Αποφεύγω να ανήκω
Ελεύθερη από τον οίκο,
η ψυχή αποφεύγει τις στιγμές

Στου πουθενά τα χέρια αφήνω την καταστροφή μου,
σαν ο χειμώνας ατελείωτος να'ναι
μα πια δεν βρέχει
και το κρύο πλέον μεταφορικό
με αποχαιρετά πριν με συναντήσει
Και ξεχνώ ποια είμαι
Άγνωστη ήμουν ανέκαθεν

Και τελικά ανήκω
Σε αυτό τον μονότονο ήχο της ησυχίας
όταν ο άνεμος περνά από τα φύλλα του δέντρου και τα μαλλιά μου αόριστα ανεμίζουν

Και τελικά ανήκω
σε αυτο το τίποτα

Minerva