεται τον λυποθυμο.

Δεν περιμενα λεπτο, πηρα το ξιφος μου και το εβαλα στην ζωνη μου, δεν ειναι η καλύτερη λυση, αλλα εφοσον το περισσότερο χρονο το κραταω στα χερια μου, ειναι μια 'καλη' λυση. Κοιταξα το ξιφος του Στελθιαλ.... Αναρωτιόμουν αν επρεπε να το πάρω, αν ηταν παγιδα..... Το ένστικτο μου όμως, μου ελεγε να το παρω, οπότε, αυτο εκανα.

Αρχισα να τρεχω, οσο πιο γρήγορα μπορουσα, τον δρομο της επιστροφής, για την σπηλιά...

Μεχρι που σκέφτηκα πως.... Δεν μπορούσα να δω την σπηλια... Και δεν ειχα κοιταξει πως μοιαζει εξωτερικα... Εμοιαζε με δεντρο.... Με βραχο.... Με καταραχτη... Δεν ειχα ιδεα...

Ξαφνικα.... Αισθάνομαι ενα χερι να καλύπτει το στόμα μου... Και ενα αλλο, να τυλίγεται γυρω απο την μεση μου. Αρχισε να με σέρνει προς τα πισω... Προσπαθησα να ξεφυγω απο το κρατημα των χεριων, αλλα δεν μπορεσα.

Τοτε, το τοπιο γυρω μου αλλαξε... Απο ψηλά δεντρα με λεπτους κορμους, που ειναι καλυμμένοι με ενα ειδος αναρριχητικου φυτου, μεσα σε κλάσματα δευτερολεπτου, ειχε μετατραπει σε χωματινα τοιχώματα μια σπηλιας... Ή μαλλον, Της Σπηλιάς....

Δεν αναρωτιόμουν πλεον ποιος με ειχε τραβηξει μεσα.

Ε-"Στο ειπα, πως θα γυρισω ζωντανη! "
ειπα χαμογελώντας, καθως γύρναγα, για να αντικρισω τον Αλεξη.

Α-" Δεν αμφέβαλλα ουτε μια στιγμη"
απαντησε, ανταπωδιδοντας το χαμόγελο.

Απο τις σκέψεις μου, με εβγαλε ενα μικρος πονος, καποιος με ειχε χαστουκησει ελαφρά στο χερι.

Γυρισα, για να αντικρισω μια πολυ θυμωμενη Ρανια.

Ρ-"Πας καλα;;; Βγαινεις εξω και ελπιζεις να σε ακολουθήσει ο παλιοψυχακιας.... Και εμεις εδω περα πισω, πρεπει να περιμένουμε μιση ωρα.... Μας κατατρομαξες"

Πηγα να μιλησω, αλλα δεν προλαβα, τον λογο πηρε η Δήμητρα

Δ-"Απο το 1-10 ποσο χαζο εισαι"
με ρώτησε, με το ιδιο βλεμμα που με κοιταζε πριν λιγο η Ρανια, έπειτα συνέχισε

Δ-"Κατα την γνωμη μου, πλεον ειναι 30!"

Ε-"Πρωτον, συγγνώμη, αλήθεια δεν ηθελα να σας τρομαξω.
Δευτερον, ειμαι μια χαρα... Ειμαι ζωντανή και ολοκληρη! Επειτα εχουμε περιορισμενο χρονο" ειπα και κοιταξα τον Αλέξη.

Λ-"Τι εννοείς 'περιορισμένο χρονο';;; " με ρωτησε η Λενα, φαινοταν ανησυχη, για την ακρίβεια, ολοι το ιδιο συναίσθημα ειχαν ζωγραφισμένο στο προσωπο τους.

Ε-" Αυτο" ειπα, καθως εδειξα σε ολους, το ξίφος που κρατουσε ο Στελθιαλ. Και συνέχισα

Ε-"Ειχε προοριστει, οχι μονο να σκοτωσει, αλλα και να φυλακισει την ψυχη του Αλεξη" ελεγα, αλλα με διεκοψε η Μαρια.

Μ-"Και τωρα το εχεις εσυ, αρα δεν κινδυνεύει.... Αρα, γιατι μας τελειώνει ο χρόνος;; "

Ε-" Γιατι ο Στελθιαλ, ειχε ριξει ενα ξορκι στο σωμα που ειναι τωρα ο Αλέξης και μεσα σε 12 ωρες θα... Πεθανει... " ειπα και ησυχια επικράτησε.

Μεχρι που την έσπασε ο Αλεξης

Α-" Εβελινα" ειπε σιγανα και εβαλε το χερι του στον ωμο μου, για να... Στηριχθεί;;!!

Οχι, οχι... Δεν συμβαίνει αυτο!

Α-"Νομιζω, πως ζαλίζομαι "ειπε και κατερευσε διπλα μου

Μου κοπηκε η ανασα, εσκυψα δίπλα του και ακουμπησα τον λαιμο του, για να δω αν εχει παλμο...

Δεν.. Δεν αισθανόμουν... Τους κτυπους της καρδιας του...

Ε-" Δεν γυρισα πισω ζωντανη, για να σε δω να πεθαίνεις. Θελω να νιωσω τον χτυπο της καρδιας σου, δεν χρειάζεται να ανοιξεις τα ματια σου, ή να μιλήσεις, αλλα πρέπει να κανεις την καρδιά σου να χτυπησει" ελεγα, αλλα δεν υπηρξε καμιά αντιδραση.

Ε-"ΤΩΡΑ! "φωναξα απαιτητικά

Και τοτε... Τα δάχτυλα μου αισθανθηκαν τον παλμο του... Εκλεισα τα ματια μου και αφησα μια ανασα....

Ε-" Παιδιά, καντε ενα κυκλο, να τηλεμεταφερθουμε στο πλοιο του Αλεξη " ειπα, ενω δεν ειχα σηκωθεί απο διπλα του.

Μεσα σε δευτερόλεπτα βρισκόμασταν εκει.

Αφησαμε τον Αλέξη ξαπλωμενο στο καταστρωμα και τρεξαμε στην καμπίνα του

Ανοιξα βιαστικα την πορτα και κατευθυνθηκα προς το τραπέζι που βρισκοταν στο βαθος του δωματιου.

Αλλα... Δεν ηταν εκει... Επιτελους κατι που δεν θυμιζει το ονειρο μου! Βεβαια τωρα δεν ειναι και τοσο βολικο.

Απο τις σκεψεις μου με εβγαλε η φωνη της Αλικης

Α-"Εβελινα, μήπως ειναι αυτο;;" με ρωτησε και μου εδειξε ενα παλιο σκονισμενο βιβλιο.

Το πηρα στα χερια μου, για να το επεξεργαστώ καλύτερα.

Ειχε καφε χρωμα και ηταν δερμάτινο. Το ανοιξα στην πρώτη σελιδα. Ηταν ολολευκη, ετσι, πηγα να γυρισω σελίδα, αλλα την στιγμη που αγγιξα την αγραφη σελιδα... Λεξεις αρχισαν να εμφανίζονται

Ε-"Το βλεπετε και εσείς ετσι;;" ρώτησα τα παιδιά που ήταν γυρω μου.

Λ-"Ναι, μην ανησυχείς, δεν χρειάζεται να αλλαξεις χαπια" ειπε ειρωνικα η Λενα και με εκανε να χαμογελασω.

Επειτα συγκεντρωθηκα σε αυτο που εβλεπα.

ΠΗΓΑΊΝΕΤΕ

ΜΕ

ΣΕ

ΑΥΤΟΝ

ΠΟΥ

ΤΩΡΑ

ΜΕ

ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ...

Ηταν οι μονες λεξεις που γραφτηκαν, στην κάποτε, κενη σελιδα και πραγματικά οι μονες που χρειάζονταν, για να τρεξουμε προς τον Αλεξη.

Γονατισα διπλα του, κρατώντας το βιβλιο σφικτα στο χέρι μου, πιστευω, πως ειναι η εσχατη λυση....

Ενστικτωδως, επιασα το χερι του και ακουμπησα τα δάχτυλα του, στην ραχη του παλιου βιβλιου.

Δεν ξερω γιατι, απλα αυτό αισθάνθηκα πώς έπρεπε μα κανω

Ξαφνικα το βιβλιο ανοιξε σε μια τυχαία σελιδα.

ΦΕΤΝΙΣ ΘΙΕΡΤΑ

Αυτος ήταν ο τιτλος της σελιδας.

Δ-"Τι στον ανεμο σημαίνει το 'φετνις θιερτα';;; " απορησε η Δημητρα.

Α-" Μπορεί να εξηγεί παρακάτω" ειπε η Αλικη

Πηρε στα χερια της το βιβλιο και αρχισε να διαβάζει δυνατα, ετσι ώστε να το ακουσουμε ολοι μας.

Α-"Πνοη Ζωης.
Αυτη η μεθοδος ειναι αποδεκτη σε εξαιρετικα ελαχιστες περιπτώσεις.
Υπαρχει μεγαλη πιθανότητα αποτυχιας.
Τα βήματα ειναι απλα.

Πρωτον, σε αυτην την διαδικασία επιτρέπονται μονο δυο ατομα, το ατομο που η ζωή κινδυνεύει να το εγκαταλείψει και ενα ζωντανο ατομο.

Δεύτερον, τα ατομα κρατανε οσο πιο σφικτα μπορουν, το δεξί χερι ο ενός του άλλου.

Και το τριτο σταδιο ειναι, το ζωντανο ατομο να πει την φραση
"ΔΙΛΕΝΤΩ ΦΕΤΝΙΣ ΘΙΕΡΤΑ "
Που σημαίνει
" ΔΙΝΩ ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ".
Την φραση, αυτη την επαναλαμβανει τρεις φορες, Μεχρι που, στο τελος, χανει τις αισθήσεις του.

Υπαρχει μεγαλη πιθανότητα το ατομο που εκείνη την στιγμη προσφέρει τις αισθήσεις του, στο σχεδον αψυχο ατομο, να μην.... " ελεγε η Αλικη, αλλα η φωνη της εσβησε.

Ε-" Να μην τι;; "ρώτησα γεματη περιέργεια.

Ρ-" Να μην ανακτήσει ποτε ξανα τις αισθησεις του "διαβασε την υπόλοιπη προταση η Ρανια, με μια ανησυχη εκφραση στο προσωπο της.

Χωρις να περιμένω δευτερόλεπτο, επιασα με το δεξι μου χερι, το δεξι χερι του Αλεξη.

Ε-" Διλεντω Φετνις Θιερτα"ειπα και εσφιξα τα χερια μας, ελπίζοντας να δουλέψει
"Διλεντω Φετνις Θιετρα"ηθελα να το φωναξω, αλλα μου βγηκε σαν ψιθυρος, παλευα να κρατήσω τα ματια μου ανοιχτα
"Διλεντω Φετνις Θιετρα"ειπα με δυσκολία , δεν αντεχα να κραταω το χερι του δεν αντεχα να ανασαινω, ηταν λες και οι ανασες μου, ήταν πολύ βαριες πλέον.... Έκλεισα τα κουρασμένα μου μάτια. Ακουσα φωνες

"ΟΧΙ "

" ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ "

" ΕΒΕΛΙΝΑ ΞΥΠΝΑ"

Αυτα ακουγα, ενώ άφησα τον εαυτό μου να πεσει, περιμενα να προσγειωθω στο σκληρό δαπεδο, αλλα αισθάνθηκα δυο χερια, να πιάνουν την πλατη μου... Ακουσα πάλι φωνές, αλλα πλεον, δεν ειχα το κουράγιο, να ξεχωρίσω τα λογια.....

Ειχαν μαζευτεί ολοι γυρω απο εμενα και τον Αλεξη.

Α-"Τι εγινε;; " ρώτησε ο Αλέξης, που ειχε σηκώσει το βλέμμα του απο πάνω μου και αναζητούσε απαντησεις, απο τα παιδιά.

Πρωτη απο ολους μιλησε η Δήμητρα

Δ-" Βρηκαμε αυτο στο βιβλιο " ειπε και του έδειξε το ξόρκι στο βιβλιο.

Η Δημητρα επιασε τον καρπό μου, για να βρει τους παλμους μου.

Ενα τεράστιο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη της

Δ-" Εχει.... Εχει παλμούς!!!!! " φωναξε χαρουμενη.

Ηταν η μόνη ανακοίνωση που χρειάζονταν ολοι τους.

Τοτε αισθανθηκα μια ζαλαδα, μια πιεση, επανερχονταν οι αισθήσεις μου , όλες μαζι.

Ανοιξα διάπλατα τα μάτια μου και πηρα μια βαθιά ανάσα.

Ανακαθισα και κοιταξα γυρω μου.

Ηταν ολοι τους γύρω μου....

Η Δήμητρα βρισκόταν στην αγκαλιά του Μανου. O Chris, ειχε τυλιξει τα χερια του γυρω απο την μεση της Λενας. Ο Μαρκος κρατουσε σφικτα στην αγκαλιά του την Μαρια. Η Αλικη και ο Μike ειχαν πιασει ο ενας το χερι του αλλου.

Η Ρανια...... Που είναι η Ρανια;;;;;

Γουρλωσα.... Και ξαφνικα άκουσα

"Δευτερη φορά που μας κοψοχολιαζεις σημερα" γυρισα πισω μου, για να αντικρισω την Ρανια.

Ε-"Συγγνώμη, αλλα αξιζε τον κοπο" ειπα και χαμογελασα στον Αλέξη, ο οποιος δεν με είχε αφησει δευτερόλεπτο απο την αγκαλια του.

Α-"Πως εισαι " με ρώτησε και εβγαλε λίγα μαλλιά, που βρίσκονταν μπροστα απο τα μάτια μου.

Του χαμογέλασα πριν του απαντήσω

Ε-" Εσυ πως με βλεπεις;; "

Α-" Εγω πιστεύω, πως χρειάζεται να μεινεις λιγη ακόμα ώρα στην αγκαλια μου " ελεγε και με κρατουσε ακομα πιο σφικτά κοντα του.

Ε-" Αλέξη μου, παλι καλα που ήθελες να γινεις κυριαρχος του κοσμου, γιατι σαν γιατρός δεν θα ειχες και τοσο λαμπτη σταδιοδρομία" του απάντησα, καθως σηκωνομουν.

Δ-"Να μείνεις στην αγκαλιά μου;; " επανέλαβε η Δήμητρα ορισμενα απο τα λόγια του Αλέξη, με ενα χαμογελο.

Λ-" Αλεξη μου;;;; " επανέλαβε η Λενα, μερικα απο τα δικά μου λόγια, με το ιδιο ακριβως υφος, που ειχε και η Δήμητρα.

Πλεον και εγω και ο Αλεξης ειχαμε σηκωθεί όρθιοι.

Γυρισα να τον κοιταξω, ετριβε αμηχανα το πισω μερος του λαιμού του. Δεν τον αδικώ... Και εγω, σαν να μου κάνουν ανάκριση αισθάνομαι.

Α-"Χασαμε κάτι;; "ρώτησε η Αλίκη με ενα περιπαικτικο χαμόγελο.

Ε-" Ναι... Ναι χασατε.... Αυτο..." ειπα και φιλησα τον Αλεξη. Στην αρχη ηταν έκπληκτος , αλλα δεν αργησε να πάρει μέρος στο φιλί.

Τα ίδια συναισθήματα, η ιδια ζεστασιά, με κανανε να ξεχασω οτι τα παιδια ηταν γυρω μας.

Ρ-"WTF" ακουσα την Ρανια να φωνάζει σοκαρισμένη, ευχαριστα σοκαρισμένη!

Αυτο μας υπενθύμισε, οτι δεν ειμαστε μονοι μας....

Ανοιξα τα ματια μου και γυρισα να κοιτάξω τα παιδιά, το ιδιο εκανε και ο Αλεξης.

Δ-"Ωρα ηταν... Επιτελους! " ακουσα την Δημητρα και δεν μπορεσα να κρυψω την χαρα μου.

Η Αλικη, η Μαρία και η Λενα χαμογελαγανε...

Λ-" Εχουμε πολλα να συζητήσουμε " ειπε και μου έκλεισε το ματι.

Πήγα να μιλησω, αλλα παρατηρησα, πως όλοι κοίταζαν πισω μας με γουρλωμένα ματια.

Γυρισα να κοιταξω.... Και οι φοβοι μου επιβεβαιωθηκαν...

Ε-" Στελθιαλ"

HEY ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ!!!!!!! ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ..... ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.....!!!!!!!!!

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥΥΥΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ!!!!
Πως σας φανηκε.....;;;;;

SHIPAΡΕΤΕ ΑΛΕΞΗ ΚΑΙ ΕΒΕΛΙΝΑ;;;.... ;-)

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ.... ΦΙΛΑΚΙΑΑΑΑΑ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΟΥ ΑΓΑΠΕΣ........... <3<3<3