"Δώσ' μου το χέρι σου..."

....................................................................................................................

Ωρόρα pov

Μία εβδομάδα πέρασε από τότε που έχω να τον δω. Ο Ίαν συνεχίζει να με διεκδικεί όσο και αν τον διώχνω. Πλέον περνάω τον περισσότερο χρόνο στο σπίτι μου. Ακόμα να μου τηλεφωνήσει ο άλλος. Θα βγω στην γύρα μόνη. Ξέρω που συχνάζουν τα ρεμάλια, το έχει ανάγκη όλο μου το είναι.

Σηκώνομαι βιαστικά και πάω προς την ντουλάπα μου. Αρπάζω μία μαύρη φόρμα και ένα ζεστό καφέ πουλόβερ. Σήμερα θα πάω για τρέξιμο στα λημέρια τους. Ντύνομαι στα γρήγορα και έπειτα πιάνω μια ψηλή αλογοουρά τα μαλλιά μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

"Έτοιμη! Το ' χεις!"

Μισή ώρα αργότερα ήμουν στο πάρκο. Εκεί έτρεχαν διάφοροι τύποι και κάποιες γυναίκες καθόντουσαν σε ένα παγκάκι κοιτάζοντας τους και σιγοψιθύριζαν. 

"Λιγούρες.." Μουρμούρισα και άρχισα να τρέχω. 

Ένας άντρας που έτρεχε δίπλα μου, δεν έλεγε να πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Σίγουρα ήταν ένας από εκείνους, δεν μπορούσα όμως να αναλάβω δράση εδώ. Αμέσως πέφτω κάτω και αρχίζω να βογκάω από τους πόνους πιάνοντας τον αστράγαλο μου. Ένα κλασικό κόλπο που πιάνει πάντα ότι ράτσα και να είναι ο άλλος. Σταματάει να τρέχει και με πλησιάζει.

"Είστε καλά;" Εγώ μορφάζω από τον πόνο γνέφοντας αρνητικά. Σκύβει στο πλάι μου και περιεργάζεται προσεκτικά το σώμα μου. "Που χτυπήσατε;" Εγώ έδειξα κατευθείαν τον αστράγαλο.

"Δεν ξέρω αν μπορώ να περπατήσω.." Μουρμούρισα. Εκείνος με βοήθησε να στηριχθώ πάνω του και στην συνέχεια να σηκωθώ.

"Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;" Είπε χωρίς να με αφήσει.

"Μπορείτε απλώς να με πάτε σπίτι, θα βάλω λίγο πάγο και θα συνέλθει. Δεν είναι κάτι.." Απάντησα ήρεμα και εκείνος ένευσε θετικά.

Καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής είχα αρχίσει να πιστεύω ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου το ένστικτο μου είχε πέσει έξω. Αυτό όμως ήταν πρακτικά αδύνατον. Δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος που να μην είχα πέσει μέσα για το ποίον τους.

Μόλις φτάσαμε στο σπίτι, ο ξένος προσφέρθηκε να με ανεβάσει μέχρι πάνω, πράγμα το οποίο έκανε. Μπήκαμε μέσα και με βοήθησε να κάτσω στον καναπέ του σαλονιού.

"Χρειάζεστε κάτι άλλο;" Με ρώτησε απαλά. Ήταν γύρω στα τριάντα, ψιλός με γεροδεμένο σώμα και καστανά κοντά μαλλιά.

"Όχι, ευχαριστώ για όλα. Τι θα μπορούσα να κάνω για σας;" Ρώτησα όλο ευγένεια. Εκείνος χαμογέλασε αχνά.

"Δεν χρειάζεται να κάνετε κάτι δεσποινίς μου. Εγώ να πηγαίνω.. Αν χρειαστείτε κάτι καλέστε σε αυτόν τον αριθμό." Είπε και έβγαλε μέσα από την τσέπη του μία κάρτα με το όνομα και το τηλέφωνο του. Θα μπορούσα να τον σκοτώσω επί τόπου αλλά ήθελα να βεβαιωθώ για το ποιος ήταν πριν κάνω κάτι το οποίο θα μετάνιωνα. Έπρεπε να παραδεχτώ ότι ίσως και ξανά λέω ίσως έπεσα πρώτη φορά έξω.

"Ευχαριστώ πολύ! Σίγουρα θα σας τηλεφωνήσω!" Εκείνος χαμογέλασε μια τελευταία φορά και έπειτα έφυγε από το σπίτι μου.

Όταν έφυγε σηκώθηκα από τον καναπέ και μπήκα κατευθείαν για μπάνιο.

Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί, ο πόνος ήταν αφόρητος όπως κάθε φορά που αντιστεκόμουν, όπως κάθε φορά που δεν έστελνα μια ψυχή στην κόλαση. Μα δεν μπορούσα να σκοτώσω εκείνο τον άντρα αν δεν ήμουν σίγουρη. Για λίγο ένιωσα ότι ήταν ένας τίμιος άντρας και ήθελα πρώτα να το ψάξω. Αυτό ήταν, σήμερα θα πάω για ποτό στο γνωστό μέρος, εκεί σίγουρα όλο και κάποιον θα βρω.

Βγήκα από το μπάνιο και αφού στέγνωσα τα μαλλιά μου επέλεξα το πιο κολλητό καθώς και το πιο αποκαλυπτικό μου φόρεμα σε κόκκινη απόχρωση όπως και τα μαλλιά μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη περήφανη για το αποτέλεσμα. Το τατουάζ μου δεν κρυβόταν ούτε από το φόρεμα αλλά ούτε και από τα μαλλιά μου. Έκανα ένα απλό βάψιμο -μάσκαρα, αιλάινερ, κόκκινο κραγιόν- και αφού πήρα το παλτό μου ξεκίνησα για το γνωστό μέρος.

Όπως θα περίμενε κανείς, το μέρος ήταν ίδιο. Παντού κόσμος όλων των ηλικιών και κάθε λογής ποιότητα. Στο βάθος είδα μια κοπέλα, που ζήτημα να ήταν πάνω από δεκαοκτώ, να κωλοτρίβεται σε έναν που ήταν σίγουρα δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος της. Για κάποιον λόγο ήθελα να δώσω ένα χέρι ξύλο σε αυτή την κοπέλα και εκείνου να του κόψω τα γχμ... και να του τα δώσω να τα φάει. Το θέαμα ήταν απλά αίσχος! Πλησίασα στο μπαρ και χαμογέλασα στον τύπο.

"Τι θα πάρεις;" Είπε ήρεμα χωρίς να μου ρίξει δεύτερη ματιά.

"Έχει βότκα;"

"Φυσικά!"

"Τέλεια, κάντην διπλή!"

"Έγινε!!"

Μέσα σε λίγα λεπτά το ποτό μου ήταν έτοιμο. Τον ευχαρίστησα και άρχισα να περιεργάζομαι τον χώρο. Λίγο πιο πέρα από μένα ήταν ένας άντρας καθισμένος και στα πόδια του πάνω μία πληρωμένη πόρνη που λικνιζόταν και του ψιθύριζε κάτι στο αυτί.

Απορώ πως γίνεται οι γυναίκες να ξεπουλάνε το σώμα τους για το χρήμα. Με αηδιάζουν! Απορώ πως γίνεται τόσα χρόνια να μην σκότωσα ποτέ καμία. Μάλλον δεν έτυχε. Μέσα στον χαμό όμως παρατήρησα και κάτι άλλο. Το βλέμμα μου άστραψε. Ήταν ένας άντρας γύρω στα πενήντα, κάπως μεγαλόσωμος με μια μικρή αραίωση στα μαλλιά του και προκλητικό ύφος. Κοίταζε ένα κορίτσι γύρω στα δεκαέξι με δεκαεφτά που χόρευε με άλλες δύο φίλες της. Ψιθύρισε κάτι στον τύπο δίπλα του -μάλλον μπράβος- και εκείνος πλησίασε την νεαρή κοπέλα.

Μα καλά, γιατί επιτρέπουν την είσοδο σε ανήλικα εδώ μέσα γαμώ;

Τον βλέπω να της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί και έπειτα να την τραβάει βίαια από την παρέα της. Στο πρόσωπο του άλλου άντρα, που τους περίμενε, ήταν γραμμένη η ανυπομονησία. Η κοπέλα κοίταζε και τους δύο γεμάτη τρόμο. Ο νεώτερος και πιο μυώδης άντρας την έσπρωξε στον πιο μεγάλο ο οποίος την χούφτωσε επιδεικτικά στα οπίσθια και την ανάγκασε να κάτσει πάνω του. Τα χέρια του ταξίδευαν σε όλο το κορμί της, προκαλώντας δάκρυα στην μικρή και σε μένα νεύρα. Πολλά νεύρα. Άκυρο το μαχαίρι για σήμερα. Σηκώνομαι και ψάχνω μέσα από το παλτό μου το Umarex Beretta M9 -ένα μικρό όπλο- το οποίο κάνει θαύματα. Μόλις το πιάνω χαμογελάω πονηρά. Είχα υπολογίσει τον στόχο μου και χωρίς δισταγμό βγάζω το όπλο έξω και πυροβολώ τον μεγαλύτερο άντρα στο κεφάλι και τον νεώτερο στον ώμο. Όλοι άρχισαν να τσιρίζουν ενώ η νεαρή κοπέλα έκλαιγε με λυγμούς. Κανείς δεν τόλμησε να με πλησιάσει, ούτε καν να με κοιτάξει. Το μέρος ανήκε σε εκείνον τον μπάσταρδο που είχε εξαφανιστεί. Ήξερα ότι θα κάλυπτε το γεγονός καθώς και ότι θα άκουγα μια μεγάλη κατσάδα μέχρι αύριο. Αγνοώντας τους πάντες, πλησίασα την κοπέλα. Εκείνη είχε πέσει στα γόνατα και έκλαιγε χωρίς σταματημό.

"Είσαι καλά;" Την ρώτησα με τρυφερή φωνή. Εκείνη έτρεμε. Έσκυψα κοντά της. 

"Φοβάμαι..." Ψέλλισε εκείνη χωρίς να με κοιτάξει.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ, εντάξει;" Συνέχισα με γλυκιά φωνή χωρίς να δείξω επιβλητικότητα. Εκείνη σήκωσε το μικροσκοπικό κεφαλάκι της και ένευσε θετικά. "Δώσ' μου το χέρι σου..."

...........................................................................................

Συγνώμη που άργησα τόσο να ανεβάσω κεφάλαιο! Ελπίζω να το απολαύσετε. Και μην ξεχάσετε να δείξετε την υποστήριξη σας με εκείνο το μικροσκοπικό, πορτοκαλί αστεράκι και ίσως κανένα σχόλιο!

Φιλάκια πολλά!!!