Το τραγουδι ειναι αφιερωμένο σε ολους σςς που μου λείψατε τοδο πολυ .... Θελω όμωςνα απευθύνθω και ειδικα Cristinbook που με στηρίζει τοσο πολυ .Καρδουλα μου σε ευχαριστώ τοσο πολυ για ολα σου τα σχολια ειναι τοσο ενθαρρυντικα !!!!!!!
Σε ευχαριστώ μεσα απο την καρδια μου 💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Οπως ευχαριστώ και τον καθενα απο εσας που διαβάζει την ιστορια μου .
ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΎΩ 💚💚💚💚💚💚💚💚💚💛💛💚💚💚💚💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💟💟💟💟💟💟💟💟

Ε-"Ετσι μοιαζει το τελος; "
Με αυτην την ερωτηση να τριγυρναει στο μυαλό μου εκανα το πρωτο βημα.

Το μονο που μπορουσα να δω ειναι το γαλαζιο φως που περιελουζε την γυναίκα και εμενα

Περπαταγαμε μεσα σε τοση ησυχια.... Την οποια αποφασισα να σπασω

Ε-" Εσυ ξερεις το ονομα μου, αλλα εγω δεν έμαθα ποτε το δικο σου "
Και ακουσα την ηχό της φωνης μου να ηχει....

Με κοιταξε με ενα γλυκό χαμόγελο και απάντησε

" Το ονομα μου ειναι Θελάιν "

Ε-" Ωραιο ονομα"

"Αισθάνεσαι νευρικότητα; "

Με ρωτησε, αλλα το ελεγε λες και ηξερε πως αισθανόμουν, με το χαμογελο να μην έχει φυγει απο τα χειλη της, οσο και αν της εσπασα τα νευρα, που μιλουσα συνέχεια

Χαμογελασα αμηχανα

" Δεν χρειάζεται...Μην ανησυχείς "

Ε-" Μπορεί εσυ να κανεις συχνα αυτα τα δρομολογια, μεταξυ ζωής και θανατου αλλα... Quess what.... Εγω ειμαι πρωταρα! "

Απαντησα, ενώ ενα αμηχανο χαμόγελο ειχε καρφωθεί στα χειλη μου

" Δεν ειμαι τοσο σιγουρη, πως δεν έχεις ξαναβιωσει αυτη την εμπειρία"

Ε-"Εεμμ... Ειμαι πολυ παρα πολυ σιγουρη, πως αν ειχα ξαναπε-"

Ελεγα αλλα με διεκοψε η φωνη της

"Εδω... Συνεχιζεις μονη σου... Αν και θα ειμαι πάντα δίπλα σου, οταν με χρειαστείς "

Ειπε και με κοιταξε με ενα λαμπρο χαμογελο...

Με το βλεμμα της να φευγει μπροστα, οδηγει και το δικο μου

Μια τεραστια θαλασα απλώνεται μπροστα μας

Στην αμωδης ακτη ειναι αφημενη μια ξυλινη βαρκα

" Πηγαινε..... Και μην φοβηθεις..... "

Πηγα, λοιπον, προς την βαρκα και με αυτην, σαλπαρα στην απέραντη θαλασσα, αρκετα σπεπτικη.... Τι να φοβηθω;; Η θάλασσα φαίνεται γαλήνια και ο ουρανος ειναι καταγάλανος

Γυρισα πισω μου, για να δω πως η γυναίκα, η Θελάιν, ειχε ηδη εξαφανιστεί

Μαλιστα.... Και τωρα...;;;

Τι ακριβώς θα γίνει, θα τραβαω κουπι μεχρι... Μεχρι να γινει τι;;;;

Για πρωτη φορα στην ζωη μου, δεν εχω την παραμικρη λαμψη ιδεας...
Τιποτα δεν ειναι οικειο ουτε τρομαχτικό, απλως.....

Αγνωστο...

Δεν ξερω τι αισθανομαι
Ανησυχία
Ηρεμια
Ανυπομονησία....

Δεν γνωριζω ουτε καν πως νιωθω....

Με αυτες τις σκεψεις και κάνοντας κουπι, διεσχιζα την θαλλασα της καινούριας μου ζωης

Ζωης... Τι ειρωνεία....

Σκεφτηκα και χαμογελασα στον μοναδικο συνεπιβάτη μου, στην αλμυρα της θαλασσας...

Ε-"Και τωρα τι θα γινει; "
Αναρωτήθηκα δυνατα

Και ακριβώς εκεινη την στιγμη, την στιγμη που ξεφυγε η απορία απο τα χειλη μου

Ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ Κυμα

Εμφανιστηκε μερικα μετρα μπροστα μου

Ε-" Γιατι καθε φορα που ρωταω κατι, απαντιεται τοσο γρήγορα και με τον πιο περίεργο τροπο;!"

Αυτο μοναχα προλαβα να πω και να ριξω μια ανησυχη ματια γυρω μου, προσπαθωντας να βρω μια διέξοδο, οταν το επιβλητικό κυμα με τυλιξε στα ορμητικα νερα του

Οξυγονο...

Δεν υπάρχει αρκετο οξυγονο...

Ζαλίζομαι... Αφηνω τον εαυτο μου στο βαθυ μπλε του ωκεανού ...

Κρατω τα ματια μου κλειστά ... Ισως πραγματι ετσι να μοιαζει το τελος... Ή μαλλον η αρχη του τέλους....

ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ....

Το τοπιο που τους περιέβαλε μπορεί να ειχε επιστρέψει στην αρχική του αρμονικη ομορφια, αλλα η ψυχη τους ποναγε, το μυαλο ηταν χαμενο στις σκεψεις και τα χειλη δεν μπορουσαν να μιλησουν.

Ν-"Δεν μπορεί ολα να τελειωνουν ετσι "

Εσπασε την σιωπη ο Νατριαν

Α-" Δεν.... Δεν ξερω τι να πω... Τι να κάνω "
Ελεγε η Αλικη, καθώς την πηρε στην αγκαλια του ο Mike και της ψιθυρισε γλυκά κατι παρηγοριτικο.

Δ-"ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ΑΥΤΟ!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ..."

Φωναζε η Δήμητρα, καθως δεν μπορουσε να το δεχτεί, επειτα αισθανθηκε τα χερια του Μανου να τυλιγονται γυρω απι την μεση της

Δ-"Δεν ειναι αλήθεια αυτο "
Απευθύνθηκε στον Μάνο, λες και εκεινος θα της ελεγε πως ολο αυτο ειναι ενα ψέμα.

Ρ-" Ας μου πει κάποιος πως ολο αυτο είναι ενα εφιάλτης "
Ελεγε η Ρανια, αλλα η σιωπη επικρατησε παλι.... Ο Δημήτρης δεν ηξερε τι να της πει, το μονο που μπορουσε να κανει ειναι να την κρατήσει σφιχτα κοντα του.

Η Λενα ηταν ετοιμη να μιλησει οταν προσεξε την απουσια ενος ακομη ατομου

Λ-" Που... Που είναι ο Αλέξης;;"
Ειπε, κανοντας τους παντες να σηκωσουν σκεπτικοί το κεφάλι τους.

Ν-"Εκει! "
Φώναξε ο Νατριαν, δείχνοντας την ακρη του γκρεμού

Ν-" Αλεξη!!! "
Ειπε και ετρεξε κοντα του, οπως εκανα και ολοι οι υπόλοιποι

Ο Αλεξης κοιταζε με ενα ανεξηγητο βλεμμα τον γκρεμο, μπορουσες να διακρινεις την απελπισία, αλλα υπηρχε ακομη ενα συναίσθημα που δεν το επετρεπε να φανει.

Λ-" Αλεξη τι κανεις;;; "

Α-" Δεν ξερω, δεν... δεν ξερω... Αισθανομαι οτι-"

Ν - "Πονας, επειδή εχασες ενα αγαπημένο σου πρόσωπο"
Συμπλήρωσε την πρόταση του ο Νατριαν

Α-"Οχι "
Απαντησε και σωπασε, κερδίζοντας την προσοχη ολων, έπειτα συνεχισε

Α-" Νιωθω κενος, σαν καποιος να εκλεψε τα συναισθήματα μου... Σαν να μην εχουν λόγο ύπαρξης χωρις εκείνη ... "

Κανενας δεν μιλησε

Α-" Για αυτο θα παω να την βρω"

Ειπε και προχώρησε προς στο τέλος του γκρεμου

Ν-"Τι νομιζεις οτι πας να κανεις;;!! "
Αναφωνησε, καθως μπηκε μπροστά του και επιασε γερα τους ωμους του

Ο Αλεξης τον κοιταξε με ενα κενο βλέμμα

Πηρε μια βαθια ανασα και μιλησε

Α-" Χαρις εκεινη ειχα γινει καλυτερος. Χωρις την Εβελινα.... "
Ειπε με τρεμαμενη φωνη, η οποία εσβησε με το που το ονομα ξεφυγε απο τα χειλη του.

Δεν συνεχισε, δεν χρειαζοταν, ολοι νιωθαν τον ιδιο πονο.

(Στο βιβλιο μου γιατι στην πραγματικοτητα θα κανανε παρτι - sorry δεν κρατηθηκα να μην το γραψω - πισω στο θλιβερο mood τωρα)

Αυτη η εκκωφαντική σιωπη έσπασε μια γυναικεία φωνη

" Μην χανετε την ελπιδα σας "

Λ-" Ποια εισαι; "
Ρωτησε η Λενα αυτο που σκεφτονταν ολοι

" Ειμαι η Θελάιν "
Ηχησε απαλα η τρυφερη φωνη της

~ ο χρονος πέρασε ~

"Εχει παλμο, αλλα οι αισθησεις της, δεν ξερω ποτε θα επανέλθουν "

Ακουσα μια φωνη, μια αντρικη φωνη και βηματα να έρχονται προς το μερος μου και να απομακρυνονται...
Αρχισα να συνειδητοποιω πως ημουν ξαπλωμένη σε ενα κρεβάτι

Τοτε αισθάνθηκα δυο χερια να αγγιζουν το κεφάλι μου.
Ανοιξα διαπλατα τα ματια μου, το πρωτο πραγμα που αντίκρισα ειναι δυο ματια

Δυο γαλαζοπρασινα ματια...

"Για δες..... Ξυπνησες.... Περιμενα να ξυπνήσεις σε κανα δυό μερες... "
Ειπε και απομακρυνε τα χερια του απο το κεφαλι μου και καθισε διπλα μου στο κρεβάτι

" Που ειμαι;;; "
Τον ρώτησα και ανασηκωθηκα για να κατσω στο κρεβάτι

" Τι νομιζεις οτι κανεις;;;
Δεν μπορεις μετα απο τετοιο χτυπημα, να ανασηκωθεις αμεσως μολις συνελθεις, υπαρχη μεγαλη πιθανοτητα ζαλης. "

Ειπε και πιάνοντας απαλα τους ωμους μου με αναγκασε να ξαναξαπλωσω

Ημουν ετοιμη να το ξαναρωτησω που βρισκόμουν, αλλα η φωνη του με διεκοψε

" Βρίσκεσαι στο καταφυγιο του βουνου, εδω φερνουν τους τραυματισμενους πεζοπορους."

"Δηλαδη, δεν πέθανα;; "
Αναφώνησα έκπληκτη και απορημένη

" Οχι, αλλα οφειλω να πω, πως προσπαθησες πολυ... "
Ειπε και μου χαμογελασε

Ε-" Ποιος εισαι;; "

" Ειμαι ο Ιάσονας "
Μου απαντησε και ξανακαθισε κοντα μου.

" Θυμασε το ονομα σου και ποσο χρονων εισαι;; "
Με ρωτησε και πηρε στα χερια του ενα μπλοκακι

Ε-" Με λενε Αφροξυλανθη και ειμαι 92 ετων"
του απαντησα με σοβαρο υφος αναμενοντας την αντιδραση του...

Με κοιταζε εντρομος

Και τότε εσκασα στα γελια....

Ε-"Μην φοβάσαι ξερω οτι το ονομα μου ειναι Εβελινα και πως ειμαι δεκαέξι "

" Μην κανεις τετοια αστεια... Με κατατρομαξες, νομιζα πως το χτύπημα ειναι πολυ πιο σοβαρό... "
Ειπε και άφησε μια ανασα

Ε-" Αλλα εσυ πως ηξερες τοσα για εμενα... Δεν σε εχω ξαναδει ποτε στην ζωή μου... Και τι χτυπημα ειναι αυτο που λες συνέχεια;;; "
τον ρωτησα οσα σκεφτομουν

" Ειμαι εθελοντης γιατρος. Ηρθα σε αυτο το καταφυγιο και το πρωτο μου περιστατικό ειστε εσεις-"

Ελεγε αλλα τον διεκοψε η εκπληκτη φωνη μου

"Τι εννοείς 'εσείς';;; "

Ειπα και σηκωθηκα ορθια, αγνωοντας την προειδοποιηση του

Και το θεαμα γαλιασε και σκοτείνιασε την ψυχη μου

Η Δήμητρα, η Ρανια, η Αλικη, η Λενα και η Μαρια ηταν ξαπλωμενες στα διπλανα κρεβατια, αλλα ηταν αναισθητες

Ι-" Τι δεν καταλαβαινεις απο το οτι θα ζαλιστεις και θα λιποθυμησεις; "
Με ρωτησε και προσπαθησε να με οδηγήσει στο κρεβάτι, αλλα δεν υπηρχε περιπτωση...

Τραβηξα το χερι μου απο το δικο του, λεγοντας αποτομα " μια χαρα ειμαι "

Ε-" Πως ειναι;;; "
Ρώτησα, τρέμοντας για την απάντηση.

Ι-" Μια χαρα, δεν χρειάζεται να ανησυχεις, απλα θελουν λιγη παραπανω ωρα, για να συνελθουν "

Ε-" Από το χτύπημα... Τι ειδους χτυπημα ειναι αυτο λοιπον;; "

Ι-" Ειχατε παει για πεζοπορία στο βουνό και εγινε κατολίσθηση, ευτυχώς το αγορι σου δεν επαθε τιποτε και καταφερε να μας ειδοποίησει "

Μολις ειπε τις τελευταίες λέξεις, αναρωτήθηκα τι εννοεί;; αφου εγω δεν ειχα αγορι

Ημουν ετοιμη να μιλησω, να ρωτήσω

Οταν μια φωνη ακουστηκε απο πισω μου

" Μωρο μου, ξυπνησες! "
Ακουσα μια αγοριστικη φωνη και γυρισα με την απορια ζωγραφησμενη στο πρόσωπο μου να τον αντικρισω....

-Καστανοξανθος
-Πρασινα ματια
-Σκοτεινο βλεμμα

Ανατρίχιασε ολόκληρο το κορμι μου, δεν ξερω γιατι.... Κατι μου θυμιζε αυτο το αγορι αλλα δεν μπορω να θυμηθώ τι

"Τι επαθες μωρο μου, σε βλέπω ταραγμενη "
Ελεγε, καθως ήρθε και με αγκάλιασε σφικτα

Για καποιο λογο σιχαθηκα το αγγιγμα του, αλλα η μνημη μου δεν με βοηθουσε να καταλαβω

Ε-" Δεν... Δεν μπορω να θυμηθω ποιος εισαι... "
Ειπα, ενω προσπαθουσα να κρυψω την ταραχη μου

Με κοιταξε βαθια μεσα στα ματια.... Κατι περιεργο μου συνεβη.... Τα σκοτεινα του ματια εψαχναν την ψυχη μου, το αισθανομουν...

Και τοτε σαν να βοηθησε η καρδια την μνήμη μου

Καθως με κοιτουσε αισθανομουν πονο, θλιψη και θυμο

Ξαφνικα μια εικονα περασε από το μυαλο μου...

Ειδα τις φιλες μου σε ενα περιεργο μερος, γεματο κοφτερες πετρες και σκοτεινο

Η καρδια μου χτυπαγε γρηγορα και κράταγα σφιχτά στο χερι μου ενα μενταγιον

Επειτα, αυτή η εικόνα εξαφανίστηκε και συγγεντρωθηκα παλι σε αυτα τα πρασινα, ματια που για καποιο λογο νιωθω να με στοιχειώνουν....

"Πραγματι δεν θυμάσαι..... Πέτυχε "
Ειπε ψυθιριστα και νομίζω, πως προσπαθουσε να κρυψει ενα χαμογελο....

Καλα, για ποιο λογο να χαίρεται που δεν τον θυμάμαι;;;;

Ι" Αυτο είναι αρκετά ανησυχητικό... Παω να φωναξω τον Σταύρο "

Ελεγε, καθως κατευθυνοταν προς την πορτα

Ε-" Ποιον;; "

Ι-" Ενας ακομη εθελοντης γιατρος, πιο έμπειρος απο εμενα , εχει δυο χρονια εδώ, για αυτο και με βοηθησε με το περιστατικο σας "
Ειπε και εφυγε γρηγορα απο το δωμάτιο

" Και τωρα οι δυο μας "
Ειπε το αγορι, ενω ειχε σηκωσει το ενα του φρυδι και με κοιταζε με ενα χαμογελο κολλημενο στα χειλη του

Ε-" Αυτο ηταν απειλή ;; "
Ειπα, ενω τον κοιταζα ακριβως με την ιδια εκφραση

Ηταν ετοιμος να απαντησει, οταν τον διεκοψα

Ε-" Ποιος εισαι, πως σε λενε;; "

" Το ονομα μου ειναι "
Ειπε και εκανε μια παυση, ενω ερχοταν κοντά μου, επειτα συνεχισε
" Αλεξης "
Τα ματια του γυαλισαν και το χαμογελο εγινε ακομα πιο.... Ανατριχιαστικο.

Και ομως το ονομα μου δημιουργουσε μια οικεια και ζεστη αίσθηση

Ε-' Το ονομα σου μου ειναι οικείο '

Ψιθυρισα σκεπτικη , κοιτωντας τον στα ματια

'Φυσικα και ειναι ... Εχουμε περασει τοσα μαζι '

Ειπε και αρχισε να με πλησιαζει

Το βλεμμα μου ειχε καρφωθεί στο δικο του

Ε-'Τοτε γιατι δεν θυμάμαι τιποτα '

Ειπα επιθετικα

Δεν μίλησε,απλα κοιταζε το μενταγιον στο λαιμο μου

'Ουτε το μενταγιον που σου ειχα δωρίσει; '

Ειπε και πλησίασε παιρνοντας το στα χέρια του

Ε-'ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ !!!'
Φωναξα ενστικτοδως

Το βλεμμα του έγινε ακομα πιο σκοτεινο

Σ-'Τι εγινε; Ποιος φωναζει;'

Είπε ενα αγορι γυρω στα εικοσι με μαύρα μαλλιά και καστανα μάτια ,που υπέθεσα οτι ηταν ο Σταυρος

Ε-' Εγω.
Συγνωμη κατι .... θυμήθηκα ...'

Είπα ενω κοιταζα τον Αλεξη ,η αλήθεια είναι πως η μνημη μου δεν με βοηθαει .... αλλα το νιώθω .... θυμάμαι τα συναίσθημα που μου προκαλουν αυτα τα ματια .

Σ-' Μάλιστα... Για να ριξω μια ακομα ματια σε αυτο το χτυπημα '

Ελεγε ,καθως ερχοταν κοντα μου και αρχισε να με εξεταζει

Σ-' Η αλήθεια ειναι πως δεν φαίνεται να εχει ενα σοβαρό χτυπημα '

Ι-' Τοτε γιατι δεν θυμάται το αγορι της;'

Σ-' Καλα θα το παρακολουθησουμε .... Αν και νομιζω πως δεν υπαρχει λογος ανησυχιας'

Ειπε και εκανε μια παυση,καθώς επεξεργαζοταν τον Αλεξη

Σ-' Λυπάμαι που σας το ανακοινωνω αλλα η επιτρεπόμενη ωρα της επίσκεψης τελιωσε . Πρέπει να ξεκουραστεί '

'Ενταξει '
Ειπε και πιανοντας την μεση μου με εφερε κοντα του
'Θα τα πουμε συντομα '
Ψιθυρισε στο αυτι μου , με τροπο που εκανε ολο μου το κορμι να ανατριχιασει

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ ....

Λ-'Θελάιν ....γιατί ειπες να μην χανουμε την ελπιδα μας;'
Ρώτησε με ελπιδα η Λενα

Θ-' Γιατί η Εβελινα δεν ειναι νεκρη '

Τα λογια της φώτισαν τα πρόσωπα τους

Ο Αλεξης αρχισε να φωναζει
'ΤΟ ΞΕΡΑ !!!! ΤΟ ΞΕΡΑ !!!!!'
Και ετρεξε να αγκαλιάσει την Θελάιν

Ρ-' Είδατε που σας το ελεγα !'

Λ-' Τι ακριβως εκανες Ρανια ;'

Ειπε η Λενα με ενα sassy υφακι

Ρ-' Κοιτα μπορεί να μην το ειχα πει ακριβως .... Αλλα το εδειχνα '

Δ-' Αληθεια ; γιατι η απελπισία στο βλεμμα σου ήταν λιγο αποπλανητικη'

Ειπε η Δημητρα και γελάσανε

Ρ-' Δημητρη με πειραζουν '
Ειπε ναζιαρικα

Εκεινος της χαμογελασε και την πηρε κοντά του

Α-' Εχω μια ερωτηση '
Ειπε η Αλικη και ολοι γύρισαν και την κοιταξαν

Α-' Αν η Εβελινα δεν ειναι νεκρη
ουτε και εδω
τοτε που ειναι ;'

Τοτε κοιταξαν την Θελάιν για μια απάντηση

Θ-' Βρίσκεται σε εναν παραλληλο κοσμο '

Λ-'Οχι παλι αυτες οι παραλληλες χαζομαρες .... Και που δεν εχουμε παει με αυτό '

Δ-' Το ξερεις οτι δεν μιλάμε για ταξι,ετσι;'

Δεν μιλησε απλα την κοιταξε με ενα βλεμμα 'γιατι σε κανω παρεα ειπαμε ;'

Α-'Μηπως να επικεντρωθουμε στο πως θα βρουμε την Εβελινα; '
Ειπε ο Αλέξης και τις επανεφερε στην πραγματικότητα.

Ρ -'Πραγματι , τι θα κανουμε '

Θ-' Η Εβελινα ,οπως και ολοι σας, βρίσκεται σε αυτο που γνωρίζεται ως πραγματικότητα . Δυστυχως, ομως η Εβελινα δεν θυμάται τιποτα απο οσα σας συναιβησαν τον τελευταίο καιρο . Ο Στελθιαλ -'

Ελεγε η Θελάιν αλλα την διεκοψε η θυμωμένη φωνη του Αλέξη

Α-'ΠΟΙΟΣ;;;;;;;ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΆΘΑΡΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ '

Δ -'Ηρεμησε Ρωμαιο και ασε την γυναίκα να μας πει '

Ετσι συνεχισε

Θ-' Ο Στελθιαλ εξαφανησε την μνημη απο το μυαλό της αλλα για κακη του τυχη δεν μπορεσε να εξαφανησει την μνήμη της καρδιάς της. '

Εκανε μια παυση ,καθως επιανε το κεφάλι της

Θ-' Συγγνώμη. ...δεν μπορω να συνεχίσω να βρίσκομαι εδω .... Μην ανησυχειτε ομως γιατι θα ειμαι διπλσ σας ....Τωρα πισω στην πραγματικοτητα'

Ρ-' Εισαι σιγουρα καλα ;'

Θ-'Ναι απλως ... θα καταλάβετε κάποια άλλη στιγμή γιατι τωρα δεν εχουμε χρονο'

Ειπε και μολις τελιωσε την προταση της το γαληνιο αυτο μερος αρχισε σιγα σιγα να αλλάζει.

Δυνατος αερας αρχισε να φυσαει...

Και οσο ξαφνικα αρχισε τοσο ξαφνικα σταμάτησε.

Τοτε ανοιξαν τα ματια τους και το μονο που αντικρισαν ηταν σκοταδι...

ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ .......

Τοση ωρα προσπαθω να κοιμηθώ αλλά δεν μπορω ....τριγυρναει συνέχεια το μυαλο μου σε αυτο το αγορι,τον Αλέξη.

'Εβελινα'
Ακούω το ονομα μου ,αλλα δεν βλεπω καποιον

'Εβελινα'

Ακουω ξανα την ιδια γυναικεία φωνη

Ε-'Ποια εισαι ,που είσαι; '

'Ελα στον καθρέφτη '
Παραξενευτηκα ,αλλα δεν εφερα αντίρρηση

Καθησα μπροστά από έναν καθρέφτη που υπηρχε

'Τωρα παρε ενα πανι και περασε τον με νερο '

Ε-'Μηπως προτιμας το Azax'
(τοποθέτηση προϊόντος😆)

'Σταματα της ειρωνείες δεν εχουμε χρονο '

Δεν μιλησα και έκανα οτι μου ειπε

Ξαφνικα μια γυναικεία μορφη εμφανιστηκε στο καθρέφτη

Σοκαρίστηκα και εβαλα το χερι μου μπροστά από το στόμα μου.

'Μην φοβασε '

Ε-'Καλα τι φαρμακα μου εδωσαν ;;;'

'Ειμαι η Θελάιν .... Εχουμε γνωριστει και πρόκειται να σου πω πραγματα που δυσκολα θα πιστεψεις .Θελω,ομως να με ακουσεις προσεκτικα γιατι η ζωή των φιλων σου εξαρτάται απο αυτο '

Ειπε και μου τραβηξε την προσοχη

'Λοιπον,μπορει να ξερεις το ονομα μου,αλλα οχι την ιστορία μου .Κοιτα το μενταγιον σου '

Ειπε και αυτο εκανα

'Κρατησε το σφικτα στο χερι σου και νιωσε τον παλμο της καρδιας μου .'

Τα λόγια της με παραξενεψαν και για να είμαι ειλικρινής με τρομαξαν .

' Καντο σε παρακαλω .'

Αφου λοιπον το εκανα αρχισα να αισθάνομαι πως τα βλέφαρα μου ειναι πολυ βαριά για να τα κρατησω ανοικτα ,ετσι τα εκλεισα και μόλις τα ξανανοιξα

Ειχα βρεθει μεσα σε ενα ολοφωτεινο μερος

Ε-' Που βρισκομαι ; '
Ρωτησα μαγεμένη

'Εκει που ολα ξεκινησαν ... απλα κοιτα...'

Με αυτα τα λογια ολα γυρω μας αρχισαν να περνουν μορφη.

Μια τεραστια αίθουσα συνεδριασιων με εξι καθισματα
Ολα ήταν φτιαγνενα απο ξυλο . Το πάτωμα ηταν ανοιχτου χρωματος ,ενω τα καθισματα ειχαν πιο σκούρο χρωμα.

Η αιθουσα ειχε τρουλο φτιαγμενη απο κρυσταλο .

Με απλα λογια ηταν μια μεγαλοπρεπής αιθουσα.

Πηγα στο κεντρο για δω καλύτερα ποιοι συνεδριαζουν.

Αναγνωρισα αμεσως την Θελάιν

Η οποια σηκώθηκα ορθια και αρχισε να μιλαει .

*Ειμαι η Θελάιν .Κορη των Αστρων . Ας αρχισει η τριτη Συνεδρια μεταξυ των δυο κοσμων ,της σκέψης και της ύλης.Δηλωνω την εκουσια συμμετοχή μου *

Επειτα καθισε σε ενα καθισμα τοσο ασταφρτερο ,λες και ηταν φτιαγμένο απο αστερια , διόρθωση ηταν φτιαγμενο απο αστέρια . Τοτε σηκώθηκε ο αντρας που καθοταν δίπλα της .

*Ειμαι ο Νατριαν .Γιος των Ωκεανών και δηλωνω την εκουσια συμμετοχή μου *

Ειπε και καθισε σε ενα θρονο βαθυ μπλε νερου

*Ειμαι η Βεναίν.Κορη της Γης .
Δηλώνω την εκούσια συμμετοχή μου*

Το δικο της καθισμα ηταν φτιαγμενο απο ανθισμενα κλαδια με πολύχρωμα λουλούδια

Οταν καθισε , σηκώθηκε ενας άντρας διπλα της .

*Ειμαι ο Αφεριας .Γιος του Αερα.
Δηλωνω την εκουσια συμμετοχή μου*

Εκεινος δεν ειχε καθισμα ,αιωρούνταν στον αερα

*Ειμαι η Φηραβων .Κορη της φλογας .Δηλωνω την εκουσια συμμετοχή μου*

Και καθισε πανω σε πορφυρες φλογες που ειχαν δημιουργησει ενα εντυπωσιακο καθισμα

Τελευταιος σηκωθηκε ενας αντρας με σκοτεινο βλεμμα.Το βλεμμα ηταν το ίδιο με το Αλεξη ,αλλα το παρουσιαστικο του διεφερε .

*Ειμαι ο Στελθιαλ .Γιος του Σκοτους. Και δηλωνω την εκουσια συμμετοχή μου *

Ειπε και χαμογελασε με ενα ανατριχιαστικο χαμογελο ,κοιτώντας την Θελάιν.

Ολοι καθισανε ,αλλα εκεινος εμεινε ορθιος .

Η Θελάιν τον κοιταξε καχύποπτα .

-Ορθιος θα μεινεις;

-Μα δεν θα χρειαστεί να κατσω,οχι οταν εχω αυτο

Ειπε και εμφανίστηκε στο χέρι του το μενταγιον που φορουσα .

Τι στο καλο γίνεται;

Ολοι τους τον κοιταξανε με τρομο .

Εκεινος απευθύνθηκε στην Θελάιν

-Θελω να μαθω το μυστικό των αστρων και εσυ πριγκίπισσα θα με βοηθήσεις, ειτε το θες, ειτε οχι

Ειπε και πεταξε δυνατα το μενταγιον μπροστά της στο εδαφος.

Εκεινο ανοιξε και μεσα σε κλασματα του δευτερολεπτου φυλακισε την Θελάιν μεσα του

Η Βεναίν ετρεξε και το αρπαξε .

-Δωστο και θα σας σκοτώσω σύντομα

-Δεν το νομίζω

Ειπε και εξαφανίστηκε απο το οπτικό μου πεδιο.

'Αρκετα ειδαμε '
ακουστηκε η θλιμμένη φωνη της Θελάιν απο πισω μου.

Και μέσα σε ενα ανοιγοκλειμα των ματιων ειχαμε επιστρέψει στο γνωριμο καταφυγιο .

Ανασανα βαθια κοιτωντας την γυναικεια μορφη στον καθρέφτη.

Ε-' Λυπάμαι πολυ .
Τι μπορώ να κανω ,
για να βοηθησω'

Θ-'Εχεις ακομα πολλα να θυμηθεις,αλλα αυτα δεν μπορω να στα θυμησω εγω.'

Ε-'Αν οχι εσυ τοτε ποιος ;'

Θ-'Λυπάμαι η ενέργεια μου εχει εξαντηθει . Αλλα δεν εισαι μονη σου, ποτε δεν εισουν και δεν θα μεινεις,δεν θα το επιτρεψω,γιατι η μοναξια εχει πικρη γεύση και δεν χρειάζεται να την γευτεις .

Τωρα ομως, για να σωσεις τους ανθρώπους που αγαπας ,πρέπει να ακολουθησεις την καρδιά σου και το χρυσο μονοπατι '

Ειπε και η μορφή χάθηκε απο τον καθρεφτη.

ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ !!!!!!!!!!!!!!

ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΤΟΣΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΑ
ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΟΟΟΛΛΛΛΥΥΥΥΥΥΥΥ 💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💚💚💚💛💛💛💛💛💛💛💛💛💛💜💜💜💜💜💜💓💓💓💓💗💗💗💖💖💖💖💖

ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ....ΤΙ ΚΆΝΕΤΕ ΕΊΣΤΕ ΚΑΛΑ ;;;
ΕΎΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ 😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

Αγαπες μου ειδα πως δεν ειχε αναιβει ολο το κεφαλαιο ....χιλια συγγνωμη ξανα ....να θυμάστε ομως οτι σας ΑΓΑΠΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ
ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΟΟΟΟΛΥΥΥΥ 😍😍😍😍😍😍😍😍😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😙😚😚😚😚❤💙💚💛💜💓💕💖💗💝💞💟❤💙💚💓❤❤❤❤💙💙💙💙💙💙💖💖💖💖💖💖💖💓💓💓💓💓💓💘💘💞💞💞💞💞💞💞💞✋💞💕💖💖