Ρ-"Και τωρα τι θα κανουμε" ρώτησε η Ρανια.

Ε-"Πιστεύω, πως για να τους βρουμε, χρειάζεται να βγούμε απο τον λαβύρινθο" ειπα την ιδεα μου.

Α-"Ωραια, αλλα πως θα βγουμε, αμα δεν ξέρουμε που είναι η εξοδος.... Ακομη και απο την εισοδο να θελαμε να παμε... Εχει κλειστει απο τα αναρριχητικα φυτα" ελεγε αγανακτησμενος ο Αλεξης.

Δ-"Ειναι αδυνατον! " αναφωνησε αγανακτησμενη η Δήμητρα

Τα λόγια της με βάλανε σε σκεψεις....

Ε-" Ειναι;;"
ρωτησα και ενα χαμογελο, ζωγραφιστηκε στο πρόσωπο μου.

Ολοι μπηκαν σε σκεψεις...

Ε-"Για σκεφτητε λιγο.... Τίποτα δεν ειναι αληθινο, απο την στιγμη που μπηκαμε εδω μεσα.... Μονο, ότι εμεις του δινουμε δύναμη να μας επηρεάσει, γίνεται αληθινό.... "
ειπα, ολα οσα σκεφτόμουν.

Α-" Αρα το μονο που έχουμε να κανουμε, ειναι να σταματησουμε να τους δινουμε δυναμη;; ... "
ελεγε ο Αλεξης, που επεξαργαζοταν, ολα οσα ειχα πει.

Ε-" Να σταματησουμε να δινουμε δύναμη, σε αυτα που πρόκειται να μας κρατησουν μακρια απο τους φιλους μας και να αρχίσουμε να δινουμε δυναμη σε εμας τους ιδιους.... Πρέπει να πιστέψουμε στις δυνατότητες μας και στο ποσα μπορουμε να πετύχουμε αν καταφερουμε, να πιστέψουμε πως είναι αληθινα... "
ελεγα, καθως έκανα παραστατικες κινησεις με τα χέρια μου.

Ν-" Ναι, αυτο ακριβώς χρειάζεται να κανετε"
ειπε ο Νατριαν και ενα περιφανο χαμόγελο, φώτισε το προσωπο του.

Και πραγματικα τοτε συνειδητοποιησα... Οτι δεν ειχα ιδεα τι ρολο βαράει ο Νατριαν μαζι μας... Με έσωσε και βασικα μας εσωσε ολους.... Αλλα, γιατι ειναι μαζι μας, γιατι να θελει να μπλεχτεί σε μια τοσο επικίνδυνη ιστορία, στην πραγματικότητα, δεν μας ξέρει.

Ε-"Νατριαν... Γιατι εισαι εδώ;;;" ρώτησα ότι σκεφτόμουν

Ν-"Με διωχνεις με πλαγιο τροπο... Ή μου φαίνεται;; "
μου απάντησε αστειευομενος

Ε-" Όχι, απλως απορω γιατι..... "
Α-" Να διακυνδινευσεις την ζωη σου, την στιγμη που δεν μας ξέρεις.... Και εχεις και ενα παιδί... "
ολοκλήρωσε ο Αλεξης την πρόταση μου...

Ν-" Γιατι.... "
ειπε και η φωνή του έσβησε, αλλα οχι επειδή δυσάρεστες αναμνήσεις στοιχειωσαν τις σκέψεις τους, αλλά επειδή δεν ηξερε, πως να τις διατυπωσει.

Σήκωσε το βλεμμα του και το άφησε στον Αλέξη....

Ν-" Γιατί το αγορακι που ειδατε, δεν ειναι το μοναδικο παιδι που εχω"
ειπε και κοιταζε επιμονα τον Αλεξη.

ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΚΑ!!!!! Ο Αλεξης;;;; Γιος του;;;;;

Πως;;;;;;!!!!!!!

Ρ-"Τι εννοείς;;; " ρωτησε η Ρανια, αν και ολοι ειχαμε καταλάβει τι εννοούσε.

Ν-" Θυμαστε που σας ειχα πει πως δεν ημουν παντοτε σιδερας;;; "

Δεν περιμενε να απαντήσουμε και συνέχισε...

Ν-" Καποτε... Τοτε που βρισκομουν στον κοσμο της σκεψης... "
ειπε και αρχισε να κανει κινήσεις με τα χερια του.

Τοτε μπροστά μας παρουσιαστηκε μια εικονα.... Καλυπτε τα παντα γυρω μας... Ο λαβυρινθος αντικαταστηθηκε απο ενα πολυχρωμο, γλυκο δειλινό.

Κοιταξα γύρω μου εκπληκτική... Ο συνδυασμός χρυσων και κοκκινων αποχρώσεων ξεκουραζε την ψυχη μου.

Μπροστά μας υπήρχε μια ολόλευκη ψηλη πόρτα.
Γύρισα να κοιταξω τον Νατριαν, για να δω αμα μπορουσα να την ανοιξω, που μεταξυ μας και να μην με άφηνε, σιγουρα θα κοιταζα απο την κλειδαροτρυπα και αμα εβλεπα κανα τερας με τεσσερα κεφαλια πολλα νυχια και δόντια θα την αφηνα κλειστή.... Αλλιως περιέργεια - κανονες = 5-0 (ναι η δικια μου περίεργα μετραει για 5).

Μου εκανε νεύμα να ανοιξω την πορτα.... Γυρισα το χερουλι, ακουστηκε ενα ελαφρο κλικ και ανοιξα την πορτα διαπλατα.....

Ενα λαμπρό ολολευκο φως μας ελουσε. Δεν ηταν εκτυφλωτικό, ηταν ζεστό, φιλοξενο.

Τοτε ακουσα τον Αλέξη να ψιθυρίζει

Α-"Ησουν "Ελνοητος"! ... " τον ακουσα να ψιθυρίζει έκπληκτος.

Ν-" Ναι... " απάντησε και άφησε τις εικονες να μιλησουν για αυτον.

Στο μερος που βρισκόμασταν, ηταν ακομα τρεια ατομα.

Το ενα μονο μπορούσα να αναγνωρίσω. Τον Νατριαν.

Τα άλλα δυο ατομα δεν μπορούσα να τα δω, ειχαν την πλατη τους σε εμας.

Δεν μίλαγαν....

Λοιπον θα σκασω αμα δεν το ρωτησω!!!

Ε-"Αλεξη... Τι στον ανεμο ειναι ο "Ελνοητος";;;;;"
ψυθιρισα στο αυτί του...

Α-"Ειναι εκεινοι, που είναι ικανοι να δημιούργησαν καθαρο φως. Ελ σημαίνει φως και νοητος"

Ε-"Βγαίνει απο την νοηση, που σημαίνει σκέψη "
ολοκληρωσα την προταση του, για να του δειξω οτι είχα καταλαβει .

Α-" Ακριβως " ειπε και περασε το χερι του μεσα από τα μαλια του.

Πηγε να μηλησει, αλλα τον διεκοψε μια φωνη, καποιο απο τα ατομα που ειχαν γυρισμενα στην πλατη τους μιλησε....

" Νατριαν.... Ορκίζεσαι να σκεφτείς φως και μονο φως.... Να δημιουργησεις μια σκεψη που θα καλυτερεψει τον κοσμο... Και πανω απο ολα, αμα το φως χασει τις πληροφορίες του και γινει ελλειψη, δηλαδή σκοταδι, θα είσαι ο μοναδικος που θα μπορεις, ετσι οπως το δημιούργησες , ετσι να σωπασεις και την υπαρξη του..."

"Ορκίζομαι!!! "
απάντησε ενθουσιασμενος ο Νατριαν, θεωρώντας αδυνατο το σενάριο, η ιδια του η σκεψη, η δημιουργια του, να γίνει σκοταδι......

Τοτε τα δυο ατομα μιλησαν συγχρόνως...

" Τοτε σου δίνεται το δικαίωμα και η ευθύνη της γέννησης του φωτος"

Ειπαν, και ο Νατριαν, καθως φαινοταν απεραντα χαρουμενος, σηκωθηκε και περπατησε, λιγα βηματα παραδιπλα

Σταματησε μπροστα σε μια θαλασσα..... Εκει που εκσαγε το κυμα και ακουγοταν αυτος ο χαρακτηριστικος ηχος του κυματος.....

Εκλεισε τα ματια του και ενα γαληνιο χαμογελο ζωγραφιστηκε στο προσωπο του.... Τοτε, αρχισε να μιλάει...

"Το φως που επιθυμω να παρει μορφη θελω να ειναι προθυμο να βοηθαει.... Να θέλει να δημιουργήσει εναν διαφορετικο κοσμο.... Ενα κοσμο που βασίζεται στην συμπόνια και στην αληλοβοηθεια..... " ειπε και ανοιξε τα ματια του, με το χαμόγελο, να μην εχει φυγει στιγμη απο τα χειλη του.

Λιγο πιο μεσα στην θαλασσα, αλλα οχι πολυ μακρια του, αρχισε να γινεται μια δινη.... Το παράξενο ομως ηταν πως, ενω κανονικα θα επρεπε η φορα της να ειναι προς τον πατο της θαλασσας..... Η φορα αυτης της δινης ηταν πανω από την επιφάνεια της θάλασσας........

Πηγαινε ολο και πιο γρήγορα....

Ενα χρυσο φωτεινο κίτρινο φως χρωματιζε την δινη..... Αρχισε σιγα σιγα να σταματαει να γυρναει.... Το υπεροχο αυτο φως πηρε μορφη....

Ενα αγορι ντυμένο στα ολολευκα, με καστανοξανθα μαλλια και πρασινα ματια.... Ο Αλεξης.... Οπως εμοιαζε πριν επενέβη αυτο το 'καλο' πλασμα ο Στελθιαλ....

Το αγορι κοιταξε τον εαυτό του απορημένος..... Σηκωσε το μπερδεμένο βλεμμα του, κοιτάζοντας τριγυρω απεγνωσμενα να βρει καποιον να μιλησει....

Μα ηταν ακριβως μπροστα του ο Νατριαν.... Γιατι δεν μπορει να τον δει;;;;;;;

Ν-"Αλεξη; "
ψιθυρισε το ιδιο, αν οχι περισσότερο, μπερδεμενος ο Νατριαν....

Ενα απο τα ατομα που βρισκονταν εκει μιλησε

" Δεν μπορει να σε ακουσει, ουτε να σε δει.... "

Του ειπε και το χαμογελο του Νατριαν ειχε αντικατασταθει απο την σύγχυση του...

Μα πως θα μαθει ποιος ειναι, τι χρειάζεται να κάνει, για πιο λόγο δημιουργηθηκε;;;

Ελεγε απορημένος και αγανακτησμενος συγχρονως, οταν τον διεκοψε η ιδια φωνη

" Μονος του"

Δυο απλες λεξεις, που για να εφαρμοστουν χρειάζεται πολυ προσπάθεια....

Ν-"Πως ειναι δυνατον! Πως να μάθει μονος του ολα οσα.... "

Ελεγε, αλλα η φωνη τον διεκοψε

" Μονο ετσι θα αποδειξει οτι ειναι πραγματικο φως. Το αληθινο φως, παραμενει φως , ακομα και οταν το αγκαλιαζει το σκοταδι της άγνοιας "

Ειπε και χωρίς αλλη κουβεντα, εξαφανιστηκαν και οι δυο τους, απο το οπτικο πεδιο του Νατριαν....

" Ειναι κανεις εδω;;; "
ρωτησε το αγόρι περπατώντας εξω απο την θαλασσα....

Ο Νατριαν γυρισε απελπισμενος κοιταζοντας τον. Ηθελε τοσο πολυ να του μιλησει, αλλα ηξερε πως δεν θα τον ακουσει...

" Και βασικα... Που είναι το εδω;;; "
Ελεγε, συνεχίζοντας να περπατάει στην ξηρα.

Τοτε ο Νατριαν, αλλα αυτος που ηταν μαζί μας, μιλησε

Ν-" Και αυτη ακριβως ειναι η στιγμη που θα σας βοηθήσει "

Ψιθυρισε, καθως ειχε καρφωσει το βλεμμα του στον 'νεογέννητο' Αλεξη...

Δ-" Θα μας βοηθησει σε τι;;; " ρώτησε η Δημητρα, αυτο που ολοι σκεφτομασταν....

Ν-" Απλα κοιταξτε"

Αυτο καναμε λοιπον...

Ο Αλεξης ειχε σταματησει το περπάτημα και κοιτουσε γυρω γυρω.... Εκατσε κατω στο χωμα... Ρωτησε την μοναδικη ερώτηση που περιτριγυριζε τοση ώρα στο μυαλο του

"Που βρισκομαι; .... Που πρέπει να παω; ... "
αναρωτιόταν , καθως ειχε ακουμπησει την αμμο της παραλίας, με τα χερια του.

Μια εικονα απλωθηκε μπροστα στα ματια μας.... Μια εικονα ενος κοσμου.... Του κοσμου των σκέψεων...

Καθως ο Αλεξης κοιταζε προσήλωμενα το θεαμα πλασματων παρομοιων και διαφορετικων απο αυτον, να περνανε, να μιλανε, να γελανε... Ειδε ξαφνικα καποιον που δεν περιμενε να δει.....

Το ευατο του...
Να βρισκεται μεσα στο πληθος των θαυμαστων και περιεργων αυτων πλασματων....

Ενας απο τα πλασματα τον πλησιάζει...
Αμεσως τον αναγνωρισα.... Ηταν ο Μεγαλος Αδελφος...

"Καινουριος;; "
ρωτησε, απευθυνομενος στον Αλεξη, με ενα ζεστο και καλοσυνατο χαμογελο

Α-" Πιο καινουριος δεν γίνεται... "
ειπε και η αναπαράσταση αρχισε να ξεθωριαζει...

Ο Αλεξης σηκωθηκε απο την αμμο....

" Τωρα ξερω τι να κανω" ελεγε καθως σηκωνόταν καιτιναζε την αμμο απο πανω του...

"Ευχαριστώ! "
φωναξε, αλλα οχι σε καποιον συγκεκριμένα, σκεπτόμενος πως κάποιος τον βοήθησε να δει τι έπρεπε να κανει

Ν-" Μα εγω δεν σε βοηθησα.... " ειπε ο Νατριαν στον Αλεξη, καθως τον εβλεπε να φευγει...

Και τοτε καταλαβαμε ολοι πως θα βοηθησει αυτο...

Α-" Εχω το χαρισμα της ενορασης... Μπορω να βρω την έξοδο!!" αναφωνησε πανευτυχής ο Αλεξης....

Ν-"Ακριβως" απαντησε.

Εντωμεταξυ, η εικονα αρχισε να αντικαθισταται απο τον σκοτεινό λαβύρινθο....

Ηταν ακομα νυχτα...

Ειχαμε ακομα ωρα....

Ο Αλεξης, χωρις να χανει χρονο... Ακουμπησε τον υγρο τοιχο του λαβύρινθου...

Και ακριβως εκεινη την στιγμη, ο δρομος του λαβύρινθου φωτιστηκε απο ενα κοκκινο φως....

Κοιταξαμε ο ενας τον αλλο μπερδεμενοι...

Ν-"Καθε φορα η ενοραση λειτουργεί διαφορετικα... " ειπε ο Νατριαν καθως ετρεχε ακολουθώντας τον φωτισμενο δρομο....

Το ιδιο καναμε και εμεις....

Μεσα σε λιγα λεπτα, φτασαμε μπροστα σε μια πανυψηλη πορτα.... Ιδια με αυτη της εισοδου... Δεν περιμεναμε λεπτο.... Τρεξαμε και επιτελους,

ΒΓΗΚΑΜΕ
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΛΑΒΎΡΙΝΘΟ!!!

Ο ουρανος, ακομα δεν ειχε φωτιστει απο τις ακτινες του ήλιου....

Τωρα πρέπει να βρουμε τους φιλους μας....

Ρ-"Πως θα τους βρουμε;;; "

Δ-" Να χωριστουμε! " προτεινε η Δήμητρα....

Ε-" Ετσι θα χαθουμε χειροτερα... " απαντησα αυτο που πιστευα...

Α-" Παιδια, δεν νομιζω οτι χρειάζεται να ψαξουμε αλλο... " ελεγε καθως ειχε καρφωσει το βλεμμα του πισω μας. Γυρισαμε και ειδαμε την Λενα, την Αλικη, την Μαρια, τον Μάρκο και τον Δημητρη... Ολους τους.... Τους φωναξαμε καθως πηγαιναμε προς το μερος τους, δηλαδή κοντα στον λαβύρινθο...

Δεν γυρισαν το βλεμμα τους στο ακουσμα του ονοματος τους..... Τι στον ανεμο γίνεται παλι;;;;!!

Ε-"Αλικη;
Λενα;
Μαρια;
Μαρκο;
Δημήτρη; " ξαναείπα τα ονοματα τους... Τωρα ειμασταν πιο κοντα, για την ακρίβεια, διπλα τους.

Ακουσα την Λενα να ψιθυριζει αδυναμα...

Λ-" Chris, μην τολμήσεις... " ελεγε, μα η φωνη της έσβησε, πηρε μια βαθια ανασα και συνέχισε την προταση της
" Μην τολμησεις να πεθανεις..." είπε με τρεμαμενη φωνη...

Βλεπουν τους φοβους τους να πραγματοποιουνται.... Παθανε το ιδιο με εμας.... Μα πως;; Υποτίθεται πως εφταιγε το γεγονός οτι ειμασταν μεσα στον λαβύρινθο...

Την προσοχη μου τραβηξε ενα κοκκινο σημάδι στην μπλουζα της Λενας... Ηταν στην πλατη της, κοντα στον λαιμο... Πήρα τα μαλλια της απο μπροστα... Και ειδα μια βαθια γρατσουνια..... Γουρλωσα στο θεαμα.... Και τοτε, καταλαβα πως τα αγαλματα είχανε βάλει το χεράκι τους, ή μαλλον, σε αυτήν την περιπτωση, το ξιφακι τους....

Τι επρεπε να κανουμε τωρα....

Ξαφνικα αρχισαν ολοι τους να φωναζουν.... Κοιταξα την Λενα ου ξταν μπροστα μου.... Επιασε το μερος που ειχε την πληγη....

Ο Chris χωρις να χάσει χρονο πηγε προς το μέρος της Λενα και την πηρε αγκαλια....

Την κοιταξε για λιγο και εειτα την φιλησε....

Μολις η Λενα ξανάνοιξε τα ματια της, ειπε τις λεξεις που ανσκουφισαν την ψυχη μου...

Λ-"Chris; Παιδια;; " ειπε ενθουσιασμενη....

Γυρισα για πω στο Mike να κανει το ιδιο με τον Chris... Αλλα πριν προλαβω καν να γυρισω αισθανομαι καπιον να με αγκαλιαζει.....

" Μου λειψατε τοσο πολυ.... " ακουσα την φωνή της Αλίκης να μιλαει....

Λ-" Μα πως;;;; εγω σας ειδα να.."
ελεγε η Λενα, μεχρι που την διεκοψε η Ρανια...

Ρ-"Ζωντανεψαν οι φοβοι σου... Το ιδιο συνεβη σε ολους μας...." της εξηγησε η Ρανια...

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...

Ακουσαμε την φωνη ενος απο τα δυο αγαλματα...

Ε-"Τους βρηκαμε πριν ξημερωσει.... Τι εννοείς;;; " αντιδρασα αμεσως στην προταση τους, που εμοιαζε με απειλη...

ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ
ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ
ΜΟΝΟ...
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ...

Και τοτε καταλαβα που αναφερόταν.... Στον Στελθιαλ....

ΑΛΕΞΗ, ΕΧΕΙΣ ΤΟ
ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ
ΕΝΟΡΑΣΗΣ...

Ειπε και του εδωσε ενα μπουκαλι με μοβ υγρο.... Αμεσως μου θυμισε αυτο που ειχα δει στην προφητεια... Το μικρό μπουκαλι που ειχε στα χερια του Αλεξης... Οταν εμεις τον πολεμουσαμε...

ΔΕΙΞΕ ΜΑΣ
ΤΙ
ΒΛΕΠΕΙΣ...

Ειπε το αγαλμα και ο Αλεξης, χωρις να χάνει χρονο, εκλεισε τα ματια του.... Οταν τα ξανάνοιξε..... Η αναπαρασταση του πλοίου του δημιουργηθηκε μπροστα στα ματια μας....

Και τοτε ειδαμε τον Στελθιαλ.

Ηταν μεσα στην καμπινα του Αλεξη, μπροστα απο ενα καθρέφτη.

Κοιτουσε επιμονα τα κατάμαυρα ματια του....

Πηρε αυτο το μπουκαλι που εδωσε το αγαλμα στον Αλεξη, μονο που το περιεχομενο του ήταν πρασινο....

Το ηπιε και ξανακοίταξε τα μστια του στον καθρέφτη..... Τιποτα.. Καμια αλλαγη....
Μεχρι που... Για μια φευγαλεα στιγμη.... Τα ματια του έγιναν πρασινα.....

Αυτο το θεαμα χαρισε στον Στελθιαλ ενα χαμογελο και σε εμας τον τρομο.... Ολοι θυμομαστε το 'μολις τα ματια μου γίνουν πράσινα θα εχω ανακτισει πληρως τις δυνάμεις μου'...

Σ-"Ειμαι πολυ κοντα στο να βρω το ελιξήριο που μου χρειάζεται "
ειπε περήφανα κοιτώντας το αδειο, πλεον, μπουκαλι...

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...

Επανέλαβε το αγαλμα...

ΓΙΑ ΑΥΤΟ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙΤΕ
ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ
ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ...

Ολοκληρωσε το αλλο...

Ε-" Μα πως;;; Δεν εχουμε ολοκληρωσει τις δοκιμασίες.... Δεν ξερετε αμα ειμαστε αρκετα ικανοι, για να κρατήσουμε το μενταγιον στα χερια μας... "

ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ
Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ
ΕΠΙΛΟΓΗ...

Αγαπες μου...... Ποσο μου λειπετε δεν μπορειτε να φανταστειτε.... Συγγνώμη που δεν ειχα ανεβσσει τοσο καιρο αλλα εχω τοσο τρεξιμο με τα φροντιστήρια και το σχολει.... Τελος παντων... Αγαπες μου τι κανετε εσεις καλα ειστε;;;; Εύχομαι να περνατε ΥΠΕΡΟΧΑ!!!!!!!!!!!!!

Μεχρι την επομεμη φορα.... ΦΙΛΑΚΙΑ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ!!!!!!!! ¡