Αφιερωμένο σε όλους σας με πολύ αγάπη και ένα μεγάλο ευχαριστώ  ! Οσο και στις αγαπημένες μου @Rose_17 DianaRay1 _Sumela_01 Dionysia1980 dimfil Feggari70

Αισθανόμουν τον κόσμο να περιστρέφεται ολόγυρα μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα ενω πυκνή διάχυτη ομίχλη κάλυπτε ολοσχερώς την διάνοια μου.

Οι πέντε αισθήσεις λειτουργούσαν μηχανικά προμηθέυοντας ποικίλα ακατανόητα μηνύματα τις οθόνες του εγκεφάλου τα οποία όμως για κακή μου τύχη φάνταζαν για την παγωμένη λογική μου γρίφος.

Μια γυναικεία φωνή υπερισχύε στο προσκήνιο ενω ταυτόχρονα πολύχρωμα φώτα και φασαρία συνέθεταν το σκηνικό που περιέβαλε την ύπαρξη μου δίχως να θυμάμαι πως βρέθηκα ξαφνικά σε αυτή την δεινή θέση.

Πετάρισα αργά τα βαριά βλέφαρα μου παρατηρώντας νυσταγμένα τριγύρω συνειδητοποιώντας πως βρισκόμουν ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα ενός οχήματος το οποίο έσκιζε την άσφαλτο με απίστευτη ταχύτητα.

Κοίταξα δειλά εξω απο το παράθυρο τον σκούρο ακόμη ουρανό αφού μόλις είχε αρχίσει να γλυκοχαράζει αργά μια νέα ημέρα δίχως να έχω επίγνωση τι είχα βιώσει η πράξει την προηγούμενη.

Κινούμασταν γοργά σε έναν γνωστό παραλιακό δρόμο που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μπορούσα οσο κι αν προσπάθουσα να αναγνωρίσω κι ας ένιωθα την παράξενη αίσθηση πως είχα περάσει ξανά απο εκείνα να μέρη.

Το βλέμμα μου εστίασε στα μουσκεμένα κουρέλια οπου κοσμούσαν το σώμα μου λασπωμένα και βρώμικα μα και πάλι δεν θυμόμουν που βρισκόμουν προτού καταλήξω αιχμάλωτη στο άγνωστο όχημα με δύο αστυνομικούς για συνοδεία.

Μήπως ήμουν κάποια αδίσταχτη φόνισσα που πιάστηκε επ αυτοφώρω να εκτελεί κάποιον δύστυχο που βρέθηκε την πλέον ακατάλληλη στιγμή στο λάθος μέρος καταλήγοντας θήραμα των αρρώστων ορέξεων μου ;
Η ίσως ακόμη χειρότερα ήμουν μια ψυχρή εκτελέστρια που για χάρη των χρημάτων δεν δίσταζα να αφαιρέσω ζωές ;

Να πάρει δεν είχα ιδέα ποιά ήμουν ούτε μπορούσα να χαλιναγωγήσω τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα που με κατέκλυζαν κυρίως τον φόβο για το άγνωστο.

Η βαριά κουρασμένη φωνή του νεαρόυ άνδρα που καθόταν στο κάθισμα εμπρός μου με ξάφνιασε προκαλώντας ένα ελαφρύ ανεπαίσθητο τίναγμα των ώμων μου.
Μα παράλληλα γέννησε αυτόματα την περιέργεια εσωτερικά μου να μάθω τι μου συνέβαινε και το κυριότερο απο που προερχόμουν ;

Συνομιλούσε με την νευρική οδηγό που κάθε τόσο ξεφυσούσε πασχίζοντας να διώξει την περιττή ένταση που την διακατείχε.
《Με όλο το σεβασμό Αντιγόνη τι σε προβληματίζει τόσο πολύ στην υπόθεση που ανέλαβες ..;》ρώτησε δειλά πιέζοντας τον ασημένιο αναπτήρα του με σκοπό να ανάψει το σβησμένο τσιγάρο που βαστούσε στα χείλη της.

Μια κίνηση που για μερικά δευτερόλεπτα αποσυντόνισε την έμπειρη αστυνομικό αναγνωρίζοντας ευθύς πως η κίνηση του παρέπεμπε σε σεξουαλικό υπονοούμενο.

《Σπύρο θα σε παρακαλούσα να μην υπερβαίνεις τα επαγγελματικά όρια που η υπηρεσία έχει θεσπίσει για εμάς..》σχολίασε αρχικά ενοχλημένη χτυπώντας με δύναμη το αδύνατο χέρι της στο τιμόνι εμπρός της συνεχίζοντας στον ίδιο αυστηρό τόνο. 《Δεν καταλαβαίνεις πως είμαι παντρεμένη..; Ως πότε θα συνεχίσεις να τρέφεις φρούδες ελπίδες για μας τους δύο ;》συνέχισε ψιθυριστά απενεργοποιώντας για μερικά λεπτά τον ασύρματο του περιπολικού καλύπτοντας πρόχειρα τα νώτα της.

Ο άνδρας ακούμπησε προκλητικά το πόδι της τρίβοντας με τον αντίχειρα του την βουβωνική περιοχή της αγνοώντας τις θερμές της παρακλήσεις να πάψει να την παρενοχλεί .
《Ξέρεις πόσο σε θέλω..δεν αντέχω να σου το κρύβω..》εξομολογήθηκε ειλικρινά με το κεφάλι του σκυμμένο καθώς προσποιούνταν πως ντρέπεται για τα αισθήματα που τρέφει.

Με μια κίνηση κοφτή τίναξε σαν να ήταν σπίρτο αναμμένο το χέρι του απο το ευαίσθητο σημείο της εξοργισμένη .
《Κόφτο ! Δεν έχω σκοπό να θυσιάσω μήτε την πολύτιμη δουλειά μου μήτε τον γαλήνιο γάμο μου για ένα εφήμερο ρομάντζο χώνεψε το !》τον επέπληξε καθαρίζοντας εισπνέοντας βαθειά πασχίζοντας να χαλαρώσει προτού εξωθήσει τα πράγματα στα ακρά.

Έπειτα απο μια μικρή πάυση των δέκα δευτερολέπτων συνέχισε αλλάζοντας το θέμα της συζήτησης τους σκόπιμα .《Στα δικά μας τώρα η υπόθεση της μικρής Αδαμίδου όπως πολύ σωστά έθεσες νωρίτερα πράγματι με έχει θορυβήσει αισθητά καθώς υπάρχουν περίτεχνα κρυμμένα στοιχεία απο τους γονείς..》

《Γονείς ;》πρόφερε σαστισμένος《 Μα απο όσο μου έχεις αναφέρει ο πατέρας του παιδιού επισήμως δεν υφίσταται η κάνω λάθος..; 》σχολίασε παγερά αφήνοντας κατα μέρους προς το παρόν το πάθος που έτρεφε για την ίδια καθώς η δουλειά κέντριζε ξανά το ενδιαφέρον του.

Ακινητοποιήσε το όχημα σε ένα φανάρι ατενίζοντας το μισοσβησμένο φεγγάρι που κοσμούσε ακόμη τον ουράνιο θόλο προτού ο ήλιος το παραγκωνίσει θριαμβευτικά με μια ρομαντική θλίψη να διαπερνά σαν λάμψη τα δύο της μάτια προτού σβήσει σαν το φώς της αστραπής.

《Κι όμως υπάρχει σύζυγος ..! Ο δύστροπος Αμερικάνος που μεταφέρατε απο το αεροδρόμιο χθές το πρωί στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων στα έγγραφα του ληξιαρχείου αναγράφεται ως σύζυγος της..!》

《Ο Μπάλτον με ποιά λογική ; Αφού μεταξύ τους συμπεριφέρονταν σαν δύο ξένοι ..δεν καταλαβαίνω θέατρο έπαιζαν ..;》

《Τι να σου πώ ..εγώ ένα μονάχα ξέρω πως όχι μόνο γνωρίζονται απο την καλή κι απ την ανάποδη αλλα έχουν ήδη φέρει στον κόσμο άλλα δύο παιδιά την εικοσάχρονη Άρτεμις και τον εντεκάχρονο Έκτορα που λογικά ζούν στην Αμερική. Οπως καταλαβαίνεις λοιπόν έπειτα απο αυτές τις ανακαλύψεις το κουβάρι ολοένα περιπλέκεται και τα πρόσωπα των υπόπτων εναλλάσονται συνθέτοντας ένα σκοτεινό γαιτανάκι..!》
σχολίασε ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς την μεριά μου θέλοντας να βεβαιωθεί πως δεν διατηρούσα επαφή με το περιβάλλον κρυφακούοντας .

Έκλεισα ευθύς τα μάτια μου προσποιούμενη την αναίσθητη με σκοπό να ανιχνέυσω που ακριβώς με οδηγούσαν παρά την θέληση μου νιώθοντας παντελώς έξω απο το σώμα μου.

Ξεφύσιξε ανακουφισμένη ρουφόντας μια γενναία τζούρα νικοτίνης απο το αναμμένο της τσιγάρο φυσώντας παράλληλα τον καπνό σαν να προσπαθούσε να αποτινάξει ενα τεράστιο βάρος απο τις πλάτες της.

《Ευτυχώς δεν έχει συνέλθει ακόμη έπειτα απο το παραλήρημα της ! Έχω ένα ενοχλητικό προαίσθημα Σπύρο και μακάρι να βγώ ψέυτρα μα δεν βρέθηκε τυχαία στον παραλιακό δρόμο ξημερώματα αυτή η γυναίκα..》

《Για να καταλάβω.. συνδέεις την απρόσμενη παρουσία της σε αυτή την άσχημη κατάσταση που βρέθηκε με τον άγνωστο άνδρα που κληθήκαμε να αναγνωρίσουμε..;》ρώτησε έυστοχα σαν να διάβαζε τις σκέψεις της.

Έγνεψε καταφατικά μορφάζοντας με τα βαμμένα χείλη της σφιγμένα καθώς προσέγγιζαν σταδιακά το σημείο που της είχε υποδείξει ο διοικητής.
《Μέσα στο μυαλό μου τρύπωσες.. δεν ξέρω αλλα για κάποιο ανεξήγητο λόγο η διαίσθηση μου με παρακινεί να πιστέψω πως το σώμα που κείτεται στο βράχο ανήκει στον Μπάλτον ..》

《Χμ..κι τι σε κάνει να το πιστεύεις ακράδαντα αυτό το γεγονός..;》

《Χα ..έλα τώρα είναι φώς φανάρι πως η παρουσία του δεν χαροποίησε ιδιαίτερα την εν διαστάση σύζυγο του η οποία με παρακαλούσε μετά δακρύων στο γραφείο μου να μην αποκαλύψω την αλήθεια σχετικά με την ταυτότητα της..》 Εισέπνευσε βαθειά βάζοντας σε σκέψη για λίγο τις σκέψεις της κι έπειτα συμπλήρωσε 《Αν πράγματι έχω δίκιο και έρθουμε αντιμέτωποι με το πιθανό πτώμα του Μπάλτον τότε ..φιλοξενούμε στο πίσω κάθισμα μια γυναίκα αράχνη που θα διέπρατε ακόμη και φόνο για να καλύψει τα βρωμερά σχέδια της..》

Ό άνδρας πλάι της έβγαλε ενα επιφώνημα ενθουσιασμού που παραξένεψε απίστευτα την συνάδελφο του η οποία τον παρατηρούσε συνοφρυωμένη.

《Αχ μην με κοιτάζεις έτσι ! Ναι ενθουσιάστηκα διότι μια τόσο σκοτεινή υπόθεση θα μας αναγάγει σε ανώτερες θέσεις στην υπηρεσία δεν το καταλαβαίνεις..;》αναφώνησε με βροντερή πρόσχαρη φωνή με την συνάδελφο απέναντι του να συνεχίζει να μην συμμερίζεται τον άσκοπο ενθουσιασμό του.

《Τι λές Σπύρο τρελάθηκες ; Έχουμε καθήκον να βοηθήσουμε μια παιδική ψυχούλα να απεμπλακεί απο τα νύχια των απαγωγέων.. ίσως κι απο τους ίδιους τους αδίστακτους γονείς του κι εσύ μιλάς για προαγωγές ; Μα καλά είσαι τελείως αναίσθητος..;》ξέσπασε εκνευρισμένη φρενάροντας άτσαλα στην άκρη ενός απόκρυμνου ψηλού βράχου με θέα την απέραντη αφρισμέμη θάλασσα.

Ο άνδρας αποβιβάστηκε πρώτος απο το όχημα κοιτάζοντας προς το μέρος της εκνευρισμένος.
《Δεν βαρέθηκες ακόμη να δένεσαι συναισθηματικά με κάθε υπόθεση που αναλαμβάνεις ; Αν δεν αντέχεις άλλαξε επάγγελμα επιτέλους..!》φώναξε έξαλλος κλωτσώντας την πόρτα για να κλείσει με δύναμη ψελλίζοντας στο διάβα του κάποιες ακατανόητες βρισιές .

Παρατηρούσα σοκαρισμένη τα όσα λάμβαναν χώρα τριγύρω μου απαθής δίχως να αντιλαμβάνομαι πως η γυναίκα που χαρακτήριζαν ως αράχνη ήμουν εγώ η ίδια .

Βρισκόμουν σε μια κατάσταση σχεδόν ονειρική οπου τίποτα απο όσα υπώνονταν η συνέβαιναν γύρω μου ακόμη και τα πιο συνταρακτικά δεν προκαλούσαν ουδεμία επίπτωση στην ψυχική μου γαλήνη .

Έμοιαζα βυθισμένη σε μια δική μου νιρβάνα όπου κάποια αόρατη δύναμη περιέλουζε το σώμα προστατευτικά σαν ασπίδα χωρίς να επιτρέπει στις κακόβουλες πράξεις να με αγγίξουν.

Είχα αλλάξει ταυτότητα ξαφνικά εγκαταλείποντας σε κάποιο χιλιόμετρο του βρεγμένου λασπωμένου δρόμου όπου βάδιζα λίγες ώρες νωρίτερα δίχως παπούτσια την παλιά αξιολύπητη Μαρίνα που απέτυχε οικτρά να ερμηνέυσει σωστά τους ρόλους που απλόχερα σαν ευλογίες της δόθηκαν.

Ως σύζυγος μονάχα πόνο και θάνατο επέφερα στην ζωή του δύσμοιρου του Κρίστιαν που θα ήταν καλύτερα να μην με γνώριζε ποτέ.

Ίσως ζούσε μακριά στην Αμερική ευτυχισμένος βιώνοντας έναν έρωτα απύθμενο και αγνό που θα τον εκτόξευε στα άστρα και όχι στα τάρταρα της κούφιας γής που τον έριξα εγώ.

Σαν μητέρα πάλι εκεί κι αν απέτυχα παταγωδώς και στα τρία πλάσματα που εξήλθαν απο το σώμα μου να μεταδώσω όση αγάπη χρειάζονταν για να καρποφορήσουν σαν κήποι έυφοροι οι αρετές των ψυχών τους.

Αντιθέτως τα εγκατέλειψα έρμαια της τύχης τους με καρδιά μισή να περιφέρονται σε μια απάνθρωπη κοινωνία με απωθημένα φωλιασμένα εξαιτίας μου στις παιδικές ψυχές τους που δεν θα έπρεπε να υφίστανται .

"Πόσο σε μισώ Μαρίνα Άστον απο τα βάθυ των σωθικών μου που σπαράζουν εξαιτίας της αποτυχίας σου !"
Αναλογιζόμουν σε κατάσταση πλήρους παράνοιας η οποία απ οτι φαίνεται είχε απλώσει τα βδεδυρά πλοκάμια της γύρω απο την ψυχή μου προκαλώντας σταδιακά ασφυξία .

Η αστυνόμος κατέβηκε αργά απο το όχημα τσεκάροντας εκ νέου εμένα που προσποιήθηκα πολύ πειστικά πως ακόμη κοιμόμουν βυθισμένη στην άγνοια διότι έτσι με συνέφερε.

Έπειτα βάδισε αργά πλησιάζοντας ανατολικά της βραχώδους παραλίας πλησιάζοντας πέντε ένστολους άνδρες που στέκονταν ανήσυχοι πάνω απο ένα σώμα που κείτονταν ακίνητο πεσμένο μπρούμυτα στον βράχο με το κεφάλι προς τα κάτω.

Απο την μεριά του οχήματος που βρισκόμουν δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά το πρόσωπο του μα η γνώριμη γαλήνη που μέχρι πρότινος βασίλευε εσωτερικά μου είχε αρχίσει να διασαλέυεται επικίνδυνα.

Ένα αίσθημα βαρύ καταπλάκωσε το στήθος μου κάτι μεταξύ πανικού και καλπάζοντα τρόμου γεννώντας αυτομάτως την ανάγκη να τρέξω κοντά σε αυτόν το άγνωστο σαν να με καλούσε σιωπηρά κοντά του.

Η μνήμη μου δεν με βοηθούσε να βάλω επιτέλους σε σειρά τις σκόρπιες τρομακτικές εικόνες που κατέκλυζαν το νού μου χωρίς καμία απολύτως συνοχή μεταξύ τους.

Ορμητικά κύματα, φωνές , κλάματα μια καταιγίδα άγρια να μαίνεται άπειροι πανίσχυροι κεραυνοί και στο τέλος μια αγκαλιά ζεστή και προστατευτική με χέρια πούπουλα που άγγιζαν την επιδερμίδα μου τρυφερά σαν να ήμουν φτιαγμένη απο γυαλί.

《Κρίστιαν..》ψέλλισα συγκινημένη τοποθετώντας αργά τα κομμάτια του πάζλ στην σωστή σειρά συνθέτοντας ένα δράμα βαρύ κι αποπνικτικό καθώς η θύμηση των όσων προηγήθηκαν με χτύπησε κατάστηθα σαν βέλος.

《Θέε μου ..αυτός είναι τον βρήκαν κείτεται στον βράχο ..νεκρός..!》αναφώνησα σοκαρισμένη μέσα στην πνιγηρή σιωπή που με κύκλωνε.

Δίχως δέυτερη σκέψη εγκατέλειψα το ζεστό όχημα ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα του περιπολικού ορμώντας παρορμητικά προς την μικρή κατηφόρα που θα με οδηγούσε κοντά του.

Στο μεταξύ η Αντιγόνη είχε καταφθάσει στο σημείο παρατηρώντας εξονυχιστικά τον χώρο για τυχόν ίχνη εγκληματικής ενέργειας καθώς οι άνδρες του λιμενικού σώματος δεν τον είχαν μετακινήσει.

Κοντοστάθηκε μπροστά απο το σώμα του σκεπτική ξεχειλίζοντας περιέργεια να γυρίσει το πτώμα για να βεβαιωθεί αν πράγματι ανήκε στον Κρίστιαν οπως υποψιαζόταν.
《Τι συμβαίνει εδώ ; Είναι ζωντανός ;》ρώτησε αυστηρά τους άνδρες οι οποίοι έγνεψαν για καλή της τύχη θετικά .

《Μάλιστα αστυνόμε έχει βέβαια πολύ χαμηλό καρδιακό παλμό αλλα ακόμη αναπνέει..》αποκρίθηκε σκυθρωπός ο αξιωματικός του λιμενικού σώματος.

《Έχετε καλέσει ασθενοφόρο φαντάζομαι για να τον περισυλλέξει..έτσι δεν είναι ;》

《Αμέσως μόλις τον εντοπίσαμε  περιμένουμε απο λεπτό σε λεπτό να φανεί..》

Έγνεψε σκεπτική καθώς για χάρη της υπόθεσης θα έπρεπε να παραβεί έναν πολύ σημαντικό κανόνα.
《Πολύ σωστά πράξατε..βοηθήστε με παρακαλώ να τον γυρίσω ανάσκελα πρέπει πάση θυσία να αντικρίσω το πρόσωπο του..!》ψέλλισε δειλά κοιτάζοντας επιφυλακτικά παράλληλα τον Σπύρο δίπλα της που της ήδη κουνούσε το κεφάλι του αρνητικά.

《Ξέρεις πως αυτό που ζητάς είναι παράβαση καθήκοντος έτσι δεν είναι ; Αν πάθει κάτι εξαιτίας σου θα χάσεις την δουλειά σου δεν μας επιτρέπουν να μετακινούμαι τραυματίες..!》επεσήμανε εμφανώς εκνευρισμένος απο τον προηγούμενο διαπληκτισμό τους.

《Το γνωρίζω πολύ καλά συνάδελφε ομως είναι ανάγκη να γνωρίζω την ταυτότητα του !》τον κατακεράυνωσε με ένα σκληρό ατόφιο βλέμμα της στρέφοντας ξανά την προσοχή της προς τους διστακτικούς αξιωματικούς που δεν ακολουθούσαν την εντολή της.

《Μην με κοιτάτε έτσι φοβισμένοι κανείς σας δεν θα μπλέξει σας διαβεβαιώ αναλαμβάνω την ευθύνη της πράξεως μου ολοκληρωτικά γι αυτό μην κάθεσται άπρακτοι βοηθήστε με να τον γυρίσουμε..》συμπλήρωσε αυστηρά ανασηκώνοντας απαλά τον βαρύ κορμό του.

Τελικά ακόμη και ο Σπύρος έπειτα απο την γενναία δήλωση της πείστηκε να συμμετάσχει στην προσπάθεια σηκώνοντας τα πόδια του με εξαιρετική ευκολία χωρίς να τον νοιάζει αν αισθανόταν πόνο.

Πάνω στην ώρα κατέφθασα στο σημείο λαχανιασμένη αφήνοντας όλους τους παρευρισκόμενους έκθαμβους απο την αναπάντεχη εμφάνιση μου όχι όμως και την Αντιγόνη η οποία ακούμπησε ξανά στο έδαφος το σώμα του καθώς με πλησίαζε με ύφος βλοσσυρό.

《Γύρνα στο περιπολικό αμέσως !》γρύλισε στο αυτί μου αυστηρά λες και ήμουν κατηγορούμενη ξαφνικά.

Τα μάτια μου εκτόξευσαν κόκκινες σπίθες οργής αφού ουδέποτε ανεχόμουν να με προστάζουν με τόσο αδιάλακτο ύφος πόσο μάλλον σε μια τόσο λεπτή συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή.
《Δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά και δεν ανέχομαι να με προστάζουν !
Γι αυτό κάνε στην άκρη θέλω να αντικρίσω τον Κρίστιαν για ύστατη φορά !》ψέλλισα δακρυσμένη με το παράπονο να ξεχειλίζει και να μου φράζει το λαιμό.

Τα σκούρα καλοσχηματισμένα φρύδια της υψώθηκαν ενώ ενα ανεξήγητο μειδίαμα χαράχτηκε στα χείλη της. 《Α ..μάλιστα ώστε ομολογείς !》

《Δεν..δεν καταλαβαίνω τι είδους ομολογία ζητάς να σου δώσω..;》τράυλισα μηχανικά αδυνατώντας να πιστέψω πως με αντιμετώπιζε σαν το δράστη .

《Ομολόγησες μόλις ..ξεκάθαρα κιόλας πως αποπειράθηκες να σκοτώσεις τον σύζυγο σου ..! 》ανακοίνωσε με σιγουριά και υπέμετρη υπερηφάνεια.

《Τι ..τι πράγμα ; Τρελάθηκες πως μπορείς να με κατηγορείς με τόση ευκολία για ένα τόσο σοβαρό αδίκημα ..;》ξέσπασα χάνοντας το χρώμα μου.

《Χά έλα τώρα Μαρίνα μην προσποιήσε άλλο.. είναι φώς φανάρι πως εφόσον γνωρίζεις την ταυτότητα του χωρίς καν να αντικρίσεις το πρόσωπο του σημαίνει μονάχα ένα πράγμα.
Πως εσύ τον παράτησες σε αυτή την ερημιά αβοήθητο γι αυτό μην κάνεις την ανήξερη ! Μίλα λοιπόν τι είδους μυστικά ήξερε που αν έβγαιναν στην επιφάνεια θα σε κατέστρεφαν ; 》συνέχισε ακάθεκτη να απαγγέλει με θράσος το κατηγορητήριο δίχως να αναλογίζεται σε πόσο δεινή θέση με έφερναν τα λεγόμενα της.

Έγνεφα σοκαρισμένη αρνητικά ψάχνοντας λέξεις να εκφράζουν την εσωτερική ταραχή που με διακατείχε μα σε όποια διάλεκτο κι αν τα πρόφερα πάλι την ίδια αδικία θα αισθανόμουν.

《Δεν σου επιτρέπω να μου επιρρίπτεις αγόγγυστα ευθύνες..!》

Χαμογέλασε ειρωνικά σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος καθώς με παρατηρούσε υποτιμητικά απο πάνω έως κάτω.
《Α..μπά καημενούλα σε κατηγορούμε  άδικα έ ; Ενώ μπροστά μας υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία και μάλιστα η δική σου ομολογία γι αυτό μην προσπαθείς μάταια να με πείσεις για την αθωότητα σου ! Μίλα !
Μήπως ακόμη και την αθώα κορούλα σου την παρέδωσες σε διάφορα κυκλώματα με αντάλλαγμα ένα γενναίο χρηματικό ποσό ;》εκτόξευσε την βόμβα της εξαγριωμένη γραπώνοντας σφικτά τους κυρτωμένους ώμους μου τραντάζοντας το σώμα μου με πρωτόγνωρο μένος.

《Μην με ακουμπάς τι νομίζεις οτι κάνεις ; Πως τολμάς να ξεστομίζεις αυτά τα χυδαία λόγια..σε εμένα που βρίσκομαι ένα βήμα πριν την τρέλα για την εξαφάνιση της..!》

《Δεν πείθεις πλέον Αδαμίδου μάταια πάιζεις θέατρο ..!》αποκρίθηκε προκλητικά τεντώνοντας σαν χορδές τα νέυρα μου.

《Αντιγόνη..δεν είναι ώρα..》επενέβει μαλακά ο Σπύρος ανάμεσα μας πασχίζοντας να κατευνάσει τα πνεύματα.

《Σπύρο μην ανακατέυεσαι αυτή η γυναίκα κρύβει πολλά μυστικά κι το παιδί κινδυνεύει ! Πάρτην αυτή την στιγμή μαζί στο περιπολικό και μην την χάσεις απο τα μάτια σου !》σχολίασε με απίστευτη αλαζονεία στρέφοντας ξανά τα βέλη της προς εμένα τον αρχικό στόχο της.

《Αρκετά κανείς δεν θα με απομακρύνει απ έκεινον μέριασε αμέσως κι άσε με να αποχαιρετήσω τον μοναδικό άνδρα που αγάπησα ποτέ με την ησυχία μου προτού χάσω την υπομονή μου..》γρύλισα με την σειρά μου απειλητικά παραμερίζοντας αδιάφορα το σώμα που είχε παρατάξει σαν ασπίδα μπροστά μου γονατίζοντας πλάι στο ματωμένο άψυχο δικό του.

《Γυρίστε τον.. θέλω να ατενίζω το ομορφο πρόσωπο του για μερικά λεπτά ακόμη ..!》ζήτησα παρακλητικά αντικρίζοντας κατάματα την τραυματισμένη του όψη σαν οι άνδρες γύρισαν επιτέλους προσεχτικά ανάσκελα το σώμα του .

Τρόμαξα με το θέαμα που παρουσιάζε παντού κυριαρχούσε το αίμα τα σμιλεμένα αρμονικά χαρακτηριστικά του προσώπου του σχεδόν δεν διακρίνονταν πιά καθώς τα είχε σκεπάσει ένα διακριτικό πέπλο ξεραμένου αίματος που ανάβλυζε απο την κορυφή του μετώπου του.

Το χρώμα του δέρματος του ήταν λευκό πανιασμένο σαν άψυχη πορσελάνινη κούκλα ενώ τα χείλη του μελανά και σκούρα όμοιαζοντας με την ανταριασμένη θάλασσα που τον κατάπιε.

《Αγάπη μου..γλυκέ μου πρίγκηπα που με το κάλλος σου φώτιζες την πλάση πως μέσα σε μερικά λεπτά παραδόθηκες αμαχητί στην μανία της άσπλαχνης θαλάσσης γιατί δεν πάλεψες..;》ψιθύρισα αχνά στο αυτί του εξωτερικέυοντας επιτέλους όσα ένιωθα ακουμπώντας απαλά στο στέρνο του που θα ορκιζόμουν πως η καρδιά του χτυπούσε ακόμη.

Ένα κύμα απο το πουθενά έσκασε στην επιφάνεια του βράχου ορμητικό σαν τον θυμό που βαστούσα καταχωνιασμένο μέσα στην ψυχή εως ότου ξεσπάσει σε όλους όσους με έβλαψαν .

Υποδέχτηκα με χαρά τις σταγόνες σαν ευλογημένη δροσιά στην επιδερμίδα μου που έκαιγε καθώς ακουμπούσε για ύστατη φορά την δική του .

Μα η γλυκιά αίσθηση δεν κράτησε για πολύ καθώς η Αντιγόνη θυμωμένη με τράβηξε βίαια απο πάνω του  εξετάζοντας το σώμα βιαστικά για τυχόν εκδορές που να οφείλονταν σε πάλη η αμυντικά σημάδια.
《Άφησε με να μείνω κοντά του τρελάθηκες εντελώς ! Ποιά είσαι εσύ που θα μου απαγορεύσεις να θρηνήσω τον σύζυγο μου..;》

《Πάψε Μαρίνα επιτέλους ! Τι έγινε φοβάσαι μήπως το θέατρο σου λάβει τέλος ; Η μήπως επιθυμείς μονάχα να τον αποτελειώσεις ; 》αποφάνθηκε για πολοστή φορά λανθασμένα.

Ακούμπησα το μέτωπο μου ζαλισμένη αφού το σκηνικό που βίωνα φάνταζε ένας ατέρμονος εφιάλτης οπου με κρατούσε υπόδουλη στα δεσμά του χωρίς να με αφήνει να ξεφύγω.
《Έχεις αντιληφθεί τι λόγια ξεστομίζεις με περισσή άνεση τόση ώρα η ζείς στην πλάνη σου ; Σοβαρά πιστεύεις πως θα ήμουν ικανή να σκοτώσω ποτέ τον Κρίστιαν ;》πρόφερα κουρασμένα πια πασχίζοντας να της υποδείξω πόσο λάθος γνώμη είχε σχηματίσει.

《Αντιγόνη έλα να δείς σου διέφυγε κάτι ..υφίστανται αχνά σημάδια στο λαιμό του που μας αποδεικνύουν ξεκάθαρα πως κάποιος αποπειράθηκε να τον στραγγαλίσει..!》ανακοίνωσε πανικόβλητος ο Σπύρος υποδεικνύοντας τις μελανές αμυχές στον λαιμό του .

Ξεφύσιξε απηυδισμένη ρίχνοντας ένα θανάσιμο βλέμμα προς το μέρος μου γεμάτο υπονοούμενα.
《Να πάρει λες και το ήξερα..! Πάμε πίσω Σπύρο να μου δείξεις..》πρόσταξε μαλακά ακολουθώντας συλλογισμένη τον συνεργάτη της.

Αφού εξέτασε το σημείο εξονυχιστικά αυτή την φορά ακουμπώντας τις πληγές προσεκτικά με τα ειδικά λάτεξ γάντια που φορούσε παρατήρησε άξαφνα εκτος απο τα υπάρχοντα σημάδια στο λαιμό κι ένα πολύ βαθύ τράυμα στο πίσω μέρος του κρανίου που μάλιστα αιμοραγούσε ακόμη βάφοντας τα λευκά γάντια κατακόκκινα.
《 Πφφ..πείτε στο ασθενοφόρο να συντομέυει ..υπάρχει τράυμα διαμπερές που προκλήθηκε απο αμβλύ αντικείμενο !》 Ψιθύρισε συνομωτικά απευθυνόμενη στους συνεργάτες της καθότι πάσχιζε με κάθε τρόπο να μου κρατήσει κρυφό πως ακόμη ανέπνεε.

Δεν άντεχα ο άνθρωπος μου να αντιμετωπίζεται ενώπιον μου ως πρόχειρο έκθεμα μαθήματος ανατομίας γι αυτό τον λόγο την τράβηξα απο κοντά του βίαια .

《Έλα αρκετά κράτησε η ιατροδικαστική εξέταση πάρτε τα χέρια σας απο πάνω του !》διαμαρτυρήθηκα θλιμμένη ατενίζοντας τα σφαλισμένα μάτια του με έναν κόμπο να μου φράζει τον λαιμό.

Ξάφνου συνειδητοποίησα πως αυτά τα αγαπημένα κρυστάλλινα μάτια δεν θα καθρέπτιζαν ποτέ ξανά το είδωλο μου μήτε τα χείλη του θα έφερναν ξανά την πολύτιμη λιακάδα στην καρδιά μου που είχε καλύψει οριστικά νέφος πυκνό και ομίχλη.

Η Αντιγόνη στράφηκε ξανά προς το μέρος μου χαμογελώντας μοχθηρά καθώς η θεωρία που είχε αναπτύξει νωρίτερα όχι απλώς με μαθηματική ακρίβεια είχε επαληθευτεί όμως πλέον μπορούσε να διαμορφώσει κατηγορητήριο σε βάρος μου.

Με πλησίασε αργά με ύφος ειρωνικό μα παράλληλα θυμωμένο καθώς διέκρινα ολοκάθαρα στα βάθυ των σκούρων στρόγγυλων ματιών της να αναβοσβήνει σαν φωτεινή επιγραφή η λέξη φόνισσα.

《Φοβάσαι Μαρίνα έτσι δεν είναι ; Έχουν αρχίσει να ζώνουν σαν φίδια το κορμάκι σου οι αμαρτωλές άνομες πράξεις που διέπραξες και σταδιακά φανερώνονται έτσι δεν είναι ; Αναρωτιέμαι μονάχα τι είδους μυστικά σου μπορεί να γνώριζε ο Κρίστιαν που θα σε ανάγκαζαν να τον δολοφονήσεις τόσο βίαια ;》γρύλισε απειλητικά στα αυτιά μου γελώντας σατανικά .

Τα όρια μου μονομιάς ξεπεράστηκαν η καρδιά μου χτύπησε δυνατά την ίδια στιγμή που τα νέυρα τεντώνονταν σαν χορδές ξεκούρδιστης κιθάρας με αποτέλεσμα μονομιάς να σπάσουν !

《Τα έχεις παντελώς χαμένα έτσι ; Τι παριστάνεις εδώ πέρα τον Ηρακλή Πουαρό ; Σου ανέθεσα να βρείς το παιδί μου και στο τέλος θα καταλήξω κατηγορούμενη απο πάνω ! Ουδέποτε θα σκότωνα τον αγαπημένο μου γι αυτό μην προσπαθείς άδικα να με ενοχοποιήσεις !》ξέσπασα ανεξέλεγκτα για ακόμη μια φορά δίχως να ελέγχω τις αντιδράσεις μου αφού βρισκόμουν παντελώς εκτός εαυτού.

Δοκίμασε να με αποκρούσει προτού οι συνεργάτες της με ακινητοποιήσουν περνώντας βίαια στα χέρια μου χειροπέδες πιέζοντας παράλληλα το σώμα μου με απίστευτη μανία λες και ήμουν ο χειρότερος εγκληματίας.

《Οδήγησε την άμεσως στο τμήμα
Σπύρο εκεί θα λογοδοτήσει έμπροσθεν του ανακριτή ! Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος σώθηκε απο θάυμα !》πρόσταξε νευρικά πασχίζοντας να σταματήσει την αιμορραγία του με κάποιον τρόπο.

《Βγάλτε μου τις χειροπέδες αυτή την στιγμή δεν είμαι εγκληματίας μονάχα την κόρη μου πασχίζω να ξαναβρώ..!》φώναζα απελπισμένη μα σαν να απευθύνομουν σε σκληρό τσιμεντένιο τοίχο ο συνεργάτης της έσφιγγε με περισσότερη βία τα μπράτσα μου.

《Σκάσε πια θα λογοδοτήσεις στο τμήμα !》πρόφερε αργόσυρτα στο αυτί μου καθώς οι εκκωφαντικές σειρήνες του ασθενοφόρου που μόλις είχε καταφθάσει μαγνήτισαν στιγμαία το ενδιαφέρον όλων μας.

《Ήρθε το ασθενοφόρο γρήγορα παιδιά να βοηθήσουμε τους διασώστες η κατάσταση του είναι κρίσιμη..!》φώναζε η Αντιγόνη συντονίζοντας ταχύτατα την επιχείρηση απαξιώντας ακόμη και να με κοιτάξει.

《Είναι ..είν ..ζωντανός..;》τράυλισα δειλά παρακολουθώντας τους δύο διασώστες να κατηφορίζουν γοργά τον βράχο μεταφέροντας μαζί τους την ειδική σανίδα για τραυματίες.

《 Πάμε εμείς προχώρα κι άσε τις ερωτήσεις για εσένα θα είναι πάντοτε νεκρός..!》πρόφερε επιθετικά ο Σπύρος σπρώχνοντας το σώμα μου προς το παρκαρισμένο όχημα στην κορυφή του βράχου .

《Κρίστιαν..δεν το πιστεύω οτι ζείς ! Δεν πρόκειται να πάω πουθενά θέλω να τον ακολουθήσω στο νοσοκομείο δεν έχει κανέναν άλλο !》αναφώνησα αποφασισμένη με ένα γλυκό χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου αδιαφορώντας για τον πόνο και την αφόρητη πίεση που δεχόταν το σώμα μου .

Μονάχα εκείνος μονοπωλούσε το ενδιαφέρον μου την δεδομένη στιγμή που εκ θάυματος βρισκόταν ακόμη στον πλανήτη γή ..κοντά μου σαν ένα πολύτιμο δώρο απο την μοίρα.

Όσο εκείνος με τράβουσε άτσαλα προς το όχημα τόσο εγώ στήλωνα πεισματικά τα πόδια μου στο έδαφος σαν μικρό πεισματάρικο παιδί επιθυμώντας διακαώς να παραμείνω παρόν .
《Μην δυσκολέυεις κι άλλο την θέση σου προχώρα !》

《Αρνούμαι να το κουνήσω απο κοντά του !》

《Αρκετά το θέατρακι Αδαμίδου υπάκουσε τις εντολές μου ειδάλλως σε περιμένουν άπειρα χρόνια στην στενή !》εξαπέλεισε για ακόμη μια φορά τα φλογερά βέλη της οργής της προς το μέρος μου η Αντιγόνη .

《Δεν με νοιάζει το τομάρι μου αυτή την στιγμή μονάχα να σωθεί ο άνθρωπος μου με καίει !》αποκρίθηκα με ειλικρίνεια και θάρρος παρακολουθώντας με αγωνία τις μια προς μια τις κινήσεις των ανδρών.

Οι έμπειροι διασώστες τοποθέτησαν με προσοχή το λαβωμένο σώμα του στην σανίδα φορώντας γύρω απο το κρανίο ένα προστατευτικό μαξιλαράκι για τους κραδασμούς κατα την μεταφορά .

Αφού τον εξέτασαν πρόχειρα έγνεψαν με ύφος βλοσσυρό πως δεν επρόκειτο να επιβιώσει κουνώντας σκυθρωπά πέρα δώθε το κεφάλι τους σαν να επισφράγιζαν την μοίρα του.

《Δεν υπάρχει ελπίδα να επιβιώσει μέχρι να φθάσουμε στην κλινική..έχει χάσει πολύ αίμα κι δεν υπάρχει αναπνευστική λειτουργία ..》πρόφερε περίλυπος ο ένας εξ αυτών καθώς τον σήκωναν στους ώμους τους .

《Όχι ! Οχι ! Θα ζήσει είμαι βέβαιη γι αυτό εφόσον γλίτωσε απο την ταραγμένη βαθειά θάλασσα μπορεί να νικήσει τα πάντα..! Κάντε γρήγορα αφήστε τα πολλά τα λόγια σώστε τον !》έσκουξα τρελαμένη παλέυοντας μάταια να ελευθερωθώ απο τα βάναυσα χέρια του αστυνομικού.

Τα οποία τελικά νίκησαν την αδυναμία μου και με απομάκρυναν απο κοντά του αφού το ταλαιπωρημένο άυπνο σώμα μου με πρόδοσε.

Με το βλέμμα καρφωμένο σε εκείνον βάδιζα σιωπηλή πίσω στο περιπολικό δίχως να μου έχουν απαγγελθεί καν κατηγορίες χωρίς ένταλμα επίσημο βρισκόμουν υπόλογη για κάποιες άστοχες εικασίες .

Κάθισα στο κάθισμα χλωμή δίχως πνοή και καθαρή σκέψη μονάχα κόλλησα τα χέρια μου στο τζάμι απελπισμένη ατενίζοντας με αγωνία τους διασώστες να τον διακομίζουν ολομόναχο στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Ο αστυνομικός ιδρωμένος πήρε την θέση του μπροστά απο το τιμόνι ανάβοντας τσιγάρο με χέρια τρεμάμενα και πρόσωπο χλωμό που με προέτρεπε να αναρωτηθώ τι μπορεί να τον είχε συνταράξει τόσο πολύ ;
《Είσαι καλά ;》ψέλλισα απο πραγματικό ενδιαφέρον παρά την απαίσια συμπεριφορά του απέναντι μου καθώς η κοφτή βαριά ανάσα του αντηχούσε σαν βρυχηθμός λιονταριού στα αυτιά μου.

《Κάνε μου μια χαρή για όση ώρα βρίσκεσαι στο πίσω κάθισμα βγαλε τον σκασμό !》πρόφερε επιθετικά σαν άξεστος λες και τον είχα ενοχλήσει που ενδιαφέρθηκα.

《Μίλα μου καλύτερα διότι δεν αργώ να σε αναφέρω στον ανώτερο σου ! Δεν φτάνει που με οδηγείτε στο τμήμα ενω είμαι αθώα και ο σύζυγος μου κινδυνέυει δεν θα ανεχτώ να με βρίζετε κι απο πάνω !》ξεκαθάρισα ανοίγοντας το τζαμί πλάι μου έχοντας απόλυτη ανάγκη το οξυγόνο αφού απ τον πανικό ασφυκτιούσα.

《Φαγώθηκες πια με αυτόν τον ξοφλημένο σε πήρε ο πόνος έπειτα απο τόσα χρόνια για εκείνον; Όταν τον παράτησες δηλαδή τότε δεν τον αγαπούσες..;》πρόφερε ειρωνικά αποκαλύπτοντας απερίσκεπτα πάνω στο θυμό του πληροφορίες που στα μάτια μου τον ενοχοποιούσαν.

Οι σχισμές των ματιών μου στένεψαν καθώς η σκέψη πως ίσως βρισκόμουν στο ίδιο όχημα με κάποιον απο τους συνεργούς των απαγωγέων της Κριστίνα μου ανακάτεψε τα σωθικά.
《Βλέπω σαν να γνωρίζεις πολλές απόρρητες πληροφορίες για το παρελθόν μου..》

Στράφηκε προς το μέρος μου με πρόσωπο κατακόκκινο και μάτια που σκορπούσαν σατανικούς κεραυνούς ολόγυρα υψώνοντας προς το μέρος μου το δάκτυλο του απειλητικά.
《Ένα θα σου πώ κι έπειτα θα σιωπήσω ! Εάν η μαλακισμένη η Αντιγόνη συλλάβει έστω κι έναν απο εμάς είστε όλοι σας ξεγραμένοι !》μουρμούρισε με λύσσα όμοιος με άγριο πεινασμένο λύκο που επιδείκνυε στο θύμα του τα κοφτερά του δόντια.

Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα μιας και οι υποψίες αποκτούσαν εμπρος μου σάρκα και οστά απειλώντας ολόκληρη την οικογένεια μου αυτή την φορά.
《Είσαι.. μαζί τους ..;》ψιθύρισα σαν ανόητη αν και η καρδιά γνώριζε εξαρχής την απάντηση παρόλο που ο εγκέφαλος δεν έλεγε να την αφομοιώσει.

Το μοχθηρό γέλιο του σκοτεινό σαν τις ανεξερεύνητες φλεγόμενες πύλες του άδη ήχησε θριαμβευτικά στο όχημα προκαλώντας μου στιγμιαία ναυτία.

《Τι φανταζόσουν πως θα σε αφήναμε ελέυθερη να μας προδώσεις..; Η οργάνωση έχει άτομα παντού έπρεπε να το γνωρίζεις αυτό ..! Πάντως οφείλω να σου αναγνωρίσω πως σαν ιδέα ο πνιγμός ήταν έξυπνη μα δυστυχώς δεν φάνηκε σαν ατύχημα αφού είσαι αρχάρια..》σχολίασε βάζοντας μπρός επιτέλους την μηχανή γελώντας νευρικά εις βάρος μου.

《Σκοπέυεται να με χώσετε στην φυλακή αντί να μου την δώσετε πίσω..;》ρώτησε με θράσος θέλοντας να γνωρίζω τι σχεδίαζαν να κάνουν μαζί μου.

《Ένα ..ένα κούκλα να ψοφήσει πρώτα ο Μπάλτον και αφού μας μεταβιβάσεις ολόκληρη την περιουσία το συζητάμε..!Προς το παρόν πάψε να ρωτάς κι κοίτα να μας ξελασπώσεις..!》με απείλησε χαιρέκακα ανοίγοντας το ραδιόφωνο που εκείνη την στιγμή έπαιζε ένα χαρούμενο ερωτικό κομμάτι σφυρίζοντας ανέμελα με τον ρυθμό της μουσικής έχοντας αφήσει την ταραχή κατα μέρους.

《Είστε ελλεινοί ..》πρόφερα αργόσυρτα με φωνή αχνή ανακατέυοντας αγχωμένη τα νωπά απ την βροχή μαλλιά μου αναζητώντας μια γρήγορη λύση στα αναρίθμητα προβλήματα .

Φθάνοντας στο τμήμα έπειτα απο μια διαδρομή σκέτο μαρτύριο
τοποθέτησε αυτόματα το προσωπείο του καλού επαγγελματία στο βλεδυρό πρόσωπο του οδηγώντας με στο γραφείο του ανακριτή οπου η Αντιγόνη είχε ειδοποιήσει να μας περιμένει.

Βαδίζα στο διάδρομο αιχμάλωτη με τα χέρια μου να κοσμούν σφικτές χειροπέδες σαν κοινή εγκληματίας ενώ παράλληλα ο σύζυγος και η κόρη μου κινδύνευαν αβοήθητοι.

"Κάτι πρέπει να κάνεις !" Η σκέψη αυτή βασάνιζε σαν ζιζάνιο το μυαλό μου σε ολόκληρη την διαδρομή αφού η κατάσταση πλέον είχε εκτροχιαστεί απειλώντας να παρασύρει και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.

《Λοιπόν θυμήσου οτι κι αν σε ρωτήσει αυτός μην τολμήσεις να μας δώσεις ειδάλλως θα παρακολουθήσεις ζωντανά το τέλος τους ..!》γρύλισε χαμηλόφωνα παριστάνοντας τον αυστηρό στους συναδέλφους του που περιφέρονταν πλάι μας στους διαδρόμους .

《Θέλω το παιδί πίσω σώο αλλιώς δεν θα διστάσω..》πρόφερα τολμηρά στον ίδιο αδιάλαχτο τόνο κι ας ήξερα πως θα μου κόστιζε πολύ ακριβά.

Έσφιξε το μπράτσο μου με απίστευτη δύναμη προκαλώντας μου αφόρητο πόνο 《Κάντο κι θα δείς άμεσα τις συνέπειες ! Προτού προλάβεις να εξέλθεις απο εδω μέσα θα σε έχω τελειώσει..》συνέχιζε να με απειλεί φοβούμενος μην αποκαλύψω όσα ξέρω για την υποχθόνια οργάνωση τους στην υπηρεσία.

Έγνεψα πονεμένη θετικά καταθέτοντας τα όπλα για πολοστή φορά μπροστά στην εξουσία που κατείχαν οι κακούργοι που απήγαγαν το παιδί μου.

Δεν τολμούσα να ρισκάρω να παίξω με την ζωή της καθότι γνώριζα απο πρώτο χέρι τι είδους εγκλήματα ήταν ικανοί να διαπράξουν στο βωμό του κέρδους και της πολύτιμης εχεμύθειας.

Χτύπησε την γκρίζα πόρτα του ανακριτή δίχως να λάβει απόκριση κι αφού επέμεινε άλλες δύο φορές τελικά άνοιξε την θύρα διαπιστώνοντας πως προς το παρόν απουσίαζε.
《Για καλή σου τύχη λείπει ..οπότε εως ότου έρθει αναλογίσου την απολογία σου σε αφήνω μόνη και πρόσεξε μην κάνεις καμία μαλακία..》με προειδοποίησε βαδίζοντας με την πλάτη γυρισμένη ξανά προς την ανοιχτή πόρτα απο οπου είχαμε περάσει γνέφοντας να σιωπήσω με το δάκτυλο μπροστά στα χείλη του καθώς αποχωρούσε.

《Άντε να χαθείτε καθίκια μας καταστρεψατε την ζωή ! Τι θα κάνω τώρα θέε μου ; Να αναλάβω την ευθύνη για το ατύχημα του Κρίστιαν με αποτέλεσμα να φυλακιστώ η να αρνηθώ τα πάντα βάζοντας σε κίνδυνο την Κριστίνα ;》μονολογούσα βηματίζοντας επάνω κάτω στο μουντό γραφείο του τελευταίου ορόφου με τα κατεβασμένα στόρια.

Καθώς ετοίμαζα πυρετωδώς στο μυαλό μου μια πιθανή απολογία το βλέμμα μου εστίασε στην λευκή συσκευή του τηλεφώνου πλάι στον παλίο υπολογιστή.

Ευθύς στις μύτες των ποδιών πλησίασα εξετάζοντας πρώτα τον χώρο ολόγυρα για τυχόν κάμερες ασφαλείας που θα κατέγραφαν την συνομιλία αφού έπρεπε πάση θυσία να κάνω ένα πάρα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα.

Η Λίνα με βήματα βαριά τοποθετούσε και την τελευταία κανάτα με το φρέσκο γάλα στο λευκό τραπεζομάντηλο αξημέρωτα ολοκληρώνοντας την προετοιμασία του πρωινού γέυματος προτού ξυπνήσουν οι υπόλοιποι.

Χασμουρήθηκε νυσταγμένη μιας και το προηγούμενο βράδυ ξενύχτισε πάνω στο προσκεφάλι της Περσεφόνης η οποία υπέφερε απο δύσπνοια.

Τα νέυρα της τεντωμένα το ίδιο και οι αντοχές που σταδιακά ελαττώνονταν δεν αποτελούσε υποχρέωση της να περιθάλπτει την πεθερά της κι όμως το έπραττε ολομόναχη εδώ και δέκα χρόνια.

Ο Πάυλος αδιαφορούσε πλήρως για την μητέρα του ακόμη και για την ίδια του την κόρη του τα είχε φορτώσει εξαρχής όλα στις δικές της πλάτες προκαλώντας ασφυξία.

Ούτε θυμόταν πόσο καιρό είχε να συναντήσει την καλή της φίλη να πούνε δύο κουβέντες φιλικές μπας και σβήσει με κάποιο τρόπο το πλάκωμα που την ταλάνιζε στο στήθος.

Κι σαν να μην έφτανε αυτό της είχε κατσικωθεί και η κακομαθημένη ανιψία του η οποία ούτε που προσφέρθηκε μια φορά να τους βοηθήσει οικονομικά αφού την φιλοξενούσαν.

Είχε περάσει απο το μυαλό της να τηλεφωνήσει στον Κρίστιαν ζητώντας του οικονομική βοήθεια μιας και τα έξοδα στο νοικοκυριό είχαν αυξηθεί δραματικά όμως η ντροπή πάντοτε της έφραζε το δρόμο.

Νευριασμένη γέμισε ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ φίλτρου ατενίζοντας τον συννεφιασμένο ουρανό του Πειραιά αναπολώντας τα χρόνια της ανεμελιάς που είχαν παρέλθει πια ανεπιστρεπτί.

Δεν πρόλαβε να χαρεί για πολύ την ρομαντική ονειροπόληση της στα σοκάκια των αναμνήσεων όταν αφουγκράστηκε τα βήματα του Πάυλου καθώς κατέβαινε τα σκαλοπάτια .
《Η μάνα σου δεν είναι καλά ..! Πήγαινε κοντά της είχε δύσπνοια ολο το βράδυ..》 πρόφερε βαριεστημένα δίχως καν να κοιτάξει προς το μέρος του .

《Πες και μια καλημέρα Λίνα μου δεν κοστίζει κάτι..》σχολίασε ευδιάθετος πλησιάζοντας στο τραπέζι να την φιλήσει όπως συνήθιζε κάθε φορά που έκανε την νοσοκόμα την ώρα που εκείνος απολάμβανε τον ύπνο.

Μα αυτή την φορά το χέρι της απέκρουσε το φιλί της ψέυτικης ευγνωμοσύνης του με θυμό .
《Δεν θέλω τα φιλιά σου..! Είναι υποχρέωση σου γαμώτο μου να προσέχεις την μαμά σου !》ξέσπασε χύνοντας αδέξια τον καφέ επάνω στο λευκό ύφασμα μουρμουρίζοντας μια βρισιά.

《Σε έπιασε πάλι η υστερία σου πρωινιάτικα ; Δεν μας παρατάς ρε Λίνα έχω ενα σωρό σκοτούρες στο μυαλό μου δεν έχω χρόνο για τις γκρίνιες σου !》πρόφερε αδιάφορα δίχως καν να κουνήσει το χέρι του να την βοηθήσει στο συμάζεμα .

《Ξέρεις κάτι Πάυλο κουράστηκα ! Θα σας παρατήσω σύξυλους οπως έκανε και η ξύπνια η Μαρίνα και θα φύγω !》ανακοίνωσε πιο σοβαρή απο ποτέ με το θλιμμένο βλέμμα της καρφωμένο στο δικό του.

Χλώμιασε δεν περίμενε η πιστή και αφοσιωμένη Λίνα να ξεστομίσει ποτέ μια τέτοια λέξη κι όμως με απίστευτη ευκολία την εκτόξευσε σαν βόμβα προτού καν πιεί τον καφέ του.

《Αλήθεια σκέφτεσαι να με παρατήσεις ; Τώρα που περνάω τόσο δύσκολα οικονομικά ; Που με το ζόρι πληρώνω τους υπαλλήλους στο ξενοδοχείο με τα χιλιάδες χρέη να τρέχουν ; Τελικά τι ήθελες απο εμένα Λίνα τα φράγκα μου ;》ψέλλισε σαστισμένος με τα χέρια ανοιχτά σαν να δήλωνε ανακωχή προτού καν αρχίσει η μάχη.

Έσκυψε το κεφάλι της ανακατεύοντας τα ξανθά μέχρι τους ώμους μαλλιά της στεναχωρημένη .
《Πως τολμάς να το λες αυτό έπειτα απο όσα έχω περάσει για χάρη σου ; Κι αφού εχεις τόσα προβλήματα γιατί δεν ζητάς απο τον μεγιστάνα τον Μπάλτον να σου δανείσει μερικά χιλιάρικα τζάμπα μας φόρτωσε την κόρη του ;》φώναξε αδιαφορώντας αν θα την άκουγε η Άρτεμις κι αν θα την πλήγωναν τα λόγια της.

《Σςς..σώπασε θα σε ακούσουν τα κορίτσια..! Ντρέπομαι να του ζητήσω χρήματα που ξέρω πως δεν δύναμαι να επιστρέψω..!》

《Αν ντρέπεσαι εσύ τότε εγώ θα το πράξω δεν γίνεται καλέ μου ! Θες φιλοξενία θα πληρώσεις..!》

"Μα τι λέει η θεία ; Θέλει να ζητήσει απο τον μπαμπά μου χρήματα ; Δεν με θέλουν εδώ..!"διαπίστωσα αγουροξυπνημένη ακουμπισμένη στο πλατύσκαλο.

Οι φωνές τους είχαν διαταράξει τον ύπνο μου πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και ζαλισμένη απο τον ύπνο ξάφνου θεώρησα πως βρισκόμουν πίσω στο σπίτι μου και οι γονείς μου ήταν αυτοί που καυγάδιζαν στο ισόγειο.

Η σκέψη τους με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι αφού ήδη ο μπαμπάς και ο Έκτορας μου έλειπαν πολύ χωρίς να αναφέρω την μόνιμη έλλειψη της μητρικής παρουσίας.

《Ας είσασταν μαζί και ας μαλώνατε ..》ψιθύρισα καθώς σηκωνόμουν απο το κρεββάτι παρατηρώντας έκπληκτη την Χριστίνα να συνεχίζει ανενόχλητη τον βαθύ της ύπνο .

Φαίνεται πως είχε συνηθίσει τους διαξιφισμούς ανάμεσα στους δικούς της τον τελευταίο καιρό όπως άφησε να εννοηθεί τις τελευταίες ημέρες αν κι απέφευγε πεισματικά να μιλήσει γι αυτό .

Άνοιξα αθόρυβα την πόρτα του δωματίου ακούγοντας άθελα μου την αναφορά τους στον πατέρα μου και σε εμένα την ίδια.

Νόμιζα πως με ήθελαν κοντά τους πως δεν τους ήμουν βάρος μα απο οτι φαίνεται έσφαλα αφού στο αθώο μου μυαλό δεν χωρούσε πως οι άνθρωποι κοιτάζουν μονάχα το κέρδος χωρίς συναισθηματισμούς.

Πάνω που αποφάσισα να κατέβω διακόπτοντας άκομψα τις δολοπλοκίες που έστηναν πίσω απο την πλάτη μου ενώ μπροστά μου έπαιζαν οικτρό θέατρο πως με αγαπούσαν το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε προκαλώντας αμέσως αγωνία .

Ο Πάυλος στράφηκε προβληματισμένος να ατενίσει το πρόσωπο της Λίνας για να πάρει κουράγιο καθώς μέσα του ένα προαίσθημα του ψιθύριζε πως το τηλεφώνημα αξημέρωτα αφορούσε το ξενοδοχείο.
《Λίνα κάτι έγινε δεν είναι για καλό..》ψέλλισε βαστώντας ανάμεσα στα ιδρωμένα χέρια την συσκευή διστάχτικος.

《Κουράγιο αγάπη μου μπορεί να κάνεις λάθος οπως και να έχει πρέπει να ξέρεις..》τον ενθάρρυνε στοργικά ξεχνώντας τον οξύ θυμό που την διακατείχε προ ολίγου .

《Έχεις δίκιο ..ευθύς θα το σηκώσω ..!》ψέλλισε πατώντας αγχωμένος το κουμπί του ασύρματου τηλεφώνου 《Παρακαλώ ποιός καλεί τόσο νωρίς;》ρώτησε σχεδόν επιθετικά πασχίζοντας να κρύψει την ταραχή του.

《Πάυλο η Μαρίνα είμαι..άκουσε με προσεκτικά διότι δεν έχω πολύ χρόνο να μιλήσω..!》

《Ναι ναί..πες μου Μαρίνα είσαι καλά χρειάζεσαι μήπως βοήθεια..;》πρόφερε αργόσυρτα γνέφοντας προς την θεία μου ανακουφισμένος .

Ακολούθησε μια μικρή πάυση μερικών δευτερολέπτων και ένας βαθύς αναστεναγμός αγωνίας που διαπέρασε την γραμμή. 《Πρόκειται για τον Κρίστιαν ..ταξίδεψε στην Ελλάδα για να βρει την Άρτεμις αλλα στην διαδρομή είχε ένα ατύχημα προτού σας επισκεφθεί . Άυτή την στιγμή διακομίζεται στον Ευαγγελισμό σε κρίσιμη κατάσταση γι αυτό σε παρακαλώ θερμά πηγαίνετε κοντά του..》

《Ωω.. Μαρινάκι μου λυπάμαι πολύ ..! Εσύ που βρίσκεσαι είσαι εντάξει ;》

《Μια χαρά είμαι εγώ απλώς έχω μπλέξει με κάποιες υποχρεώσεις του Πανεπιστημίου και δεν μπορώ να τρέξω στο πλευρό του . Ειδοποίησε μαλακά την Άρτεμις και έπειτα πηγαίνετε..!》πρόφερε βιαστικά σαν να τελείωνε το αμέσως επόμενο λεπτό η ζωή της.

《Αυτό θα κάνω αμέσως πάω να την ξυπνήσω..να προσέχεις..》ψέλλισε δειλά κλείνοντας το τηλέφωνο ξεφυσώντας άραγε απο ανακούφιση η απο στεναχώρια για όσα άκουσε στο τηλέφωνο ; Αναρωτιόμουν άλαλη.

Η φωτιά που άναψε στα στήθια μου ακούγοντας τον θείο να προφέρει το όνομα της ενώ σε εμένα το έπαιζε ανήξερος σχετικά με το που βρισκόταν ενώ διατηρούσαν τόσο καιρό επαφές πίσω απο την πλάτη μου.

Ενημερωνόταν καθημερινά για εμένα μάθαινε κάθε μου κίνηση ενώ η ίδια αγνοούσα οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με την ίδια αυτό κι αν ήταν άδικο .

Η οργή που αισθανόμουν φάνταζε καμίνι καυτό που εκεί μέσα θα κατέκαιγα ένα ένα τα ψέματα όλων τους αφού οι αποκαλύψεις σήμερα δεν είχαν τέλος.

Κατέβηκα εξαγριωμένη τις σκάλες αντικρίζοντας κατάματα τους δύο ψέυτες που είχαν το θράσος να μου χαμογελούν ευγενικά σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα .
《Καλημέρα Αρτεμούλα ..θα έρχομουν μόλις να σε ξυπνήσω..εχω να σου πω κάτι αλλα θέλω να το πάρεις ψύχραιμα..》

《Μάλιστα ..δεν ξεκινάς καλύτερα να μου αποκαλύπτεις την αλήθεια για το που βρίσκεται η μητέρα μου που ενώ ξέρατε πόσο πολύ θέλω να την ξαναδώ μου αποκρύπτετε τόσο καιρό πως διατηρείτε επικοινωνία μαζί της !》ξέσπασα ασυγκράτητη σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος που ανεβοκατέβαινε γοργά απο την ταραχή μου.

《Γλυκιά μου δεν είναι ώρα γι αυτά ο μπαμπάς σου ..》ψέλλισε διστακτικός ο Πάυλος ρίχνοντας μια ματιά προς την εξίσου σκυθρωπή Λίνα η οποία κοιτούσε το δάπεδο σκεπτική.

《Τι..έπαθε ο μπαμπάς..;》μουρμούρισα με φωνή σβησμένη .

Με πλησίασε χαιδέυοντας στοργικά τα ανακατεμένα απο τον ύπνο μαλλιά μου. 《Βρίσκεται στην Ελλάδα μα καθώς ερχόταν να μας βρεί είχε ένα ατύχημα και τώρα τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο..πρέπει να πάμε..》με συμβούλευσε βαστώντας διακριτικά το σώμα μου υπο τον φόβο μην καταρρέυσω.

Εισέπνευσα βαθειά πνίγοντας ένα λυγμό που αγωνιζόταν να βγεί στην επιφάνεια μα η ίδια του έφραζα πεισματικά τον δρόμο δεν θα λύγιζα θα αντιμετώπιζα την κατάσταση στοικά όπως θα ήθελε και εκείνος.

Ευθύς στράφηκα μηχανικά με βήματα βαριά προς την σκάλα δίχως να πώ μια λέξη ούτε δα μια συλλαβή αφού όπως πολύ σωστά είχε θέσει ο Πάυλος δεν είχαμε ώρα για περιττές ερωτήσεις.

Ανέβηκα τρέχοντας στο δωμάτιο ανάψα το φώς αδιαφορώντας αν θα ταράξω τον πολύτιμο ύπνο της Χριστίνας και βάλθηκα να ανακατεύω τα ρούχα μου στην βαλίτσα που ακόμη δεν είχα αδειάσει.
《Άρτεμις..τι στο καλό ψάχουλέυεις πρωί πρωί σβήσε το φώς καλή μου ούτε εφτά δεν είναι..》μουρμούρισε νυσταγμένα η ξαδέρφη μου κουκουλωμένη έως το πρόσωπο με το κόκκινο της πάπλωμα.

《Ρούχα κατάλληλα για νοσοκομείο διότι ο πατέρας μου εκεί μεταφερεται αυτή την στιγμή..》ανακοίνωσα βιαστικά αρπάζοντας στο λεπτό μια γκρίζα φόρμα και το αγαπημένο μου ρόζ φούτερ απο την βαλίτσα τρέχοντας στο μπάνιο να ντυθώ.

《Ώχ όχι ! Τηλεφώνησες στο αεροδρόμιο να κλείσεις εισιτήριο ..; ρώτησε ευθύς σαστισμένη η Χριστίνα καθώς τινάσονταν σαν ελατήριο απο το κρεββάτι ορμώντας απευθείας στην ντουλάπα της.

《Βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα ..》αποκρίθηκα απ το βάθος .

《Θέε μου πότε ήρθε ;  Θα σε ακολουθήσω στο νοσοκομείο δεν σκοπεύω να σε αφήσω να το περάσεις μονάχουλα ολο αυτό..!》πρόφερε φορώντας άτσαλα και βιαστικά ένα τζίν φθαρμένο στα γόνατα και ένα λευκό κοντομάνικο μπλουζάκι.

Κοντοστάθηκα θλιμμένη στο κατώφλι του μπάνιου παρατηρώντας σκεπτική την ξαδέρφη μου να φοράει τα παπούτσια της .
《Έι ..Άρτι μην κάνεις έτσι μαζί θα το περάσουμε θα δείς θα γίνει καλά..》ψέλλισε παρηγορητικά .

《Πές μου κάτι Χριστίνα ..κι αυτή την φορά μην το αρνηθείς η Αδαμίδου είναι η μητέρα μου έτσι δεν είναι; Εσύ το γνωρίζεις τόσα χρόνια και δεν μου είπες τίποτα πως μπόρεσες ;》

Η ερώτηση μου την πάγωσε οι κόρες των ματιών της διεστάλισαν και τα χείλη της άρχισαν να τρέμουν ελαφρά κι ας τα δάγκωσε για τα το κρύψει.
《Σου λέω αλήθεια δεν έχω ιδέα αν η Αδαμίδου είναι πραγματικά η θεία ! Πράγματι πίστεψα το ίδιο σαν την συνάντησα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο ..αλλα δεν ξέρω..》απολογήθηκε με μάτια βουρκωμένα.

《Άρτεμις φεύγουμε κατέβα..!》φώναξε απο το ισόγειο ο Πάυλος που είχε ήδη ετοιμαστεί κι δίχως να συνεχίσω την κουβέντα περαιτέρω απλώς γύρισα και έφυγα αφού ο πατέρας μου προείχε οποιουδήποτε ξεκαθαρίσματος.

Στην διαδρομή ο θείος κάθε τόσο με κοιτούσε ανήσυχος απορρώντας προφανώς πως μπορούσα να επιβάλλομαι στα συναισθήματα που με κατέκλυζαν διατηρώντας την ψυχραιμία μου.
《Μην ανησυχείτε..είμαι δυνατή εγώ οσο για τον πατέρα δεν ξέρω ..》ψέλλισα σπάζοντας την αμήχανη σιωπή που απλωνόταν στο όχημα.

Ο Πάυλος κάλυψε με την παλάμη του το δικό μου χέρι χαμογελώντας βεβιασμένα 《Κληρονομήσες τον δυναμισμό του είναι πανίσχυρος χαρακτήρας δεν ηττάται έυκολα..》ψιθύρισε γεμίζοντας ελπίδα την άδεια αποθήκη της καρδιάς .

Σαν περάσαμε το κατώφλι του νοσηλευτικού ιδρύματος όρμησα σχεδόν στην κοπέλα που έδινε τις πληροφορίες αφού πλέον η ανυπομονησία μου δεν χαλιναγωγούνταν.
《Καλημέρα σας ..ενδιαφέρομαι να μάθω για έναν ασθενή που μόλις μεταφέρθηκε Κρίστιαν Μπάλτον ονομάζεται..》ρώτησα στα αγγλικά.

Η νεαρή κοκκινομάλλα σάστισε για μερικά δευτερόλεπτα μα έπειτα αναζήτησε στον υπολογιστή τα στοιχεία που της έδωσα.
《Μπάλτον ..μάλιστα ..περάστε δεξιά στα επείγοντα και περιμένετε θα σας ενημερώσει αμέσως ο γιατρός..》μου αποκρίθηκε με δυσκολία.

Ο Πάυλος με έπιασε απο το χέρι σαν πατέρας προς την κόρη του το ίδιο και η Χριστίνα ακούμπησε στον ώμο μου σκυθρωπή καθώς βαδίζαμε στον γεμάτο χώρο της αναμονής .

Κάπου εκεί ανάμεσα στο αγχωμένο πλήθος που καρτερούσε να εξεταστεί λύγισαν οι αντιστάσεις μου και ξεχύθηκα στην αγκαλιά της Χριστίνας πικραμένη αφού η παρατεταμένη αδημονία με τσάκιζε.
《Δεν έχω ιδέα τι του συνέβει..γιατί αργούν τόσο να μας πουν..; Να δείς κάτι κακό θα έχει πάθει..》ψέλλισα στεναχωρημένη κρύβοντας το πρόσωπο μου στον ώμο της.

Μου χάιδεψε την πλάτη παρηγορητικά σαν πραγματική αδερφή μου που μοιράζονταν τον πόνο μου σαν να ήταν δικός της.
《Καλά θα είναι ο θείος μωρό μου ησύχασε κοίταξε ολόγυρα πόσοι άνθρωποι περιμένουν να περάσουν στα επείγοντα γι αυτό αργούν..》

《Έχει δίκιο η ξαδέρφη σου μην βάζεις κακούς λογισμούς με το μυαλό και φαρμακώνεσαι να δείς που θα φύγουμε και οι τέσσερις απο εδω μέσα σε λίγο..》σχολίασε στοργικά με την σειρά του ο θείος πίνοντας αργά τον καφέ του.

Στο μεταξύ ο τραυματισμένος Κρίστιαν βρισκόταν ξαπλωμένος σε ένα ψυχρό δωμάτιο εξέτασης με τρείς έμπειρους γιατρούς συνεχώς απο πάνω του να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον κρατήσουν εν ζωή όση ώρα εκείνος δίχως τις αισθήσεις  ταξίδευε μακριά απο το σύμπαν.

Μήτε πόνο αισθάνονταν μήτε αγωνία καθώς εισέρχονταν σταδιακά στον χώρο των παραισθησεων οπου λευκές νεράιδες πλημμύριζαν τα όνειρα του φεγγαρόσκονη.

Στο πλασματικό του σύμπαν πάλευε ακόμη με τα χιλιάδες κύματα αναζητώντας την Μαρίνα ολόγυρα δίχως να διακρίνει πουθενά το πρόσωπο της.
《Μαρίνα ..που είσαι ..; Έλα εδώ κοντά μου πιάσε το χέρι μου..》φώναζε βραχνιασμένος βήχοντας ενδιάμεσα κάπου κάπου καθώς η ορμή του νερού τον έπνιγε.

Η υδάτινη σιωπή που τον πλαισίωνε έγνεφε το νήμα της ανυπαρξίας τόσο για τον ίδιο όσο και εκείνη που είχε καταποντίσει η ανεξερεύνητη θάλασσα παρα τις προσπάθειες του να την σώσει.

Ξάφνου μες την απελπισία καθώς τα κύματα έδερναν με φόρα το κορμί του απο δεξιά κι αριστερά διέκρινε απο μακριά την μορφή της να ξεπροβάλει σαν θεά μέσα απο τα νερά.

Το λευκό κεντημένο με άστρα φόρεμα της ανέμιζε στον αγέρα όπως ακριβώς και τα κατάξανθα νωπά μαλλιά της ενώ το πρόσωπο της φωτίζονταν απ άκρη σε άκρη σαν τον ήλιο.

Άπλωσε το χέρι της τραβώντας το σώμα μου απο το νερό οδηγώντας με ως δια μαγείας σέ έναν απόκρημνο βράχο στο τέλος της ακτής.
《Μην φοβάσαι αγάπη μου δεν επρόκειτο να σε αφήσω να χαθείς..》ψιθύρισε στο αυτί μου φιλώντας δειλά τα βρεγμένα χείλη μου.

Χάιδεψα ευτυχισμένος τρυφερά το πρόσωπο της καθώς μια γλυκιά ευδαιμονία απλώνονταν στην ψυχή μου διώχνοντας μακριά τις άσχημες αναμνήσεις .
《Πίστευα πως όλα είχαν χαθεί εως οτου αντίκρισα το πορσελάνινο πρόσωπο σου..πες μου οτι είσαι η μια η μοναδική που έκλεψε μια φορά την ψυχή μου κι όχι κάποια άλλη..》ψιθύρισα αγκαλιάζοντας το σώμα της νοσταλγικά.

Γέλασε σαν μικρό παιδί κουρνιάζοντας ανάμεσα στα χέρια μου για μερικά λεπτά προτού ενώσει το βλέμμα της με το δικό μου.
《Μα πως μπόρεσες να αμφιβάλλεις έστω μια στιγμή πως ήμουν εγώ..;》

《Κατέβαλες δυνατή προσπάθεια για να πιστέψω το αντίθετο να σου θυμίσω..》

《Σωστά..πρέπει να φύγω τώρα μην φοβάσαι σύντομα θα σε βρούν..》ψιθύρισε αφήνοντας το χέρι μου να παγώσει χωρίς το ζεστό άγγιγμα της.

《Που πάς Μαρίνα..!》φώναζα με όλη την δύναμη μου μα πια δεν γυρνούσε πίσω είχε ήδη τραβήξει τον δρόμο της χωριστά απο εμένα .

《Οι παλμοί του έχουν ανέβει επικίνδυνα..》σχολίασε ο γιατρός παρακολουθώντας ανήσυχος τα νούμερα να αυξομοιώνονται στην μάυρη οθόνη του μόνιτορ.

《Αν συνεχίσει ετσι θα πάθει ανακοπή μείνε μαζί του για λίγο πρέπει να ειδοποιήσω τους δικούς του..》διαπίστωσε έντρομος ο συνάδελφος του σκουπίζοντας τα χέρια του.

Η κίτρινη συρόμενη θύρα δεξιά μας άνοιξε και σαν αγγελιοφόρος ξεπρόβαλε επιτέλους ένας μεσήλικας γιατρός .
《Συνοδεύει κανείς τον κύριο Μπάλτον ..;》φώναξε δυνατά κόβωντας παράλληλα την αναπνοή μου.

Παρόλα αυτά έσυρα τα πόδια μου προς το μέρος του βαριανασαίνοντας αφού ο φόβος που είχε φωλιάσει για τα καλά στην ψυχή με είχε παραλύσει.

Έγνεψα θετικά σαν κοντοστάθηκα εμπρός του θεόρατου άνδρα διότι όμοιος με γίγαντα φάνταζε στα μάτια μου ένας άλλος Άτλαντας που αντί για τον ουράνιο θόλο βαστούσε ανάμεσα στα μπράτσα την ευάλωτη ζωή του πατέρα.

《Είστε η κυρία Μαρίνα ..; Θα αναρωτιέσται βέβαια πως γνωρίζω το όνομα σας αλλα είναι το μοναδικό όνομα που επαναλαμβάνει εδώ και ώρα μες το παραμιλητό του..》με πρόλαβε εκείνος προτού ρωτήσω.

Χαμογέλασα γλυκά παρά την στεναχώρια μου καθώς ένα διάφανο δάκρυ σκαρφάλωνε βιαστικά σαν άτακτο παιδί τις σκαλωσιές των ματιών πριν κυλήσει ανέμελο στα μάγουλα μου.
《Είναι το όνομα της μητέρας μου εκείνη φωνάζει την σύζυγο του..εγώ ονομάζομαι Άρτεμις και είμαι η κόρη του..!》ψιθύρισα αχνά στην μητρική μου γλώσσα .

《Α..μάλιστα ..καλό είναι να την καλέσετε τότε το συντομότερο διότι τα πράγματα δεν είναι καλά. Ο πατέρας σου γλυκιά μου..έπεσε θύμα δολοφονικής αποπειράς.. διαθέτει στον λαιμό του διάσπαρτα σημάδια στραγγαλισμού μα το χειρότερο απο όλα είναι το χτύπημα που του κατάφεραν στο κεφάλι..》έκανε μια παύση διακρίνοντας το σώμα μου που έτρεμε ακανόνιστα.

Κάλυψα με την αναστροφή της παλάμης μου τα κάτασπρα χείλη μου κοιτάζοντας σοκαρισμένη τους συγγενείς μου διαπιστώνοντας πως η ίδια ακριβώς συννεφιά είχε καλύψει κι τα δικά τους πρόσωπα .

《Επίθεση ; Ο πατερούλης μου ; Πείτε μου παρακαλώ ζεί είναι καλά ;》φώναξα αγχωμένη χωρίς να ελέγχω την έξαρση μου ταρακουνώντας ασυναίσθητα τους ώμους του γιατρού.

Ο Πάυλος επενέβει την κατάλληλη στιγμή απομακρύνοντας τα χέρια μου απο τον επιστήμονα ψιθυρίζοντας στο αυτί μου καθησυχαστικά.
《Ψυχραιμία παιδί μου ..》έπειτα στράφηκε ο ίδιος προς το μέρος του πασχίζοντας να συνεννοηθεί. 《Λοιπόν πείτε μας σε τι κατάσταση βρίσκεται..;》

《Αρκετά κρίσιμη ακόμη τον εξετάζουμε αλλα τα ευρήματα δεν είναι καλά να είστε έτοιμοι για όλα η μέρα προβλέπεται περιπετειώδης ..》σχολίασε αινιγματικά δίχως να δώσει περαιτέρω λεπτομέρειες καθώς έιχε εκατοντάδες άλλους ασθενείς να περιθάλψει.

《Αυτό ήταν ..ο μπαμπάς μου θα πεθάνει..θα μας αφήσει μόνους ! 》συνειδητοποίησα στρέφοντας αστραπιαία την προσοχή μου ξανά στον σιωπηλό θείο μου .

《Εσύ.. ξέρεις που είναι η μητέρα μου κάλεσε την αμέσως στο νοσοκομείο την χρειάζεται δεν άκουσες τι είπε ο γιατρός..; Εκτός αν ήδη γνωρίζει την κατάσταση του αφού η ίδια σε ενημέρωσε..》σχολίασα με νόημα αναζητώντας επιτέλους την αλήθεια που κρυβόταν πίσω απ τις σκιές στο οδυνηρό σημείο που είχαμε φθάσει.

Με κοίταξε ενοχικά χωρίς να μιλήσει αποχωρόντας απο τον χώρο με σκυμένο κεφάλι με την πρόφαση πως χρειαζόταν επειγόντως να καπνίσει μια δικαιολογία που δεν με έπεισε καθόλου.

Ο αυστηρός ηλικιωμένος ανακριτής εμφανίστηκε εμπρός μου καλοντυμένος με την αστραφτερή στολή του βαστώντας έναν φάκελο μπλέ ανα χείρας.

《Λοιπόν κυρία Αδαμίδου τι ακριβώς συμβαίνει..; Τηλεφώνησε η Αντιγόνη προ ολίγου απαγγέλλοντας δριμύ κατηγορητήριο εις βάρος σας..το γνωρίζετε αυτό..;》ρώτησε σκληρά καθώς έπαιρνε θέση απέναντι μου καρφώνοντας τα ζαρωμένα μικροσκοπικά σαν κουμπιά μάτια του στα δικά μου.

《Μάλιστα..όμως κάνετε λάθος..!》

《Μην βιάζεστε τόσο καλή μου ! Οι κατηγορίες επιβεβαιώνονται απο ιατροδικαστή που εξέτασε απο τα πρώτα λεπτά τον σύζυγο σας..! 》

Στραβοκατάπια στο λεπτό βήχοντας υστερικά οσο εκείνος μου προσέφερε ένα κρύο ποτήρι νερό.
《Πέθανε..;》

《Όχι..ευτυχώς για κακή σας τύχη αλλα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση έχει εισέλθει νερό στους πνέυμονες και είναι βαριά χτυπημένος με αμβλή αντικείμενο λοιπόν σας ακούω..!》

《Δεν έχω τίποτα να σας πώ ! Δεν του προκάλεσα εγώ όσα προαναφέρατε σας παρακαλώ αφήστε με να πάω κοντά του..》ικέτευσα αν και ήξερα πως δεν θα ξεγλιστρούσα τόσο έυκολα απο τα πλοκάμια τους.

Έγνεψε αρνητικά μορφάζοντας θυμωμένος 《Ξεχάστε για λίγο την ελευθερία σας κυρία Αδαμίδου έχει εκδοθεί εντολή προφυλάκισης στο όνομα σας ! Εως οτου το θύμα ανανήψει και μας δώσει κατάθεση έως τότε όμως βρίσκεστε υπο κράτηση..》...