~Amantes sunt amentes.

– Οι ερωτευμένοι είναι τρελοί.~

•Τερέντιος, περ185-159 π.Χ., Ρωμαίος κωμωδιογράφος

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Βάζει το κλειδί στην εσοχή, τραβώντας την προσοχή του μόνο ένα δευτερόλεπτο από πάνω της. Αν δεν το κάνει δεν θα μπουν στο σπίτι κι όλη η γειτονιά θα δει τι πρόκειται να κάνουν. Την κρατάει ακόμα κολλημένη πάνω του ωστόσο, κι εκείνη δεν παραπονιέται.

Η πόρτα ανοίγει και τη σπρώχνει παιχνιδιάρικα προς τα μέσα. Γελάει με χαρά και τον τραβάει πάνω της. Πρώτη της κίνηση είναι να του βγάλει το φούτερ, κάτι το οποίο εκπλήσσει και τους δύο.

Τη σηκώνει στην αγκαλιά του κι εκείνη τυλίγει τα πόδια της γύρω από την μέση του. Τα χέρια της γαντζώνονται από την πλάτη του και μένει κολλημένη πάνω του, φιλώντας τον πεινασμένα. Νιώθει μια ακόρεστη δίψα για το φιλί του, δεν της είναι ποτέ αρκετό. Ρίχνει την τσάντα της στο έδαφος.

Περπατάει σταθερά μέσα στην γκαρσονιέρα και την καθίζει στο κρεβάτι, όσο βρίσκεται ανάμεσα από τα πόδια της, γονατιστός στο πάτωμα. Της βγάζει το μαύρο μπουφάν και το πετάει στο πάτωμα, δέκα μέτρα μακριά από την τσάντα.

Με τα δάχτυλα του ανεβάζει αργά την μπλούζα της και το μαύρο σουτιέν κάνει την εμφάνιση του. Μένει για λίγο να την θαυμάζει. Τα κοκκινισμένα μάγουλο της, τα ροδαλά της χείλη, τα καστανά της μάτια που τον εγκλώβισαν μέσα τους από την πρώτη στιγμή. Αυτή η αθωότητα που εκπέμπει, ακόμα κι έτσι, ημίγυμνη, τον τρελαίνει.

Φιλάει το λαιμό της, ενώ χώνει το χέρι του μέσα από το παντελόνι της. Τα δάχτυλα του κάνουν στην άκρη το εσώρουχο της και την αγγίζει απαλά. Μια τρεμάμενη ανάσα βγαίνει από τα χείλη της και της χαμογελάει πονηρά. Σμίγει τα φρύδια μη μπορώντας να διαχειριστεί το συναίσθημα που της προκαλεί και κουνάει τη λεκάνη της στο ρυθμό, ενάντια στο άγγιγμα του.

Την ξαπλώνει με το κορμί του πάνω στο δικό της, βυθίζοντας ένα δάχτυλο μέσα της. Αναφωνεί και γρατζουνάει την πλάτη του. Δαγκώνει τα χείλη της και σχεδόν τα ματώνει όταν το στόμα του πιπιλίζει το λοβό του αυτιού της.

«Lucas...» αναστενάζει. Κατεβάζει βιαστικά το παντελόνι της και σπρώχνει και δεύτερο δάχτυλο μέσα της. Τα πόδια της τεντώνουν και η πλάτη της κάνει ένα μικρό τόξο. Οι ανάσες της γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Αυτός ο άνδρας την τρελαίνει.

«Τι είναι μωρό μου;» τα χείλη του στο στήθος της και κατεβαίνοντας όλο και πιο κάτω, ρωτάει. Αναστενάζει πάνω στα σεντόνια του, μη μπορώντας να βρει τις ανάσες της.

Το στόμα του ταξιδεύει στα μπούτια της τώρα και είναι στο τσακ να τον παρακαλέσει να πλησιάσει περισσότερο το ευαίσθητο σημείο της. Έχει πάρει φωτιά. Τον έχει ανάγκη.

«Με τρελαίνεις.» ψελλίζει, περνώντας τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της. Χαμογελάει ικανοποιημένος πάνω στο δέρμα της κι εκείνη το αισθάνεται. Θυμώνει με τον εαυτό της και την ευκολία με την οποία ξεστόμισε τη σκέψη της.

'Γαμημένο κωλόπαιδο.'

Μόλις η γλώσσα του την αγγίξει το κορμί της σηκώνεται από τα σεντόνια, και τα πόδια της τον σφίγγουν γύρω της. Η καρδιά της κοντεύει να σπάσει και όλο της το σώμα είναι μουδιασμένο. Το κράτημα του καίει τους μηρούς της και οι αναστεναγμοί της χαϊδεύουν τ' αυτιά του.

Με τα πόδια της του δίνει ώθηση και τον σηκώνει προς τα πάνω. Απομακρύνει το κεφάλι του από τα σκέλια της φιλώντας το δέρμα της κοιλιάς της, μέχρι να φτάσει στα χείλη της. Απρόσμενα, τους αναποδογυρίζει. Τώρα πια η μικροκαμωμένη της σιλουέτα καβαλάει το σώμα του, όσο τα πόδια της είναι περασμένα δεξιά και αριστερά από την μέση του.

Την κοιτάει έκπληκτος, αιφνιδιασμένος και κάπως αποπροσανατολισμένος από την κίνηση της. Είναι κάτι που δεν περίμενε.

«Αυγή, τι-» κάνει σαστισμένος. Του γελάει ερωτικά, σέρνοντας τα νύχια της στο στέρνο του. Σφίγγει τα δόντια.

«Γαμώτο.» βρίζει συγχυσμένος.

Απολαμβάνει να τον έχει του χεριού της, αισθάνεται πως έχει τον έλεγχο, μα αγνοεί πως είναι κάτι που πολύ λίγες στιγμές θα έχει την ικανότητα να το καταφέρει. Γιατί ο έλεγχος είναι διπρόσωπος· εκεί που πιστεύεις ότι τον έχεις, εκεί είναι που τον χάνεις.

«Ξέρω κι εγώ να παίζω, μωρό μου.» ψιθυρίζει λάγνα. Τα μάτια του αστράφτουν και, χάνει ανάσες όταν τα χείλη της τρέξουν πάνω στο στέρνο του.

Τα δάχτυλα της πάνε στη φόρμα του, την οποία κατεβάζει αργά. Τα χέρια της τρέμουν ελάχιστα, είναι κάτι που δεν έχει ξανά δοκιμάσει, ο Νίκος δεν της το έβγαλε ποτέ, ωστόσο, ο Lucas την κάνει να νιώθει σιγουριά για καθετί που κάνει μαζί του.

Όταν κατεβάσει και το μποξεράκι, νιώθει την ανάγκη να βήξει. Το μέγεθος την πανικοβάλλει για λίγο, όμως υπόσχεται στον εαυτό της πως δεν θα αφήσει να την μπλοκάρει. Άλλη μια, βασική, διάφορα ανάμεσα στον νυν και τον πρώην της.

Τυλίγει το χέρι της γύρω του. Η κοφτή ανάσα που παίρνει την κάνει να αναρωτηθεί αν κάνει κάτι λάθος, όμως το πρόσωπο του που στιγμιαία κοιτάζει, της επιβεβαιώνει πως τα κάνει όλα σωστά.

Σκύβει. Παίρνει μια ανάσα, η καρδιά της χτυπάει σαν τρελή και στο μυαλό της δεν υπάρχει τίποτα πια, παρά μόνο εκείνος. Τον παίρνει αργά και, κάπως, διστακτικά στο στόμα της. Ο Lucas χάνει μερικές ανάσες.

Η γλώσσα της τρέχει γύρω του αργά στην αρχή, όμως όταν το χέρι του γραπώσει τα μαλλιά της, τη βοηθάει να αναπτύξει ταχύτητα. Βογγάει και μαζί του βογγάει κι αυτή, η καρδιά της κοντεύει να σπάσει και το γεγονός ότι τον φέρνει η ίδια σε αυτή την κατάσταση, την εξιτάρει περισσότερο.

Με τα δάχτυλα της παίζει με το υπόλοιπο που δεν χωράει στο στόμα της και, μάλλον το κάνει καλά γιατί ο άνδρας μπροστά της, αναστενάζει, ενώ το κράτημα του σφίγγει.

Όσο περνάνε τα λεπτά, τόσο πιο γρήγορα το κάνει. Κάθε μυς του σώματος του έχει τσιτώσει και, κρατάει τα μαλλιά της τόσο δυνατά που σχεδόν την πονάει. Το, γεμάτο ερωτισμό, βλέμμα της συνδέεται ένα δευτερόλεπτο με το δικό του, και χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.

«Αυγή-» προσπαθεί να την προειδοποιήσει, μα η κοπέλα δεν τον αφήνει. Οι κινήσεις της γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Το σαγόνι του σφίγγεται, οι αρθρώσεις του έχουν ασπρίσει γύρω από τα μαλλιά της, το κορμί του τεντώνει και αφήνεται ελεύθερος στο στόμα της.

Γουρλώνει τα μάτια και κοκαλώνει για λίγο, ωστόσο, καταπίνει κανονικά. Τα μάγουλα της έχουν κοκκινίσει και σχεδόν δεν το πιστεύει όλο αυτό που έγινε. Περνάει νευρικά μια τούφα από το αυτί της και του δίνει λίγο χρόνο να ηρεμήσει.

«Έλα εδώ.» ψελλίζει ξέπνοος, χτυπώντας το στρώμα δίπλα του. Η κοπέλα του δειλά τον πλησιάζει και κάθεται κοντά του. Με μια του κίνηση την ξαπλώνει και ανεβαίνει πάνω της.

Γελάει δυνατά όταν την πλακώσει σαν παιδί, όσο εκείνος κρύβει το κεφάλι του στο λαιμό της και εισπνέει δυνατά λίγο από το μύρτιλο. Της αφήνει ένα απαλό φιλάκι, καθώς τους σκεπάζει με την κουβέρτα.

«Είσαι καλά;» τώρα πια βρίσκεται στο ύψος της και την κοιτάει στα μάτια. Προσπαθεί να κρυφτεί στο στέρνο, ώστε να μη δει το κοκκίνισμα στα μάγουλα της. Εκείνος το καταλαβαίνει.

«Μια χαρά.» τον επιβεβαιώνει με ένα μικρό, ντροπαλό χαμόγελο. Φιλάει τα χείλη της τρυφερά. Η καρδιά της συγχρονίζεται με τη δική του και χορεύουν σαν ένα. Ο έρωτας αυτός την τρελαίνει.

Ξαπλώνει δίπλα της και την τραβάει στην αγκαλιά του. Η κοπέλα παίρνει μια βαθιά ανάσα που την χαλαρώνει ακόμα περισσότερο. Η γαζία την κάνει να νιώθει ευτυχισμένη.

«Πώς και...» μουρμουρίζει, όμως σταματάει. Σηκώνει το κεφάλι της από το στέρνο του και τον κοιτάει.

«Τι;» σμίγει τα φρύδια. Ανασηκώνει τους ώμους του.

«Πώς και δεν προχώρησες με τον πρώην σου;» εκφράζει ολόκληρη τη σκέψη του και γελάει ελαφρά στην ερώτηση του. Όλοι την ίδια απορία είχαν.

«Δεν ξέρω. Δεν μου το έβγαλε όσο ήμασταν μαζί, ίσως φταίει ότι μαλώναμε συνέχεια. Πίστευα, βέβαια, ότι αυτός θα είναι ο πρώτος μου, αλλά τα πράγματα αλλάζουν.» εξηγεί τις σκέψεις της και την ακούει προσεκτικά. Χαϊδεύει τα μαλλιά της και την κοιτάει.

«Και...σε πειράζει που αλλάζουν τα πράγματα;» αυτό το ρωτάει πιο διστακτικά. Περνάει το πόδι της γύρω του και σκαρφαλώνει στο γυμνό του κορμί.

Του χαμογελάει παιδικά και αφήνει ένα μικρό φιλάκι στα χείλη του. Της αρέσει που ενδιαφέρεται να μάθει πώς σκέφτεται. Σημαίνει κάτι.

«Το λατρεύω.» τον καθησυχάζει. Αφήνει κι άλλο φιλί στα σαρκώδη χείλη του. Περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση της και τους αναποδογυρίζει ξανά. Το κρεβάτι του χρειάζεται επειγόντως στρώσιμο.

«Τι κάνεις μωρέ;» το γέλιο της τον μαγεύει. Τα κόκκινα μαλλιά της απλώνονται παντού στο μαξιλάρι. Τον τρελαίνει αυτή η κοπέλα. Αισθάνεται ότι θέλει να κάνει τα πάντα για να την κρατήσει ήρεμη και χαμογελαστή.

Τσιμπάει τη μύτη της και του χτυπάει το χέρι, δήθεν, ενοχλημένη. Κατά βάθος, το λατρεύει όταν την πειράζει.

«Σου αρέσει το θέατρο;» χαϊδεύει το μάγουλο της και την κοιτάει με ενδιαφέρον. Θέλει να μάθει, όσο το δυνατό περισσότερα, για εκείνη. Το πρόσωπο της κοκκινίζει κι άλλο.

«Μμ, ναι. Το καλοκαίρι έπαιξα και σε μια παράσταση με το σχολείο.» του εκμυστηρεύεται ντροπαλά, μ' έναν ενθουσιασμό που την κάνει ακόμα πιο όμορφη στα μάτια του.
«Μακάρι να το είχα αποφασίσει νωρίτερα.» σχεδόν μονολογεί.

«Τι παράσταση;» ενθουσιάζεται κι αυτός.

«Μη φανταστείς τίποτα ουαου...ένα έργο του Μολιέρου κάναμε, τον "Κατά φαντασίαν ασθενή". Εγώ έκανα την αδερφή του ασθενούς.» θυμάται μ' ένα νοσταλγικό χαμόγελο. Είχε περάσει πολύ ωραία εκείνους τους μήνες.

Μπορεί να ήταν σχολική παράσταση, αλλά η προσπάθεια αυτή μόνο "σχολική" δεν ήταν. Ατελείωτες πρόβες, χτενίσματα του δεκάτου-έκτου αιώνα, ανάλογα κοστούμια και μακιγιάζ. Και η Αυγή; Η αποκάλυψη της βραδιάς! Όλοι είχαν να το λένε.

«Αδερφό δεν είχε;» ο Lucas, γνώστης του έργου, ρίχνει την απορία του και η Ελληνίδα στην αγκαλιά του γνέφει θετικά.

«Κανονικά ναι, αλλά δεν είχαμε άλλο αγόρι και η σκηνοθέτιδα σκέφτηκε ότι ο ρόλος θα μου πηγαίνει, οπότε...» ανασηκώνει τους ώμους και γνέφει με κατανόηση. Της περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί.

«Το ξέρεις ότι το θέατρο, είναι μια από τις επτά τέχνες;» η φωνή του, βελούδινη και βραχνή, χαϊδεύει τ' αυτιά της και του χαμογελάει κάπως έκπληκτη.

«Ναι! Όπως και η αρχιτεκτονική, η γλυπτική, η ζωγραφική-» αρχίζει να τις απαριθμεί σκεπτική, μα τη διακόπτει μ' ένα φιλί. Δεν παραπονιέται, αντίθετα το απολαμβάνει. Λιώνει όλο της το είναι στα φιλιά και τα χάδια του.

«Η μουσική, η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος.» ολοκληρώνει εκείνος μόλις απομακρυνθεί και του γνέφει συγκαταβατικά.

«Ακριβώς.» συμφωνεί μαζί του. Περνάει τη γλώσσα του πάνω από τα χείλη του, και το στόμα της ξεραίνεται. Νιώθει την ανάγκη να τον φιλήσει ξανά και ξανά, μα συγκρατείται.

«Κι εσύ.» προσθέτει αινιγματικά. Σμίγει τα φρύδια απορημένη.

«Τι κι εγώ;» μοιάζει μπερδεμένη. Δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει. Αφήνει ένα φιλάκι στη μύτη της και σουφρώνει το πρόσωπο της. Τα χαρακτηριστικά της απλώς του επιβεβαιώνουν αυτό που, ήδη, πιστεύει.

«Είσαι μια τέχνη.» εκφράζει τη σκέψη του. Της ακούγεται αστείο αυτό που λέει, κι αυτός είναι ο λόγος που γελάει δυνατά στα λόγια του. Οριακά χτυπιέται κάτω από το κορμί του.

«Ό,τι πεις.» ψελλίζει ειρωνικά μέσα από τα γέλια της, προσπαθώντας να ηρεμήσει. Αλίμονο της αν πιστέψει τα λόγια του! Θα καταστραφεί, το νιώθει. Ωστόσο, αυτό την κάνει ν' αναρωτηθεί.

'Γιατί συνεχίζω;'

«Κι όμως. Είσαι όμορφη σαν πρόσωπο κάποιου πίνακα, ενός σπουδαίου ζωγράφου, το κορμί σου μοιάζει να είναι πλασμένο με τον καλύτερο τρόπο, απ' τον καλύτερο γλύπτη. Η φωνή σου είναι μελωδική και σαγηνευτική, η καρδιά σου είναι φτιαγμένη από ρομαντισμό, σαν τις κοπέλες που περιγράφουν στα βιβλία. Βλέπεις το καλό στον κόσμο, ακόμα κι αν αυτό είναι βαθιά κρυμμένο. Και τέλος, η προσωπικότητα σου. Βγάζεις μια θεατρικότητα, μια παραστατικότητα στις κινήσεις σου...είσαι ένα μείγμα των τεχνών, μωρό μου. Και για μένα, αυτό σε καθιστά την όγδοη τέχνη.»

Μένει σαστισμένη να τον κοιτάει στα μάτια. Οι λέξεις του κάνουν την καρδιά της να χτυπήσει δυνατά σαν τρελή, και την αναπνοή της να κοπεί στη μέση. Το σώμα της έχει ανατριχιάσει και τα χείλη της έχουν μείνει μισάνοιχτα. Ούτε καν το φανταζόταν ότι την βλέπει έτσι και, μέσα της, προσευχόταν αυτό να κρατήσει για καιρό.

«Lucas...» ψιθυρίζει σοκαρισμένη. Δεν ξέρει τι να του πει, πώς να απαντήσει. Της έχει κλέψει τη φωνή και το μυαλό και σιχαίνεται τον εαυτό της γι'αυτό. Τα μάτια της βουρκώνουν. Η ευαισθησία της έχει πάει σε άλλο επίπεδο.

«Γουρουνάκι, δεν στα είπα αυτά για να κλάψεις.» την πειράζει και γελάει ελαφρά. Του χτυπάει το στέρνο στριφογυρίζοντας τα μάτια.

'Βλάκα.'

«Πες μου κάτι για σένα.» ζητάει με χαμηλή φωνή, χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα μαύρα δικά του. Πέφτει δίπλα της, στηριζόμενος στο αριστερό του χέρι.

«Σαν τι;»

'Το παρελθόν σου!' θέλει να του ουρλιάξει. Υποψιάζεται, όμως, πως θα τον φέρει σε δύσκολη θέση και είναι κάτι που δεν θέλει. Εξάλλου, αγνοεί πως οι στιγμές που θ' ακολουθήσουν για εκείνη, θα είναι πολύ δυσκολότερες από το παρελθόν του και, δυστυχώς, ο Lucas είναι ένας από αυτούς που θα τη σπρώξουν στην αγκαλιά της δυστυχίας.

«Δεν ξέρω, οτιδήποτε! Ούτε το επίθετο σου δεν ξέρω.» παραπονιέται σαν παιδί που δεν βρίσκει απάντηση στις ερωτήσεις του και το αγόρι της γελάει τρυφερά. Ζουλάει τα μάγουλα της και της αφήνει ένα σβουρηχτό φιλί στα χείλη.

«Με λένε Denver. Lucas Denver.» λύνει μια από τις απορίες της, ίσως την μικρότερη, και τον κοιτάει ενθουσιασμένη. Ανασηκώνει το κεφάλι της.

«Denver; Όπως τον κούκλο από το La casa de papel;» τα μάτια της λάμπουν υπερβολικά πολύ και, οριακά, θέλει να χτυπήσει παλαμάκια. Μισοκλείνει τα μάτια, δήθεν, πειραγμένος.

«Για την πόλη στο Κολοράντο ούτε λόγος, απευθείας στον κούκλο απ' τη σειρά πήγε το μυαλό σου. Βρωμογουρουνάκι.» την κατηγορεί και γελάει υστερικά.

«Μα, αφού είναι κούκλος!» υποστηρίζει ξανά και της πειράζει ξανά τη μύτη που ξέρει ότι την ενοχλεί, ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει.

«Βγαίνεις από το θέμα.» σχολιάζει μ' ένα μικρό χαμόγελο. Κοκκινίζει ελάχιστα, κυρίως επειδή είναι κάτι που το κάνει συχνά. Της είναι δύσκολο να μείνει στο ίδιο θέμα, παραπάνω από δέκα λεπτά.

«Συγγνώμη.» κάνει κάπως ενοχικά. Αυτό τον κάνει να νιώσει άσχημα, δεν το είπε για κακό αλλά σαν διαπίστωση. Σκαρφαλώνει πάνω της και την πλακώνει, εκείνη αρχίζει να γελάει και γίνεται πιο έντονο όταν τα δάχτυλα του πλησιάσουν τα πλευρά της.

Το απολαμβάνει το γέλιο της, την κάνει να λάμπει κι αυτό το φως, φωτίζει και τον δικό του κόσμο. Και τότε, δίνει την υπόσχεση στον εαυτό του. Η όγδοη τέχνη του δεν θα σταματήσει ποτέ να χαμογελάει.

(...)

«Paul, για τω Θεώ! Σταμάτα πια!» ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και μπαίνει μέσα με άνεση, κάνοντας έναν κότσο τα καστανά μαλλιά της. Την ακολουθεί νευρικός, σφίγγοντας τις γροθιές του.

«ΠΕΣ ΜΟΥ ΌΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΜΑΖΊ ΤΟΥ!» ουρλιάζει έξαλλος, κοπανώντας την πόρτα πίσω του. Γυρίζει και τον κοιτάει με υψωμένο φρύδι. Είναι πολύ τυχερός που η μαμά της λείπει και δεν είναι παρούσα σε αυτή την έκρηξη.

Όλα ξεκίνησαν όταν στην καφετέρια που ήταν, η Melisa του είπε, γελώντας, ότι εκείνος ο συμμαθητής της, ο Steve, της πρότεινε να βγούνε για καφέ. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!

Το πρόσωπο του κοκκίνισε, τα νεύρα γέμισαν κάθε εκατοστό του σώματος του και, σχεδόν της φώναζε, πως δεν πρέπει να βγει μαζί του. Η κοπέλα το πήρε στην πλάκα αρχικά, μα δεν άργησαν ν' ανάψουν τα αίματα. Σηκώθηκε προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία της και έφυγε από το μαγαζί, ωστόσο, ο κολλητός της την ακολούθησε και σε όλη την εικοσάλεπτη διαδρομή δεν σταμάτησε να την παρακαλεί να του πει ότι δεν θα πει "ναι" στην πρόταση του.

«ΘΑ ΚΆΝΩ Ό,ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΘΈΛΩ!» φωνάζει κι αυτή εν τέλει, γυρνώντας να τον κοιτάξει. Το πρόσωπο του κοκκινίζει κι άλλο, αν αυτό είναι εφικτό! Της τη δίνει που προσπαθεί να την ελέγξει, και μάλιστα χωρίς λόγο!

«ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΎΣ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΦΟΡΆ;» κλωτσάει το πόδι του στον καναπέ και ξέρει κι ο ίδιος πως αν ήταν στο σπίτι η Lillian, η μαμά της Melisa, θα τον είχε πάρει ο διάολος που ξεσπάει τα νεύρα του στα έπιπλα της.

«ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΎΣΩ ΓΙΑΤΊ; ΟΎΤΕ ΓΚΌΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΕΊΣΑΙ, ΟΎΤΕ ΤΊΠΟΤΑ!» ωρύεται και σπρώχνει το σώμα του, το οποίο συγκρούεται στη λευκή πόρτα. Αυτό τον κάνει να θυμώσει ακόμα περισσότερο.

Οπότε, την αρπάζει από τα μπράτσα και την κολλάει πάνω του. Κουνιέται σαν τρελή στο άγγιγμα του και προσπαθεί να ξεφύγει.

«Αυτό είναι το πρόβλημα, ηλίθια κοπέλα! Μια φορά να καταλάβαινες, μια!» μιλάει πάνω από τα χείλη της, κρατώντας την όσο πιο κολλητά πάνω του μπορεί. Εκείνη, ευχαριστημένη από τη ζήλεια του, χαμογελάει με αλαζονεία.

Θα είναι ψεύτρα αν πει πως δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα του. Εξάλλου, δεν είναι τυφλή! Βλέπει την έλξη που υπάρχει μεταξύ τους, αλλά αν υπάρχει ένα είδος ανθρώπων που σιχαίνεται, αυτοί είναι οι δειλοί!

«Εγώ καταλαβαίνω. Εσύ δεν έχεις κότσια να τολμήσεις. Οπότε, λυπάμαι μα-» τα λόγια της διακόπτονται από τα χείλη του. Πιέζει το στόμα του με πείνα πάνω στο δικό της, και αγκαλιάζει σφιχτά το κορμί της.

Τη σηκώνει στην αγκαλιά του και τυλίγει τα πόδια της γύρω από την μέση του. Κάνει ένα βήμα μπροστά κι ένα πίσω. Απομακρύνεται και την κοιτάει. Μοιράζονται ένα χαμόγελο, κι αμέσως μετά ορμάει και πάλι ο ένας στον άλλον.

Ο Paul περπατάει στα τυφλά ως το δωμάτιο της και κλείνει με το πόδι του την πόρτα της. Την κολλάει πάνω και τη φιλάει με περισσότερο πάθος. Βγάζει τη ζακέτα της και την πετά στο έδαφος, από την άλλη, η Melisa βγάζει με γρήγορες κινήσεις τη μπλούζα του και, κατεβαίνοντας από τα χέρια του, φιλάει το στέρνο του.

Δεν τους παίρνει πολύ χρόνο και, μέσα σε λίγα λεπτά, τα ρούχα τους βρίσκονται σκορπισμένα στο άσπρο χαλί. Πέφτουν στο κρεβάτι και η Melisa ψάχνει στα τυφλά ένα από τα προφυλακτικά που έχει μέσα στο κομοδίνο της. Μόλις το βρει του το φοράει βιαστικά, χωρίς ωστόσο να σπάσουν το φιλί για παραπάνω από ένα λεπτό.

Παίρνει θέση ανάμεσα από τα πόδια της και, μπλέκοντας το χέρι του στα μαλλιά της, σπρώχνει τον εαυτό του μέσα της για πρώτη φορά. Αναφωνεί από την απόλαυση και μπίγει τα νύχια της στην πλάτη του.

Κάνει κι άλλη ώθηση, πιο δυνατή από πριν. Οι ανάσες της τον τρελαίνουν. Ανοίγει τα μάτια της και συναντάει τα δικά του, της χαμογελάει και της κλέβει ακόμα ένα φιλί. Η καρδιά του χτυπάει σαν τρελή.

Τρίτη ώθηση. Η δική της καρδιά χάνει ένα χτύπο, καθώς κρύβει το κεφάλι της στο στέρνο του. Στην τέταρτη ώθηση, το ξέρουν κι οι δυο.

Όλα μόλις άρχισαν για αυτούς.

(...)

«Αγαπημένο λουλούδι;.» μουρμουρίζει σιγανά, στρίβοντας δεξιά για να φτάσει στο σπίτι της.

«Ροζ χρυσάνθεμα.» η κοπέλα, καθισμένη οκλαδόν στο κάθισμα της, απαντά μηχανικά κοιτώντας μαγεμένη έξω από το παράθυρο. Αυτή η πόλη της υπερβολικά πολύ, δεν ξέρει, ωστόσο, αν ευθύνεται η πόλη σαν πόλη, ή ο άνδρας που κάθεται δίπλα της. Γυρίζει να τον κοιτάξει και χαμογελάει.
«Εσύ;»

«Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο.» χαϊδεύει το μπούτι της τρυφερά, όμως την κοιτάει με ένα κάπως ξινισμένο βλέμμα.
«Ροζ χρυσάνθεμα; Αλήθεια;» σχεδόν την αποπαίρνει. Σμίγει τα φρύδια μπερδεμένη.

«Γιατί; Τι έχουν;» οριακά θιγμένη, υψώνει το φρύδι και του μουτρώνει. Γελάει διασκεδασμένος με το ύφος της, αυτό ωστόσο δεν θα τον κάνει ν' αλλάξει γνώμη για τα λουλούδια που καθόλου του αρέσουν.

«Τα βρίσκω αδιάφορα.» ανασηκώνει τους ώμους του και αναφωνεί προσβεβλημένη και έκπληκτη, λες και έθιξε εκείνη. Παράλληλα, σταματάει το αυτοκίνητο είκοσι μέτρα πριν το σπίτι της.

«Είναι πανέμορφα!» ψελλίζει με παράπονο και σαν απάντηση της σφίγγει το μπούτι. Μορφάζει και κοκκινίζει.
«Αουτς!»

«Φτάσαμε, γουρουνάκι.» την ενημερώνει, βάζοντας χειρόφρενο. Ανταλλάσσουν ένα βλέμμα και σιωπούν, απλώς χαμογελούν. Η θύμηση αυτών που έζησαν τις προηγούμενες δύο ώρες, κάνει την ευτυχία να φωλιάζει μέσα τους.
«Πέρασες καλά;» το ενδιαφέρον του τη συγκινεί.

«Πολύ! Εσύ;» φέρνει το πρόσωπο της κοντά στο δικό του. Πεθαίνει για ένα του φίλη αυτή τη στιγμή. Εκείνος το καταλαβαίνει και σκύβει προς το μέρος της.

«Υπέροχα.» φιλάει τα μικρά της χείλη. Τα πόδια της τρέμουν σε αυτή την μικρή επαφή και η καρδιά της ουρλιάζει τ' όνομα του. Νιώθει πως θα την ακούσει.
«Τι;» κάνει με απορία, όταν ανοίξει τα χείλη του να μιλήσει. Τα ξανά κλείνει και της χαμογελάει. Της περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί, είναι τόσο όμορφη η Αυγή του.

Τη φιλάει στιγμιαία αλλά με πάθος, και ξεχνάει την κίνηση του να μιλήσει, τι ήθελε εκεί να του πει, οριακά και τ' όνομα της.

«Τίποτα.» την καθησυχάζει.
«Πήγαινε τώρα να διαβάσεις. Θα τα πούμε μετά.» χαϊδεύει τρυφερά το μάγουλο της, αποχαιρετώντας την. Στο άγγιγμα του παραλύει και με δυσκολία συγκρατεί τον εαυτό της.

«Πάω, θα τα πούμε μετά.» αφήνει ένα τελευταίο φιλί στα ζουμερά του χείλη και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Περιμένει υπομονετικά, ώσπου να μπει στο σπίτι της. Πριν το κάνει, όμως, φρόντισε να του στείλει ένα φιλάκι από μακριά.

Χαμογελάει στον εαυτό του. Αυτό που νιώθει είναι πρωτόγνωρο, μα ξέρει ακριβώς τι είναι. Δεν χρειάζεται ανάλυση, ή σκέψη. Ξεκουράζει το κεφάλι του στο πάνω μέρος του καθίσματος και το χαμόγελο του γίνεται πιο φωτεινό. Γελάει παιδικά.

'Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γουρουνάκι μου. Και θα κάνω τα πάντα για να σε κρατήσω χαρούμενη και ασφαλή.'

Και το σύμπαν, δακρύζει· γιατί η αντίστροφη μέτρηση, έχει ήδη ξεκινήσει.

Αφιερωμένο στην Lovenovel_99.

-Δέσπ🐥