Annelise

Η μέρα του φόνου

1 ώρα μετά

Είχα κρυφτεί πίσω από μερικούς θάμνους όταν είδα την αδερφή μου να βγαίνει έξω. Παρά λίγο να με δει αλλά κρύφτηκα λίγο πιο πέρα και συνέχισα να την παρακολουθώ.

Την σκότωσε.

Δεν το έκανα εγώ.

Αυτό θα έλεγα στον Jeremy και θα με συγχωρούσε.

Αυτή ήταν και η αλήθεια, αλλά δεν ήξερα που πήγε για να μπορέσω να τον βρω.

Ήμουν κρυμμένη αρκετή ώρα μετά από όταν έφυγε η Katherine και αποφάσισα να βγω αλλά λίγο πριν το κάνω είδα τον Jason με την αδερφή μου να έρχονται έξω. Τον κρατούσε από το χέρι και τον καθοδηγούσε προς το πτώμα. Όταν τα μάτια τους έπεσαν στο αναίσθητο σώμα της μητέρας μου είχαν κοκαλώσει.

"Τι θα το κάνουμε;" την ρώτησε χαμηλόφωνα ο Jason αλλά μάλλον όχι όσο χαμηλόφωνα πίστευε γιατί μπορούσα να τον ακούσω καθαρά.

"Ίσως θα μπορούσαμε την αφήναμε εδώ μέχρι να την βρει κάποιος. Να προσποιηθούμε πως δεν την βρήκαμε εμείς" είπε η αδερφή μου και τον έπιασε ξανά από το χέρι να φύγουν αλλά αυτός δεν κουνήθηκε. Κοίταξε γύρω, μάλλον θέλοντας να βρει αυτόν που το έκανε και όταν δεν είδε κανέναν άλλον έξω, ακούμπησε τα μαλλιά της αδερφής μου και την φίλησε και είπε "οποίος και αν το έκανε θα τιμωρηθεί" αλλά το είπε δυνατά, σαν να ήθελε να το ακούσει κάποιος άλλος εκτός απο την γυναίκα του. Αλλά αποκλείετε να με είδε.

"Περίμενε" της είπε ο Jason και αυτή σταμάτησε και τον κοίταξε.

"Είδα πριν εκείνον τον μάγειρα που τραβιέται με την αδερφή σου να πηγαίνει στην κουζίνα, αν ήμαστε τυχεροί θα είναι ακόμα εκεί"

"Τι εννοείς;" η απορία στον τόνο της αδερφής μου ήταν φανερή αλλά εγώ ήξερα ακριβώς τι εννοούσε.

"Θα τον βρούμε και θα τον φέρουμε εδώ με κάποια δικαιολογία και μετά θα φροντίσουμε αφού φύγουμε να βρει το πτώμα όταν θα μείνει μόνος του"

"Και να πιστέψουν πως το έκανε αυτός" συμπλήρωσε η Katherine με ένα πονηρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της.

Ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Δεν το έκανε εκείνος. Δεν μπορεί να τιμωρηθεί για κάτι που δεν διέπραξε.

"Ίσως και να το έκανε" είπε ο Jason σηκώνοντας το αριστερό του φρύδι και ώμο, αλλά η αδερφή μου δεν φαινόταν να συμφωνούσε.

"Αυτός;" γέλασε "αμφιβάλλω, δεν φαίνεται να μπορεί να σκοτώσει ούτε κουνούπι" γέλασαν μαζί και άρχισαν να κατευθύνονται προς την κουζίνα για να τον βρουν.

Θα τον κατηγορούσαν για τον θάνατο της, έπρεπε να τον βοηθήσω, να πάω να τον βρω πριν από αυτούς. Αλλά δείλιασα. Τον αγαπούσα, αλλά τώρα αυτός με μισούσε. Θα ομολογούσε πως το έκανα εγώ και αργά ή γρήγορα θα μάθαιναν την αλήθεια, θα με φυλακίζαν και θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα στην φυλακή σημαδεμένη ως αυτή που σκότωσε την ίδια της την μητέρα. Αν πίστευαν πως την σκότωσε αυτός θα ήταν πιο πειστικό από το να το έκανα εγώ. Όσο και να τον αγαπούσα. Έπρεπε να επιλέξω τον εαυτό μου. Και αυτό θα έκανα. Εξάλλου το νεκρό σώμα είναι της μητέρας μου και ο Jeremy είχε κρυφό δεσμό με την κόρη της, δεν είχαν καλή σχέση μεταξύ τους. Αυτό θα ήταν μια τέλεια αφορμή για να την σκοτώσει. Και θα το πίστευαν όλοι.

Θα είχαν περάσει περίπου είκοσι λεπτά από τότε που πήγαν να τον βρουν όταν τους είδα να επιστρέφουν μαζί του. Είχα παραμείνει κρυμμένη, ήθελα να δω τι θα γινόταν.

Τον έφεραν λίγο πιο πέρα από το νεκρό της σώμα και του έλεγαν κάτι αλλά δεν μπορούσα να ακούσω. Λίγα λεπτά μετά, πήγαν μέσα στο παλάτι και αυτός έμεινε ακίνητος σαν να σκεφτόταν κάτι και τότε περπάτησε γρήγορα αλλά σταθερά στο σημείο που ήξερε πως ήταν το πτώμα της Βασίλισσας. Ήταν σκοτεινά όμως μπορούσα να δω την αβεβαιότητα στο πρόσωπο του, σαν να προβληματιζόταν για κάτι. Λίγα λεπτά μετά αποφάσισε να καθίσει κάτω στο γρασίδι και άρχισε να φωνάζει "Βοήθεια, βοήθεια"
έπαιζε θέατρο. Έκανε πως ξαφνιάστηκε, πως δεν το ήξερε.

Γιατί;

Θα έλεγε πως το έκανα εγώ; ή θα το έπαιρνε πάνω του;

Τον κοιτούσα, δεν ήξερα τι να κάνω, όταν είδα τους φρουρούς από μακριά να πλησιάζουν ξεκίνησα να απομακρύνομαι αλλά μάλλον θα είδε την σκιά μου πίσω από τον θάμνο γιατί είχε αρχίσει να πλησιάζει το σημείο στο οποίο βρισκόμουν, αλλά όταν οι φρουροί πήγαν πιο κοντά του, άκουσε τα βήματα τους και απομακρύνθηκε από τον θάμνο.
Δεν με είδε και έτσι έφυγα τρέχοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και πήγα κοντά στο μπουντρούμι και κρύφτηκα, ήξερα πως θα τον οδηγήσουν εκεί έτσι πήγα εγώ πρώτη.
Κάποια λεπτά μετά, τους είδα να τον φυλακίζουν εκεί.

Θυμήθηκα πως η μητέρα έχει στο δωμάτιο της κλειδιά για το μπουντρούμι έτσι πήγα εκεί και άρχισα να ψάχνω όλα της τα συρτάρια αλλά δεν τα έβρισκα πουθενά. Όμως βρήκα κάτι άλλο, ήταν ένα τετράδιο, έμοιαζε παλιό.
Χωρίς να διστάσω, το άνοιξα κατευθείαν αλλά όλες οι σελίδες ήταν σκισμένες, όλες εκτός μια.

Άρχισα να την διαβάζω και ευχήθηκα να μην το είχα κάνει.
Πριν το καταλάβω είχα πέσει στο πάτωμα και ψιθύριζα απεγνωσμένα στον εαυτό μου "Αποκλείετε, αποκλείετε, αποκλείετε"
Και μετά το φώναζα "Αποκλείετε, αποκλείετε, αποκλείετε" τότε είδα δάκρυα να πέφτουν πάνω στην τσαλακωμένη σελίδα που κρατούσα σφιχτά. Προσπαθούσα να σκουπίσω τα δάκρυα που έτρεχαν ασταμάτητα από το μάτια μου αλλά μάταια, όσα δάκρυα και αν σκούπιζα έτρεχαν άλλα τόσα στη θέση τους.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Μου το είχε κρύψει.