Αγαπούσε τόσο πολύ τον άνεμο, που έγινε ένα μ'αυτόν.
Άφησε τα συναισθήματα ελεύθερα να στροβιλιζονται στην ατμόσφαιρα και
χωρίς να το θέλει, έμοιαζαν ήδη ανύπαρκτα.

Ανακατεύονταν με του κόσμου την μουντη διάθεση και ένιωθες στιγμιαία πως δεν είσαι μόνος.
Στην πραγματικότητα όμως, ήσουν.

Αγαπούσε τόσο πολύ τον άνεμο, που έγινε ένα μ'αυτόν.
Τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί κοντά της, η ιδια ήταν ασταθής.

Σαν ένα κύμα, ταξίδευε ως την ακτή μα επέστρεφε πάντα πίσω.

Ερχόταν η χαρά, μα ύστερα η λύπη.

Η αρχή και ύστερα το τέλος.

Άλλωστε η ψυχή είναι συνηθισμένη στους κύκλους.

-Α