ΚΕΦΑΛΑΙΟ 65

Είμαστε όλοι γεννημένοι για έρωτα. Είναι η αρχή της ύπαρξης και ο μοναδικός προορισμός της.

Βενιαμίν Ντισραελι

Οι μέρες κυλούσαν αργά, ο Βίκτωρας δεν έφευγε απο κοντά της παρα μόνο λιγες ώρες για να είναι με την κόρη του.Η μικρή τους είχε ξετρελάνει όλους,τωρα ήξεραν την αλήθεια.Τόσο ο Βίκτωρας οσο και η Βασιλική είχαν την ευθύνη τους,μετα απο ολα αυτά όμως μπορούσαν να τους καταλάβουν.

Η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή που ήταν αποφασισμένη να περάσει τα πάντα,τοσα κύματα και δυσκολίες Αφήσαν πίσω τους εγωισμούς τους και συμφώνησαν να παραμείνουν ενωμένοι κάνοντας τεράστια υπομονή

Η Βασιλική έφυγε απο κοντά του και εκείνος συμβιβάστηκε με την απουσία της.Πόση δύναμη έκρυβαν μεσα τους οι δυο τους; παρόλα τα λάθη τους εμεναν εκει.

Γιατί η αγάπη του τριανταφυλλου
νικούσε ολα τα αγκάθια

«θα την μεταφέρουμε σε δικό της δωμάτιο τώρα κιόλας» τον ενημέρωσε ύστερα απο την ερώτηση του ο γιατρός ανακουφισμένος,

Η κατάσταση της τους ειχε δυσκολέψει πολυ,στην αρχή ακόμα φοβόντουσαν πως θα την έχαναν, λόγω του ιστορικού της ο οργανισμός της ήταν ιδιαίτερα εξασθενημένος,μα η Βασιλική το πάλεψε για ακομα μια φορά

«ευχαριστώ γιατρε..ευχαριστώ»
χαμογέλασε με την ψυχή του για την μονάκριβη του, επιτέλους!

«εχει δείξει θετικά σημάδια. Θεωρώ πως είναι θέμα ωρών μέχρι να αντιδράσει,η γυναίκα σου φαίνεται να είναι δυνατή» η γυναίκα του...

«ειναι γιατρέ,το ήξερα πως δεν θα τα παρατήσει,το ήξερα!» την περίμενε να επιστρέψει... Την περίμενε να τα τελειώσουν ολα και να αρχίσουν απο την αρχή....

Μολις ο γιατρός τον άφησε μόνο πληκτρολόγησε το νούμερο του Ιάσονα και τον κάλεσε δίχως να χάνει χρόνο «φέρτε την μικρή,θα την μεταφέρουν σε δικό της δωμάτιο» τον ενημερώσε χαρούμενος

Η επιχείρηση για το "ξύπνημα της Βασιλικής " θα ξεκινούσε αμέσως! Δεν ήθελε να περάσει ούτε λεπτό παραπάνω..

Λίγες ώρες αργότερα αφου η Βασιλική είχε μεταφερθεί πλέον σε δικό της δωμάτιο μακριά απο εκείνο το κρύο και ψυχρό της εντατικής,οι φίλοι της είχαν έρθει γεμάτοι ελπίδα,
προσμένοντας την στιγμή που θα άνοιγε ξανά τα γλυκά της μάτια. Τα λόγια του γιατρού ήταν για όλους ενθαρρυντικά.

«τώρα ανεβαίνουν τα κορίτσια με την μικρή» τον ενημέρωσε ο Παύλος χαμογελώντας του.Υστερα απο τόσες ημέρες έβλεπες στα μάτια όλων μια ανακούφιση,ηξεραν πως ήταν ζήτημα χρόνου να ξυπνήσει.Θα το έκανε γιατί ήταν δυνατή και το είχε αποδείξει άπειρες φορές

«ήρθαμε και εμείς» προτού προλάβει να μιλήσει άκουσε την φωνή της Μελίνας, γύρισε προς το μερος της, κρατούσε την κόρη του αγκαλιά ενώ εκείνη έπαιζε με ενα απο τα παιχνιδάκια της.Πλησίασε την κόρη του και φιλωντας προσεχτικά το κεφαλάκι της την πηρε στα χέρια του

«ανυπομονε» τον πείραξε η Μελίνα χαριτολογώντας,τον δικαιολογούσε, τοσες ημέρες αναμονής και αγωνίας δεν άντεχε άλλο

Φαινόταν πως δεν κρατιόταν,γνώριζε βέβαια πως ένα τέτοιο μέρος δεν ήταν κατάλληλο για το παιδί και σε άλλη περίπτωση δεν θα την έφερνε ποτέ εδώ αλλά τώρα..τωρα ήταν για την μητέρα της,ένιωθε πως ήταν σωστό!

Μπήκε στο δωμάτιο με την κόρη του,
βλέποντας την σε αυτή την κατάσταση η καρδιά του μάτωσε για ακόμα μια φορά.Συγκράτησε τον ευατό του και πλησίασε κοντά της «εδώ είναι η μαμά σου αγάπη μου» το χεράκι της έδειξε προς εκείνη,σαν να καταλάβαινε,σαν να την ένιωθε

Προσεχτικά την άφησε δίπλα της, η Βασιλική κοιμόταν σαν νεράιδα και η κόρη της ειχε έρθει εδώ για να την βγάλει απο αυτόν τον βούρκο.Επρεπε να γυρίσει κοντά της,κοντά σε όλους
«μα-μα» άκουσε σαν ψίθυρο της φωνούλα της κόρης του,έκπληκτος την είδε να γελάει καλώντας την μαμά της,το χεράκι της την έδειχνε και ειχε ακούσει καλα, είχε φωνάξει 'μαμά'. Ειχε πει την πρώτη της λέξη...

«ξύπνα φως μου,ξύπνα.»ψιθύρισε κοντά στο αυτί της αφήνοντας της ενα απαλό φιλί στα μαλλιά της.
Χαμογελούσε!

Το παιδί δεν έμεινε πολυ στο νοσοκομείο.Ο Βίκτωρας θα έμενε με την Βασιλική ενώ ο Ιάσονας με την Μελίνα θα φρόντιζαν την κόρη του.Οι υπόλοιποι είχαν γυρίσει ηδη σπίτι μετα το τέλος του επισκεπτηρίου. Ο Παύλος προθυμοποιήθηκε να μείνει με την Βασιλική για να ξεκουραστεί εκείνος μα ο Βίκτωρας του ζήτησε να το ξεχάσει καθως απο εδώ και πέρα δεν σκόπευε να φύγει ουτε λεπτό απο δίπλα της.

Θα ξυπνούσε.Το αισθανόταν, για αυτο ήθελε να ειναι το πρώτο άτομο που θα αντίκριζε μόλις άνοιγε τα μάτια της

Η ώρα θα ήταν έντεκα οταν το τηλέφωνο του άρχισε να χτυπά. Φοβήθηκε το ενδεχόμενο να ειχε πάθει κατι η κόρη του αλλα το απέκλεισε αμεσως μολις ειδε το όνομα που αναγραφόταν στο κινητό...

Τι ήθελε;

«τι έγινε Βίκτωρα; ηρθα οσο πιο γρήγορα μπορούσα,έγινε κατι με την Βασιλική;» μολις τον πηρε τηλέφωνο κυριολεκτικά έτρεξε στο νοσοκομείο

«Παύλο δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω.Μεινε μαζι της μέχρι να γυρίσω,οτι συμβεί ειδοποίησε με» τον ευχαρίστησε που είχε τρέξει αμεσως και έφυγε γρήγορα

«ειναι τρελός ο φίλος σου μικρή. Ξύπνα γιατί θα από τρελαθεί τελείως»
γελώντας είπε,κάθισε στην καρέκλα προσέχοντας την φίλη του...

Που να πήγαινε;

Ηταν ακόμα νωρις όταν ανοιξε τα μάτια του,ο ήλιος εκείνη την ώρα οτι εμφάνιζε τις πρώτες του αχτινες, ζήτημα να ειχε κοιμηθεί δυο ώρες απο την στιγμή που γύρισε ξανά στο δωμάτιο.Το μυαλό του ήταν ήδη φορτωμένο με αποτέλεσμα να μην τον αφήσει ήσυχο

Ο Παύλος με την σειρά του ξύπνησε νιώθοντας πιασμένος σε όλο του το σώμα,ο ύπνος στην άβολη καρέκλα του νοσοκομείου δεν ήταν και οτι καλύτερο,είδε τον Βίκτωρα να κάθεται στο παράθυρο αμίλητος κοιτώντας έξω.

Που είχε παει χθες βράδυ;

«πάω να φέρω καφέ και έρχομαι να μου πεις τι συμβαίνει» του ειπε μονο,ο Βίκτωρας έγνεψε θετικά δίχως να μιλήσει,ειχαν όντως να πουν πολλά.
Οι τελευταίες εξελίξεις έπαιζαν σαν καλοστημένη ταινία μεσα του,για μια
ακομα φορά ολα ανατρέπονταν.

Δεκα λεπτά αργότερα ο Παύλος είχε ηδη γυρίσει,του έδωσε το ποτήρι με τον καφέ και κάθισε δίπλα του περιμένοντας τον.Ο Βίκτωρας για μια στιγμή κοίταξε τον θησαυρό του, πηγε κοντά της αφήνοντας ενα γλυκό φιλί πάνω στο μέτωπο της και πάνω που ήταν έτοιμος να μιλήσει, το ένιωσε.

Ενιωσε το χέρι της να αγγίζει το δικό του, με μιας εκανε νόημα να φωνάξει τον γιατρό ενώ άρχισε να λεει το όνομα της. Ο γιατρός έτρεξε αμεσως ζητώντας τους να βγούν έξω για να την εξετάσει.

«το ένιωσα Παύλο,ένιωσα το χέρι της,
ειμαι σίγουρος...Δεν το φαντάστηκα,
είμαι σίγουρος» ελεγε στο Παύλο χαμογελώντας, περιμένοντας με αγωνία τον γιατρό

«φιλαρακι δεν σου ειπε κανεις το αντιθετο,ηρεμησε.Κατσε όμως να δούμε τι θα πει ο γιατρός» δεν ήθελε να του δώσει ελπίδες, πρώτα περίμενε να ακούσει τον γιατρό

«η ασθενής μας ξυπνησε » αναφώνησε ο γιατρός μολις βγήκε απο το δωμάτιο της Βασιλικής,φαινόταν πλεον ανακουφισμένος.Τα πρόσωπα του Βίκτωρα και του Παύλου φωτιστηκαν,
τα χαμόγελα πήραν θέση και οι καρδιές άρχισαν να χτυπούν ρυθμικά απο χαρά.

Μια θερμή αγκαλιά, ενα ευχαριστώ γεμάτο ευγνωμοσύνη και ο Βίκτωρας όρμησε μέσα στο δωμάτιο. Το βλέμμα του με μιας έπεσε πάνω της,εκεινη την στιγμή η νοσοκόμα την βοηθούσε να ανασηκωθει καλύτερα στο κρεβάτι
οταν τον είδε του χαμογέλασε πονεμένα καθώς ακόμα πονούσε ολο της το κορμί

«μωρό μου» η νοσοκόμα κατάλαβε και έφυγε αφήνοντας τους μόνους λέγοντας πως θα περνούσε αργότερα να την ελέγξει ξανά «ξύπνησες, αγάπη μου,μωρό μου» με προσοχή την αγκάλιασε και την φίλησε ζεστά στα χείλη,χαμογελούσε ολόκληρος.

«Βίκτωρα..πονάω» αποκρίθηκε εκείνη γελώντας σιγά, τόσες ημέρες τον άκουγε, τους άκουγε που της μιλούσαν μα δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της.Ηθελε να ξεκουραστεί, είχε ανάγκη να ξεκουραστεί.

«συγγνώμη μάτια μου,συγγνώμη» την βοήθησε να ξαπλώσει καλύτερα, τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα απο την χαρά που επιτέλους την είχε ξανά κοντά του «πρέπει να ενημερώσω και τους υπόλοιπους» με δυσκολία την άφησε, ζήτησε απο τον Παύλο να μείνει μαζί της οσο εκείνος έπαιρνε τηλέφωνο τα παιδιά «ελάτε στο νοσοκομείο γρήγορα» θα τους το κρατούσε για έκπληξη, η μικρή τους είχε επιτέλους ξυπνήσει

Λίγες ωρες αργότερα ολοι βρίσκονταν εκει, κοντά στην φίλη, στην αδερφή και αγάπη τους.Κλάμματα χαράς είχαν ζωγραφιστει στα πρόσωπα τους, κλάμματα ευγνωμοσύνης.Στην παρέα προστέθηκε και η μικρής τους πριγκίπισσα,αψηφώντας καθε πόνο την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της ζητώντας απο τα παιδιά να της αφήσουν λίγο χρόνο μόνη με τον παιδί και τον άντρα της

«ήρθε για την μαμά της,να την ξυπνήσει» χαϊδεύοντας απαλά το κεφάλι της είπε κοιτώντας την βαθιά στα μάτια.

«μου έλειψες πριγκίπισσα»αφησε ενα απαλό φιλί στο μετωπακι της «και εσύ αγαπημένε μου τραμπούκε» ένωσε τα χείλη τους σε ενα γλυκό φιλί, ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του και εκείνος με την σειρά τους
τις έκλεισε στην αγκαλιά του.

Χαμογελούσαν ξανά...

Ετσι πέρασαν ώρες... μέρες... εβδομάδες...Και το τελος ερχόταν.. Το ξεκαθάρισμα περίμενε και οι εξηγήσεις θα διαδέχονταν η μια την άλλη

Τελειώνουμε, για αυτο ειπα να τα γράψω ολα τα κεφάλαια και τα ανεβάσω γρήγορα οπότε υπομονή

Φιλια!