Ωρόρα pov
Ξύπνησα από τον ήχο του κινητού μου. Τεντώνω το χέρι για να πιάσω το ρημάδι και βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα.

Που έχεις χαθεί μία εβδομάδα τώρα; Ανησυχώ. Ελπίζω να μην έχεις μπλεξίματα...Και ούτε να ένιωσες άβολα για αυτό που έκανα εκείνο το βράδυ στο μπαρ. Είχα πιει, αλήθεια λυπάμαι. Συγνώμη κοριτσάκι μου. Σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου.

"Αχ ρε Ίαν.." μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου διαβάζοντας το μήνυμα και αναστέναξα. Πάει ο ύπνος μου τώρα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω με κόπο στο μπάνιο. Βγάζω τα βρώμικα ρούχα και ανοίγω το κρύο νερό.

.......................

Αφού βγήκε από το μπάνιο, στέγνωσε τα μαλλιά της και φόρεσε μια απλή γκρι φόρμα και από πάνω ένα φανελάκι και πήγε στην κουζίνα να φτιάξει έναν καφέ.

"Πρέπει να καθαρίσω.." Μουρμούρισε βλέποντας την ακαταστασία στο σπίτι.

Μόλις έφτιαξε τον καφέ ξανά γύρισε στο δωμάτιο της και έκατσε στο γραφείο της. Το μυαλό της ταξίδευε στον Ντάνιελ. Εδώ και μία εβδομάδα δεν τον είχε δει. Τα όνειρα σταμάτησαν τελείως μαζί και τα τηλεφωνήματα από τον άντρα που την ενοχλούσε. Ένιωθε κενή χωρίς τα όνειρα και χωρίς εκείνη την αίσθηση που είχε όταν έπαιρνε την ψυχή κάποιου. Το σκεφτόταν και το ξανά σκεφτόταν συνέχεια. Ο Ντάνιελ είχε εμφανιστεί μόνο δύο φορές μπροστά της παρόλα αυτά το ένστικτο της, της έλεγε πως ήταν κοντά παρατηρώντας την περισσότερο από ότι εκείνη μπορούσε να δει. Τον αισθανόταν.

"Ποιος είσαι; Σου μιλάω! Ποιος στον διάολο είσαι;"

"Δεν χρειάζεται να ξέρεις"

Η φωνή του δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό της. Ήταν σίγουρα εκείνος.

Ωρόρα pov [μερικές ώρες αργότερα]
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" γυρίζω ξαφνιασμένη προς το μέρος του. Παρατηρούσα με τόση προσήλωση τα σύννεφα που δεν κατάλαβα πότε με πλησίασε. Έδειχνε όμορφος όπως πάντα και χαμογελούσε με εκείνο το χαμόγελο που έκανε την καρδιά μου να χτυπά.

"Ήρθα να σε δω. Λείπεις πολύ ώρα και..." κόβει τα λόγια του και τον βλέπω να κοιτά με απλανές βλέμμα οτιδήποτε γύρω του εκτός από μένα. Γέλασα απαλά και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. Εκείνος έστρεψε ξανά την προσοχή του πάνω μου.

"Και;" τον ρώτησα όλο προσμονή και θα ορκιζόμουν ότι είδα στο  πρόσωπο του κάτι που δεν είχα ξανά δει. Αμηχανία.

"Και ανησύχησα μήπως κάτι σου συνέβη..." ολοκλήρωσε δειλά την πρόταση του και εγώ του χαμογέλασα αυθόρμητα. Ποτέ δεν είχε ανησυχήσει κάποιος για μένα. Τον πλησιάζω κι άλλο και απλώνω το χέρι μου αργά προς το δικό του. Δεν τραβιέται.

"Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα Ντάνιελ" Λέω με απαλή φωνή καθώς τα δάχτυλα μου μπλέκονται με τα δικά του.  Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου. Νιώθω να διαβάζει το μυαλό μου και το σώμα κατακλύζεται από μια πρωτόγνωρη αίσθηση. Τα μάγουλα μου βάφτηκαν κόκκινα αλλά δεν τόλμησα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του.

"Δεν γίνεται να μην ανησυχώ" Λέει με σοβαρή φωνή.

"Γιατί;" λέω σιγανά.

"Γιατί εγώ..."

"Ναι;"

"Εγώ.."

..........................

Τινάχτηκε από το κρεβάτι και είδε τον καφέ να έχει χυθεί όλος πάνω της.

"Γαμώ..." Σηκώθηκε φουριόζα και αμέσως πήγε κοντά στον καθρέφτη και κοίταξε μέσα του το είδωλο της. Είχε τα χάλια της. Τα ρούχα της ήταν γεμάτα καφέ και το πρόσωπο της είχε ιδρώσει, έδειχνε χλωμή. Αναστέναξε.

"Αυτό το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό." Σκέφτηκε και αμέσως άλλαξε ρούχα.

Μία ώρα αργότερα ήταν ήδη έξω και περπατούσε σαν χαμένη.

"Έχει εμφανιστεί δύο φορές..." έλεγε μιλώντας στον εαυτό της.

"Και μία φορά ένιωσα έντονα την παρουσία κάποιου πριν εμφανιστεί.." διάσπαρτες σκέψεις δίχως λογική έκαναν το κεφάλι της να πονάει αλλά δεν το έβαζε κάτω.

"Κάθε φορά νιώθω να είναι κοντά..." Τότε θυμήθηκε και την αίσθηση της αγκαλιάς. Όταν είχε γυρίσει δεν υπήρχε κανείς παρόλα αυτά ήταν σίγουρη πως τον ένιωσε.

Όσο και να το σκεφτόταν κατέληγε σε ένα συμπέρασμα. Τον ένιωθε ή τον έβλεπε μόνο όταν κινδύνευε ή όταν ένιωθε έντονο ψυχικό πόνο και όλο αυτό ξεκίνησε όταν παρολίγον θα πέθαινε. Το μυαλό της άρχισε να επεξεργάζεται την πληροφορία με μεγάλη ταχύτητα.

"Γιατί δεν μπορώ όμως να τον δω;" Είπε από μέσα της και έστρεψε το βλέμμα της προς τον ουρανό. Είδε πουλιά να πετούν από δω και από εκεί. Δύο πουλιά είχαν απομακρυνθεί λίγο από το υπόλοιπο σμήνος και αυτό έκανε εντύπωση στην Ωρόρα. Τα παρατηρούσε με προσοχή. 

Έδειχναν να είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο αγνοώντας τα υπόλοιπα. Ήταν σίγουρη πως τα δύο πουλιά θα έχαναν το σμήνος τους αν συνέχιζαν έτσι και ένιωσε άσχημα.

"Τουλάχιστον εσείς θα είστε μαζί..." Μουρμούρισε αυθόρμητα και πάλι ένιωσε εκείνο το περίεργο αεράκι σαν να είναι κάποιος μαζί της. Γύρισε διακριτικά και επεξεργάστηκε το περιβάλλον γύρω της.

"Μελαγχολία, κίνδυνος.." σκέφτηκε και αμέσως ήρθε το φιλί του Ίαν στο μυαλό της. Τότε δεν κινδύνευε, άρα γιατί εμφανίστηκε μπροστά της; Αστραπιαία πέρασε από το μυαλό της το ενδεχόμενο να ζηλεύει αλλά αγνόησε αμέσως αυτή την επιλογή. Στο κάτω κάτω ούτε που τον ξέρει, δύο φορές τον έχει δει.

Βλέπει με την άκρη του ματιού της το ρυάκι που υπάρχει μέσα στο δάσος. Πλησιάζει και μένει να το κοιτάει για μερικές στιγμές. Τελικά βουτάει μέσα το σώμα, μαζί με το κεφάλι της κρατώντας την αναπνοή της. Προσευχόταν να αντέξει. Αυτό που έκανε ήταν ακραίο αλλά μόνο έτσι θα διαπίστωνε αν οι τρελές της σκέψεις δεν ήταν τόσο τρελές τελικά.

...............

Ντάνιελ pov
Την βλέπω να βουτά στο νερό και να μη βγάζει το κεφάλι και νιώθω σαν να στερούν τον δικό μου αέρα. Γιατί το κάνεις αυτό μάτια μου;

Χωρίς να χάσω ευκαιρία βουτάω στο νερό και την σηκώνω στην αγκαλιά μου. Ο σφυγμός της ίσα που ακούγεται.

"Μην μου πεθάνεις μάτια μου.." ψιθυρίζω. Νιώθω απελπισμένος.

Την βγάζω έξω από το νερό με απαλές αλλά γρήγορες κινήσεις και την ξαπλώνω στο χώμα. Δείχνει να έχει χάσει τις αισθήσεις της. Γέρνω ελαφρά από πάνω της και ευτυχώς ακούω ότι αναπνέει, αν και με δυσκολία. Αρχίζω να πιέζω τον θώρακα της προσπαθώντας να βγάλω το νερό από μέσα της. Τζίφος. Θα μπορούσα να την θεραπεύσω με μαγεία αλλά δεν πρέπει να το δει ή να το νιώσει. Έχει ήδη δει και αισθανθεί πράγματα που δεν έπρεπε. Προσπαθώ να θυμηθώ στους τόσους αιώνες τι έχω μάθει από τους ανθρώπους και τότε, χωρίς δισταγμό σκύβω και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά της. Προσπαθώ να μοιραστώ τον αέρα μου μαζί της. Ξύπνα μάτια μου, σε παρακαλώ. Άνοιξε τα μάτια σου.

.....................

Ωρόρα pov
Αρχίζω να βήχω σαν τρελή βγάζοντας νερό από μέσα μου. Όσο η όραση μου γίνεται πιο καθαρή μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο του. Δείχνει ανήσυχος και συγχρόνως τόσο διαολεμένα όμορφος. Είδε ότι άνοιξα τα μάτια μου αλλά δεν τραβήχτηκε από κοντά μου. Τα χείλη του απείχαν μόνο μια ανάσα από τα δικά μου. Σχεδόν μπορούσα να τα γευτώ και πράγματι. Τα χείλη μου τα ένιωθα ζεστά. Τα αγγίζω αυθόρμητα και τον βλέπω να με κοιτά αμήχανα και να τραβιέται. Ανασηκώνομαι στην θέση μου και τον παρατηρώ. Μου έχει γυρίσει την πλάτη και κοιτάει το ρυάκι. Σήμερα θα πάρω τις εξηγήσεις μου!

Σηκώνομαι και τον πλησιάζω με μεγάλες δρασκελιές. Στέκομαι από πίσω του και βήχω διακριτικά. Γυρνά και με κοιτάει.

"Ποιος είσαι;" επανέλαβα την ίδια ερώτηση με τότε.

"Δεν χρειάζεται να ξέρεις...." Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του και εκείνος πισωπατάει.

"Ντάνιελ.." Στο άκουσμα του ονόματος του τον είδα να χλομιάζει. Έπιασα διάνα.

"Πώς με είπες;"

"Ντάνιελ.." Λέω με λάγνα φωνή και πλησιάζω κι άλλο. Τώρα στέκομαι σε απόσταση αναπνοής από εκείνον. "..Γιατί κάνεις πώς δεν με ξέρεις;"

Πλέον είχε γίνει άσπρος σαν πανί.