Ναι ,παλι με έπιασε η τρελα μου
-οχι πως με αφήνει και ποτε -
και βαζω παλι εικονες ,αλλα σε αυτην μου αρέσει πολυ το meaning
Τωρα πισω στη περιπέτεια και το μυστήριο 😎😎😎😎😎

Δ-' Σκοταδι ... Τι πρωτοτυπο ...'
Ακουστηκε ειρωνικά η φωνή της Δημητρας

Ρ-' Παιδια κατι με αγγιζει '
Μιλησε η Ρανια με ενα τονο απελπισιας να ειναι φανερος στην φωνη της .

Λ-'Φίδι θα ειναι '
Της απαντησε ψυχραιμα η Λενα

Ρ-'Αααα λες'
Ελεγε , ενω είχε ανατριχιασει ολόκληρη

Λ-'Οχι βρε ουφο εγω ειμαι ...'

Απαντησε η Λενα ,ενω δεν μπορουσε να μην γελάσει.

Ρ-'Η ευγενία σου με σκλαβωνει...'

Πριν προλάβει να απαντησει η Λενα,μιλησε η Αλικη

Α-'Συγγνωμη εχετε συνειδητοποιησει οτι ειμαστε δεμενες σε ενα σκοτεινο μερος ... '

Λ-'Το χιουμορ ειναι η αμυνα μου '

Ρ-'Χαζομαρα λέγεται...'

Δ-'Αμα δεν σταματήσετε και οι δυό σας, θα σας δωσω δεκα κουτουλιες στην καθεμιά'

Ειπε η Δημητρα και απολυτη σιωπη ηταν η απαντηση

Δ-' Ωραια ας συγκεντρωθουμε τωρα,για να δουμε πως θα ξεδεθουμε'

Μανος -'Δημητρα εσυ εισαι ;'
Ακουστηκε η φωνη του Μανου

Δ-'Ναι, που εισαι ;;'

Μ-'Εδω'

Λ-' Μην μας δινεις τοσες πολες πληροφορίες δεν θα μπορεσουμε να τις συγκρατησουμε '

Μ-'Ακολουθηστε την φωνη μου ... '

Α-'Πώς; αφου ειμαστε δεμενες '

Mike -' Α..Αλικη ;;;'

Ακουστηκε χαμηλοφωνα η φωνη του Mike

Α-'Mike με ακους ;'

Mike-' Που είμαστε, γιατί είμαστε δεμενοι;'
Αναρωτηθηκε ο Mike

C-'Τι ... Τι γίνεται;;'

Ακουστηκε αυτη την φορα η φωνή του Chris

C-'ΛΕΝΑ !ΠΑΙΔΙΑ!'

Φωναξε απελπισμενος

Λ-'Εδω ειμαι αγαπη μου . Ολοι εδω ειμαστε .'

C-'Και που ακριβως ειναι το εδω ;;'

Λ-'Δεν νομιζω οτι ξερει και κανένας '

Α-'Καταρχην ειμαστε ολοι εδω; '
Απορησε η Αλικη

Δ-'Καλη ερωτηση ... Δεν εχω ακουσει καθόλου την φωνή του Μαρκου,του Αλεξη , του Δημητρη,του Νατριαν και της Μαρίας.

Λ-'Πραγματι .... ΔΗΜΗΤΡΗ, ΜΑΡΚΟ,ΜΑΡΙΑ ,ΑΛΕΞΗ ,ΝΑΤΡΙΑΝ'

Δ-'Τι ... τι γίνεται "

Μαρκος-' Ποιος ειναι ..... Που είμαι; ;;'

Μαρια-'Μάρκο εσυ είσαι '

Ν-'Μα καλα τι συμβαίνει;;'

Μίλησαν ο ένας μετά τον αλλον...
Αλλα ενα ατομο απο τα ονοματα που φωναξε η Λενα δεν ακουστηκε

Α-'Παιδια ο Αλεξης δεν ειναι εδω;'

Ρωτησε η Αλικη αλλα μιλαγε σαν να ηξερε

Δ-'Πραγματι ....
Και που θα μπορούσε να είναι; '

'Σωπαστε επιτελους. Δεν πρέπει να μαθει ακομα...'
Ακουστηκε μια γυναικεία φωνη,γνωστη αλλα δεν μπορουσε κανενας να την θυμηθεί εύκολα

Σιωπη επικράτησε

Δ-'Ποιος ειναι εκει ;;'
Εσπασε την σιωπη η Δήμητρα .

'Θα μαθεις , ολα θα τα μάθετε απλως οχι ακομη'

Ειπε και ακουστηκαν βηματα ,αλλα κανενας δεν τους πλησιασε.

Εντωμεταξυ......

Τελικα μετα απο αρκετη προσπαθεια καταφερα να κοιμηθω ....

Δεν ξερω αν αυτα που ειδα ηταν ονειρο ή πραγματικοτητα

Ε-'Μια γυναικα να ειναι μεσα σε μενταγιον ...
Περιεργα ονειρα βλεπω '

Κατεληξα στο συμπέρασμα,αν και έμοιαζε τοσο πραγματικο.

Καθισα μπροστα στον καθρεφτη του δωματιου ,για να χτενισω, ή μαλλον να προσπαθήσω να χτενισω ,τα μαλλια μου ....
(γιατι τετοια χαίτη που εχω ,δεν χτενίζεται ευκολα )

Και κοιταξα το καποτε ασημενιο μενταγιόν ,που τωρα ειχε γινει μαυρο

Ε-' Τι στον ανεμο ;;;;!!!!!'

Αναφωνησα

Και πριν προλαβω να πω οτιδηποτε αλλο, στον καθρεφτη εμφανιστηκαν οι εξης λεξεις με γκρι χρωμα :

Μονο
Οταν
ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ

Ε-'Οκ οποιος μου κανει πλακα μπορει να σταματησει ... Εχω αρχισει να φρικάρω... '

Μιλησα στο κενο

Καμια απάντηση....

Αυτο που φοβομουν...

Και ξαναεμφανιζονται λεξεις στο καθρεφτη,αυτην την φορα με μαυρο χρωμα :

Μαθαίνεις
Την
ΑΛΉΘΕΙΑ

Συμπληρωσε την πρόταση του ο ..... Καθρεφτης ;!;!;!

Πριν προλαβω να μιλησω ακουγεται το τριξιμο που κάνει η πορτα, οταν ανοιγει.

Και εκεινο το αγορι που στοιχειώνει τα όνειρα μου ή την πραγματικότητα μου ,εμφανιστηκε.

Φάνηκε καπως ξαφνιασμενος που με ειδε ξυπνια ....

'Πως είναι δυνατον ;;;'

Ψιθύρισε, νομιζοντας πως δεν τον ακουω ...

Καλα το καταλαβατε ...
το επίπεδο νοημοσύνης του δεν φτανει ουτε την χαμηλότερη θερμοκρασία του Βορειου πολου

Ε-'Μου μιλας;'
Ρωτησα αθωα.

'Ναι,ειπα καλημερα'

Ε-'Μαλιστα ... Λυπάμαι, αλλα ο γιατρός περασε και μου ειπε πως δεν μπορω να δεχτω επισκέψεις τωρα '

'Γιατι ;;'

Ε-'Γιατι ...
θα ...
έρθει να με εξετασει ...'

'Καλα...
Τοτε θα περιμενω μεχρι να ερθει και μετά θα φυγω ....
Να μην σου κανω λιγη παρεα;...'

Ειπε με ενα ψεύτικο χαμόγελο και έκλεισε την πορτα πισω του.

Υπεροχα!
Τωρα μου μπαστακωθηκε αυτο το πράγμα, μην τον χαρακτηρισω αλλιως, και δεν ξερω και πότε θα έρθει ο Ιάσονας .

'Πώς κοιμήθηκες ;'
Ρωτησε γλυκα ,ενω πηρε μια καρεκλα και εκατσε διπλα μου .

Ε-'Θαυμασια!'
Απαντησα με ενα τεραστιο ψευτικο χαμογελο , ηθελα να ξερει οτι είναι ανεπιθύμητος

'Αισθανομαι πως κατι
μου κρυβεις ....Απλα να ξερεις όσο και να προσπαθησεις να αποκρυψεις το οτιδηποτε απο εμένα ,θα το ανακαλύψω. '

Ελεγε ,καθως με πλησιαζε ολο και περισσότερο, με τα σκοτεινα ματια του να γυαλιζουν και ο τροπος που μιλουσε ηταν σαν να ηταν ετοιμος να με κατασπαραξει,σαν αγριο θηρίο.

Βεβαια ... δεν έδειξα ποτέ οτι κρυβω κατι,μονο οτι δεν τον χωνευω ... και αυτο δεν κανω ιδιαίτερες προσπάθειες να το κρυψω...

'Ολα θα τα ανακαλυψω '
Επανελαβε ,ενω πλεον ειχε ερθει σε αποσταση αναπνοης

Ε-'Εσυ και η Νικολουλη'
Του απαντησα ειρωνικα και σηκωθηκα απο την θεση μου .

'Νομιζω πως δεν με παίρνεις στα σοβαρά και αυτο με εξοργιζει!'

Ελεγε , καθώς εσφιγγε τα χερια του στους καρπους μου ,ενω με ειχε κολλησει στον τοιχο,ηταν μια επίθεση που έγινε μεσα σε δευτερόλεπτα

Πριν προλαβω να αντιδρασω ,βλεπω τον Σταύρο απο πισω του ,κρατώντας μια καρεκλα

Σ-'Εμενα με εξοργιζουν αυτοί που εκβιαζουν καποιον που εχει συνελθει απο ενα τραυμα '
Ειπε και ο Αλεξης γυρισε, για να κοιτάξει ποιος του απευθύνεται

Και μολις το εκανε, του ηρθε η καρεκλα στο κεφάλι
-το καταχάρηκα😊😊😊😊-

Επεσε φαρδύς πλατυς κατω !

Ε-'Σε ευχαριστώ Σταυρο.'
Του ειπα και του χαμογέλασα, αυτο το παιδι το συμπαθώ ολο και περισσότερο...

Σ-'Για αυτο φωναξες οταν σε αγκαλιασε '

Ε-'Είναι μπερδεμενη ιστορια'

Του απάντησα ,γιατι, στην πραγματικοτητα , εγω ειμαι η μπερδεμενη της υπόθεσης

Σ-'Καλυτερα να μην τον ξαναδεις ,θα του απαγορεψω την εισοδο.'

Ειπε κατηγορηματικα.

Ε-'Αυτα ειναι πολυ ωραια νεα '

Ειπα ενω πηρα το βλεμμα μου απο τον Σταύρο ,για να κοιταξω τον πεσμενο Αλεξη .....

Και ... Suprise !!!😮

Φωναξε μια φωνουλα μεσα μου,οταν ειδα πως ο Αλεξης δεν βρισκοταν πουθενά

Ε-'Εεε... Σταυρο για ριξε μια ματια πισω σου '

Έλεγα ,ενω δεν ειχα πάρει τα ματια μου απο το πατωμα .

Σ-'Τι στο καλο γινεται με αυτο το ατομο ;!'
Αναφωνησε με εναν εντονο τονο

Η δικια του φωνουλα πρέπει να ήταν πιο θυμωμενη 😲

Σκεψεις του "Αλεξη"...

'Καποια στιγμη συντομα...'

Ψιθυρισα ,καθως γλιστρουσα αθορυβα εξω απο το δωματιο

Αν ηξεραν μονο το ελαχιστο της δύναμης μου θα τρομαζαν να με κοιταξουν στα ματια ,οχι να με χτυπησουν.

Τωρα αλλο με απασχολεί...

Πως ειναι δυνατον;;

Αφου την επνιξα στον υπνο της ....
Ειχε αποκοιμηθει μπροστα στον καθρεφτη...
Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο της, μετα απο τοσες εκνευριστικες συναντησεις ,ειναι ωραια η αισθηση να νιωθω την πνοη της να σταματα και την ζωη να την εγκαταλειπει

Δεν είχε παλμό, το έλεγξα...
Αλλα και παλι ισως για αυτό να μην μπορεσα να παρω το μενταγιον

Και το τιναγμα που αισθανθηκα οταν το ακουμπησα το προκάλεσε η Εβελινα ....
Ή μηπως ηταν εκείνη ....
Ομως ειναι αδυνατον ...
Η ενεργεια της μετα απο τοσους αιωνες πρεπει να εχει εξαντληθεί...

Σκεφτομουν ,καθως κατευθυνομουν σε ενα ξέφωτο ή μαλλον Στο Ξεφωτο....

Αρχισα να περπαταω σε ενα δρόμο γεματο απο ανθισμενα ηλιοτρόπια...

Τι αηδιαστικό θεαμα ....
Τοση ελπιδα... Με ανατριχιαζει ...

Για μισο λεπτο ,δεν χρειαζεται να περπαταω σαν απλος θνητος ...

Σκεφτηκε και μεσα σε δευτερόλεπτα τυλιχθηκε σε μαύρο καπνο και εξαφανίστηκε

Τελος οι σκέψεις του αγοριου...

Την επομενη στιγμη βρισκοταν στο Ξεφωτο που τοσο επιθυμουσε.
Κοιταξε ευχαριστημενος το θυμα του, ενω ο μαυρος καπνος τυλιγε ακομα τα ποδια του και φαινοταν σαν να περπαταει πανω του

Και με αυτην την επιβλητική εισοδο αφησε το βλέμμα του στον Αλεξη ,που μολις ειχε αρχισει να συνέρχεται

Τον κοιταξε .
Ειχε ξυπνησει ,αλλα δεν μπορουσε να ξεφυγει απο τα δεσμά του.

'Αλεξη δεν μπορεις να φανταστεις ποσο χαιρομαι που εισαι εδω... Μαζι μου και...
Μονος ...'

Ειπε και χαμογελασε με ενα σιχαμενο θρασυδειλο χαμόγελο

Ο Αλέξης το μονο που μπορούσε να κανει είναι να τον άγριοκοιταει... δεν ηταν δεμενο το στομα του και ομως δεν μπορουσε να μιλησει.

Αρχισε να κουνιεται μανιωδως ,για να ξεφυγει απο τα σκοινιά που τον κρατούσαν δεμενο στο μεγαλο τραχυ βράχο ,διπλα απο ενα ορμητικο καταραχτη ,αλλα ματαια...

'Μπα...
Είναι βαρετο να μην μιλας.'

Ειπε και με μια κίνηση του χεριου του εδωσε πισω στον Αλεξη την δυνατότητα της ομιλίας.

Α-'ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ!!!!!!'

Φωναζε έξαλλος ο Αλεξης

'Εγω δεν θα ανησυχουσα για αυτους ... Τουλάχιστον αυτοι ειναι ζωντανοι... για την ωρα

Α-'τι;...'
Ψιθυρισε σιγανα ο Αλέξης κανοντας φανερο πως η ψυχη του σιγοεσβηνε.

Α-'Τι εννοεις '
Ρωτησε με σταθερη φωνη ακομα και αν μεσα του ετρεμε .

Σ-'Θα μαθεις συντομα ....
Με τον πιο δυσαρεστο τροπο .... Θεωρησε το σαν δωρο -εκπληξη'

Α-'Αν τολμας λυσε με και πες τα ίδια λογια ....'
Ειπε ο Αλέξης και το βλέμμα του πεταγε σπίθες.

Σ-'Οπως επιθυμεις'
Απαντησε ο Στελθιαλ και προχωρησε προς το μερος του ,κρατώντας ενα μικρο κοφτερό μαχαιρι σφιχτα στο χερι.

Κοιταξε με ενα μοχθηρο χαμογελο τον Αλεξη και....

Εκανε κατι που ο Αλεξης δεν το περίμενε

Εκοψε το σκοινι που τον κραταγε δεσμιο

Ο Αλεξης γουρλωσε τα ματια του και δεν μπορουσε να καταλαβει γιατι ο Στελθιαλ εκανε κατι τετοιο.

Α-'Τι;;;Τι έκανες ακριβώς;;;'
Ρωτησε με ενα μπερδεμενο βλέμμα

Δυστυχώς ,δεν προλαβε να σηκωσει το βλεμμα του προς τον Στελθιαλ , οταν καταλαβε γιατι το εκανε

Οι δυο ακρες του σκοινιου σηκωθηκαν απο το εδαφος και φτασαν στο υψος τον ματιων του Αλεξη, που με αγωνια κοιταζε την εξέλιξη

Οι δυο ακρες ενώθηκαν και την στιγμη ακριβώς που εγινε η ενωση,μετατράπηκαν σε αλυσιδες που εσφιξαν απότομα και αρκετα σφικτά τον Αλεξη πανω στον τραχυ βράχο.

'Και γινεται και καλυτερο ....
Αν προσπαθησεις να ξεφυγεις,τα σιδερα θα αρχισουν να καίνε, οποτε αν δεν σου αρεσει το barbecue θα σου προτεινα να κατσεις φρονημα '

Ο Αλεξης δεν μιλησε για λιγα δευτερόλεπτα, παρά μόνο κοιταζε κατάματα το ατομο που, αν δεν ηταν δεμενος ,θα του ειχε ορμηξει εδω και πολυ ώρα .

Επειτα έσπασε την σιωπη

Α-'Τι εκανες στην Εβελινα ,Στελθιαλ;'
Ρώτησε οσο πιο ηρεμα μπορουσε,ας πουμε απλα οτι του βγηκε περισσότερο σαν γρυλισμα παρα σαν πρόταση.

'Καταρχην ,επέτρεψε μου να συστηθω...
Εδω ολοι με ξερουν με το ονομα Αλεξη...'

Χαμογελασε ,καθως τον πλησιαζε και συνεχισε

'Μεχρι και η Εβελινα με πιστεψε'

Σταθηκε .
Αφησε τις λέξεις να δηλητηριασουν τις σκεψεις του Αλεξη

Και το πετυχε ...

Ο Αλεξης στραβοκαταπιε

Α-'Τι εννοεις;;;

'Οοο κοιτα τι εκανα .... Τωρα χαλασα την έκπληξη που σου ειχα '

Ειπε με ενα υποτιθεμενο θλιμενο υφος

Δεν απαντησε ...
Δεν καταλαβαινε ακριβως τις προθέσεις του ,αλλα ηταν ο Στελθιαλ, δεν θα μπορουσε να ειναι κατι καλο.

Τον κοιταξε καταματα και χαμογελασε,ετσι ωστε να τον μπερδέψει και αυτος οσο τον μπερδεψε και εκεινος

'Τι χαμογελας ,χαζος εισαι ;'

Α-'Οχι δεν σε θαυμαζω τοσο, για να σε μιμηθω ...'

Ειπε με ενα σαρκαστικο υφος

'Κανε τον εξυπνο ,οσο εχεις χρονο'

Α-'Στελθιαλ ,υπηρξα κακος ,αν με ηθελες νεκρο ,θα ημουν εδω και αρκετη ωρα '

'Μα δεν θα σε σκοτωσω εγω, αλλα η κοπελα που τοσο πολυ λατρεύεις '

Χαμογελασε και συνεχισε

'Εισαι πλασμα των ονείρων Αλεξη,για να υπαρχεις σε αυτην την πραγματικοτητα πρέπει το ατομο με το οποίο εχεις μια ιδιαίτερη σχεση να σε εχει στην μνημη του .
Τι κριμα που η Εβελινα δεν ειναι σε θεση να το κανει ,εφοσον της αφαιρεσα τις αναμνησεις '

Α-'Στελθιαλ δεν μπορεις να με τρομαξεις .
Αυτος που πρέπει να φοβάται εισαι εσυ '

'Οοο αληθεια ;!
Ανατρίχιασα...
Εισαι πολυ τρομαχτικος ετσι οπως εισαι στριμωγμενος πισω απο τις αλυσιδες ...'

Α-'Παντα θα βρισκουμε τροπο να σε νικαμε!'

Το βλεμμα του ήταν καρφωμενο σε αυτο του Αλεξη με ενα υπεροπτικο υφος να κυριαρχεί στο πρόσωπό του ,αλλα πριν προλάβει να απαντήσει τα ματια του σκοτεινιασαν τελειως .

Ο Αλεξης τον κοιταζε με μια εκπληκτη έκφραση .

Και μεσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε με τον ιδιο τροπο που ειχε εμφανιστει ,μεσα σε μαύρο πυκνο καπνο.

Αφηνοντας εναν απορημένο Αλεξη πισω του

Σε ενα σκοτεινό μερος ...

Α-'Καταλαβε κανενας ποια ηταν ;'

Εσπασε την σιωπη η Αλικη .

Δ-'Η αλήθεια είναι πως κάτι μου θύμισε,αλλα δεν μπορω να προσδιορισω τι '

Ειπε η Δήμητρα, ενω προσπαθουσε να ανακαλυψει που έχει ξανακούσει αυτην την φωνη

Ρ-'Ας την ξεχασουμε για λιγο και να βρουμε πως θα λυθουμε ,γιατι πραγματικα το σιχαίνομαι να αισθάνομαι φυλακισμένη. '

Ελεγε η Ρανια ,ενω προσπαθουσε να ξεφυγει απο τα σκοινιά που δεναν τα χερια της .

Λ-'Ωραια τι προτεινεις ;'

Ρωτησε η Λενα

Ρ-'Καταρχην ,πρέπει να φωτισουμε τον χωρο'

Λ-'Αχ τι κριμα ,αφησα τις πυγολαμπιδες στο σπιτι '

Ρ-'Αυτο που λες δεν νοημα '

Δ-'Επαναλαμβάνω οτι θα ερθω και θα σας δωσω δεκα κουτουλιες την καθεμία '

Λ-'Ωραια ,θα σου δωσουμε και κίνητρο για να ξελυθεις'

Δ-'Με υποχρεωσατε...'

Ειπε η Δημητρα ,που νομιζω πως αν ηταν καζανι θα εβγαζε καπνους.

Ρ-' Για αυτο ειναι οι φιλες '

Της απάντησε χαμογελώντας.

Δ-'Τωρα που το σκέφτομαι λεω να τις αυξησω στις είκοσι '

'Και εμεις σε αγαπαμε '
Ειπαν και οι δυο ταυτοχρονα

Α-' Ααα καλα...
Αυτες ηταν που ηταν,τους σαλεψε '

Διαπιστωσε η Αλικη

Ξαφνικα ενας δυνατος ανεμος φυσηξε και μια φιγουρα τοσο σκοτεινη που μπορούσε να διακριθεί στο σκοταδι εμφανίστηκε μπροστα στα ματια τους.

'Αισθανθηκα οτι οι εξελίξεις με καλούν '

Ελεγε ,ενω κατευθυνοταν προς το μερος που ειχε ακουστει η γυναικεια φωνη και χαθηκε απο το οπτικο τους πεδίο

Μ-'Συνειδητοποιησατε ποιος ηταν αυτος ;'
Ειπε η Μαρια σιγανα.

Ρ-'Δεν το πιστευω Θεε μου ...
Ηταν ο Στελθιαλ!!!'

Δ-'Αυτη η βδελα οπου και να παμε θα μας ακολουθει '

Αναφωνησε η Δημητρα αγανακτησμενη

'Αυτη πρεπει να ειναι η φωνη της Δημητρας ...'

Ακουστηκε η φωνη του Στελθιαλ, ενω ειδαν την φιγουρα να τους πλησιαζει.

Δ-'Μπραβο το βρηκες'

Σιωπη επικρατησε

Δ-'Μηπως περιμενεις χειροκρότημα για αυτο'

Ειπε ειρωνικα

'Θα επιθυμούσα να κρατας τις σκεψεις σου για τον εαυτο σου '

Απαντησε στο σαρκαστικο της σχόλιο, καθως την πλησιαζε.

Δ-'Και εγω θα επιθυμουσα να μας λυσεις ,αλλα δεν βλεπω να το κανεις'

Του απαντησε ,σιγα μην μασαγε απο εκβιασμους (αφηστε που νομιζω οτι εκεινη εχει δημιουργησει την λεξη)

'Σε 48 ωρες θα ειμαι σε θεση να απαλαχτω απο την ενοχλητικη παρουσια όλων σας '

Ρ-'Γιατι τι ειναι σε 48 ωρες ;'
Απορησε η Ρανια

'Τοτε θα ανατείλει η Ασημενια Σεληνη. Συμβαινει μια φορα καθε χιλια χρονια και ειναι η σεληνη που ανατέλλει την ιδια ωρα σε όλες τις παραλληλες πραγματικοτητες. '

Σωπασε για μια στιγμη και μετα ψιθύρισε φεύγοντας

'Τοτε θα μπορεσω να εκτελεσω τα σχεδια μου '

Λ-'Υπεροχα ...
Τουλαχιστον εχουμε δυο μερες καιρο.'

Δ-'Αααα,δεν το πιστευω ...'

Ρ-'Τι εγινε ;;'

Δ-'Ειμαι διπλα απο ενα μυτερο βραχο,νομιζω πως μπορω να κοψω τα σκοινια ,αμα τα τριψω λιγο ακομα'

Ειπε και πριν προλαβει να αντιδρασει οποισδηποτε

Δ-'Τα κατάφερα!!!'
Αναφωνησε και σηκωθηκε ορθια και αρχισε να λυνει και τους υπολοιπους .

Μανος-'Μπραβο μωρο μου !'

Της ειπε ο Μανος και δεν εχασε ευκαιρία να την φιλησει μολις τον ξεδεσε.

Α-'Τελεια, τωρα πρέπει κατα καποιο τροπο να βρουμε κατι να φωτισει τον δρόμο μας '

Δ-'Μην ακουσω για πυγολαμπίδες '
Προειδοποιεισε η Δημητρα

Λ-'Μα σου ειπα τις ξέχασα στο σπιτι'

Δημητρης-'Παιδια εχω μια ιδεα !'

Ειπε ξαφνικα

Δημήτρης -'Ρανια κρατά λιγο σε παρακαλω'

Ρ-'Τι ειναι αυτο ;;'

Δημητρης-' Νομιζω κατι σαν δαδι '

Δ-'Πολυ βολικο δεν σας φαίνεται αυτο'

Ειπε η Δήμητρα καχυποπτα.

Και πριν καλα καλα προλάβει η Δημητρα να ολοκληρωσει την προταση της ,ο Δημήτρης κατόρθωσε να αναψει το δαδι τριβοντας δυο πετρες μεταξυ τους .

Και μολις το ενα δαδι αναψε ,αναψε και μια σειρα απο δαδια που βρισκοταν δεξια και αριστερα τους.

Υπηρχε ενα μονο μονοπάτι που τους οδηγουσε αναγκαστικά ευθεία.

Στο βαθος, μετρα μακρια εστριβε δεξια και αριστερα

Α-'Μοιαζει με σπηλια '

Ελεγε η Αλικη ,ενω κοιτουσε γυρω της.

'Τι γινεται εδω;;!!'

Ακουστηκε η φωνη τους Στελθιαλ απο το βάθος .

Βηματα αρχισαν να τους πλησιαζουν ολο και πιο γρηγορα.

Ρ-' Τι κανουμε τωρα ;;;'

Δ-'Βγάλτε τα ξιφη σας '

Ειπε και δεν χρειαστηκε να το πει δευτερη φορα

Αποφασισμενοι ολοι τους να κερδισουν αυτην την μαχη εβαλαν το χέρι τους στην θηκη του ξιφους ,αλλα ουτε ξιφος ουτε θήκη υπήρχε

Ειχαν αντικατασταθει απο τα κινητα τους τηλεφωνα,ενω τα αγορια δεν ειχαν τιποτα παραπανω απο μια αδεια τσεπη ...

Λ-'Τελεια!
Τωρα τι θα κανουμε ;;'

Μολις τελειωσε την προταση της εμφανίστηκε στο τερμα της αριστερης στροφης ο Στελθιαλ ,που ερχοταν ολο και πιο γρηγορα κοντα τους

Ρ-'Ξερω τι θα κανουμε ... '

Ειπε και εβγαλε το κινητο της

Ρ-'Αφηστε το πανω μου '

Ανοιξε το κινητο της και μπηκε στην καμερα .

Ο Στελθιαλ πλεον ειχε φτασει σε αποσταση λιγων μετρων .

Ρ-'Μην κανεις βημα μπροστα '

Ειπε, ενω σηκωσε το κινητο της στο υψος του κεφαλιου του Στελθιαλ

Εκεινος σταθηκε και κοιταζε παραξενεμένος την Ρανια και κυριως το κινητο της

Σ-'Τι ειναι αυτο '

Ρ-'Ειναι το προηγμενο οπλο αυτής της πραγματικοτητας ... Με ενα μονο άγγιγμα μπορω να σου κλεψω σταδιακα τις δυναμεις '

Ειπε με σταθερή φωνη και ηταν πιο σοβαρη απο ποτε

Ο Στελθιαλ ειχε αρχισει να ανησυχεί

Ρ-'Τωρα θα μας αφησεις να φυγουμε,αλλιως θα αναγκαστω να σε εξαφανισω ...'

Σ-'ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΩ '

Ελεγε ,ενω πηγε να της ορμηξει

Τοτε η Ρανια εβγαλε φωτογραφια και ακουστηκε ο χαρακτηριστικος ηχος και ο Στελθιαλ σταμάτησε αποτομα. Πρεπει να ειχαν πλεον μισο μετρο αποσταση ...

Ρ-'Και αυτό ηταν μονο η αρχη '
Συνεχισε να βγαζει φωτογραφιες αφού εβλεπε οτι πετύχαινε... πρωτη φορα ειδαν τον Στελθιαλ τρομαγμένο.

Σ-'Αισθανομαι την δυναμη μου να με εγκαταλείπει '

Ειπε, ενω κοιταζε τα χερια του που αρχιζαν να τρεμουν

Εντωμεταξυ ,η Ρανια τον εβγαζε επανειλημενα φωτογραφιες

Σ-'ελεος '
Ψιθυρισε και συνεχισε
Σ-'Ελεος ... ΕΛΕΟΣ '

Ελεγε ,καθως επεφτε στο εδαφος και τελικά καταρευσε ...

Για λιγα δευτερολεπτα δεν κουνιόταν,ειχε μεινει στο εδαφος

Τον κοιταζαν ολοι με ματια γεματα απορίακαι έκπληξη...

Την σιωπη εσπασε η Λενα

Λ-'Ρανια,τι κινητό έχεις... Θελω και εγω !'

Δ-'Πως ειναι δυνατον ;;;'

Ρ-'Σκεφτηκα οτι θα τον κυριεύσει ο φόβος και θα λυγισει και πραγματι, ετσι εγινε '

Και την στιγμη ακριβως που τελείωσε την πρόταση της η Ρανια ,ενα αποκοσμο βαθυ γελιο ακουστηκε

Κοιταξαν εκει που ειχε λιγοθυμησει ο Στελθιαλ και ...
Ηταν αφαντος ...

Σ-' Αληθεια πιστεψατε οτι θα ήταν τοσο εύκολο; '

Ελεγε και η φωνη του δεν συνοδευοταν απο την παρουσία του

Σ-' Ή μηπως σας φαινομαι για ηλιθιος;'

Ειπε και πλεον ειχε εμφανιστει μπροστα στην Ρανια ξανα

Ρ-'Μην κανεις ερωτησεις που δεν θες να ακουσεις τις απαντησεις τους '

Του απαντησε ειρωνικα η Ρανια

Σ-'Κεφακια βλεπω '

Ειπε και με μια αποτομη κινηση του χεριου του ,την πεταξε στο τοίχο του σπηλαίου.

Ολοι θα ετρεχαν προς το μερος της,αλλά ο Στελθιαλ τους σταματησε ... Με ενα βλεμμα του, τους εκανε να κολλήσουν στο εδαφος ,τους ηταν αδυνατο να κουνησουν τα ποδια τους.

Σ-'Τωρα μαλλον θα συνειδητοποιησες τι συμβαινει '

Ρ-'Νομιζεις οτι σε φοβομαστε ;'

Ελεγε ,ενω σηκωνόταν ελαφρα ζαλισμενη απο την προσκρουση .

Σ-'Καθε λογικο πλασμα θα με φοβόταν'

Λ-'Δεν θελω να σου χαλασω το όνειρο, αλλα ενα λογικο πλασμα ουτε καν θα πιστευε στην υπαρξη σου'

Σ-'Σε λίγο καθε λογής πλασμα οχι μονο θα πιστευει στην υπαρξη μου αλλα θα την τρεμει κιολας '

Δ-'ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ...
ΟΧΙ ΟΣΟ ΗΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ'

Ειπε η Δήμητρα, τονίζοντας καθε της λεξη.

Σ-'Τοτε το γεγονός οτι θα σας σκοτωσω με χαροποιεί ακομα περισσότερο '

Ελεγε καθως εφευγε με ενα αυταρεσκο χαμογελο

Εκανε λιγα βηματα και σταματησε

Γυρισε και κοιταξε την Ρανια

Σ-'Μην τολμησεις να προσπαθεις να αποδράσεις... Γιατι θα σε βρω
Αν και το πιο πιθανο ειναι να μην μπορεσεις να βρεις ποτε την εξοδο '

Ψιθυριζε σαν φιδι πλησιάζοντας επικίνδυνα πολυ.

Σ-'Οσο για εσας '

Ειπε και εριξε το βλεμμα του στους υπόλοιπους της παρέας ,επειτα συνεχισε

Σ-' Για να ξεφύγετε θα πρεπει να διαλυσετε το έδαφος... Κατι που για θνητους ,οπως εσεις ,ειναι αδυνατον'

Ειπε και με το ιδιο αυταρεσκο ύφος, αρχισε να απομακρύνεται

Τα βλεμμα των φιλων μου ειχαν αφεθεί πανω του .

Τοτε ...

Καθως ο Στελθιαλ περπαταγε με γοργούς ρυθμους τον δρομο που τον ειχε οδηγήσει κοντα τους ,σε ενα μερος καπως πιο σκοτεινο ,που το φως της φλογας δεν το εφτανε δυο χερια που κρατούσαν μια πέτρα
-σχετικα μεγάλη-
στοχευσαν τον αυχενα του Στελθιαλ...

Εκείνος έβγαλε μια κραυγη και σωριαστηκε κατω

Η φιγούρα τον σκουντησε με το ποδι για να επιβεβαιωθεί οτι ειχε λιποθύμησει .

Αυτη την φορα πραγματι θα ηταν αναίσθητος για λιγη ώρα.

Α-' Εβελινα εσυ εισαι ;;'

Ρωτησε η Αλικη με ελπιδα

Η φιγουρα ηταν γυναικεία...
Αλλα δεν ημουν εγω

Η μορφη αποφάσισε να περπατησει στο φως και καθως το εκανε ,σηκωσε δειλα-δειλα το κεφάλι της

~Ισια μαυρα μαλλια~
~Μαυρα ματια~
~Ενα βλεμμα γεμάτο λυπη~

Ηταν μια κοπέλα που κανενας τους δεν πιστευε οτι θα ξανασυναντουσαν

Για λιγα δευτερόλεπτα επικρατησε μια αμηχανη σιωπή, την οποια εσπασε η Δημητρα

Δ-'Λενθα;!;!;!'

Αναφωνησε εκπληκτη

Λενθα-'Εχω πολλα να σας εξηγήσω'

Λενα-'Εσενα δεν σε ειχαμε αφησει στην ΕΞΟΡΙΑ;'

Λενθα-'Ναι ,αλλα πολλα έγιναν και αλλαξαν την ψυχη μου

Ρ-'Δεν αλλαζει η ψυχη του ανθρωπου '

Της απαντησε κατηγορηματικα

Λενθα-'Τοτε αλλαξε ο τροπος που νιωθω για τις πραξεις μου '

Δ-'Και εμεις τωρα γιατι πρέπει να σε πιστεψουμε; '

Την ρωτησε καχυποπτα η Δημητρα

Λενθα-'Οταν με στειλατε
στην ΕΞΟΡΙΑ το ατομο με το οποιο συνεργαζομουν τοτε για να σας αντιμετωπισω ...'

Ειπε και η φωνη της ετρεμε .
Σταματησε και σκούπισε ενα δακρυ που ειχε κυλήσει στο μαγουλο της.

Λενθα-' Να σας δειξω καλυτερα'

Ειπε και με μια απαλη κινηση του χεριού της ενας καθρεφτης απο νερο και οχι απο γυαλι εμφανίστηκε μπροστά τους .

Ηταν πραγματικά πανέμορφο, ειχε ενα γαλαζιο φωτεινο χρωμα και το νερο δεν κυλαγε απο πανω προς τα κατω αλλα ακολουθούσε την αντιθετη φορα.
Ειχε το μεγεθος πορτας και ειχε κυκλικό σχημα

Κοιταξε τα ποδια τους που ηταν βυθισμενα στο εδαφος λιγο πιο πανω απο τον αστράγαλο

Λενθα-' Φερτοριους...
Παλιο αλλα παντα πιανει '

Ελεγε,καθως τους πλησιαζε

Α-'Τι ειναι αυτο που ειπες;'

Λενθα-'Το ξορκι που σας εκανε ο Στελθιαλ '

Και μολις της το εξηγησε εσκυψε στο εδαφος και ψιθυρισε καποια λογια

Την επομενη στιγμη
Το σκληρο πετρωδες εδαφος μετατράπηκε σε χωμα και καταφεραν να βγαλουν τα ποδια τους απο εκει

Λενθα-'Τωρα ελατε να αγγιξετε το νερο . Γιατι αυτος ο καθρεφτης δεν αντικατροπτιζει μονο μια πραγματικότητα, αλλα δινει την ευκαιρια να νιωσεις και τα συναισθήματα που επικρατουν σε αυτήν .'

Δ-'Και που ξερουμε οτι δεν πρόκειται για καποιο κολπο '

Λενθα-'Το λογικο ειναι να μην με εμπιστευτειτε... Το λογικο ειναι να μην κάνετε τιποτα απο όσα σας λεω '

Ελεγε ,καθώς κοιτούσε κάτω.
Εκανε μια παυση και σταματησε
Κοίταξε τον καθένα τους ξεχωριστα,επειτα συνεχισε

Λενθα-' Η λογικη ομως σε ενα τοσο απιθανο κοσμο φανταζει λεξη με περιεχόμενο απλοϊκο.
Εχετε δικιο σας ζηταω συγγνωμη,αληθεια!
Σας παρακαλω πιστέψτε με '

Ελεγε με ενα τονο απελπισιας φανερο τοσο στην φωνη της οσο και στο βλεμμα της .

Δ-'Ενταξει,ας πουμε οτι σε πιστεύουμε...
Τι εχεις να μας δειξεις '

Η Λενθα χαμογελασε,κατι που ποτε δεν την ειχαν δει να κανει,τουλαχιστον οχι τόσο ειλικρινά

Λενθα-'Αγγιξτε τον καθρεφτη και θα κατάλαβετε'

Πηγαν λοιπον και ο καθένας ακούμπησε ενα μερος του καθρέφτη

Τοτε ολο το σκηνικο που ειχε διαδραματηστει στον κόσμο της ΕΞΟΡΙΑΣ ξαναζωντανεψε μεσα απο τον καθρέφτη

Η απαισια εμφάνιση του Στελθιαλ

Ο παραλυτικος φοβος της Λενθας

Το γεγονος οτι τοσο ψυχρά την σκοτωσε

Και το πιο σημαντικο ...
Εμαθαν οτι ο Στελθιαλ ηταν πατέρας της.

Επειτα ενιωσαν τα συναισθήματα της τον καιρο που βρισκοταν νεκρη σε εκεινον τον κοσμο

Ηταν η αισθηση του πουθενα ,οπως η ιδια το ειχε σκεφτει .

Ηταν εγκλωβισμένη , αισθανοταν οτι δεν ανήκε πουθενα...

Ηταν λες και δεκάδες αλυσιδες την κρατουσαν δεσμια

Αυτο το αισθημα ποτέ δεν μπορεις να καταλαβεις ποσο ψυχοφθορο ειναι μεχρι να το νιωσεις.

Τελος ,μετα απο αιώνες, οπως φάνηκε στην Λενθα, ο Στελθιαλ γυρισε στον τοπο του εγκλήματος.

Χωρις ιχνος τυψης πηρε τις σταχτες στις οποιες ειχε μετατραψει την Λενθα, αφου την σκοτωσε και με την πνοη του την ξαναζωνταψε.

Η Λενθα αναγεννηθηκε απο τις σταχτες της .

Κοιταξε με έκπληξη και απορια τον εαυτο της

Τελειωνε ... Εχουμε δουλειά...

Ακουστηκε η φωνή του Στελθιαλ

Εκείνη τον κοίταξε θλιμμένα ,νόμιζε οτι ειχε ερθει να ζητησει "συγγνώμη"που την εκανε να αισθανθεί ετσι.

Και τότε καθε ιχνος θλίψης εξαφανίστηκε απο το πρόσωπο της

Με ενα ψευτικο χαμογελο ξεγελασε τον Στελθιαλ και κατεστρωσε το σχέδιο της

Θυμήθηκε εμας .
Το ποσο την εξοργιζε καποτε το γεγονος ότι θα παλευαμε ο ενας για τον αλλον μεχρι τελους ...
Και τωρα αυτό,την συγκινουσε.

Θα ερχόταν μονο και μονο για να μας βοηθησει.

Ήταν τρομερη η σκεψη της

Το σχέδιο της δεν ηταν καλα οργανωμένο

Αλλα οι προθεσεις της ήταν ειλικρινεις.

Και ξαφνικα ο καθρέφτης εξαφανίστηκε.
Σαν να μην υπηρξε ποτε

Ολοι κοιταξαν την Λενθα με τεραστια απορία .

Ρ-' Λενθα αν ειναι αλήθεια-'

Ελεγε ,αλλα την εκοψε η φωνη ή μάλλον το βογκητο του Στελθιαλ

Σ-'Τι εγινε ;;'
Αναρωτηθηκε ζαλισμένος, ενω σηκωνόταν απο το εδαφος, έχοντας την πλατη του γυρισμενη σε ολους τους

Αισθανθηκε να τον καρφώνουν πολλα ζευγάρια ματια και ετσι γυρισε

Αντικρισε πρωτα την Λενθα

Σ-'Τι κανεις εσυ με αυτους ;;'

Λενθα-'Αυτο που επιθυμούσα πολυ καιρό να κανω! '

Ειπε και με μια αποτομη κινηση του χεριου της στοχευσε τον Στελθιαλ

Εκείνος όμως μεσα σε κλασματα δευτερολεπτου εξαφανίστηκε και επανεμφανιστηκε αναμεσα τους

Σ-'Ωστε θες να πας με το μερος τους '

Ειπε και την πλησίασε αρκετά

Τα παιδια παρακολουθουσαν ,δεν ηξεραν αν αυτο ήταν θέατρο ή αλήθεια.

Λενθα-'Τουλαχιστον αυτοι δεν προσπαθησαν να με σκοτώσουν '

Ειπε η Λενθα και τα ματια της γυαλιζαν απο θυμο

Δεν τον φοβοταν πλεον

Ο Στελθιαλ δεν ειπε λεξη ,απλώς την κοίταζε επιμονα

Και ξαφνικα την αρπαξε απο τον λαιμο

Μονο που αυτη την φορα η Λενθα δεν ηταν μονη της

Ρ-'Να σου πω ...'

Ειπε ενω του σκουντησε τον ώμο

Εκεινος ασυναίσθητα γυρισε

Ρ-'Τα νευρα κροσια μου εχεις κανει...Drama queen της κακιας ωρας'

Και πριν προλαβει να αντιδράσει τον χτυπησε δυνατα στο προσωπο, ζαλισμενος αφηνει τον λαιμο της Λενθας και εκείνη πλεον μπορεσε να τον πετυχει

Και μαρμαρωνει
στην θεση του ...

Εγινε σαν αγαλμα

Λενθα-'Τρεξτε ...
δεν θα μεινει για πολυ ωρα ετσι'

Και αυτο λοιπον εκαναν ...

Ετρεχαν για τουλαχιστον 10λεπτα,μεχρι που κουράστηκαν και θελησαν να σταματησουν ,για να παρουν μια ανασα.

Στο μερος του σπηλαίου στο οποιο ετρεχαν οι δαδες δεν ηταν αναμενες και ετσι ηταν πολυ δυσκολο να δουν .

Λενθα-'Τωρα ποιον δρομο πηραμε ;'
Αναρωτηθηκε δυνατα

Δ-'Υπαρχουν πολλοι δρομοι εδω μέσα;'

Λενθα -'Ναι, αλλα μονο ενας οδηγεί στην εξοδο'

Πολυαγαπημενες μου ΑΓΑΠΕΣ τι μου κανετε
Ευχομαι να είστε καλα

Ξερω οτι αναρωτιέστε τι έκανα και δεν ανεβαζα τοσο καιρο ...
Ειχα θερινα (23ωρες καθε εβδομαδα )
Μου ελιωσε ο εγκεφαλος 😑
Τελος παντων

Θελω επισης να σας πω πως αυτο ειναι το προτελευταίο κεφαλαιο
Και σας ευχαριστώ απο καρδιας που εισασταν διπλα μου σε ενα ακομη κεφαλαιο 💕💕💕💕💕💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋

Μεχρι την επομενη φορα (που υποσχομαι να ειναι συντομα )
Φιαλακια
😗😗😗😗😗😗😗😗😗😗😗😗😗