@Rose_17 DianaRay1 fontana1981 ElliPam91 Feggari70 elenitsentzou KontrafouriDimitra grammenou dimfil nikollll_19 user38769999 KaterinaSyriopoulou KikiMoutafidou KordadonopoulouElen ❤❤

Η όψη του μονομιάς μεταλλάχθηκε απο ηλιόλουστη και χαρωπή σε παγερή και απόμακρη μέσα σε μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα όπου προφανώς η ζήλεια τον είχε τυφλώσει για ακόμη μια φορά καταπίνοντας την ακμαία λογική του που έσκουζε αθόρυβα να την υπακούσει.

Το κινητό χτυπούσε επίμονα εδώ και τρία ολόκληρα λεπτά όπου οι κλήσεις του εναλλάσονταν η μια μετά την άλλη εμμονικά σαν να είχε ξεπεράσει ξαφνικά τα όρια του κι επιθυμούσε διακαώς μα διεκδικήσει μια γυναίκα την οποία δεν απέκτησε ποτέ.

《Μαμά χτυπάει το τηλέφωνο σου δεν ακούς..》σχολίασε απορημένη η μικρούλα παρατηρώντας ταυτόχρονα θορυβημενη το σφιγμένο πρόσωπο του πατέρα της αναζητώντας ξανά απαντήσεις.

《Εμπρός μωρό μου γιατί διστάζεις να απαντήσεις στην κλήση ενός εξαφανισμένου φαινομενικά συνεργάτη σου..έχεις τίποτα να κρύψεις και φοβάσαι να μιλήσεις ενώπιον μας..;》αναρωτήθηκε με την σειρά του στενέυοντας απειλητικά τα δύο του μάτια όπου σύντομα μετατράπηκαν σε δύο λεπτές σχισμές πλημμυρισμένες απο διάχυτη καχυποψία.

Έχασα τα λόγια μου καθώς η γλώσσα μου είχε μπερδευτεί στις παρυφές των χειλιών δίχως να αρθρώνει μήτε καν ένα απλό φωνήεν.

《Ε..έχω το ..μωρό να ..ασχοληθώ..》τράυλισα σαστισμένη με δυσκολία λικνίζοντας δήθεν αδιάφορα το βρέφος στην αγκαλιά μου ενισχύοντας άθελα μου την υποψία που βασάνιζε την καρδιά του πως κάτι άσχημο του έκρυβα απο το παρελθόν μου μακριά του.

《Σήκωσε το Μαρίνα..είναι η πέμπτη φορά που σε καλεί..δεν είναι ώρα να διαλύσεις τις αμφιβολίες μου ;》πρόσταξε επιτακτικά με την γνώριμη αμείλικτη πλευρά του να αναδύεται σταδιακά απο τα βάθη της καρδιάς οσο καθυστερούσα να απαντήσω.

《Κάνεις λάθος..δεν έχω τίποτα απολύτως να σου κρύψω και θα το διαπιστώσεις αμέσως..κράτησε λιγάκι το μικρό..》ζήτησα ταραγμένη παραδίδοντας αργά το κοιμισμένο μωρό στα δικά του χέρια καθώς η ίδια ερχόμουν αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη μου.

"Αν μάθει πως του έκρυψα την συνεργασία μου μαζί του κι μάλιστα πως δέχτηκα το ίδιο βράδυ που υπογράψαμε το διαζύγιο να τον συναντήσω ο γάμος μας θα τιναχτεί στον αέρα..! "αναλογιζόμουν τρομαγμένη με την καρδιά να κοντέυει να εκτιναχθεί έξωθεν του στέρνου.

Με αργές κινήσεις έσυρα το δάκτυλο μου στην οθόνη στηλώνοντας το βλέμμα μου απευθείας στο παγωμένο πρόσωπο του παλέυοντας να δείξω ψύχραιμη.

《Γειά σου Άρη ..πως και με
θυμήθηκες..;》ψέλλισα διστακτικά παίζοντας θέατρο ενώπιον του με σκοπο να τον πείσω πως ήμουν αθώα αν και η ίδια δεν είχα καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Ήμουν τόσο θυμωμένη εκείνο το βροχερό βράδυ όπου αποδέχτηκα τελικά την πρόταση του να περάσω απ το σπιτι του να μιλήσουμε μόλις είχαμε υπογράψει το διαζύγιο μας κι εγώ περιφερόμουν στα χαμένα παντελώς συντετριμμένη.

Με είχε υποδεχθεί εγκάρδια έχοντας ετοιμάσει ρομαντική ατμόσφαιρα για εμάς με διάφορα κεριά να φωταγωγούν το ευρύχωρο καθιστικό με τους λευκούς καναπέδες κι ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα ανα χείρας.

《Καλώς ήρθες όμορφη..σε περίμενα διψασμένος να σου φτιάξω οσο γίνεται το κέφι..》αναφώνησε ενθουσιασμένος προσφέροντας μου ιπποτικά το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα προχωρώντας γοργά προς το εσωτερικο μπάρ πλάι στο καθιστικό.

《Σε ευχαριστώ θερμά για την πρόθεση Άρη μου όμως πίστεψε με κανείς δεν μπορεί να ξεριζώσει απο το μυαλό την εικόνα του να υπογράφει τα αναθεματισμένα έγγραφα του διαζυγίου..πονάω τόσο φρικτά !》εξομολογήθηκα με ειλικρίνεια μορφάζοντας παράλληλα πονεμένα καθώς έκλεινα τα μάτια μου που έτσουζαν ήδη απο τα πρώτα δάκρυα που τα κοσμούσαν.

《Έλα πιές ένα ποτό μαζί μου και χαλάρωσε γλυκιά μου..μην ξεχνάς πως ένας χαμένος έρωτας ξεπερνιέται άμεσα μονάχα με ένα νέο..! Αφέσου στην ζωή να σε οδηγήσει σε μέρη πρωτόγνωρα κι έναν άλλο άνδρα να εισβάλει στην καρδιά σου..》πρόφερε ερωτικά βηματίζοντας κυκλικά ολόγυρα μου καθώς περιεργαζόταν το κορμί μου με αναίδεια.

《Δεν ήρθα έως εδώ για να φλερτάρω ουτε για να κοιμηθώ μαζί σου βέβαια δεν πρόκειται να τον ξεπληρώσω με το ίδιο νόμισμα..》ξεκαθάρισα την θέση μου αυστηρά σπρώχνοντας μακριά με μια κίνηση το σώμα του προτού προβεί σε ανάρμοστες κινήσεις.

《Μονάχα αν τον εκδικηθείς η καρδιά σου θα ησυχάσει..οσο κρατάς συσσωρευμένο τον θυμό πράττεις αντίθετα απο το θέλημα σου και θα ξεσπάσει σε κρίσεις πανικού..》επέμεινε τοποθετώντας απαλά τα μαλλιά μου απο την δεξιά μεριά στον ώμο μου θαυμάζοντας τον μακρύ λαιμό μου.

《Αρκετά Άρη έως εδώ ! Έκανα λάθος που έφθασα εως το κατώφλι σου αλλα θεώρησα πως ήσουν διατεθειμένος να σταθείς πλάι μου σε επαγγελματικό επίπεδο ! Έσφαλα αλλα δεν πειράζει καλό βράδυ..!》φώναξα αμήχανα κατεβάζοντας μονορούφι το ουίσκι που μου είχε προσφέρει σαν να ήταν κρύο γάργαρο νερό δίχως καν να νιώσω την αίσθηση του καυτού οινοπνέυματος να καίει τον λαιμό μου.

《Περίμενε Μαρίνα..παραφέρθηκα αλλα μην φέυγεις..》ικέτευσε στο κατώφλι ακουμπώντας φευγαλέα το μπράτσο μου προτού το αφήσει ακαριαία έπειτα απο το δολοφονικό βλέμμα που ανταλλάξαμε.

《Δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε Άρη ! Η συνεργασία μας ακυρώνεται ετούτη την στιγμή δεν εχω όρεξη για έρωτες μήτε ρομάντζα ! Είμαι βλέπεις καταδικασμένη να αγαπάω άλλον άνδρα..εκείνον τον προδότη ..αντίο..》πρόλαβα να ψελλίσω τρέχοντας εξαγριωμένη με δάκρυα στα μάτια προς το παρκαρισμένο όχημα μου μερικά μέτρα μακριά.

Ξάφνου καθώς ξεκλείδωνα γοργά την πόρτα του μαύρου οχήματος μια ζάλη παράξενη ανάγκασε το σώμα μου να παραλύσει και τις αντιδράσεις μου να ελλατωθούν σταδιακά στο ελάχιστο λες και μου είχαν μόλις κάνει ενδοφλέβια ηρεμιστική ένεση.

Τα γόνατα μου λύγισαν κι έπεσα στο βρεγμένο πεζοδρόμιο ενώ οι ήχοι σταδιακά σβήνονταν απο τα αυτιά μου και η όραση παρομοίως θόλωνε δραματικά.

Ξάφνου αντίκρισα εκείνον να στέκεται αγέρωχος απο πάνω μου με ύφος νικητή αντλώντας ικανοποίηση απο την αδυναμία που προφανώς ο ίδιος μου είχε προκαλέσει ρίχνοντας στο ποτό που μόλις είχα κατεβάσει μονορούφι κάποιο ναρκωτικό.

《Τι..τι μου έριξες..; Γιατί ; Επειδή σε απέρριψα..;》τράυλισα ζαλισμένη χαμένη σε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο ανεμελιάς και αφθονίας όπου ο κυριαρχούσε μονάχα η ευδαιμονία κι κανένας άλλος προβληματισμός.

《Σςς..έκανα αυτό που έπρεπε Μαρίνα έσβησα με ένα ναρκωτικό χάπι τον πόνο της ψυχής και ήρθε η ώρα να εξαφανίσω κι απο το κορμί σου τα ίχνη του άνδρα που σε πλήγωσε..!》πρόφερε αργόσυρτα θωπέυοντας το στήθος μου πρόστυχα επάνω απο τα μουσκεμένα ρούχα μου.

《Είσαι τρελός..παρανοϊκός..σκοπέυεις να με βιάσεις μήπως κιόλας..; Βοήθεια με ακούει κανείς..;》ούρλιαξα αδύναμα δίχως πια να ελέγχω τις αντιδράσεις του σώματος μου μήτε να διαθέτω όραση πια καθώς ενώπιον μου ατένιζα ένα βαθύ εβένινο πέλαγος να παγώνει το κορμί.

《Σώπασε και σου υπόσχομαι θα το απολαύσεις..οτι μας χαρίζει ηδονή κι ευχαρίστηση δεν ονομάζεται βιασμός..》ψιθύριζε στα αυτιά μου λάγνα καθώς σήκωνε το σώμα μου αργά απο το έδαφος με απώτερο σκοπό να το μεταφέρει στο κρεββάτι των βασανιστηρίων.

《Μη..άφησε με..οχι Δεν σε θέλω..!》πρόλαβα να αρθρώσω προτου χάσω την επαφή με το περιβάλλον παραχωρόντας το αναίσθητο κορμί μου αβοήθητο στα χέρια ενός ακόμη αρρωστημένου μυαλού.

Ξύπνησα ώρες αργότερα ξαπλωμένη στον λευκό καναπέ του μονάχα με τα εσώρουχα δίχως ρούχα με μώλωπες να κοσμούν το σώμα μου δεξιά κι αριστερά μα κυρίως στην περιοχή της κοιλιάς και του στήθους.

Πλάι μου κοιμόταν ανέμελος και ικανοποιημένος ο άνδρας που μου είχε προκαλέσει όλα αυτά τα φρικτά σημάδια στο κορμί με ένα σατανικό χαμόγελο πληρότητας να κοσμεί τα χείλη του.

Μια δυνατή ναυτία συγκλόνισε ολόκληρο το σώμα μου καθώς μάζευα κλαίγοντας αθόρυβα τα διασκορπισμένα κουρελιασμένα ρούχα μου απο το έδαφος με σκοπό να επιστρέψω στο σπίτι με ψυχή κομμάτια.

Ντύθηκα μηχανικά νιώθοντας ακόμη την έντονη επήρεια του ναρκωτικού να επιδρά στο σώμα τρέχοντας φοβισμένη προς την κλειδωμένη πόρτα ασφαλείας ενώπιον μου.

《Μάταια παλέυεις να ξεφύγεις αν δεν επαναλάβουμε τα χθεσινά δεν πρόκειται να φύγεις απ εδω μέσα..!》ακούστηκε η εφιαλτική φωνή του ξοπίσω μου προκαλώντας την καταπιεσμένη οργή που φυλούσα συσσωρευμένη εσωτερικά μου να ξεχειλίσει εναντίον του .

《Άθλιε αλήτη τι μου έκανες ; Μίλα ! Τόλμησες να με ακουμπήσεις..; Πως μπόρεσες ; Θα σε σκοτώσω κάθαρμα..!》ούρλιαξα ορμώντας με φόρα καταπάνω του δίχως ίχνος οίκτου χτυπώντας το σώμα του παντού ανεξέλεγκτα.

Συγκράτησε με ευκολία τα χέρια μου ανάμεσα στα δικά του σφικτά γελώντας χαιρέκακα καθώς ταξίδευε με το βλέμμα του στο κορμί όπου μόλις είχε γευτεί παρά την θέληση μου μια σκέψη που με αηδίαζε έως τα τρίσβαθα της ψυχής μου.

《Έλα τώρα Μαρινάκι χάρη σου έκανα χρειαζόσουν λίγο άγριο σέξ..》πρόφερε ειρωνικά συνεχίζοντας να γελάει ακάθεκτος υστερικά ενώπιον μου προκαλώντας μονάχα θυμό και ένα ανυπέρβλητο μίσος για εκείνον.

《Θα σε καταγγείλω μαλάκα η πράξη σου δεν θα μείνει ατιμώρητη με βίασες..! Πως τόλμησες με τι είδους κότσια απλώσες τα βρωμερά χέρια σου στο σώμα μου ; Που χάθηκε η ανθρώπινη πλευρά σου η ανδρική σου αξιοπρέπεια ; Δεν θα γλιτώσεις απο τον νόμο θα σε καταστρέψω 》ούρλιαζα εκτός εαυτού σπάζοντας κάθε αντικείμενο που έφραζε τον δρόμο μου τρελαμένη καθώς αναζητούσα τα κλειδιά απεγνωσμένα για να ελευθερωθώ .

《Κάντο Μαρίνα δεν σε φοβάμαι θα το δούμε αν μπορέσεις να αποδείξεις ποτέ ποιός σε βίασε..》σχολίασε εκτοξέυοντας τα κλειδιά προς το μέρος μου λες και ήμουν ένα τίποτα για εκείνον ένα σκουπίδι που αξίζει να το ποδοπατούν και να το κακοποιούν αδιαφορώντας για την ψυχική του κατάσταση.

《Να είσαι σίγουρος..πως θα σε τιμωρήσω..σε σιχαίνομαι..κάθαρμα πληρωμένε δολοφόνε της οργάνωσης που μου διέλυσε την ζωή σε αυτούς δεν ανήκεις ..; 》ρώτησα ξέπνοη παλέυοντας να απομακρύνω τα ιδρωμένα μαλλιά που κολλούσαν στο πρόσωπο μου βιαστικά επιθυμώντας να κοιτάζω κατάματα τον βασανιστή μου.

《Ακριβώς Μαρίνα..η αποστολή μου μολις τελείωσε..έπρεπε να βεβαιωθώ πως ο Μπάλτον δεν θα είναι ποτέ ξανά δικός σου..》αποκρίθηκε παγερά ανάβοντας ικανοποιημένος το πούρο του γνέφοντας με τα δάκτυλα του να αποχωρήσω.

Οι φρικτές εικόνες εκείνης της οδυνηρής βραδιάς που πάλευα για καιρό να σβήσω απο την μνήμη αναγεννήθηκαν απο τις στάχτες τους επιζητώντας επιτέλους εξιλέωση.

《Βάλε επιτέλους ανοιχτή ακρόαση ..!》γρύλισε θυμωμένος ο άνδρας ενώπιον μου εντείνοντας την αμηχανία που ήδη με διακατείχε αναμεμειγμένη με τρόμο και οργή.

Δίχως να χάσω χρόνο πάτησα με τρεμάμενα χέρια το κουμπί της ανοιχτής ακρόασης αναμένοντας αργά την εφιαλτική απόκριση του σιχαμερού άνδρα .

《Μαρίνα..καλησπέρα ! Χάθηκαν τα ίχνη σου απότομα ! Πήρα το θάρρος να σε καλέσω για να σε συγχαρώ για τον γάμο σου μωρό μου τελικά κατόρθωσες να ξεγελάσεις το κορόιδο τον Μπάλτον έτσι..;》κάγχασε κοροϊδευτικά γελώντας ανατριχιαστικά.

《Αυτές τις ανοησίες τηλεφώνησες να μου αναφέρεις ; Πες τι θέλεις..αλλιώς να κλείσω..》πρόφερα με δυσκολία και περίσσιο θάρρος καθώς αντίκριζα το πρόσωπο του Κρίστιαν απέναντι μου να σκοτεινιάζει ολοένα πιο πολύ.

《Έννοια σου και ο θεός σε λυπήθηκε Μαρινάκι γι αυτό αποφάσισα να σε λυτρώσω απο τους ..φρικτούς εφιάλτες και τις ενοχές σου..》πρόφερε αινιγματικά κάνοντας μια απότομη πάυση ανάμεσα στα λεγόμενα του.

《Τι.. εννοείς ...;》τράυλισα σοκαρισμένη διακρίνοντας την άλλοτε χαλαρή όψη του Κρίστιαν να μετατρέπεται σε πέτρινη μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.

《Χα..δεν ήμουν τόσο κάθαρμα οσο θεώρησες Μαρίνα εκείνο το βράδυ..! Μάθε λοιπόν πως ποτέ δεν σε βίασα ..όπως σε άφησα να πιστέυεις.
Αντιθέτως μονάχη σου επιζητούσες διακαώς να σε κάνω να νιώσεις ξανά γυναίκα ! Όλα τα άλλα ήταν απλώς άλλη μια πλεκτάνη. Αυτό μου ζήτησε η οργάνωση να σου αναφέρω ώστε να κατορθώσω να διασπάσω ολοσχερώς τις σχέσεις σας με τον Κρίστιαν. Οι ενοχές που θα σου δημιουργούσε μια τέτοια πράξη ήμουν σίγουρος σαν ψυχολόγος πως θα σας κρατούσαν αιώνια χωριστά αλλα η δύναμη της αγάπης σας ομολογώ μας εξέπληξε..》αποκάλυψε ευθαρσώς δίχως ίχνος ντροπής προκαλώντας αυτομάτως την έντονη αντίδραση του Κρίστιαν ο οποίος σαν σίφουνας βάλθηκε να αποχωρήσει απο το δωμάτιο γνέφοντας δεξιά κι αριστερά με το κεφάλι του απογοητευμένος βαστώντας παράλληλα και τα παιδιά μας στα χέρια του.
《Γυναίκα ε..;》ψέλλισε μελαγχολικά προτού διαβεί εξοργισμένος πόρτα της καμπίνας οπου κοντοστάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα παρατηρώντας εξεταστικά το χλωμό πρόσωπο μου.

Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει απο την αγωνία κι συνάμα την λύπη που την καταπλάκωσε αστραπιαία ως άλλη κατάρα που μια μοχθηρή μάγισσα εξαπέλυσε με κακία στην ζωή μας καταστρέφοντας ισως και για δέυτερη φορά τον γάμο μας.

《Όχι ..οχι περίμενε Κρίστιαν κάνεις λάθος !》αναφώνουσα ταραγμένη πασχίζοντας να σώσω απελπισμένη την κατάσταση που ήδη είχε πάρει τον δρόμο της νιώθοντας ανήμπορη να την περισώσω.

《Αχ τι κρίμα ήταν και ο άνδρας σου μπροστά και άκουσε την φρικτή αλήθεια που του έκρυβες απο πρώτο χέρι..; Δεν πειράζει δεν σαν λυπάμαι τόσο θα κρατούσε ένας γάμος φιάσκο..!》κάγχαζε απο την άλλη άκρη της γραμμής θρασύτατα ο Άρης υπενθυμίζοντας μου την μισητή παρουσία του .

《Σκάσε επιτέλους πως τόλμησες να ξεφουρνίσεις όλα αυτά τα αποτρόπαια ψέματα ! ΠιΔεν το πιστέυω αυτό που ξαναζώ θεέ μου τι ακριβώς αναζητάς πια θέλεις απο τις ζωές μας πια ; Θεέ μου θα μας διαλύσεις ξανά ! Δεν θα σας κάνω ομως πια την χάρη..η άθλια οργάνωση σας πέθανε πια για εμάς κι είμαστε ευτυχισμένοι το ακούς ! Μην με καλέσεις ξανά..είμαι νεκρή για εσάς..!》φώναξα αποφασιστικά συγκρατώντας με τα βίας τους λυγμούς που έφραζαν τον λαιμό .

《Μην ανησυχείς πιά..! Έχετε απαλλαχθεί απο το κυνηγητό της αιμοσταγής οργάνωσης αφότου λάβαμε το γενναίο ποσό των έντεκα εκατομμυρίων απο τον σύζυγο σου ! Πληροφοριακά μάλιστα πρόεδρος της πλέον τελώ εγώ ! Αντιο Μαρίνα..καλή ζωή..》βιάστηκε να τερματίσει το τηλεφώνημα εκτινάσοντας προς το τέλος άλλη μια δηλητηριώδη βόμβα του.

《Μια στιγμή..γιατί σας πλήρωσε ο σύζυγος μου...τι είδους εντολές εκτελέσατε..;》ρώτησα αναζητώντας σαστισμένη μια πολυθρόνα να καθίσω ζαλισμένη πασχίζοντας να μην πιστεύω λέξη απο τα φαρμακερά χείλη του.

Γέλασε μοχθηρά απο την άλλη άκρη της γραμμής προκαλώντας ανατριχίλα σε κάθε κύτταρο και πόρο του κορμιού μου που πάλευε ενστικτωδώς να αμυνθεί σε μια ακόμη επίθεση απο ακόμη έναν αδίστακτο υποχθόνιο εχθρό μας.

《Σκάσε επιτέλους μην γελάς και μίλα ! Τι λόγους είχε ο Κρίστιαν να χρηματοδοτήσει την οργάνωση..;》ούρλιαξα ανυπόμονα χτυπώντας την παλάμη μου με φόρα στο χερούλι της ξύλινης κουνιστής καρέκλας του μωρού δίχως να αισθανθώ διόλου πόνο.

《Τι έγινε Μαρίνα φοβάσαι τον άνδρα που επέλεξες για δέυτερη φορά να εμπιστευτείς την ζωή σου ; Έμαθα γέννησες ένα ακόμη μούλικο απ εκείνον κι κινδύνευσες..άδικα αν θες την γνώμη μου. Αλλα επειδή αισθάνομαι την αγωνία σου είμαι έτοιμος να σου αποκαλύψω πως ο άνδρας που αγαπάς είναι φιάσκο..》

《Πάψε να ασχολείσαι με την ζωή μου σε παρακαλώ και σπάσε την σιωπή σου ! Πάλι λάσπη προσπαθείς να του ρίξεις έτσι ; Δεν πρόκειται να πιστέψω καμία απο τις ρυπαρές κουβέντες που πρόκειται να βγούν απο τα χείλη σου εναντίον του οχι πια αρκετά !》ούρλιαζα εκτος εαυτού παρατηρώντας ταυτοχρόνως με την άκρη του ματιού μου να ξεπροβάλει στο κατώφλι της καμπίνας η μητέρα μου με ύφος βλοσσυρό.

《Πάλι μπελάδες κοριτσάκι μου..;》σιγοψιθύρισε σκεπτική γνέφοντας παράλληλα προς τα έξω όπου ο γνώριμος εξαγριωμένος Κρίστιαν ένα τέρας θυμού αναγεννημένο απο τις στάχτες του βημάτιζε νευρικά αναζητώντας το θήραμα του να το κατασπαράξει.

Ξεροκατάπια αναμένοντας την αλήθεια να βλάψει για ακόμη μια φορά τον νεοσύστατο γάμο μου ελπίζοντας να μην κατορθώσει να μας διαλύσει ποτέ ξανά η παραμικρή ρωγμή.

《Έννοια σου μικρή μου και το σαθρό οικοδόμημα που έκτισες ξανά στην άμμο θα γκρεμιστεί ολοσχερώς μόλις μάθεις οτι ο άνδρας σου μας πλήρωσε αδρά ώστε να σκοτώσουμε την Βικτώρια και το ένοχο μυστικό που σας είχε διαλύσει..》πρόφερε ξεχειλίζοντας μοχθηρία και κακεντρεχεία γνωρίζοντας απο πρωτο χέρι το αντίκτυπο που θα είχαν στον ψυχισμό μου.

《Αποκλείεται..δεν..είναι ικανός για κάτι τόσο αποτρόπαιο το ξέρω ! Η Βικτώρια άλλωστε ποτέ δεν ήταν έγκυος απο εκείνον οικτρέ ψέυτη..!》φώναξα εξαγριωμένη επιθυμώντας με ολη την ψυχή μου να πετάξω το τηλέφωνο στον τοίχο απέναντι μου όπου θα γινόταν θρύψαλα μονομιάς.

Παρόλα αυτά συγκράτησα την υπομονή μου με κάθε μέσο παλέυοντας να καλμάρω τους εκτροχιασμένους παλμούς μου που ολοένα ανέβαιναν εφιαλτικά.

Εικόνες σκέψεις και οδυνηρές αναμνήσεις που θεωρούσα πως είχα αφήσει ξοπίσω επέστρεψαν απο το πουθενά κατακλύζοντας το μυαλό και σταδιακά πλησίαζαν στην καρδιά όμοια με το ισχυρό δηλητήριο που μας είχε ποτίσει η Βικτώρια.

Εκείνο το άθλιο γύναιο που απείλησε τόσο τον γάμο μας οσο και το απόρθητο φρούριο της καρδιάς του που πολιόρκησε με αμείωτη ένταση με όπλα την απαστράπτουσα γοητεία και το κοφτερό πανουργο μυαλό της δεν είχε πάψει οπως ολα έδειχναν ακόμη και μετα θάνατον να μας καταδυναστέυει.

Δεν άντεχα στην σκέψη ο καρπός του έρωτα του να εχει ριζώσει σε ξένη μήτρα πόσο μάλλον την δική της η ζήλεια μου άγγιζε τον υπέρτατο βαθμό και φλογιζε το αίμα και συνάμα την ψυχή.

《Είμαι έγκυος περιμένω το παιδι του Κρίστιαν πια γι αυτό βγές απο το δρόμο μας εσύ και τα μπάσταρδα σου ανήκει μονάχα σε εμένα..!》την αφουγκραζόμουν να ουρλιάζει ενώπιον μου καθώς με σημάδευε με την κάννη του όπλου της προτού πυροβολήσει επανω απο το σχεδόν άψυχο σώμα του.

Το τηλέφωνο γλίστρησε απο τα ιδρωμένα δάκτυλα μου κι αυτόματως κατέληξε στο ξύλινο δάπεδο του σκάφους δίχως να μπώ στον κόπο να τερματίσω την επώδυνη κλήση που για αλλη μια φορά κατακρήμνιζε την χαρά μου.

《Μαρίνα μου για το όνομα του θεού εσύ φαίνεσαι έτοιμη να καταρρεύσεις μόλις γύρισες απο το νοσοκομείο έλα να καθίσεις κι να μου πεις πως μπορώ να σας βοηθήσω..!》πρότεινε τρομαγμένη η μητέρα μου σπρώχνοντας τρυφερά το σώμα μου προς την κουνιστή πολυθρόνα πλάι στην κούνια.

《Αχ μανούλα...αναρωτιέμαι πόσα βουνά απο θλίψεις καλούμαστε να υπερβούμε και πόσα παλιρροικά κύματα να πολέμησουμε για να αντικρίσουμε επιτέλους την στεριά της ευτυχίας..; Ο Κρίστιαν θύμωσε διαπιστώνοντας οτι δυστυχώς του έκρυψα μια φρικτή αλήθεια που ούτε να ξεστομίσω δεν αντέχω..》πρόφερα ψιθυριστά νιώθοντας εσωτερικά την αβάσταχτη παρόρμηση να τρέξω να τον βρώ και να του εξηγήσω πως ολα ηταν άλλο ενα φρικαλέο παιχνίδι της οργάνωσης μια σκευωριά κι τίποτα παραπάνω ομως ήξερα πως δεν θα με άκουγε οχι τώρα τουλάχιστον.

《Τι λόγια είναι αυτά που παραμιλάς κορούλα μου ; Είναι δυνατόν έπειτα απο τόσα δράματα που ζήσατε να έχετε μυστικά να σας χωρίζουν ; Γιατί άφησες να συμβεί αυτό ; Ξέρεις πως δεν τα σηκώνει έυκολα τα λάθη ..! 》σχολίασε σκεπτική η μητέρα μου ζητώντας εξηγήσεις την πιο δύσκολη ώρα για εμενα οπου η λογική πάσχιζε να εξιλεώσει την ψυχή για τα δεινά που πέρασε προετοιμάζοντας παράλληλα τη κατάλληλη απολογία για το δικαστήριο των ματιών του.

Ατένιζα το σκυθρωπό πρόσωπο της χαμένη στις δικές μου σκέψεις και τεχνάσματα ώστε να σώσω την σχέση μας για ακόμη μια φορά απο το χείλος του γκρεμού και τον απόλυτο όλεθρο .
《Μητέρα σε παρακαλώ μην μου επισημαίνεις πράγματα που ήδη γνωρίζω ! Τον άνδρα με την πέτρινη καρδιά ερωτεύτηκα επουλώνοντας σταδιακά τις πληγές του με το βάλσαμο της αγάπης μου λες να μην ξέρω τα κουμπιά του..;》ρωτησα μελιστάλακτα καθησυχάζοντας πρόσκαιρα την αγωνία της βαδίζοντας ολοταχώς προς το κατάστρωμα με τρεμάμενα πόδια.

Σαν ξεπρόβαλα στην κουπαστή αντίκρισα την επιβλητική φιγούρα του να στέκεται στην πλώρη ακίνητος με κεφάλι σκυμμένο και όψη σκοτεινή σαν την νύχτα που απλώνονταν σταδιακά στις καρδιές μας και συνάμα στον ορίζοντα καθώς το σούρουπο έπεφτε αργά.

Πλησίασα κοντά του δίχως να τολμώ να αγγίξω το σφιγμένο σώμα του φοβούμενη την ακραία αντίδραση και τα λόγια του που θα μαχαίρωναν σύντομα την καρδιά μου.

《Αγάπη μου ..πρέπει να σου εξηγήσω δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι τα πράγματα..!》ψέλλισα αναζητώντας στα βαθύ του λαιμού την σβησμένη φωνή μου που ακόμη κι εκείνη κρύφτηκε αμυντικά προτού ξεσπάσει η οργή του.

《Θες να μάθεις τι έπλασα με την φαντασία μου οση ώρα εσύ κι ο εραστής σου μιλούσατε ; Τι είδους εικόνες σαρκικής παράνομης λαγνείας πλημμύρισαν το μυαλό προκαλώντας σφίξιμο στα σωθικά μου Μαρίνα..; Πως μπόρεσες να του δωθείς ενώ παρίστανα μέχρι και εναν ξένο για να σε κρατήσω..;》αναρωτιόταν χαμηλόφωνα με μια χροιά τρομακτική και συνάμα τελεσίδικη αφού για πρώτη φορά στις μεταξύ μας διενέξεις δεν ύψωνε τον τόνο της φωνής του .

Αναστέναξα βαθειά πασχίζοντας να κατευνάσω τους φόβους που σταδιακά άρχισαν σαν φίδια να ερπονται ολόγυρα στο ένδυμα της ψυχής.

《Καρδιά μου ..ποτέ ...》ψέλλισα σκουπιζοντας πρόχειρα τα δάκρυα που κυλούσαν ανεξέλεγκτα προς πάσα κατεύθυνση επιθυμώντας να ατενίσω το ομορφο πρόσωπο του να με θωρεί όπως παλιά με τον έρωτα να πηγάζει απο κάθε πόρο των χειλιών του κι απ κάθε βλέμμα.

Όμως αντίθετα δεν άντεχε ούτε φευγαλέα να με κοιτάξει έχοντας καταδικάσει και τους δύο μας σε εναν ψυχρό πόλεμο που μόλις είχε κηρυχθεί αθόρυβα δίχως για όπλο τον θυμό και σφαίρες τα λόγια.

《Κοίτα με να πάρει φοβάμαι ! Τρέμω πως ο γάμος μας θα απειληθεί ξανά πως τα χείλη σου δεν θα ακουμπήσουν ξανά τα δικά μου με πάθος μήτε τα δάκτυλα σου θα εφάπτονται στην επιδερμίδα μου ..πως δεν θα έχω αγκαλιά να κουρνιάσω πάλι..οχι..μην με καταδικάσεις ξανά..》αναφώνησα θυμωμένη γυρίζοντας το σώμα του προς το μέρος μου βίαια διψώντας να χαθώ ανάμεσα στα χέρια του κι ας πέθαινα εκει.

Η όψη του ήταν οπως ακριβώς την περίμενα παγερή και απόμακρη τα μάτια του απέφευγαν να εστιάσουν στα δικά μου τα χείλη του είχαν ασπρίσει απ την πίεση που τους ασκούσε και οι γροθιές του παρέμεναν σφιγμένες.

Έπειτα το δεξί του φρύδι υψώθηκε επιδεικτικά θυμίζοντας παλιές άσχημες αναμνήσεις που είχαν σβηστεί μια για πάντα απο το χάρτι της καρδιάς η μήπως οχι ;

《Ο γάμος μας ; Τραγική ειρωνεία Μαρίνα κάποτε επιζητούσες πεισματικά να σου χαρίσω με μια υπογραφή την ελευθερία και απο σήμερα θα την αναζητήσω κι εγώ ! Α..και κάτι τελευταίο πλέον είσαι αόρατη για εμένα δεν υπάρχεις..! Είσαι μια ξένη που τυγχάνει να αγαπάω..φύγε τώρα απο μπροστά μου..γυρίζουμε στην Αμερική αμέσως..!》γρύλισε επιθετικά δίχως να υψώσει διόλου την φωνή του με έναν τόνο κοφτερό σαν ξυράφι που μονομιάς κομμάτιασε την καρδιά μου για δεύτερη ισως και τελευταία φορά αφήνοντας τα κομμάτια να επιπλέουν ολόγυρα μας στην θάλασσα ως ενθύμια του ναυαγίου μας.

《Δεν μπορείς να μας το κάνεις αυτό ! Αγάπη μου λογικέψου σου ορκίζομαι πως δεν πλάγιασα με αυτό το καθίκι όλα ήταν μια καλοστημένη απάτη της οργάνωσης για να μας χωρίσει ολοσχερώς εσένα μονάχα άφησα να ακουμπήσεις το κορμί μου..μονο εσένα..!》ούρλιαζα εκτός εαυτού σε κατάσταση αμόκ καθώς τον διέκρινα να απομακρύνεται βλοσσυρός απο κοντά μου βαδίζοντας αγέρωχος με τα χέρια στις τσέπες του τζίν του λες και δεν άκουγε τις απεγνωσμένες εκκλήσεις μου.

Δίχως να χάσω χρόνο έτρεξα ενώπιον του τοποθετώντας το σώμα μου φραγμό στην πόρτα που οδηγούσε στις καμπίνες του υπόγειου γνέφοντας αρνητικά κατακόκκινη απο το κλάμα.

《Κάνεις πως δεν με ακούς ; Είναι παιδιάστικα καμώματα αυτά Κρίστιαν για τον θεό ! Έχουμε τέσσερα παιδιά μαζί και εναν έρωτα που νίκησε ακόμη και τον θάνατο μην το ξεχνάς άφησε κατα μέρους τον εγωισμό κράτησε με..》ικέτευσα πλημμυρισμένη απο ανασφάλεια και μοναξιά να κατακλύζει κάθε πόρο της ψυχής επιζητώντας διακαώς την παρουσία του κοντά μου.

《Μέριασε προτού σε σπρώξω ! Να πάς στον Άρη να σε αγκαλιάσει όπως εκείνο το βράδυ που φροντισες να γιορτάσεις την ελευθερία σου μαζί του κι επειτα δεν δίστασες να κάνεις έρωτα και μαζί μου σαν αχορταγη τσούλα στο δάσος..!》

《Με προσβάλλεις..θα μετανιώσεις οσα λές για ακόμη μια φορά..》τον προειδοποίησα χαμηλόφωνα αρνούμενη να κάνω βήμα απο μπροστά του.

《Δεν υπάρχει πια μετάνοια Μαρίνα μήτε επιστροφή ..》

《Κι ομως εγώ σε συγχώρησα αχάριστε οταν κοιμόσουν συστηματικά με την Βικτώρια ακόμη και το παιδί σου θα γεννούσε ! Μα παρά τον αφόρητο πόνο μου τα ξέχασα ολα επειδή σε αγαπούσα ομως εσύ...όπως πάντα ισοπεδώνεις τους ανθρώπους..κι συνάμα την αγάπη μου..!》ψιθύρισα σπάζοντας στις τελευταίες λέξεις καθώς δάκρυα έσταζαν ακόμη κι στα σφιγμένα δάκτυλα του .

《Δεν μπορώ να πράξω το ίδιο λυπάμαι αλλα.. σιχαίνομαι να κοιμάμαι με τα απομεινάρια της γυναίκας που ερωτεύτηκα..μην με ψάξεις απόψε..》πρόφερε με απίστευτη σκληρότητα αποχωρώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση ψύχραιμος δίχως ίχνος θυμού η πικρίας να διαπερνούν το προσωπείο που κάλυψε για πάντα το πρόσωπο που λάτρεψα.

Κάπως έτσι στο κατάστρωμα του σκάφους όπου υποσχεθήκαμε να περάσουμε τις πιο ξέγνοιαστες διακοπές γράφτηκε ένας αιματηρός επίλογος ..εκείνος του έρωτα μου.

Ξημερώματα 4:00 π.μ

Επέστρεψα τρεκλίζοντας απο το μεθύσι στο σκάφος που πλέον φάνταζε ξένο για εμένα κι ας φιλοξενούσε την οικογένεια μου τους ανθρώπους που με αγαπούσαν οπως τουλάχιστον νομιζα προτού ακούσω εκείνο τον αχρείο να μιλάει στην γυναίκα μου για ένα καυτό βράδυ που ο ίδιος αγνοούσα.

Σαν μαλάκας την παντρεύτηκα ξανά πανηγυρίζοντας που έπραξα ξανά το ίδιο μοιραίο σφάλμα να εμπιστευτώ στα χέρια μιας γυναίκας την καρδιά μου αφού ακόμη και η ιδια η μητέρα μου πριν χρόνια την είχε προδώσει.

Την εγκατάλειψη την γνώρισα απο παιδί έκανα την μοναξιά κολλητή μου φίλη και την υποκρισία τρόπο ζωής πως αφέθηκα σαν ηλίθιος να με πλανέψει η αγάπη ; Πως εγω ενας σκληρός επιχειρηματίας πιάστηκα στα γρανάζια του επώδυνου έρωτα που με κομμάτιασαν..; Να πάρει επρεπε να ξεριζώσω την καρδιά μου απόψε μα θα το έπραττα.

Πόνος..ένα ατέρμονο βασανιστήριο δίχως να έχει εφευρεθεί παυσίπονο για να τον σβήσει μονομιάς μονάχα ο θάνατος θα μπορούσε μα και πάλι αν ενας ανθρωπος ριζώσει στην ψυχή σου και γίνει κομμάτι της ακόμη και στην αιωνιότητα σε συντροφέυει.

Βάδιζα σκυφτός χτυπώντας σε διάφορα αντικείμενα δίχως να ενδιαφέρομαι αν θα ξυπνούσα κανέναν μονάχα για τα παιδιά ανησυχούσα πια.
《Μαρίνα άτιμη γυναίκα..》ψέλλιζα ξανά και ξανά στην παραζάλη μου απολαμβάνοντας το γλυκό νανούρισμα της μέθης στο μυαλό μου που απάλυνε κάπως τον θυμό μου.

Ο διάδρομος με τις καμπίνες σκοτεινός κι ομως ενώπιον μου ατένιζα ένα μικρό λευκό φώς να προέρχεται απο τις χαραμάδες της σφαλισμένης πόρτας της βρεφικής καμπίνας όμοιος με κόκκινο πανί ενώπιον σε εξοργισμένο τάυρο.

Τα βήματα με οδήγησαν στο εσωτερικό όπου άνοιξα βίαια την πόρτα έτοιμος για όλα επιθυμώντας μονάχα να εκδικηθώ την γυναίκα που με τύφλωσε με τα κόλπα και το μπριο της και έκλεψε την αυτοκυριαρχία μου.

Να τη ! Κείτονταν αναίσθητη στον πράσινο βελούδινο καναπέ της καμπίνας πλάι στην κούνια του μωρού περιπλανώμενη στον κόσμο των ονείρων όσο ο ίδιος εγκλωβιζομουν σε εναν παγερό εφιάλτη.

《Δεν σου αξίζει να ζείς..με κορόιδεψες έπαιζες ταυτόχρονα και με εμένα και με εκείνον ενώ παράλληλα με γέμιζες ενοχές..έχασα τον εαυτό μου για χάρη σου ..》ψιθύριζα παντελώς θολωμένος πλησιάζοντας προς μέρος της επιθετικά.

Γράπωσα τον καρπό της βίαια αναγκάζοντας την να τιναχτεί τρομαγμένη τρέμωντας σύγκορμη στην όψη μου.

《Μωρό μου..γύρισες σε περίμενα ήθελα να σου μιλήσω ισως τώρα μπορέσεις να με ακούσεις..》ψιθύρισε παριστάνοντας την ανακουφισμένη που με αντίκριζε ενώπιον της εξαγριωμένο οσο ποτέ άλλοτε και ικανό να διαπράξω ακόμη και φόνο.

《Εσύ..ύπουλη γυναίκα πλανέυτρα που με τα ομορφα λόγια με ξεμυάλισες οπως και εκείνον τον ηλίθιο τον Άρη..! Δεν σου αξιζε η αγαπη που σου χάρισα δωσμου πίσω την καρδιά μου..!》γρύλισα σφίγγοντας τον καρπό της με ολη την δύναμη μου δίχως να αντιλαμβάνομαι πως την πονούσα.

《Μην μιλάς έτσι ..δεν το αντέχω..Κρίστιαν είσαι η ζωή μου δές το μια φορά για εσένα θυσίασα τα πάντα ..! Έλα είσαι μεθυσμένος μυρίζεις απο χιλιόμετρα αλκοολ πάμε να ξαπλώσουμε..》πρόφερε να την πάρει η οργή με τον ήπιο τρυφερό τόνο της φωνής που λύγιζε τις άμυνες μου μονομιάς.

《Να ξαπλώσω εγώ μαζί σου..; Σε γελάσανε ..δεν αντέχω να σε βλέπω ούτε την παρουσία σου ολόγυρα ανέχομαι δίνε του φύγε απο εδώ τώρα ! Μάζεψε τα κουρέλια σου και χάσου απ τις ζωές μας οπως παλιά..!》φώναξα τινάζοντας το χέρι της με φόρα σαν να με διαπερνούσε ηλεκτρισμός.

《Τι λές καρδιά μου ..; Δεν έχω πουθενά να πάω εσείς είστε οτι έχω στον κόσμο τα παιδιά κι εσύ..》πάσχιζε ύπουλα να με μεταπείσει παίζοντας καλά το θέατρο που έμαθε απο καιρό όμως πια δεν θα γινόμουν το θύμα της.

《Φύγε σου λέω ρε ! Χάσου ! Τρέχα στον εραστή σου πάρε το πρώτο καράβι και τράβα..μονάχα ξέχνα μας !》γρύλισα θυμωμένος σπρώχνοντας ελαφρά το σώμα της μακριά μου προτού τα δάκρυα της αγγίξουν την ευαίσθητη χορδή της ψυχής μου ξανά.

Τα δάκτυλα της γλίστρησαν να πάρει στην επιφάνεια του προσώπου μου μεταδίδοντας στοργή και αμέριστη κατανόηση αντι για απέχθεια και μίσος που αλλη θα αισθάνοταν ομως δεν έπρεπε να πλανηθώ οχι ξανά.

《Θα φύγω στο υπόσχομαι μόλις σε πάω στο κρεββάτι μας θα χαθώ..》ψιθύρισε απαλά στο αυτί μου ερεθίζοντας τις αισθήσεις μου σε μια προσπάθεια να με εξευμενίσει.

Αφέθηκα στα χέρια της αυτομάτως λες και το σώμα είχε την δική του γλώσσα και ακόμη υποτάσσονταν στο άγγιγμα της.

Τα χέρια της τυλίχθηκαν γύρω απο τον λαιμό σαν πυρωμένα σίδερα καθώς τα χείλη της εφάπτονταν στα δικά μου απαλά και ηδονικά μεταφέροντας το μυαλό στα περασμένα.

Δεν ανταποκρίθηκα στο ερωτικό κάλεσμα της για πρώτη φορά κρατώντας ψηλά τις άμυνες μου οπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου .

Αντιθέτως απομάκρυνα με το χέρι μου το κορμί της που φλέγονταν για το άγγιγμα μου ηρωικά γελώντας κοροϊδευτικά κατάμουτρα.
《Με τέτοια φθηνά τεχνάσματα περιμένεις να εξιλεωθείς ; Φύγε Μαρίνα αρκετά..!》

《Πες μου πως δεν με αγαπάς και θα το πράξω ..!》με προκάλεσε απροκάλυπτα προτάσοντας τα στήθη που λατρευα να θαυμάζω ως ασπίδα στον ανισο αγώνα μας όπου έμελε να κορυφωθεί σύντομα οπως είχα δρομολογήσει τις εξελίξεις στο θολωμένο νού μου.

Παραπάτησα και κατέληξα σύντομα στον βελούδινο καταπράσινο καναπέ όπου προ ολίγου κοιμόταν εκείνη μυρίζοντας το παραδεισένιο άρωμα του κορμιού που θεωρούσα πως μου ανήκε αποκλειστικά.

Έμαθα το μάθημα μου ομως με το χειρότερο ισως τρόπο πως κανένας δεν είναι κτήμα κανενός οση αγάπη και έρωτας αν ζεί στις καρδιές τα σώματα τα ορίζει η αρχέγονη δίψα για πάθος και εξουσία.

Απ την μια πλευρά μπορούσα να κατανοήσω την πράξη της διότι την γνώριζα καλύτερα απο όλους κι θα είχε δίκιο να με εκδικηθεί ομως..οχι δεν άντεχα να την φαντάζομαι να δίνεται σε άλλο κορμί με πονούσε οσο ποτέ η σκέψη.

Ανακάθισε πλάι μου καθώς εγώ κουρνιαζα στην γωνιά του καναπέ σαν πληγωμένο πουλί που ψυχοραγεί αργά ατενίζοντας το μικρό μας βρέφος που παρά την ένταση απολάμβανε τον υπέροχο ύπνο του.

《Ησύχασε καρδιά μου θα το ξεπεράσουμε μαζί κι αυτό !》πρόφερε μελιστάλακτα στο αυτί μου ξανά και ξανά σαν να πάσχιζε να το περάσει στο υποσυνείδητο μου φοβισμένη πως αν δεν άλλαζα γνώμη το μοιραίο φινάλε μας και άλλο ένα επώδυνο διαζύγιο θα τερμάτιζε τις ζωές μας .

Όμως δεν σκεφτόμουν οπως εκείνη να διαχωρίσω την ζωή μου απ την δική της με χαζές υπογραφές και δικηγόρους για κακή της τύχη θα με ανεχόταν ενώπιον της για χρόνια ομως..ο κακός μου εαυτός μόλις είχε αναγεννηθεί κι στόχευε να την βασανίσει αλύπητα..