Είχαν περάσει τρία χρόνια από τον θάνατο της Αμάντας. Τρια χρόνια που η χαροκαμένη μητέρα, ντυμένη στα μαύρα από την κορυφή μέχρι τα νύχια, δεν είχε ακούσει την φωνή του πλάσματος που έφερε στον κόσμο μεγαλώνοντας το σαν ένα μικρό δεντράκι, ποτίζοντας την με αγάπη, αγκαλιές και φιλιά. Της το έκοψαν το δεντράκι της, το βασάνισαν κάνοντας το να επιστρέψει στην γη. Η πέτρα που βάφτηκε με το αίμα της μέσα σε λίγες ημέρες από το τραγικό συμβάν, είχαν γεμίσει με λουλούδια, σημειώματα που της εύχονταν καλό ταξίδι, ανθρώπους που έκαναν το σταυρό τους δακρυσμένοι, γονείς οι περισσότεροι που πήγαν να σταθούν στις δύσκολες εκείνες ημέρες στην άτυχη γυναίκα ακόμη και αν δεν την γνώριζαν καλά.
  Τρία χρόνια που ακούραστα καθάριζε τον τάφο της, κοιτώντας με βουρκωμένα μάτια την φωτογραφία που είχε πάρει το πρώτο της αριστείο και ήταν ντυμένη ανάλαφρα με ένα ροζ φουστάνι. Τρία χρόνια που ψιθύριζε ευλαβικά προσευχές για την ανάπαυση της ψυχής της που ποιος ξέρει πόσο τρόμο και αδικία να ένιωσε, προδομένη από άτομα που θεωρούσε φίλους παίρνοντας δύναμη από το μίσος της. Τρία χρόνια όπου αργά και σταθερά συνειδητοποίησε πως ποτέ δεν θα ξαναγύριζε στο σπίτι τους, ποτέ δεν θα άκουγε ξανά την γλυκιά φωνή να την αποκαλεί ««μαμά»», ποτέ δεν θα έφερνε στον κόσμο το δικό της μωράκι, δεν θα έκανε δική της οικογένεια, δεν θα γινόταν εκείνη γιαγιά.
   Εκείνη την νύχτα, όμως ένιωθε πως κάτι ήταν διαφορετικό, ένιωθε πως επιτέλους είχε σημάνει η ώρα. Το φεγγάρι έλαμπε στο νυχτερινό ουρανό μαζί με μικρά αστεράκια. Οι λάμπες φώτιζαν τα πεζοδρόμια που ήταν γεμάτα από νιάτα και ομορφιά. Κανείς δεν πρόσεξε την μαυροντυμένη φιγούρα που προσεκτικά άνοιξε την πόρτα του κοιμητήριου κάνοντας την να βγάλει ένα δυσοίωνο, ανατριχιαστικό ήχο. Πλησίασε τον τάφο της κόρης της  όπου στεκόταν όρθιος ένας ξανθός άνδρας με γένια να καλύπτουν το πρόσωπο του και η συνήθως ίσια πλάτη του ήταν ελαφρώς καμπουριασμένη. Η βραχνή φωνή της γυναίκας τον έβγαλε από τις θυελλώδεις και ένοχες σκέψεις του.
  ««Καλά λένε πως ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο του εγκλήματος»» Τα μεγάλα μπλε μάτια του Χρήστου την κοίταξαν ικευτικά.
««Ο, τι και να πείτε έχετε δίκιο κυρία Μιράντα»» ψιθύρισε με τα δάκρυα του να κατρακυλουν στο πρόσωπο του. Ντρεπόταν.
««Πώς μπορείς και ζεις μετά από αυτό που έκανες στην Αμάντα μου ρε κάθαρμα?»» ψιθύρισε. Δεν ήθελε να υψωσει την φωνή της σε τόπο όπου αναπαύονταν οι νεκροί. Το δεξί της χέρι που κρατούσε την λαβή ενός κουζινομάχαιρου άγγιξε απειλητικά τον λαιμό του άνδρα χωρίς ωστόσο να κάνει κάποια κίνηση να του καταφέρει ένα θανάσιμο χτύπημα.
««Πες μου έναν λόγο για να μην καρφώσω το μαχαίρι στον λαιμό σου αλήτη!»»
«« Η γυναίκα μου είναι έγκυος σε κοριτσάκι! Την παντρεύτηκα λίγους μήνες μετά που αποφυλακίστηκα. Την αγαπώ και δεν θέλω να την αφήσω μόνη της . Μπορείτε να με κατηγορήσετε και να με βρίσετε όσο θέλετε, γιατί ζήλευα την κόρη σας, την ζήλευα πάρα πολύ επειδή ήταν καλύτερη από εμένα στα πάντα . Ώσπου η ζήλια έγινε μίσος και το μίσος προκάλεσε τον θάνατο της. Ολοι μας σκορπίσαμε μετά τον θάνατο της και την αυτοκτονία της Κλειους. Δεν ξανά ήρθα ποτέ σε επαφή με την παλιά μου παρέα. Ποτέ. Αλλά αν θες να με σκοτώσεις,κάνε το και δεν θα σου φέρω αντίσταση»» απάντησε αφοπλιστικά με τα μάτια του να αντικρίζουν με θάρρος τα δικά της.
Η Μιράντα πιάστηκε απροετοιμαστη για αυτήν την ομολογία. Πέταξε το μαχαίρι παραπέρα και ακούμπησε απαλά το λιπόσαρκο χέρι της πάνω στο μάγουλο του.
««Εύχομαι ο Θεός αγόρι μου να μην σου δώσει την δική μου πίκρα. Να μην θάψεις το παιδί σου με τα χέρια σου, να μην νιώσεις μετέωρος όταν χάσεις το μοναδικό λόγο να ζεις. Μα να θυμάσαι πως αυτό που έκανες είναι μεγάλο σφάλμα και μεγάλη αμαρτία. Δυστυχώς, εγώ δεν είμαι Θεός οπότε δεν έχω το δικαίωμα να αφαιρέσω σε κανέναν ζωή. Αυτό το χώμα...»» έδειξε κάνοντας μια κυκλική κίνηση «« φιλοξενεί τους νεκρούς μας και δεν πρέπει να τους ταράξουμε. Για αυτό και δεν θα μολυνω την γη με αίμα. Μακάρι να την αγαπάς την γυναίκα σου και το μωράκι καλώς να σας έρθει»»
Τελείωσε τον λόγο της αφήνοντας τον άναυδο. Στην ουσία του είχε χαρίσει την ζωή αν και κάθε άνθρωπος θα ήθελε να του την αφαιρέσει. Έτρεξε και την έπιασε απαλά από τους ώμους. Άραγε μπορούσε να το εκλάβει σαν συγχώρεση?
««Δηλαδή κυρία Μιράντα με συγχωρείτε για το κακό που σας έκανα?»» ρώτησε με λαχτάρα. Η Μιράντα χαμογέλασε αχνά.
««Ο Θεός συγχώρεσε τους σταυρωτές Του.. Ποια είμαι εγώ για να μην συγχωρήσω εσένα? Ούτως ή άλλως, και να σε σκότωνα, το κοριτσάκι μου δεν γυρίζει πια πίσω»» πρόφερε μελαγχολικά παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής με βαριά βήματα. Δύο μήνες αργότερα, μην αντέχοντας άλλο την ζωή χωρίς την κόρη της έφυγε ήσυχα στο ύπνο της για να την συναντήσει στην γειτονιά των αγγέλων.
  Τέσσερεις  μήνες μετά την συνάντηση τους , ο Χρήστος μαζί με την γυναίκα του, την Γεωργία απέκτησαν  ένα πανέμορφο μικρό κοριτσάκι που του έδωσαν το όνομα Αμάντα.