Ένα καυτό βράδυ του Αυγούστου 1960

Εκείνες οι μέρες του Αυγούστου ήταν καυτές. Μια διαβολεμένη ζέστη έκαιγε τον τόπο στην Αττική. Ακόμα και τις νύχτες μια νοτερή υγρασία έκανε την ατμόσφαιρα αφόρητη όσο τίποτα. Θα ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν η αντρική φιγούρα γλίστρησε στο σκοτάδι. Πέρασε την πύλη του μεγάλου εργοτάξιου κάπου στα Μέγαρα. Μια άλλη αντρική φιγούρα που καρτερούσε στην είσοδο τον σταμάτησε. Ο άντρας εκεί έριξε μια ματιά ολόγυρα με προσοχή.

"Είσαι σίγουρος ότι δεν σε είδε κανείς;"

Ο άλλος απάντησε με σιγουριά.

"Ναι"

"Με τι ήρθες;"

"Όπως είχαμε πει, πήρα ταξί. Το άφησα ένα χιλιόμετρο από εδώ. Μετά με τα πόδια"

Ο άλλος άνοιξε τη μεγάλη σιδερένια πύλη.

"Πέρασε, το αφεντικό σε περιμένει".

Στο φως φάνηκαν τα χαρακτηριστικά του άντρα που άρχισε να περπατά στην αυλή και να κινείται στα κτίρια. Αυτός που τον υποδέχτηκε στην πύλη προπορεύονταν λίγα μέτρα. Ήταν νεαρός, κάπου στα Εικοσιπέντε με τριάντα, σωματώδης. Οι αντανακλάσεις των φώτων στο πρόσωπό του έδειχναν ένα σκληρά ανέκφραστα χαρακτηριστικά. Ο άλλος άνοιξε την πόρτα. Μπήκαν στους πρώτους διαδρόμους και σε κάποια στιγμή έφτασαν μπροστά στην κλειστή πόρτα ενός γραφείου. Ο άντρας της πύλης κοντοστάθηκε και χτύπησε.

"Περίμενε εδώ λίγο" του είπε.

Ακούστηκε ένα "Ναι" από μέσα, ο άντρας της πύλης μπήκε και έκλεισε πίσω του. Σε λιγότερο από ένα λεπτό βγήκε.

"Πέρασε, το αφεντικό σε περιμένει", του είπε.

Ο άντρας άνοιξε την πόρτα και μπήκε σε ένα χώρο σαν πρόχειρο γραφείο. Απέναντί του στεκόταν ένας νεαρός άντρας λίγο μεγαλύτερός του. Παρά το σπορ ντύσιμό του είχε εμφάνιση αρχοντική και ύφος σκληρό.

"Κάτσε", του είπε, "ελπίζω να μην σε πήρε χαμπάρι κανείς"

Ο Άλλος έκατσε.

"Όχι, όπως είχαμε πει, όλα καλά"

"Λοιπόν Γεβετζή άκου με προσεκτικά. Χτύπησες μαζί με άλλους κάτι εργάτες. Το παράκανες, έναν από αυτούς τον σακάτεψες, μπλεχτήκαμε με νοσοκομεία και ιστορίες. Η αστυνομία σε μάντρωσε..."

"Ξέρετε..." προσπάθησε να πει ο άλλος.

"Τι να ξέρω; πρέπει να είσαι προσεκτικός, ήσουνα για φυλακή αν δεν μπαίναμε στη μέση. Έτσι καθάρισες, τα λέω καλά;"

"Τα λες καλά αφεντικό και σ' ευχαριστώ"

"Λοιπόν άκου τώρα προσεκτικά. Έχεις, εκτός των άλλων, ένα άσχημο ελάττωμα. Παίζεις χαρτιά. Και απ ότι μαθαίνω είσαι χωμένος μέχρι τα μπούνια"

Ο άλλος χαμήλωσε το βλέμμα σιωπηρός.

"Εμένα να κοιτάς, χρωστάς τα μαλλοκέφαλά σου σ' αυτόν τον Ζησιμάκο. Και θα σε πιάσει απ το λαιμό. Αυτοί δεν είναι σαν εμάς. Μούσκεμα τα 'χεις κάνει"

"....."

"Παστρικές κουβέντες Γεβετζή, θα έχεις όλα τα λεφτά που χρωστάς στο χέρι και ακόμα τριάντα χιλιάρικα".

Ο άλλος πετάχτηκε με τα μάτια να λάμπουν.

"Μη βιάζεσαι. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Αν δεν πληρώσεις τη λέσχη θα σε βρουν σε κανένα ρέμα το ξέρεις. Λοιπόν θέλω μια δουλειά από σένα. Μια δουλειά ζόρικη για την οποία, αν πάει καλά, θα καθαρίσεις μια και καλή"

"Τι θέλετε να κάνω"

"Βλέπεις τι γίνεται στο εργοστάσιο. Αυτοί οι αλήτες με την απεργία θα μας καταστρέψουν. Και είναι αυτό το τσογλάνι, που τους ορμηνεύει και τους καθοδηγεί"

Ο άλλος έγνεψε καταφατικά σαν να συμφωνούσε.

"Αυτός ο Λεμπεδιωτάκης ντε..."

"Τον έχω ακουστά, κουμμούνι του κερατά" είπε ο άντρας με μάτια που γυάλιζαν από μίσος.

"Ο Λεμπεδιωτάκης πρέπει να βγει απ τη μέση, δεν πάει άλλο, ακούς; και αυτή τη δουλειά θα την κάνεις εσύ", του είπε μοχθηρά.

Ο άλλος ταράχτηκε.

"Τι εννοείς αφεντικό;"

"Μην μου κάνεις τον καλόγερο Γεβετζή. Ξέρεις και ξέρω τι είσαι και τι έχεις κάνει. Λοιπόν, θα πάρεις ένα φορτηγό και θα τον βγάλεις απ τη μέση. Εύκολα και παστρικά. Θα φροντίσουμε να είναι σε μέρος και ώρα κατάλληλη. Μετά θα εξαφανιστείς. Θα έχεις άλλοθι από μένα για τα πάντα. Θα σε καλύψω παντού. Αν σε πιάσουν, θα πούμε ατύχημα"

"Μα.... θα με κλείσουν μέσα;"

"Μέσα ήσουνα και σε βγάλαμε... θα σε καλύψουμε με δικηγόρους και τέτοια. Αν δεν σε πιάσουν, πράγμα πιο πιθανό αν κάνεις σωστά τη δουλειά, δεν ξέρεις, δεν είδες, θα έχεις το άλλοθί σου. Και τα λεφτά την άλλη μέρα όλα στη τσέπη σου"

Ο άλλος σκεφτόταν.

"Αλλιώς..... θα έχεις το Ζησιμάκο να σε κυνηγάει με τους μπράβους της λέσχης, εκτός αν ...έχεις να τον πληρώσεις"

"Που να τα βρω..."

"Ωραία, σε μια νύχτα ξοφλάς. Βάζεις μυαλό δεν ξαναπαίζεις. Και βγάζεις τα λεφτά που θα έκανες μια ζωή να τα πάρεις σε μια νύχτα. Εντάξει;"

Ο άλλος είχε ξεπεράσει πλέον κάθε αναστολή και σκέψη.

"Εντάξει....πότε και πως"

"Χαίρομαι που είσαι λογικός. Καταλαβαίνεις Γεβετζή ότι αν ανοίξεις το στόμα σου, δεν θα σε βρει επόμενη ώρα, έγινα σαφής;"

"Εντάξει κύριε Ναρσή.....!" έκανε εκείνος με θέρμη.

Ο Διονύσης Ναρσής σηκώθηκε απ την καρέκλα.

"Ωραία, θα σε ειδοποιήσω για το πότε και το πως. Εξαφανίσου τώρα. Αλλάζει η ζωή σου και η τύχη σου δουλεύει για σένα Λευτέρη Γεβετζή"

Σηκώθηκε να φύγει. Ο Ναρσής έβγαλε απ την τσέπη του σακακιού του ένα μικρό μάτσο χιλιάρικα.

"Πάρε κι αυτά πριν φύγεις", του είπε.

"Μα.... τι είναι αυτά"

"Ρεγάλο βρε για τη συμφωνία μας. Για να ξέρεις τι αφεντικό έχεις"

Ο Γεβετζής άρπαξε τα χιλιάρικα, χαιρέτισε δουλικά και χάθηκε στο σκοτάδι της αυλής.

Ο Διονύσης Ναρσής έκλεισε την πόρτα πίσω του. Στο βάθος είδε τον Γεβετζή να βγαίνει απ το εργοτάξιο. Άνοιξε την διπλανή πόρτα και φώναξε:

"Αργύρη....!"

Ένας νέος άντρας φάνηκε στο κατώφλι της απέναντι πόρτας.

"Ορίστε κύριε Ναρσή"

"Φώναξε τον άλλον μέσα"

Σε λίγο ένας τριανταπεντάρης άντρας μπήκε στο γραφείο. Ήταν ψηλός, με πλακουτσωτό πρόσωπο, κοντά μαύρα μαλλιά και μια ουλή στο μάγουλο.

"Κάτσε Ζησιμάκο", του είπε ο Ναρσής. Έκατσαν και οι δύο.

"Όλα όπως είπαμε", ξεκίνησε ο Ναρσής "Το χρέος του θα το εισπράξεις όλο αμέσως μετά τη δουλειά, σύμφωνοι; άλλωστε δεν πήρε και χαμπάρι το πως το φτάσατε ως εκεί "

Ο άλλος άναψε τσιγάρο, φύσηξε τον καπνό μασώντας τις λέξεις.

"Δεν βλέπει την τύφλα του. Εύκολο θύμα. Τον κλέβαμε μπροστά τα μάτια του. Όπως είπαμε"

"Λοιπόν, από την ώρα που θα γίνει η δουλειά θα γίνεις η σκιά του. Ακούς;"

"Σύμφωνοι, τι θέλετε να κάνω;"

"Θα ενημερωθείς για την ώρα που... θα είσαι εκεί. Θέλω να τσεκάρεις τη συμπεριφορά του. Μετά θα τον έχεις στο κατόπι. Θα τον στριμώχνεις για να δεις μέχρι που αντέχει και πόσο ανοίγει το στόμα του. Εντάξει;"

"Σύμφωνοι", είπε ο άλλος.

Ο Ναρσής σηκώθηκε ξανά.

"Εντάξει. Θα τα πούμε πάλι για τις λεπτομέρειες. Φύγε τώρα, δουλειά σου..."

Ο Θωμάς Ζησιμάκος, ιδιοκτήτης της παράνομης χαρτοπαιχτικής λέσχης στο Κερατσίνι και στενός άνθρωπος του Διονύση Ναρσή χάθηκε στον σκοτεινό διάδρομο του εργοτάξιου.

Εκείνος, σκούπισε τον ιδρώτα που γυάλιζε στο πρόσωπό του με το μαντήλι του. Μάζεψε τα προσωπικά του αντικείμενα από το τραπέζι. Μια πνιχτή φράση βγήκε γεμάτη μίσος από τα σφιγμένα του χείλη

"Ώρα για τα σκοτάδια Κώστα Λεμπεδιωτάκη. Ήξερες απ την αρχή ότι σιχαίνομαι τα εμπόδια στο δρόμο μου".

Η ώρα της μεγάλης ανακοίνωσης

"Έτοιμο σε έχω....!". Η κατηγορηματική και χαρούμενη φωνή της Αλεξίας διέκοψε τον Τίμο από την προσήλωσή του στη δουλειά. Σήκωσε το κεφάλι του. Πριν προλάβει να πει λέξη, η "Αγκάθα" είχε κάτσει στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο του. Τον κοιτούσε με βλέμμα συνωμοτικό.

"Βρε θηρίο το βρήκες κιόλας;" Την ρώτησε.

"Το πρωί μου το έδωσες, μεσημέρι είναι και στο φέρνω".

Ο Τίμος είχε δώσει από το πρωί στην Αλεξία τον αριθμό κυκλοφορίας του αυτοκινήτου που χθες βράδυ είχαν εντοπίσει να τους παρακολουθεί με την Θάλεια.

"Λοιπόν σ' ακούω" είπε ο Τίμος.

Η Αλεξία άνοιξε το ...θαυματουργό της σημειωματάριο με το στυλό.

"Το αυτοκίνητο ανήκει σε κάποιον Αντρέα Αμπάτζογλου. Σου λέει τίποτα το όνομα;"

"Οχι, δεν τον ξέρω. Τώρα τι δουλειά έχει αυτός μ' εμάς μου λες;" την ρώτησε αγχωμένος. Η Αλεξία χαμογελούσε με τρόπο. Τον κοίταξε.

"Πες μου τώρα ότι το έψαξες παραπέρα;" της είπε.

"Λες να άφηνα τη δουλειά στη μέση;"

"Αγκάθα μου....!"

"Λοιπόν άκου κάτι ενδιαφέρον. Ο Κύριος Αμπάτζογλου δουλεύει μάντεψε που;"

Ο Τίμος έμενε να κουνάει το κεφάλι του.

"Υπάλληλος ασφαλείας του αξιότιμου Διονύση Ναρσή....!"

Ο Τίμος πήρε μια έκφραση έντονης έκπληξης.

"Πως το έμαθες;"

"Γνωστό όνομα στην Αστυνομία. Τα παιδιά τα δικά μου τον ξέρουνε. Παλιός τους συνάδελφος. Πριν κάτι χρόνια τον έδιωξαν απ το σώμα. Ήτανε μπλεγμένος χοντρά σε μια υπόθεση βρώμικη. Εδώ και χρόνια προσφέρει τις εκλεκτές του υπηρεσίες στον Ναρσή"

Ο Τίμος έβαλε το χέρι του στο πηγούνι του με αμηχανία και ένταση.

"Να λοιπόν που ο κύριος Ναρσής μας παρακολουθεί. Πολύ ενδιαφέρον", τόνισε.

"Και συνάμα σημαντικό. Για να το κάνει σημαίνει ότι σε υπολογίζει. Άρα φοβάται"

"Η έρευνα;"

"Εμ τι άλλο;"

Ο Τίμος αναστέναξε.

"Τι λες για όλο αυτό;" στράφηκε με αγωνία στην Αλεξία. Εκείνη σοβαρεύτηκε.

"Κοίτα. Πέραν του το ότι το διασκεδάζουμε όλο αυτό, πρέπει να καταλάβουμε ότι οφείλουμε να προσέχουμε. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει πολύ Τίμο. Κρύβει κινδύνους η ιστορία. Μην το παίρνεις αψήφιστα, έτσι;"

Ο Τίμος κούνησε το κεφάλι του.

"Εντάξει γλυκιά μου, μία ακόμα φορά σε ευχαριστώ"

"Λοιπόν φεύγω και θα τα πούμε μετά", του είπε η κοπέλα και έφυγε απ το γραφείο. Στο πρόσωπο του Τίμου ήταν αφημένο το αποτύπωμα της σιγουριάς ότι η έρευνα πήγαινε πολύ καλά. Αυτή η ενόχληση ήταν η καλύτερη απόδειξη. Δεν ήταν τυχοδιώκτης ή επιπόλαιος. Υπολόγιζε τους κινδύνους που άπλετοι υπήρχαν στη δουλειά του αλλά ήξερε από την άλλη ότι ο δρόμος της δημοσιογραφίας είναι διαδρομή μέσα από τη φωτιά.

Το τηλέφωνο στο προσωπικό γραφείο του Διονύση Ναρσή χτύπησε. Ήταν αργά το μεσημέρι. Όταν σήκωσε το ακουστικό ξαφνιάστηκε στο άκουσμα της φωνής της Θάλειας.

"Εγώ είμαι, καλησπέρα", του είπε.

Την υποδέχτηκε με έκπληξη. Δεν είχε πάψει ποτέ η φωνή της να τον αναστατώνει έστω και αν πολλά πράγματα τελευταία για την ίδια τον είχαν βάλει σε μεγάλες σκέψεις.

"Σε πήρα να σε ενημερώσω σε κάτι", του είπε. Την άκουγε με ενδιαφέρον. "Έχω νομίζω χρέος να σε ενημερώσω", συνέχισε. "Από μέρα σε μέρα θα ανακοινωθεί το αποτέλεσμα του διαγωνισμού για τα αεροδρόμια. Να είσαι προετοιμασμένος"

Ο Ναρσής ξεσηκώθηκε, άρχισε τις ερωτήσεις κατά ριπάς.

"Δεν ξέρω πολλά πράγματα. Αποφεύγουν να ανοίγονται στο Υπουργείο", του είπε δίνοντάς του ψεύτικη εικόνα. Την ρώτησε αν έχει διαρρεύσει κάτι για την τελική έκβαση.

"Όχι, ακόμα και ο φίλος σου ο Κοντοδήμος είναι σφίγγα", του μετέφερε, "Θέλω να σου πω ότι έκανα ότι ήταν δυνατόν και το ξέρεις".

Για μια ακόμα φορά την ευχαρίστησε. Κάποια στιγμή πήγε να της ανοίξει κάποια κουβέντα παραπάνω αλλά τον απέφυγε έξυπνα και αποφασιστικά. Έκλεισε το τηλέφωνο. Για μιας σκέφτηκε μέσα της την αιτία αυτού του τηλεφωνήματος. Ποιος ο λόγος να ενημερώσει τον Ναρσή; προσπαθούσε να το εξηγήσει. Ήθελε να τον κρατήσει σε επαφή με το ενδιαφέρον της; φοβόταν αντιδράσεις του; δεν μπορούσε να δώσει μια σαφή εξήγηση. Ένιωθε μπερδεμένη.

Η Παρασκευή το πρωί βρήκε τα γραφεία της κατασκευαστικής του Ναρσή σε πλήρη συναγερμό. Από την Πέμπτη το βράδυ, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι σήμερα η απόφαση της αναδοχής του μεγάλου έργου θα έπαιρνε επίσημο χαρακτήρα.

Τα τηλέφωνα μεταξύ του Ναρσή και του Υπουργού Κοντοδήμου είχαν φουντώσει από το βράδυ της προηγούμενης ημέρας. Ο Κοντοδήμος μάσαγε τα λόγια του και ο Ναρσής ήταν σε αναμμένα κάρβουνα. Ένιωθε την γη κάτω από τα πόδια του να αρχίζει να κινείται άναρχα και επικίνδυνα. Οι ενδείξεις που είχε πάρει από τα τηλεφωνήματά του, τις πληροφορίες των συνεργατών του, τα μηνύματα της αγοράς, τα δημοσιεύματα ήταν πολύ αρνητικά για τον ίδιο.

Στο γραφείο του ήταν από νωρίς μαζεμένοι όλοι. Ο φίλος και συνεργάτης του, ο Λεωνίδας Σαρλής, η γραμματέας του και οι άλλοι επικεφαλής των τμημάτων της εταιρείας. Μπροστά τους συντονισμένη μια τηλεοπτική συσκευή. Η αναμονή της επίσημης ανακοίνωσης είχε ανεβάσει την αγωνία και τον εκνευρισμό στα ύψη.

Ο Σαρλής παρακολουθούσε με προσοχή τον φίλο και συνεργάτη του. Από την όψη του και την νευρικότητά του καταλάβαινε ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Κάτι που άλλωστε είχε εδώ και μέρες αντιληφθεί και ο ίδιος από τις δικές του πληροφορίες.

Η ώρα περνούσε και τα τηλέφωνα έδιναν και έπαιρναν. Σε ένα από αυτά που σήκωσε η Βιργινία Ξάνθου, η γραμματέας του, του το έδωσε.

"Κύριε Ναρσή είναι προσωπικό για σας"

"Ποιος είναι ;" ρώτησε απότομα εκείνος.

"Είναι από τα Εσπερινά Νέα ο εκδότης, ο κύριος Μάνεσης"

Το πρόσωπο του Ναρσή έλαμψε με μιας, πήρε το τηλέφωνο, η αδρεναλίνη του ήταν στα ύψη.

"Ναι, Τάσο σ' ακούω"

Η φωνή στην άλλη άκρη του ακουστικού ήταν μετρημένη και προσεκτική.

"Παρά τα όσα μου σέρνεις τελευταία θεώρησα χρέος μου να σε ενημερώσω..."

"Δεν είναι ώρα για συζήτηση Τάσο, λέγε...!"

"Οι πληροφορίες που φτάνουν στην εφημερίδα από την πιάτσα φοβάμαι ότι δεν είναι καλές. Ο Διαγωνισμός θα κατοχυρωθεί στους Γερμανούς"

Η φωνή του ακούστηκε σαν πιστολιά στον Ναρσή, προς στιγμή δεν είπε τίποτα. Όλοι τον είδαν να κοκκινίζει απότομα και να δυσκολεύεται να μιλήσει.

"Πόσο σίγουρες είναι οι πηγές σου Μάνεση;" κατάφερε να ψελλίσει.

"Φοβάμαι ότι είναι σοβαρές" απάντησε ο εκδότης. Ο Ναρσής ένιωθε να πνίγεται.

"Εντάξει, ευχαριστώ που πήρες", του είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

"Τι συνέβη;" τον ρώτησε ο Σαρλής δίπλα του. "Τι σου είπε;"

"Ο Διαγωνισμός θα πάει στους Γερμανούς..." είπε με ένα βλέμμα στο πουθενά.

"Ας περιμένουμε τις ανακοινώσεις", είπε ο Σαρλής περισσότερο για να πει κάτι παρά ότι το πίστευε.

Τα λεπτά που περνούσαν έμοιαζαν με μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.

Το σήμα της έκτακτης ανακοίνωσης από την τηλεόραση έπεσε σαν κρότος στο μεγάλο γραφείο. Αναγγέλθηκε η απ' ευθείας σύνδεση με το γραφείο του Υπουργού Δημοσίων Έργων, του Κοντοδήμου. Όλοι έπιασαν έναν χώρο, με εξαίρεση τον Διονύση Ναρσή που έστεκε ορθός δίπλα στο γραφείο του. Ο Σαρλής πήγε κοντά του. Σε λίγα λεπτά το απαστράπτον πρόσωπο του Αριστείδη Κοντοδήμου καθισμένου στο Υπουργικό γραφείο γέμισε την Οθόνη. Οι συντονιστές της τηλεόρασης συνωστίζονταν με επιλεγμένους δημοσιογράφους στο γραφείο του. Ο Ναρσής ένιωσε μία ακόμα φορά τους παλμούς του να ανεβαίνουν άναρχα. Ο Σαρλής κοίταζε πλάγια τον συνεργάτη του έτοιμος για όλα. Στο γραφείο της "Κατασκευαστική Ναρσής Α.Ε." επικρατούσε σιωπή νεκροταφείου.

Η Φωνή του Κοντοδήμου γέμισε το χώρο. 

(Συνεχίζεται...)