Μια ακομα φωτογραφια που μου αρεσε και την εβαλα....
Ναι... Ειμαι οτι να 'ναι, αλλα ετσι είμαστε οι περισσότεροι έφηβοι.... Αφηστε ομως την τρελη στην τρελα της και
ENJOY MY LOVES<3!!!!

Ε-"Στελθιαλ" ειπα και δεν μπορουσα να ξεχωρίσω, ποιο συναίσθημα επικρατούσε.. Ο φοβος ή η αγανάκτηση.

Σ-"ΑΘΛΙΟ, ΥΠΟΔΕΕΣΤΕΡΟ ΣΙΧΑΜΑ " γρυλισε μέσα απο τα δόντια του.

Ε-" Τι εγινε Στελθιαλ;; Έχουμε νευρακια.... Δεν κοιμασαι καλα, οταν εισαι δεμένος με αλυσίδες;; " τον ρώτησα ειρωνικά.

Σ-" ΤΟ ΘΕΩΡΕΊΣ ΑΥΤΟ ΚΑΛΟ;;;!!" ρωτησε φωνάζοντας, καθως έδειχνε το μαυρισμενο του ματι.

Πωπω η μπουνια ηταν πολυ δυνατη!

Ε-"Οχι το θεωρω ανομοιόμορφο.... Πιστεύω, πως πρέπει να υπάρχει και στο αλλο ματι" του ειπα απολυτα ηρεμη.

Σ-"ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΟΣ;;" με ρώτησε και περίμενα απο στιγμή σε στιγμή, να βγάλει καπνους από τα αυτιά.

Ε-" Εισαι σιγουρος, πως θες να σου απαντησω;; " ελεγα και δεν μπορούσα να συγκρατησω το χαμογελο μου.... Ειχε ταραχτει παρα πολυ.... Και μολις άρχισα!

Αλλα τα λογια μου, ήταν η τελευταία σταγονα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Χωρις δευτερη κουβεντα, υψωσε το χερι του και ηταν ετοιμος να με χτυπησει.

Ημουν ετοιμη να αμυνθω, αλλα εκείνη την στιγμη, μπήκε ο Αλεξης μπροστα μου. Εβαλε το ξιφος, που ηταν τυλιγμένο με μαύρο, πυκνό καπνο, αυτο που ειχα παρει απο τον Στελθιαλ, στον λαιμο του ψυχακια.

Ο Στελθιαλ κοκαλωσε... Δεν εκανε αλλο βημα.... Νομιζω, ότι ουτε ανασα δεν επαιρνε...

Α-"Σε προκαλω, να παρεις μια ανασα και τα κουλα σου μαζεμενα, οταν της μιλας " μίλησε μεσα απο τα δοντια του.

Σ-" ΑΝΟΗΤΟΙ.... ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΑ ΒΑΖΕΤΕ... ΜΟΛΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΓΙΝΟΥΝ ΠΑΛΙ ΠΡΑΣΙΝΑ ΘΑ ΣΗΜΑΊΝΕΙ, ΠΩΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΣΩΜΑ.... ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΧΩ ΞΑΝΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ.... ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΥΧΟΣΑΣΤΑΝ ΝΑ ΣΑΣ ΕΙΧΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ.... "

Α-" Πολλα και ενοχλητικά τα λογια σου... Και τωρα... Εγω ειμαι αυτος, που εχει το ξιφος στον λαιμο σου " ειπε και πίεσε το ξιφος στο λαιμο του.

Τοτε, πηγα δίπλα απο τον Αλεξη

Ε-" Και δεν ειναι ο μονος " ειπα και εβαλα το ξιφος μου, στον λαιμο του.

Ακουσα βηματα....

Τα παιδια ειχαν έρθει διπλα μας και ειχαν βγαλει ο καθένας το ξιφος του και το ειχε τοποθετήσει σε ενα σημείο πανω στο σωμα του Στελθιαλ

Δ-" Αν ημουν στην θεση σου θα εξαφανιζομουν" του ειπε η Δημητρα και του χαρισε ενα απο τα περίφημα δολοφονικα της βλεμματα.

Λ-"Εκτος αν θέλεις να γινεις σουρωτηρι"συμπληρωσε η Λενα και μου το εκανε δυσκολο να μην γελασω.

Τοτε ενα ηττημενο υφος, σκίασε το πρόσωπο του Στελθιαλ.

Σ-"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΑΥΤΑ..... ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ... ΘΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΕΛΕΟΣ....

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΑΣ...

ΕΙΜΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ"
ελεγε, καθως αρχισε να ορυεται...
"ΕΙΜΑΙ... "
ελεγε, αυτη την φορα, η ένταση της φωνης του, μπορούσε να σου σπάσει το τύμπανο, ετσι τον διεκοψα

Ε-"You..... You're a Drama Queen" ειπα, δίνοντάς του ενα sassy βλεμμα, καθως εριχνα πισω απο τον ωμο μου τα μαλλια μου.

Χωρις αλλη κουβέντα, αλλα με ενα εξαλλο βλεμμα, εξαφανίστηκε απο μπροστα μας.

Μολις εφυγε σκασαμε στα γελια...

Ρ-"You... You're a Drama Queen" με μιμηθηκε η Ρανια και γελασαμε ακομα πιο πολυ.

Οταν τελικα σταματήσαμε να γελάμε.... Μας πηρε λίγη ώρα.... Μας ειχε πιάσει νευρικο...

Μας τραβηξε κατι αλλο την προσοχη...

Το βιβλιο... Ειχε γυρίσει στην πρώτη σελιδα και αρχισε να γραφει μονο του....

Πηγαμε κοντα του, για να δουμε τι γραφει

Αλεξη....

Δεν θα

Δείξεις..

Τι ειμαι πραγματικά.....

Γραφτηκε αυτην την φορα στην σελιδα

Γυρισα και κοιταξα απορημενη τον Αλεξη.... Βασικα, ολοι αυτό κάναμε.

Α-"Περιμενετε " ηταν το μονο που μας ειπε και πηρε στα χέρια του το βιβλίο.

Πηγε βιαστικά μεσα στην καμπινα του και βγηκε εξω κρατώντας μαζι και μια πενα.

Η πενα ηταν χρυση και εμοιαζε με φτερο, με μεγαλο φτερο αετου. Στην ακρη της, εκει οπου εχει την μυτη, για να γραφεις, ηταν λευκη.

Ηρθε κοντα μας και εκατσε κατω, το ιδιο καναμε και εμεις.

Εκλεισε το βιβλιο. Πηρε την πενα στο χέρι του και αρχισε να γραφει, στο καφε εξώφυλλο του αξιοπεριεργου βιβλιου.

Το μελανι δεν ειχε το συνηθισμένο χρωμα, μπλε ή μαυρο, αλλα το χρωμα του ηταν ασημένιο.

Επικεντρωθηκα στις λέξεις , που πλεον, φαινονταν καθαρα πανω στο βιβλιο.

Γνωση ησουν και γνωση παρεμεινες...

Τώρα θελω να γυρισεις στην αρχική σου μορφη...

Εγραψε πανω στο βιβλιο και απομακρυνθηκε, με ενα χαμογελο να υπάρχει στα χειλη του.

Ξαφνικα.....
Το βιβλιο τυλίχθηκε σε πορτοκαλι καπνο...

Επειτα, οσο ξαφνικα αρχισε τοσο ξαφνικα σταματησε. Ο καπνός πλεον, δεν υπήρχε και στην θεση του βιβλίου, υπηρχε ενας δερματινος καφε κύλινδρος .

Α-"Τι... Τι ειναι αυτο;;; " ρώτησε παραξενεμενη η Αλικη, καθως το έδειχνε με το δάχτυλο της.

Α-" Ο Χαρτης " απάντησε ο Αλεξης και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατυ... Πραγμα που δεν πίστευα, οτι γινόταν.....

Καλα ενας χαρτης ειναι.... Γιατι κανει ετσι;;;... Μισο.... Εννοει Τον Χαρτη!!! .... Τον είχα ξεχάσει τελειως, με όλα αυτα που γίνονται....

Ε-" Τελεια! "αναφωνησα, πλεον και στα δικα μου χειλη, ειχε σχηματιστεί ενα φωτεινο χαμογελο.

Δ-" Γιατι χαιρόμαστε τοσο, για έναν χαρτη;;; " ρωτησε η Δημητρα μπερδεμένη.

Σωστα....... Στα παιδια δεν ειχα αναφερθεί ποτε λεπτομερώς, για τον χαρτη... Για το Μενταγιον ηξεραν.... Αλλα, για τον χάρτη, δεν πρέπει να ξερουν και πολλα.

Ε-" Αυτος ειναι ο χαρτης που θα μας οδηγήσει στο Μενταγιον..."

Μ-"Το μενταγιον ξερουμε οτι είναι σημαντικο, αλλα δεν ξέρουμε πως ακριβως θα βοηθήσει, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κανει " ειπε η Μαρία δυνατα τις σκέψεις της.

Α-" Η αλήθεια ειναι, πως δεν ξέρουμε πολλα, για το Μενταγιον, αλλα ξερω, πως ειναι πολυ ισχυρο. Και οταν ο Στελθιαλ, μπηκε μεσα στο σώμα μου ελεγε πως... " ελεγε ο Αλεξης, αλλα σταματησε, για να δει, αμα παρακολουθουμε την πορεία των σκέψεων του.

Ε-" Πως μπορεί να σου προσφέρει, ολη την δυναμη του κοσμου... "συμπληρωσα την πρόταση του.

Α-" Δηλαδη νομιζετε, πως ψάχνει για το Μενταγιόν;; " ρωτησε η Αλικη, για να σιγουρευτεί.

Α-" Ακομα και να μην ψάχνει για αυτο.... Στην περίπτωση που αυτο το Μενταγιόν πεσει σε λαθος χερια... Οι συνέπειες θα ειναι καταστροφικες,για όλους του κοσμους... Οποτε και στην ελάχιστη περίπτωση, να ψάχνει για αυτο, πρέπει να το βρουμε πρωτοι και να το προστατεψουμε. " εξηγουσε ο Αλέξης, κάνοντας παραστατικές κινησεις, με τα χέρια του.

Ε-" Νομιζα, πως μονο αν εχεις τις 'αρετες', μπορεις να το βρεις και ποσο μάλλον, να το κρατησεις στα χερια σου" ειπα οσα ηξερα, αλλα και παλι, τα εμαθα από την Λενθα, δεν την λες και αξιόπιστη πηγη πληροφοριών....

Α-"Σωστα... Αλλα αυτο ισχύει, μονο για τα θνητα πλασματα... Και ο Στελθιαλ καταλαβαινουμε ολοι, οτι δεν ειναι ενα απλο θνητο πλασματακι... " μου απάντησε

Λ-" Αμα ειναι ετσι, δεν πρέπει να χανουμε λεπτο! " ανακοίνωσε η Λένα.

Ε-" Καλα λες.... Ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας... "ειπα και ο Αλεξης ανοιξε τον κύλινδρο και εβγαλε απο μεσα τον χαρτη.

Τον ανοιξε...... Και.... Ηταν.... Ολολευκος... Κενος......

Ρε μας δουλεύει ο Αλεξακος;;;...

Λ-" Τουλάχιστον, δεν θα μας παρει πολλη ώρα να τον διαβάσουμε" ειπε ειρωνικα η Λενα

Α-"Μα δεν ειναι χαρτης που τον διαβαζεις.... Δεν σου δείχνει, πως θα πας.... Σε πηγαίνει εκεί " μας εξηγησε ο Αλέξης... Αυτο ειναι πολυ βολικο... Πφφφ GPS, Φαγατε την σκονη του...

Α-" Οδηγησε μας στην πρωτη δοκιμασια.... " ψιθυρισε ο Αλεξης και φυσηξε πανω στον καθαρο χαρτη.

Α-" Δοκιμασία;;;" ρώτησε η Αλικη.

Α-"Ναι, το σημαντικό, για να φτασεις στο Μενταγιόν ειναι, να αποδείξεις πως εχει τις κατάλληλες αρετες και αυτό, μονο μεσω δοκιμασιων, μπορει να αποδειχθεί " της εξηγησε ο Αλέξης.

Με το που τελείωσε την προταση του.... Δυνατος ανεμος αρχισε να φυσαει...

Α-" ΠΙΑΣΤΗΤΕ ΧΕΡΙ - ΧΕΡΙ" φωναξε ο Αλεξης.

Αυτο καναμε λοιπον, πιασαμε σφικτα ο ενας το χερι του αλλου.

Εκλεισα τα ματια μου, δεν μπορουσα με τοσο δυνατο ανεμο να τα κρατησω ανοιχτα.

Την επομενη στιγμη που τα ανοιξα.... Βρισκομουν σε ενα λιβαδι, γεματο ψηλο γρασιδι, δεν ειχε καθολου λουλούδια.

Το φεγγάρι ελαμπε, απο πανω μας και τα αστερια, έμοιαζαν με διαμάντια, στον νυχτερινο ουρανο.

Δ-"Τωρα τι κάνουμε;; " ρωτησε η Δήμητρα

Ημουν ετοιμη να της απαντήσω, οταν ακουστηκε.... Ενα σπαραχτικο ουρλιαχτό....

Γυρισαμε ολοι μας, για να βρούμε την πηγη, αυτου του ουρλιαχτου.

Ειδαμε ενα αγορι να τρεχει προς το μερος μας

" ΤΡΕΞΤΕ!!!! "
φωναξε, ενω ετρεχε οσο πιο γρηγορα μπορούσε.

Καλα τι ειναι τοσο τρομαχτικο, για να κανει καποιον, να τρεχει τοσο γρηγορα;;

Και ξαφνικά απο πισω του και οχι και πολυ μακριά του, εμφανίστηκε ενας μεγάλος λύκος....

Ο λυκος, εφτανε σε υψος το αγορι... Και δεν τον έλεγες και κοντό....

Αλλα το κακο ειναι, πως αμα αυτό το πλασμα είναι λυκος, δεν κυνηγάει μονο του... Οι λυκοι κυνηγάνε παντα σε αγέλη...

Και οι φόβοι μου επιβεβαιωθηκαν.... Τουλάχιστον, αλλοι δεκα σαν τον πρώτο λυκο εμφανίστηκαν....

Και πανω που νομιζα, πώς χειρότερα δεν γινόταν....

Ο γρηγορότερος λυκος...( Τι λυκος δηλαδη, λυκαρος) επιασε και εριξε το άγνωστο αγορι....

Γουρλωσα στο θεαμα...

Δεν χρειάστηκε να ειπωθουν λογια... Ουτε καν να κοιταχτουμε δεν χρειάστηκε....

Τρεξαμε ολοι, οσο πιο γρηγορα μπορουσαμε, προς το αγορι που ουρλιαζε απο τον πονο.

Φτασαμε κοντα τους...

Ηταν ετοιμος να ξεσκισει με τα κοφτερά του νυχια, τον λαιμο του αθωου αγοριού....

Ε-"HEY! " φωναξα και τους τραβηξα την προσοχή...

Ε-" Γιατι δεν τα βαζετε με καποιον, που κρατάει πανω του, κατι τοσο κοφτερο οσο τα νυχια σας " ειπα, κουνώντας το ξιφος μου στον αερα, ετοιμαζομενη για επιθεση.

Ολοι μας ημασταν ετοιμοι να επιτεθουμε.....

Καποιος ομως, επρεπε να φροντίσει το αγορι... Με τοσα τραυματα... Φαινοταν ετοιμο να πεθανει, αμα καποιος δεν τον φροντίσει ....

Ε-" Ρανια.. Προστατεψε το αγορι"ειπα και εκεινη ετρεξε κοντα του.

Επειτα συγκεντρωθηκα ξανα στους μεγαλους αυτους λυκους

Αρχισαν να μας περικυκλωνουν.....

Γρυλιζαν και εδειχναν τα δοντια τους, που πανω τους, είχαν μια υποψια αιματος.

Ε-"Εε ρε Κοκκινοσκουφιτσα που σας χρειάζεται..... " ειπα δυνατα τις σκεψεις μου

Και τοτε ορμησανε...

Υψωσα το ξίφος μου στον αερα, ετσι ωστε να του κόψω τον λαιμο.

Αλλα.... Αυτο που σκοτείνιασε το βλεμμα μου ήταν, πως... Την στιγμή που το ξιφος μου ακουμπησε τον μαυρο λαιμο του..... Εγινε θρύψαλα...

Με κοιταξε με τα κατακοκκινα ματια του και.... Γελασε;;;!!.... Με ένα βαρυ, αποκοσμο γελιο....

Ε-"Παιδια... Το ξιφος μου εγινε μια ωραια αναμνηση.... Το δικο σας;;;; " ρωτησα, καθως πηγαινα με αργα βήματα, προς τα πισω.

" Και το δικο μου " μου απάντησαν ολοι ταυτόχρονα...

Αρχισαμε ολοι να πηγαίνουμε προς τα πισω, δηλαδη προς το μερος της Ρανιας και του αγοριου.

" Φυγετε τωρα και θα σας αφησουμε να ζησετε... Μονο αυτον θέλουμε... "

Μονο ενα άτομο;;;; Τετοια μεγαλη αγελη θα χορταινε με ενα μονο ατομο;;; Όχι βέβαια!

Ε-" Γιατι;;; Γιατι μονο αυτον;;; "

" Ειναι ηδη τραυματισμενος... Αρα θα μας ειναι ευκολο να τον βασανισουμε λιγο ακομα... "

Ε-" Γιατι να τον βασανισετε;; "

" Γιατι μπορούμε... "

Μου απάντησε... Προφανεστατα δεν ειναι λυκος.... Τα ζωα δεν βασανίζουν... Εχουν το ένστικτο της επιβίωσης... Σκοτώνουν, για να φάνε και οχι, για να σκοτώσουν...

Δεν μπορω να αφησω αυτο το ατομο να πεθάνει... Ειναι αθωος...

Γυρισα να κοιταξω τα παιδιά... Ειχαν σφίξει την παλαμη τους, σαν να ειναι ετοιμοι να δωσουν, οσες μπουνιες χρειάζεται, για να σωθουμε... Ολοι μας...

Ε-"Δεν ειμαστε απο τις παρέες, που θα αφηναν εναν αθωο να πεθανει... " ειπα και ημουν ετοιμη να επιτεθω.... Αλλα με σταματησε, η απάντηση του πλασματος...

" Οχι... Όχι δεν είστε... " ειπε και ολόλευκο φως τον τυλιξε.... Την ιδια τυχη ειχανε και οι υπόλοιποι της αγελης....

Το φως, αρχισε σιγα σιγα, να σβηνει...

Και πλέον αντί να αντικρισουμε τεραστιους, τρομαχτικους λυκους... Αντικρισαμε λευκες τίγρεις και λευκα λιοντάρια με πρασινα και μπλε σκουρα ματια.

Ειναι πανέμορφα πλασματα....

Η τίγρης που βρισκόταν μπροστα μου πηρε τον λογο

"Η πρώτη σας δοκιμασια εφτασε στο τελος της με επιτυχία... Η πρώτη αρετη... Το θάρρος... Υπάρχει στην καρδια σας.... "
ειπε περήφανα και αρχισε να φεύγει... Οι υπόλοιποι της 'αγελης' την ακολούθησαν...

" Απίστευτο! Δεν εχω ούτε μια γρατζουνιά! " ειπε το αγόρι, ενω ειχε σηκωθεί ορθιο.

Τον παρατηρησα λιγο καλύτερα... Ειχε κάστανα ματιά και καστανα μαλλιά και ηταν ψηλος...

" Σας ευχαριστώ πολύ που με σώσατε"

Ρ-"Μα δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι αλλο" ειπε η Ρανια και του χαρισε, ενα απο τα πιο γλυκα της χαμόγελα...

Χμμ.... Ωστε ετσι Ρανουκο.... Μας γυαλισε ο.... Αλήθεια πως να το λένε...

Ε-"Πως σε λενε"

"Δημητρη"

Ρ-"Ωραιο ονομα, εμενα με λενε Ρανια "
του ειπε η Ρανια και του έδωσε το χέρι της, για χειραψία

Δ-" Και το δικο σου ειναι ωραίο όνομα... Άλλωστε, τι αλλο ονομα θα ταιριαζε σε ενα ομορφο κορίτσι, σαν και εσενα"ειπε, καθως της χαμογέλασε.

Αχου..... Θα εχουμε καινούριο ειδύλλιο!!!

Δ-"Ειναι νυχτα... Θελετε να ερθετε σπιτι μου... Ειναι το λιγοτερο που μπορώ να κανω..." ειπε, καθως φαινοταν καθαρα πως ήλπιζε να πουμε 'Ναι' .

Ε-"Θα θελαμε πολυ, αλλα δεν έχουμε τοσο χρονο... " ειπα και γυρισα να κοιταξω τα παιδιά... Που ολοι τους συμφωνουσαν, εκτός από την Ρανια, που ηταν σαν μαραμενο λουλούδι...
Το ιδιο βλεμμα ειχε και ο Δημήτρης...

Δ-" Μπορώ να έρθω μαζι σας;;; " ρωτησε και η ελπιδα, ηταν φανερή στην φωνη του

Κοίταξα τους υπολοιπους, που σκεφτονταν το ιδιο με εμένα, ειναι αξιοπιστος;;;;

Ε-" Πρέπει να σε προειδοποιησω.... Πως η πορεια μας, ειναι πολυ επικίνδυνη... Και οι δοκιμασίες που περνάμε... Απαιτούν εμπιστοσύνη.... Ολοι μας ειμαστε στενοι φιλοι... Εχουμε περασει πολλα μαζι... "ελεγα, αλλά με διέκοψε.

Δ-" Εισασταν ετοιμοι να πεθάνετε για εμενα... Θεωρω τον εαυτό μου τυχερο, που γνωρισε μια τοσο δεμενη παρεα..... Δεν κανω ευκολα φιλους, επειδή δεν βρισκω ατομα να εμπιστευτώ... Αλλα εσεις, ουτε καν που με γνωρίζατε και εισασταν ετοιμοι να θυσιαστειτε για εμένα.....
Οι γονείς μου... Μου ειχαν πει, πως τα ατομα που γνωριζεις, για πεντε λεπτα και σε κανουν να αισθάνεσαι ασφαλης.... Αυτοι ειναι πραγματικοί φιλοι.... "
ελεγε και στην λεξη 'γονεις' η φωνή του ετρεμε λιγο.

Μ-" Οι γονείς σου, εχουν δικιο"

Δ-"Ειχαν "απαντησε και η φωνη του παλι ετρεμε, αλλα πλεον, ολοι είχαμε καταλαβει γιατι...

Ρ-" Παιδιά μπορώ να σας μιλησω λίγο;; " ρωτησε η Ρανια, καθως πήγαινε πιο περα απο τον Δημήτρη.... Πηγαμε λοιπον και εμεις πιο περα

Ρ-" Σας παρακαλώ να τον κρατησουμε;; " ειπε και εκανε γλυκα ματάκια

Ε-" Ρανια, Δεν ειναι κουταβι"

Ρ-"Το ξερω, οτι δεν ειναι κουταβι Εβελινα ... Αλλα αυτος ο άνθρωπος, ξεψυχουσε μπροστα στα ματια μου και εγω το μονο που εκανα, ηταν να του λεω να μείνει λιγο ακομα στην ζωη.... Μην μου πεις, πως δεν ξερεις, πως ειναι αυτο το συναίσθημα, γιατι και οι δυό μας ξέρουμε πολυ καλα πως μοιαζει... Ολοι μας, κινδυνεύουμε να χασουμε τον εαυτο μας, αλλα ειδικότερα τους ανθρώπους που αγαπαμε... Αυτο το αγορι ξεψυχουσε μπροστα μου και προσπαθούσα να του μιλησω, για να ξεχαστει απο τον πονο και να κρατηθεί λιγη ακομη ωρα στην ζωη.... Του ελεγα ζησε, για να σε ξαναδουν οι άνθρωποι που αγαπας... Και εκεινος ξερεις τι μου απαντησε;; " ελεγε και σε αυτο το σημείο, ειχε βουρκωσει, αλλα συνέχισε
" Μου απαντησε, πως, αν θελω να τους ξαναδω, τοτε πρέπει να πεθάνω.... Μου απαντησε, πως οι γονείς του γινανε κομματακια, απο μια αγελη λυκων, μπροστα στα ματια του. Εκεινος ηταν κρυμμένος, ηθελε να βοηθήσει, αλλα δεν μπορουσε... Του ειχε παγωσει το αίμα... Και ετσι καθησε και παρακολουθησε τους γονείς του, να γίνονται γευμα απο τους λυκους... Και ολα αυτα, οταν ηταν επτα χρονων.... " μας ελεγε η Ρανια...

Δ-" Καλα λοιπον.... Εγω λεω να έρθει μαζι μας... "μιλησε πρωτη η Δημητρα.

Ε-" Ναι... Ναι συμφωνω " ανακοινωσα την γνωμη μου

Κοιταξα και τους υπόλοιπους για να δω αν συμφωνουν

Λ-" Ναι και εγω συμφωνώ "

Α-" Αρα συμφωνούμε ολοι;; "

" Ναι "ειπαμε ομοφωνα, αν και η Ρανια, το είπε, λιγο πιο δυνατά απο εμας.

Αφου πηραμε τις αποφάσεις μας, πηγαμε εκει οπου βρισκόταν ο Δημήτρης

Ε-" Δημήτρη, καλωσόρισες στην τρελοπαρεα μας "
ειπα και ενα τεραστιο χαμόγελο, ζωγραφιστηκε στα χείλη του

Δ-" Ευχαριστώ "ηταν το μονο που ειπε και ηρθε κοντα μας

Δ-" Τι... Τι θα κάνουμε τωρα;;; " ρωτησε ανυπομονα ο Δημήτρης
Ε-" Θα ετοιμαστουμε, για την επόμενη δοκιμασία... "

Hey ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!! ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΕΤΕ;;; ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΆ!!!!!!!!

Λοιπον..... Πως σας φνηκε η πρώτη δοκιμασία;;;;;

Ο Δημήτρης;;;

Λετε να ειναι ενα υπουλιαρικο μερος της δοκιμασιας;;;;

Καναμε καλα που τον εμπιστευτηκαμε;;;;

Απαντήστε μου αμα θέλετε στα σχόλια....

ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΙΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ..... ΕΙΣΤΕ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ....

Η ΥΠΟΣΤΉΡΙΞΗ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΗΝ ΧΑΡΊΖΕΤΕ *****<3<3<3*****

Μεχρι την επόμενη φορα... ΦΙΛΑΚΙΑ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ..... <3