ποίηση ανθίζει παρθενική στα κύματα των οφθαλμών σου μα δεν την θωρείς
σου δάνεισα τα μάτια μου, λίγο μακρά απ την άβυσσο να έρθουμε
Και συ απάντησες πώς ποίηση φοβάσαι να αγγίξεις
και μόνη ζούσα πια στη θολούρα των σελίδων
λευκές, πάντα λευκές και άδειες
κοίταζες κείνο το φως που μας έκαιγε
και γω ονειρεύομουν τις ανταύγειες στα κάστανα μαλλιά του ήλιου που έκανε το σούρουπο καθώς έπεφτε

και προσπάθησα να μην σ'αφήσω να χαθείς και χάνεσαι.

-Α