Η συντροφιά έκαναν μπάνιο και άλλαξαν σε καθαρά ρούχα καθώς τα ταξιδιωτικά τους ρούχα ήταν βρώμικα και κατεστραμμένα. Ο Έρανταν άλλαξε σε ένα χιτώνα και παντελόνι και ο Φάριν έκανε το ίδιο, μόνο που φόρεσε τo ταξιδιωτικό του σακάκι από πάνω. Επέμενε ότι δεν το ήθελε πλυμένο. Όσο για την κυρία της ομάδας, εκείνη άλλαξε σε φόρεμα.

Ο Φάριν στάθηκε ξανά στη βεράντα και αγνάντεψε για λίγο το απέραντο τοπίο από δάση και νερά που απλωνόταν από κάτω του. Ένα ακόμα κεφάλαιο είχε κλείσει με την ανακοίνωση του θανάτου του Άζαγκαλ και των συντρόφων του στον κύριο του. Τώρα έπρεπε να αφοσιωθεί στην αποστολή που είχε με τους νέους του συντρόφους και εκείνοι τον χρειάζονταν.

Στην άκρη της μεγάλης βεράντας, ο Φάριν συνάντησε ξανά τον Γκάνταλφ. Πλησίασε.

«Α, Φάριν, είναι καλό εκ μέρους σου που με ψάχνεις. Είσαι ένας πεισματάρης Νάνος, όπως όλοι από το λαό του Ντούριν, και οι θαρραλέες πράξεις σου έχουν δείξει την αξία σου.» του είπε ο γέροντας.

«Τι σχεδιάζει ο Άγκανταρ; Δεν υπάρχον ισχυρά βασίλεια να βρεθούν σε αυτή την πλευρά των Ομιχλιασμένων Βουνών. Τι φοβάται ο Σάουρον εκεί;» απόρησε ο Νάνος.

«Ο Σάουρον αναζητεί ενίσχυση σε όλη τη Μέση- γη. Η επιθυμία του είναι να εκτελέσει τα πάντα όπως τον βολεύουν. Ακόμα και αν ήταν αυτές οι χώρες άδειας από εδώ ως τη θάλασσα, ακόμα θα έψαχνε τρόπο να τις ελέγξει. Υπάρχει δύναμη στο Σκιστό Λαγκάδι η οποία θα μπορούσε να σταθεί εναντίον του όταν όλοι οι άλλοι πέσουν... για μια χρονική περίοδο. Και αυτό είναι κάτι που ο Σάουρον δε θα μπορούσε να επιτρέψει.»

«Έτυχε ένας από τους Μεγάλους Αετούς να μας δώσει μια χείρα... εένα φτερό βοηθείας στο Φόρνοστ. Ήταν αρκετά ικανός επίσης. Σκεφτούν ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξεφορτωθούμε το Δαχτυλίδι.

«Δεν σε αδικώ που σκέφτεσαι αυτές τις προοπτικές. Γιατί να μην ικετεύσουμε για μια βόλτα έναν Αετό, να πετάξει μακριά στη δύση και να ρίξει το Δαχτυλίδι μέσα στο βαθύτερο σημείο της Θάλασσας;» είπε ο Γκάνταλφ με ανάλαφρο ύφος. «Τέτοιες ιδέες συζητήθηκαν στο Συμβούλιο του Έλροντ. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα στα βάθη των νερών. Και οι θάλασσες και οι στεριές μπορεί να αλλάξουν. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε μόνο για τον καιρό μας. Πρέπει να καταστρέψουμε αυτό το πράγμα για πάντα.»

«Ένα Χόμπιτ δεν θα μπορούσε να είναι βάρος για έναν Αετό! Στείλτε τους απευθείας στο Βουνό του Χαμού και το πρόβλημα λύθηκε!» πρότεινε ο Φάριν.

«Όντως; Τόσο απλά; Πιστεύεις ότι ένα τόσο ισχυρό πλάσμα όπως ένας από τους Μεγάλους Αετούς θα μπορούσε απλά να εισβάλλει μέσα στη Μόρντορ και να δραπετεύσει το Μάτι που ποτέ δεν κοιμάται; Όχι, ούτε όλοι οι Αετοί των Ομιχλιασμένων Βουνών δεν θα μπορούσαν να σταθούν ενάντια στον Σάουρον και τη πλήρη δύναμη των Καβαλάρηδων του. Θα ήταν ανόητο. Όχι, για να είμαστε ειλικρινείς, ότι οι μεγάλοι Αετοί θα λάμβαναν διαταγές από εμάς.» είπε ο Γκάνταλφ.

«Ναι, ναι, συγνώμη. Απλά είναι ότι σκεφτόμουν για τον καημένο Φρόντο, και ευχόμουν να υπήρχε κάποιος τρόπος να γλιτώσει ένα ταξίδι μέσα στην ίδια την καρδιά του μαύρου βασιλείου του Εχθρού.»

«Έχεις καλή καρδιά και μακάρι να γινόταν έτσι. Έχουμε συζητήσει πολλές τέτοιες εναλλακτικές. Έχω σκεφτεί μέχρι και τους δράκους! Υπήρχε μια εποχή όπου η φωτιά των δράκων μπορούσε να καταστρέψει ένα δαχτυλίδι της δύναμης. Μα ακόμα και ο πιο ισχυρός δράκος όλων, ο Ανκαλάγκον ο Μαύρος, ζούσε σήμερα, η φωτιά του δεν θα ήταν αρκετή για να καταβροχθίσει το Ένα Δαχτυλίδι, το Δαχτυλίδι του Σάουρον. Όχι, δε υπάρχει άλλος τρόπος. Ο Φρόντο πρέπει να πάει στο Βουνό του Χαμού. Και εσείς έχετε ένα δικό σας αντίπαλο με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθείτε, τον Άγκανταρ. Και δεν μπορούμε να πούμε πόσους συμμάχους και δυνάμεις μαζεύει.»

«Έχεις δίκιο. Πρέπει να πηγαίνω. Αντίο, Γκάνταλφ.» είπε ο Φάριν και απομακρύνθηκε.

Η Άντριελ με τη σειρά της είχε βρει έναν εξίσου ενδιαφέροντα καλεσμένο, έναν από τη συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Για την ακρίβεια ήταν ο Νάνο στης παρέας, ο Γκίμλι. Ο γιος του Γκλόιν. Ο οποίος φαινόταν πολύ πιο ευγενικός από πριν και με καλύτερη διάθεση.

«Πάει καιρός από τότε που τόσου πολλοί Νάνοι έχουν τιμήσει τις αίθουσες του Ιμλάντρις.»

«Έχω ακούσει το όνομα σου να αναφέρεται με μεγάλους επαίνους. Καλή δουλειά έκανες εκεί στο Φόρνοστ, καθόλου άσχημα για μία από το λαό του Θράντουιλ που είναι πιο συνηθισμένοι σε μάχες στο δάσος από ότι σε ανοιχτές μάχες.» της είπε ο Γκίμλι «Όμως εξάλλου, είχες τη βοήθεια του συμπατριώτη μου, του Φάριν. Άκουσα πως έπαιξε γενναίο ρόλο.»

«Και όντως έπαιξε, όμως η παρατηρητικότητα σου σε προδίδει, Γκίμπλι γιε του Γκλόιν, αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ένα Ξωτικό του δάσους από ένα μέλος του οίκου του Έλροντ.» του είπε σχεδόν πειραχτικά η Άντριελ.

«Α, λοιπόν, χωρίς παρεξήγηση, αλλά υπάρχουν Ξωτικά του Δάσους της Σκοτεινιάς τριγύρω στις αίθουσες και είναι το πιο γνώριμο είδος σε εμένα, όντας οι γείτονες και σύμμαχοι μας.» δικαιολογήθηκε εκείνος. «Κάθε Ξωτικό του οίκου του Έλροντ είναι φίλος δικός μου και του είδους μου. Είναι τιμή μου να είμαι καλεσμένος εδώ ανάμεσα στους Σοφούς.»

«Ο Φάριν δεν είπε πολλά για το είδος του που τον ακολουθεί. Τι σε φέρνει τόσο μακριά στο Ιμλάντρις;»

«Ναι, είναι ένα μακρύ ταξίδι από τις αίθουσες του Έρεμπορ, αλλά σκοτεινά νέα κυκλοφορούν με γρήγορα πόδια. Ήταν για χάρη του Μπίλμπο που ήρθαμε, με μια προειδοποίηση ότι οι υπηρέτες του Σάουρον ελπίζουν να βρουν αυτόν και το δαχτυλίδι του. Τρεις φορές , ένας μαύρος καβαλάρης ήρθε στη Μπροστινή Πύλη του Έρεμπορ απαιτώντας νέα του Μπίλμπο, και απειλεί να επιστρέψει για ακόμα μια φορά. Έτσι και για να μη συμβεί αυτό, ο Βασιλιάς Ντάιν έστειλε τον πατέρα μου, το Γκλόιν, να ζητήσει τη συμβουλή του Έλροντ.» εξήγησε ο Νάνος. «Άκουσες τα αποτελέσματα του Συμβουλίου; Βλέπω ότι τα άκουσες. Έχω ορκιστεί να προστατεύσει τον Φρόντο στην αποστολή του, έναν όρκο που θα πραγματοποιήσω μέσω όλων των Ορκ της Μέσης- γης που στέκονται στο δρόμο μου.»

«Όταν μιλάς για έναν μαύρο καβαλάρη, το μυαλό μου γεμίζει με τον τρόμο των Νάζγκουλ. Ήταν ένας τόσο σκοτεινός αγγελιοφόρος αυτός που ήρθε στην πόρτα σας;» ρώτησε η Άντριελ.

«όχι ένας απτούς Νάζγκουλ, πιστεύω, όμως ήταν ένας κακός υπηρέτης που μίλησε με τον ίδιο τρόπο του συρίγματος των φιδιών. Τι είδους άνδρας μπορεί να υπηρετεί τον Εχθρό με τη θέληση του, και με μεγάλη του χαρά κιόλας, είναι πέρα από όσα μπορώ να καταλάβω. Πιο σκληρός από κάθε Ορκ που με χτύπησε, γεμάτος δηλητήριο και ψέματα.» έφτυσε τις λέξεις ο Γκίμλι.

«Θα μπορούσες κάλλιστα να περιγράφεις τον Άγκανταρ, καθώς είναι ένας τέτοιος υπηρέτης.

«Θα μπορούσε να είναι; Ίσως; Είναι αρκετό ότι δεν θα ξεγελαστούμε από υποσχέσεις απ' τη Μορντορ ποτέ ξανά. Ο μόνος τρόπος που ο Σκοτεινός Άρχοντας θα πάρει το δαχτυλίδι του πίσω αυτή τη φορά είναι όταν πεταχτεί μέσα στις φωτιές του Βουνού του Χαμού.» απάντησε ο Γκίμλι.

«τι ξέρεις για τον Φρόντο;» ρώτησε έπειτα Άντριελ.

«Ξέρω μόνο πως είναι ο υιοθετημένος διάδοχος του Μπίλμπο και ότι έχει επιλεχθεί από την ελεύθερη βούληση του να κουβαλήσει και να καταστρέψει το Δαχτυλίδι. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεται να ξέρω. Θα τον προστατέψω μέχρι την τελευταία μου πνοή, αν χρειαστεί.» απάντησε ο Νάνος.

«Έχω άκουσε πολλά για το Έρεμπορ από τον Μπίλμπο. Ήσουν εκεί στην πτώση του Νοσφιστή;»

«Δυστυχώς, όχι Ήμουν μακριά στη δύση στα Γαλάζια Όρη όπου γεννήθηκα, καθώς ο πατέρας ου θεώρησε πως ήμουν πολύ μικρός για να τον ακολουθητέο στην αποστολή του Θόριν. Αλλά ότι ο δράκος καταστράφηκε, έσπευσα μ πολλούς από το είδος μας να εγκατασταθούμε εκεί. Έχω δουλέψει αρκετά εβδομήντα χρόνια για να επιδιορθώσουμε ότι χάθηκε και βοήθησα να χτιστεί εκ νέου η πόλη του Ντέιλ από τα ερείπια της φωτιάς του δράκου. Έχω δει τα κόκκαλα του Νοσφιστή μέσα στον πάτο της λίμνης όπου έπεσε.» μιλούσε με περηφάνια τώρα ο Νάνος. «Το ξέρεις ότι ο Μπίλμπο αντάλλαξε γρίφους με τον δράκο; Τώρα αυτή είναι μια ιστορία που θα έπρεπε να σου πει. Χρωστάμε πολλά σ' αυτό το καλό γερό- Χόμπιτ.»

«Ο Έλροντ μας ανέθεσε μια αποστολή να ανιχνεύσουμε τα Έτενμουρς. Όμως τι είναι αυτό που σε ανησυχεί σχετικά με τον βορρά;» ρώτησε έπειτα τη γνώμη το για ένα άλλο θέμα που απασχολούσε τη συντροφιά της.

«Δεν μου αρέσει ότι έχω ακούσει για αυτόν τον Άγκανταρ που διώξατε απ' το Φόρνοστ μπορούσε ακόμα α προκαλέσει μεγάλο όλεθρο. Υπάρχουν φήμες συγκέντρωσης Ορκ, Τελωνίων και άλλων θανατηφόρων αντιπάλων που δυναμώνουν σε δύναμη. Όταν ο Σκοτεινός Άρχοντας χτυπήσει, θα είναι παραπάνω από μία χώρα που θα νιώσει την οργή του. Φοβάμαι για το Σάιρ και το Σκιστό Λαγκάδι. Θα ηρεμούσε την καρδιά μου να ξέρω ότι θα ερευνήσετε την άμυνα στον βορρά για όσο χρειαστείτε. Μ τη βοήθεια του Φάριν, φυσικά.»

«Οτιδήποτε μπορούμε να κάνουμε ο Έρανταν και εγώ και κυρίως ο Φάριν, θα το κάνουμε. Έχεις την υπόσχεση μου.» κατέληξε η Άντριελ και τον αποχαιρέτησε προς το παρόν.

Περπάτησε ως το εξωτερικό μπαλκόνι ξανά και εκεί σταμάτησε μπροστά στην κουπαστή και κοίταξε την υπέροχη θέα, το καταπράσινο τοπίο με τα βουνά, τους καταρράκτες κι τα πιο κάτω κτήρια του Ιμλάντρις που φαίνονταν.

«Τίποτα δεν καλεί την καρδιά μου όπως αυτό, το σπίτι μου ,εκτός ίσως από... τη θάλασσα.» μονολόγησε. Κοίταξε τριγύρω και εισέπνευσε βαθιά απολαμβάνοντας αυτή την ειδυλλιακή εικόνα που ήξερε ότι θα έκανε καιρό να ξαναδεί και θα της έλειπε.

Λίγα μέτρα παραπέρα, είδε τον Φάριν να συνομιλεί μη ένα μικρόσωμο Χόμπιτ. αυτός σίγουρα θα ήταν ο Φρόντο.

«Γέα σου, είσαι ο Φάριν, έτσι δεν είναι;» ρώτησε το νεαρό Χόμπιτ τον Νάνο, «Ήλπιζα να βρω μια ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου.»

«Και εσύ είσαι ο Φρόντο Μπάγκινς, ο Άραγκορν και ο Γκάνταλφ μου έχουν πει για εσένα, και για το φορτίο σου.» του είπε ο Φάριν.

«Παρομοίως μου έχουν πει τα πάντα για σένα. Ήθελα να σε ευχαριστήσω εσένα και τους φίλους σου για όλα όσα κάνατε για να μας κρατήσετε ασφαλείς στο ταξίδι μας στο Σκιστό Λαγκάδι.»

«Θα μου πεις για το ταξίδι σου εδώ; Ξεκάθαρα δεν ήταν εύκολο.»

«Είχαμε μπελάδες σχεδόν απ' την αρχή. Οι Μαύροι Καβαλάρηδες ήταν πάντα ακριβώς πίσω μας, και σχεδόν συναντήσαμε την καταστροφή στους Λόφους των Θολωτών Τάφων, στ Μπρι και ξανά στη Κορυφή των Καιρών.» απάντησε ο Φρόντο και η φωνή του θα έλεγε κανείς ότι έτρεμε καθώς θυμόταν τις δύσκολες ώρες που πέρασα εκείνος, οι φίλοι του και ο Άραγκορν.

«Περάσατε από τους Λόφους των Θολωτών Τάφων; Ξέρω τι αντιμετωπίσατε εκεί. Είστε τυχεροί όντως που έχετε δραπετεύσει. Εκείνο δεν είναι μέρος για να περιπλανιέσαι.» είπε ο Φάριν, και το βλέμμα του σκοτείνιασε καθώς θυμόταν τη μάχη τους με τους ζωντανούς νεκρούς εκεί καθώς και το θάνατο του Περιφερόμενου Φύλακα Κιλάραν.

«Φαίνεσαι να ξέρεις πολλά για τους Λόφους των Θολωτών Τάφων ήδη, θα προτιμούσα να μη μιλήσω για το τι βρήκαμε εκεί. Είναι απαίσιο να τα ανακαλείς, ακόμα και εδώ στ ασφάλεια του Σκιστού Λαγκαδιού.»

«Γνωρίζω το ερείπιο γνωστό ως η κορυφή των Καιρών. Τι συνέβη εκεί;» ρώτησε έπειτα φανερά διστακτικά ο Φάριν.

«Δεχτήκαμε επίθεση από πέντε από τους Μαύρους Καβαλάρηδες. Εγώ... φέρθηκα ανόητα και φόρεσα το Δαχτυλίδι. Ένας από αυτούς με τραυμάτισε προτού ο Άραγκορν καταφέρει να τους οδηγήσει μακριά.» απάντησε ο Φρόντο εξίσου με σκοτεινιασμένο βλέμμα. «Το μαχαίρι που χρησιμοποιήθηκε εναντίον μου άφησε ένα θρύψαλο στην πληγή. Από ότι μου είπε ο Γκάνταλφ το κομμάτι προχωρούσε προς τα μέσα. Αν... αν είχε αγγίξει στην καρδιά μου θα είχα γίνει μια οργή υπό την εξουσία των Μαύρων Καβαλάρηδων, Ευτυχώς καταφέραμε να φτάσουμε στο Σκιστό Λαγκάδι πάνω στην ώρα για τις θεραπευτικές πράξεις του Έλροντ για να με σώσει.»

«Υπάρχουν περισσότερα στο λαό του Σάιρ από όσα πολλοί γνωρίζουν. Δεν πιστεύω πως θα μας απογοητεύσεις.» είπε ο Φάριν. Λήγοντας τη συζήτηση τους.

Την ίδια στιγμή η Άντριελ είχε συνεχίσει τη βόλτα της ως μία αυλή όπου συνάντησε τον περίφημο Μπίλμπο Μπάγκινς, το θρυλικό Χόμπιτ από το οποίο ξεκίνησε όλη η ιστορία με το δαχτυλίδι και είχε κερδίσει τη μακροζωία πληρώνοντας ένα πολύ σκληρό τίμημα και τώρα που το είχε αποχωριστεί φαινόταν σαν ένας ταλαιπωρημένος γέροντας, πολύ διαφορετικός από την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει, τόσο που σχεδόν δεν τον αναγνώρισε. Καθόταν σε ένα παγκάκι με τα πόδια του να κρέμονται και διάβαζε ένα παλιό και χιλιοταλαπωριμένο βιβλίο ή τετράδιο, το άφησε όμως αμέσως ανοιχτό μόλις την είδε.

«Γεια χαρά, Άντριελ.» την χαιρέτησε. «Χαίρομαι που σε βλέπω πίσω, σώα και ασφαλή. Έχω ακούσει για όλα όσα κάνατε εσύ και οι φίλοι σου για να βοηθήσετε τον Φρόντο και τον Ντούνανταν να φτάσουν στο Σκιστό Λαγκάδι ασφαλείς. Ω, θα πρέπει να μου πεις όλα σχετικά με αυτό αυτές τις μέρες ώστε να μπορώ να κάτσω να τα γράψω καταλλήλως.»

«Τον Ντούνανταν; Μιλάς για τον Άραγκορν;»

«Ναι όντως. Τον φωνάζω έτσι από τη μέρα που μου πρωτοείπε για την κληρονομιά του.» είπε ο Μπίλμπο. «Ένας αξιόλογος άντρας, ο Άραγκορν, και ένας καλός φίλος. Σχεδόν εύχομαι να μπορούσα να τον συνοδεύσω στ μεγάλη το αποστολή, αλλά είμαι πολύ γέρος για περιπέτειες τώρα. Ελπίζω μόνο να μου χαριστεί αρκετή ζωή ακόμα ώστε να τα γράψω όλα αυτά.»

«είμαι χαρούμενη που ο Φρόντο τα κατάφερε ως εδώ ασφαλής. Είναι ο διάδοχος σου, κι όμως δεν είναι γιος σου;» απόρησε η Άντριελ.

«Ω όχι, δεν είναι γιος μου. Βασικά είναι πρώτος μου ξάδελφος και επίσης δεύτερος μου ξάδελφος... λοιπόν, είναι, είναι περίπλοκο αλλά εμείς, εμείς μοιραζόμαστε έναν προπάππου.» προσπάθησε να εξηγήσει Μπίλμπο όσο καλύτερα μπορούσε «Ο κακομοίρης ορφάνεψε σε μικρή ηλικία, και έτσι εγώ τον υιοθέτησα. Τον έκαναν διάδοχο μου όμορφα και νόμιμα, τη ίδια στιγμή που επίτηδες σαμποτάριζα τις ελπίδες των άπληστων επιτήδειων συγγενών μου των Σάκβιλ- Μπάγκινς.» συνέχισε γελώντας, έπειτα σοβάρεψε : «Είναι κάλο παιδί, ο Φρόντο. Μακάρι μόνο... Μακάρι να μην είχε κληρονομήσει και τους μπελάδες μου μαζί με την περιουσία μου. Ελπίζω ότι ο Γκάνταλφ και ο Ντούνανταν θα τον κρατήσουν ασφαλή στις ημέρες που ακολουθούν.» είπε με φανερή την έγνοια στο πρόσωπο του.

«Μπορείς να μου πεις πώς ο Φρόντο κατέληξε να κατέχει το Δαχτυλίδι της Δύναμης;» ρώτησε τότε η Άντριελ.

«Λοιπόν, ναι. Αυτό έγινε μέσω εμού, φοβάμαι. Βρήκα το Δαχτυλίδι τυχαία καθώς είχα χαθεί κάτω στα έγκατα των Ομιχλιασμένων Βουνών. Το κέρδισα... ας πούμε... Το πήρα από το πλάσμα Γκόλουμ.» εκμυστηρεύτηκε ο Μπιλμπάο με σκοτεινό βλέμμα. «Φυσικά, δεν ήξερα την πλήρη ιστορία του Δαχτυλιδιού μέχρι πριν από μερικές μέρες. Πίστευα πως ήταν εν μέρει ένα μαγικό αντικείμενο με τη δύναμη να κάνε αυτόν που το φοράει αόρατο. Το χρησιμοποιούσα μόνο για να αποφύγω ανεπιθύμητους καλεσμένους.... Φαντάσου εκείνο το παλιό μου δαχτυλίδι να προκαλεί τόσο σαματά. Ευχαρίστως θα έπαιρνα τον έλεγχο του ξανά αν αυτό βοηθούσε Ω, ναι... ευχαρίστως... ναι.» είπε με μυστήριο ύφος.

Έπειτα σαν να συνήλθε ξαφνικά από κάποιο όνειρο συμπλήρωσε:

«Ξέρεις, νομίζω πως θα ήταν καλύτερο αν συζητούσαμε κάτι άλλο.» Η Άντριελ κατάλαβα ότι η συζήτηση για το Δαχτυλίδι τον έκανε να αισθάνεται άβολα για κάποιο λόγο και το βλέμμα του σκοτείνιαζε όποτε μιλούσε για αυτό έτσι αποφάσισε να τον χαιρετήσει για την ώρα:

«Πρέπει να πηγαίνω.» είπε και απομακρύνθηκε.

Λίγο πιο πέρα είδε τον Έρανταν με τον Φάριν να συζητούν και να χαζεύουν το τοπίο. Συνέχισε το δρόμο της σε έναν από τους κήπους του σπιτιού του Έλροντ Από πάνω δέσποζε ένα καταρράκτης τα νερά του οποίου χύνονταν σε ένα ποτάμι κάτω σ ένα γκρεμό στην ευθεία. Κάτω από αυτή την εντυπωσιακό σκηνικό βρισκόταν ένα κιόσκι στο οποίο διέκρινε ένα ξανθό ξωτικό με μακριά μαλλιά και τον πλησίασε.

«Α, ορίστε κάτι που δεν έχω δει για πολλά χρόνια: ένα Ξωτικό στο Ιμλάντρις το οποίο δεν γνωρίζω. Καλώς ήλθες, φίλε, είμαι η Άντριελ.» συστήθηκε.

«Χαίρεται κυρά. Είμαι ο Λέγκολας γιος του Βασιλιά Θράντουιλ, του Βασιλείου του Δάσους της Σκοτεινιάς.» συστήθηκε και το γοητευτικό ξωτικό.

«Με συγχωρείς, δεν ήξερα πως μιλούσα σε έναν πρίγκιπα.»

«Ναι, πρίγκιπας. Αλλά σε παρακαλώ, δεν υπάρχει ανάγκη να μένουμε σε επισημότητες. Εμείς του Δάσους της Σκοτεινιάς σπάνια το κάνουμε.» είπε γελώντας ο Λέγκολας.

«Πες μου για το Δάσος της Σκοτεινιάς.» ζήτησε να μάθει η Κυρά της Γνώσης.

«Το Δάσος της Σκοτεινιάς είναι το μεγαλύτερο δασικό βασίλειο σε όλη τη Μέση- γη. Ονομαζόταν Μέγα Πράσινο Δάσος προτού η σκιά του Σάουρον πέσει πάνω του. Σε προηγούμενες εποχές ήταν ένα μέρος απείρου κάλους όμως τώρα είναι γεμάτο με σκοτάδι και ζόφο ασφαλές μόνο στον βορρά όπου το βασίλειο του πατέρα μου παραμένει.»

«Τι σε έφερε σε ένα τόσο μακρύ και επίπονο ταξίδι;» ρώτησε η Άντριελ.

«Δυσάρεστες δουλειές. Ο πατέρας μου με έστειλε να αναφέρω την απόδραση του Γκόλουμ, ενός πλάσματος το οποίο ο Άραγκορν είχε εμπιστευθεί στη φροντίδα μας.»

«Τι μπορείς να μου πεις για αυτό το Γκόλουμ;»

«Ένα αξιολύπητο πλάσμα που κατείχε για πολύ καιρό το Δαχτυλίδι της Δύναμης. Το κακό από το Δαχτυλίδι τον έχει αφήσει αλλοπαρμένο και βασανισμένο. Η μόνη του σκέψη είναι να πάρει πίσω αυτό που του πήραν.»

«Πώς δραπέτευσε το Γκόλουμ από τη φύλαξη σας;»

«όχι από έλλειψη προσοχής, μα ίσως από την τόση πολύ καλοσύνη. Περιστασιακά επιτρέπαμε στο Γκόλουμ να τριγυρίσει στο δάσος υπό αυστηρή φρούρηση.» εξήγησε ο Λέγκολας. «Όμως σε μία από αυτές τις εξόδους οι φρουροί δέχθηκαν επίθεση από Ορκ του Ντολ Γκούλντουρ. Μέσα στη σύγχυση το Γκόλουμ δραπέτευσε, Ακολουθήσαμε τα ίχνη του προς τα νότια για αρκετές λεύγες έως οδήγησαν κοντά στο Ντολ Γκούλντουρ. Εκεί έγινε πολύ επικίνδυνο να τον κυνηγήσουμε περαιτέρω.»

«Τι είναι αυτό το μέρος, το Ντολ Γκουλντούρ;» απόρησε η Άντριελ.

«Ένα φρούριο του εχθρού στα νότια του δάσους της Σκοτεινιάς. Ήταν κάποτε το κρησφύγετο του Σκοτεινού Άρχοντα μέχρι που οδηγήθηκε έξω στη χρονιά της πτώσης του δράκου. Όμως έχει γίνει για άλλη μια φορά ένα μέρος μεγάλου κακού, Όλη η σκοτεινιά που καλύπτει το Δάσος της Σκοτεινιάς έχει την πηγή της στο Ντολ Γκουλντούρ.»

«Θα αναχωρήσεις για το σπίτι σου σύντομα;» άλλαξε θέμα η Κυρά της Γνώσης.

«Όχι, έχω επιλεχθεί για να εκπροσωπήσω το είδος των Ξωτικών στη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Θα συνοδεύω τον Ημίαιμο, το Φρόντο Μπάγκινς, στο ταξίδι του στο νότο.»

«Αναρωτιέμαι γιατί με τόσα πολλά Ξωτικά στον δικό του οίκο κι όμως ο Έλροντ αποφάσισε να κάνει εσένα μέλος της Συντροφιά;»

«Ζήτησα την τιμή και ο Έλροντ δεν μου αρνήθηκε. Αισθάνομαι ότι μπορεί να έχει ανακουφιστεί που δεν θα χάσει κάποιο απ' τον οίκο του σε αυτή την αποστολή. Θα χρειαστεί όλη του τη δύναμη εάν ο Εχθρός κινηθεί εναντίον του Ιμλάρντις.»

«Είμαι περίεργη γιατί προσφέρθηκες για αυτό;»

«Εν μέρει για να επανορθώσω για την απώλεια του Γκόλουμ, μα περισσότερο επειδή αυτό θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο στη μεγάλη μας πάλη ενάντια στη Σκοτεινιά και εύχομαι να δώσω μια χείρα βοηθείας στην τελική μας νίκη, ή τουλάχιστον να σταθώ στην πρώτη γραμμή της τελευταίας μας πράξης άμυνας,» είπε και η Άντριελ τον θαύμασε για το θάρρος και την ανδρεία του.

«Είθε ο Έλμπερεθ να σε καθοδηγεί στις ημέρες που έρχονται, Λέγκολας.»

«Και εσένα επίσης, Άντριελ,»

Η Άντριελ απομακρύνθηκε από το κιόσκι, προχώρησε μπροστά και άρχισε να διασχίζει μια όμορφη γυριστή γέφυρα που απλωνόταν πάνω από το ποτάμι. Εκεί, είδε ένα γνώριμο Ξωτικό με μακριά σκούρα μαλλιά και αστείρευτή ομορφιά να αγναντεύει αυτό το όμορφο τοπίο. Ήταν η καλή της φίλη Άργουεν
. Η κόρη του Έλροντ.

«Άντριελ, Mae govannen! Χαίρομαι που βλέπω πως επέστρεψες ασφαλής. Μου είπαν πως πέρασες μέσα από πολλούς κινδύνους για να μας φέρεις προειδοποίηση μιας νέας απειλής που στράφηκε σε αυτά τα εδάφη.» την καλωσόρισε εκείνη. Μιλώντας με απαλή φωνή και γαλήνη στο βλέμμα ως συνήθως. Είχε και μια μελαγχολία όμως συγχρόνως.

«Ο Εστέλ σε εκτιμά πολύ, και οι αδελφοί μου εγκωμιάζουν το θάρρος που έδειξες στο Φόρνοστ. Εγώ σε ευχαριστώ για το ρόλο που έπαιξες στην ασφαλής τους επιστροφή επίσης. Ξεκουράσου τώρα λίγο στη γαλήνη του Ιμλάντρις. Πάει καιρός από τότε που καθίσαμε και μιλήσαμε για γνώσεις βοτάνων και άλλων ευγενών τεχνών.» συμπλήρωσε.

«Θα μπορούσα να περάσω ώρες ακόμα συζητώντας γνώσεις βοτάνων μαζί σου, όμως ο Έλροντ χρειάζεται τις ικανότητες μου και φοβάμαι πως πρέπει να φύγω για τα Έτενμουρς όσο πιο σύντομα γίνεται.»

«Τότε δεν θα σε κρατήσω, όμως ίσως θα μπορούσαμε να εξυπηρετήσουμε η μια την άλλη. Το ταξίδι σου ίσως λύσει ένα πρόβλημα που με έχει απασχολήσει. Βοηθώ τον πατέρα μου να δημιουργήσει μια ποσότητα μίρουβορ και μπορεί να έχουμε έλλειψη σε συγκεκριμένα σπάνια συστατικά τα οποία μπορούν να βρεθούν στα Έτενμουρς.»

«Σε όλα μου τα χρόνια στο Ιμλάντρις, μόνο μια φορά έχω δοκιμάσει το αρωματώδες μίρουβορ. Θυμάμαι πώς ανανέωσε την καρδιά μου και μου έδωσε φρέσκια δύναμη.» είπε η Άντριελ.

«Ναι, είναι δύσκολο να φτιαχτεί και συγχρόνως πολύτιμο. Αν σου δώσω μια λίστα με συστατικά, ίσως θα μπορούσες να μου τα φέρεις πίσω από τα Έτενμουρς; Θα φυλάξω στην άκρη ένα φλασκί για τη δική σου χρήση όταν το έχουμε φτιάξει.» είπε η Άργουεν.

Η Άντριελ δέχτηκε παρόλο που δεν γνώριζε αν θα κατάφερναν να επιστρέψουν σύντομα στο Σκιστό Λαγκάδι και έπειτα άλλαξε θέμα:

«Εάν επιτρέπεται να ρωτήσω, γιατί προτιμάς να χρησιμοποιείς το όνομα Εστέλ αντί για Άραγκορν; Το πραγματικό του όνομα σου είναι γνωστό εδώ και καιρό.»

«Είναι αλήθεια πως όταν πρωτογνωριστήκαμε μου έδωσε το Ντουνεντάιν όνομα και γενιά του, κι όμως για τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν γνωστός ως Εστέλ, διότι είναι η ελπίδα για το λαό του. Και ο Εστέλ, που σημαίνει ελπίδα, παραμένει σε εμένα. Σε αυτό τον πόλεμο, η μοίρα του Άραγκορν είναι δεμένη με τη δική μου, να μοιραστεί τη ζωή του και να αποδεχθεί το Χαμό των Ανθρώπων. Αν η ελπίδα μας χαθεί, η Σκιά θα εξαπλωθεί στη Μέση-γη και θα αφήσει μόνο συντρίμμια.» είπε αινιγματικά η Άργουεν. «Πάντοτε είναι στις σκέψεις μου. Ακόμα και από μακριά, τον προσέχω και κρατώ ζωντανή την ελπίδα στην καρδιά μου.»

«Δεν έχω ακούσει πώς γνωριστήκατε, αν θα ήθελες να μιλήσεις για αυτό.» είπε έπειτα η Άντριελ.

«Όταν Ζούσα με το είδος της μητέρας μου στο Λοθλόριεν για πολλά χρόνια και καθώς επισκεπτόμουν το Ιμλάντρις για να δω τον πατέρα μου, ο Εστέλ με είδε στο λυκόφως καθώς περπατούσα σε ένα μονοπάτι στο δάσος. Ακόμη και τότε στα νιάτα του, με γοήτευσε περισσότερο από κάθε άνδρα Ξωτικό. Είκοσι εννέα χρόνια πέρασαν και επέστρεψα για μία ακόμη φορά στο Λοθλόριεν όταν ήρθε εκεί επιστρέφοντας από περιπολίες στα σύνορα της Μόρντορ. Είχε υποστεί πολλές δοκιμασίες και δυσκολίες, κι όμως έδειχνε τόσο όμορφος όσο ένας Ξωτικός άρχοντας όταν τον είδα να περπατά κάτω από χρυσά κλαδιά στα δέντρα μάλορν. Δώσαμε τους όρκους μας εκεί. Πάνω στο λόφο του Σέριν Άμροθ όπου του είπα, «Σκοτεινή είναι η Σκιά, και όμως η καρδιά μου αναθαρρεί. Διότι εσύ, Εστέλ, θα είσαι μέσα σε αυτούς των οποίων η ανδρεία θα καταστρέψει τη Σκιά.»

«Τότε είναι έτσι όπως έχω ακούσει; Έχεις κάνει την επιλογή των Μισοξωτικών, επιλέγοντας να γίνεις θνητή χάριν της αγάπης σου για τον Άραγκορν.» κατάλαβε η Άντριελ.

«Αυτό είναι το δώρο που δόθηκε στη γενιά του πατέρα μου, να παραμείνουμε στο είδος των Ξωτικών και να ζήσουμε για πάντα στους Αθάνατους Τόπους πέρα από τη Μεγάλη Θάλασσα ή να αποδεχθούμε μια θνητή ζωή, τόσο γλυκιά όσο και πικρή.»

«Χαρούμενη είμαι που δεν έχω μία τέτοια επιλογή μπροστά μου. Συγχώρεσε με, δεν μπορώ να δω τη σοφία σε αυτήν.»

«Κι όμως είσαι νέα ανάμεσα στο είδος μας, παρόλο που μπορεί να φαίνεσαι αρχαία στους θνητούς σου συντρόφους. Τα χρόνια μπορεί να σου φέρουν νέα σοφία, εάν δεν έχεις πάρει το πλοίο για τη Δύση μέχρι τότε.» της είπε η Άργουεν, παρόλο που η Άντριελ είχε νιώσει εδώ και καιρό τη θάλασσα να την καλεί, «Ακόμα κι αν το Ιμλάντρις υποφέρει αυτόν τον πόλεμο, ο Έλροντ θα αναχωρήσει. Αν φύγει, θα χωριστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω για να φέρω αγάπη και ελπίδα στον Εστέλ και στη φυλή των Ανθρώπων.»

«Πρέπει να πηγαίνω, Αρχόντισσα. Είθε το φως του Έλμπερεθ να σε καθοδηγεί.» την αποχαιρέτησε τότε η Άντριελ.

«Namarie. Αντίο, και είθε τα αστέρια να λάμπουν στην επόμενη μας συνάντηση.» την αποχαιρέτησε η Άργουεν.

Την ίδια στιγμή ο Έρανταν είχε προχωρήσει στο εσωτερικό ενός από τα κτήρια και σε μία από τις αίθουσες στάθηκε μπροστά από ένα άγαλμα που κρατούσε ένα σπασμένο σπαθί. Το οποίο επιθεώρησε κι του ήταν γνωστό από τους θρύλους και τις ιστορούσε.

«Τα κομμάτια του Νάρσιλ, του σπαθιού του Ελέντιλ. Σύντομα θα ξαναφτιαχτεί και ο Άραγκορν θα το φέρει στο πόλεμο.» συλλογίστηκε. Λίγα μέτρα παραπέρα είδε τον Άραγκορν και το πλησίασε.

«Η ανάγκη με κρατά μακριά από το Ιμλάντρις, μα οι σκέψεις μου είναι συχνά με εκείνους που ζουν εδώ.» είπε εκείνος. «Χαίρομαι που είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε ξανά παλιέ μου φίλε.»

«θα ήθελα να μάθω περισσότερο για εκείνους που επιλέχθηκαν να είναι μέλη της Συντροφιάς σου.» είπε Έρανταν.

«Ποιος είναι που σε ενδιαφέρει;»

«Ένα Ξωτικό, τουλάχιστον πηγαίνει μαζί σου στην αποστολή σου. Πες μου για τον Λέγκολας.»

«Είναι συμφέρον που έχουμε έναν εκπρόσωπο των Έλνταρ μαζί μας. Ο λαός του έχουν υπάρξει αντίπαλοι του Σάουρον από πριν οι προγονοί μου επιστρέψουν στις ακτές της Μέσης-γης.» είπε ο Λοχαγός του. «Τα Ξωτικά του Δάσους της Σκοτεινιάς καλούνται συνεχώς να προστατεύσουν το βασίλειο τους από τους πολλούς εχθρούς που μολύνουν εκείνο το δάσος. Είναι ικανοί πολεμιστές και ασυναγώνιστοι τοξότες.»

«Εκείνος ο άντρας από τη Γκόντορ; Ο Μπόρομιρ;» ζήτησε να μάθει έπειτα ο Έρανταν.

«Ο Μπόρομιρ είναι ο γιος του Ντένεθορ, του Επιτρόπου της Γκόντορ. Δεν τον είχα συναντήσει πότε πριν το συμβούλιο του Έλροντ, όμως πολλά χρόνια πριν, υπό άλλο όνομα. Υπηρέτησα τον Παππού του τον Εχθέλιαν.» εξήγησε ο Άραγκορν. «Οι άνδρες της Γκόντορ είναι γενναίοι και δυνατοί και από όλες τις απόψεις ο Μπόρομιρ είναι από τους πρώτους σε θάρρος και ικανότητα στα όπλα. Υποπτεύομαι ότι θα χρειαστούμε σπαθί του προτού η αποστολή μας ολοκληρωθεί.»

«Τι μπορείς να μου πεις για τον Νάνο, τον Γκίμλι;»

«Έχω περάσει λίγο χρόνο ανάμεσα στους Νάνους, μα ο Γκίμλι είναι ένας από το Λαό του Ντούριν και οι Νάνοι εκείνης της γενιάς έχουν εμπιστευθεί από τον Έλροντ, παρά τις διαφορές που μερικές φορές χωρίζουν τα Ξωτικά και τους Νάνους. Αν ο Γκίμλι είναι σαν τους περισσότερους του είδους του θα αποδειχθεί πιστός και ατρόμητος, οπλισμένος με πείσμα και ορμή στη μάχη.»

«Εκείνα τα άλλα Χομπιτ; Είναι συνετό να στείλουν τόσους πολλούς από τους μικρούληδες σε αυτή την αποστολή;» ρώτησε ο Έρανταν, γνωρίζοντας ήδη ότι τον Φρόντο θα συνόδευαν άλλοι τρεις από το είδος του.

«Ζητούμε πολλά από τον Φρόντο. Μέχρι προσφάτως δεν είχε ποτέ του πατήσει το πόδι του εκτός των ορίων του Σάιρ. Θα είναι μια παρηγοριά για αυτόν ν έχει τη γνώριμη συντροφιά των φίλων του και του είδους του για να αντιμετωπίσει κάτι τόσο νέο και τρομακτικό.» απάντησε ο Άραγκορν. «Έχω ταξιδέψει με εκείνα τα Χόμπιτ και αποδείχθηκαν πολύ πιο θαρραλέοι και σκληροτράχηλοι από όσο πολλοί θα υποψιάζονταν.»

«Ο Γκάνταλφ; Εσείς οι δύο είσαστε καλοί φίλοι. Μπορείς να μου πεις κάτι για αυτόν;»

«Για να γνωρίζει κανείς τα πάντα για τον Γκάνταλφ απαιτεί μελέτη μιας ζωής. Υπάρχουν πολλά σχετικά μ' αυτόν που παραμένουν μυστήριο ακόμα κα για εμένα. Κι όμως είναι ένας ορκισμένος αντίπαλος του Σάουρον και χωρίς τη βοήθεια του το Δαχτυλίδι θα βρισκόταν Ίδης τα χέρια του Εχθρού. Η σοφία και η αρχηγία του θα είναι τεράστιας αξίας για τη Συντροφιά.»

«Θα πας τώρα να διεκδικήσεις τη θέση που σου αξίζει ως Βασιλιάς της Γκόντορ;» άλλαξε έπειτα θέμα ο Έρανταν, αφού είχε μάθει όσα θα ήθελε σχετικά με τη Συντροφιά.

«Πάνω από όλα θα πάω να βοηθήσω τον Φρόντο με την αποστολή του. Διότι αν δεν καταστραφεί το Δαχτυλίδι η Γκόντορ σύντομα θα πέσει, με βασιλιά ή χωρίς βασιλιά.»

«Έχεις ταξιδέψει έναν μεγάλο δρόμο. Υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να μου πεις για τα Έτενμουρς;»

«Μόνο ότι είναι επικίνδυνο μέρος που δεν συγχωρεί. Ο ίδιος μου ο παππούς ο Άραντορ σφαγιάστηκε από Τρολ στα Έτενμουρς.» απάντησε ο Άραγκορν. «Είναι σημαντικό να μάθουμε αν ο Εχθρός είναι ενεργός στα όρη, όμως δεν σας στέλνουμε εκεί ελαφρά τη καρδία. Να είστε σε επιφυλακή όλες τις ώρες καθώς περιπολείτε εκεί.»

«Καταλαβαίνω πως δεν είχες ακούσει για τον Άγκανταρ μέχρι τα πιο πρόσφατα γεγονότα.» είπε ο Έρανταν.

«Δεν είχα ακούσει ή συναντήσει τον Άγκανταρ συγκεκριμένα, όμως γνωρίζω το είδος του. Χρόνια πριν υπηρέτησα μεταμφιεσμένος στις στρατιές της Γκόντορ, όπου συγκρούστηκα με τους Κουρσάρους της Ούμπαρ οι οποίοι συχνά οδηγούνταν από εκείνους του είδους του Άγκανταρ. Αυτοί οι Μαύροι Νουμενόριανς είναι μια διεφθαρμένη και μοχθηρή φυλή. Λατρεύουν τον Σάουρον σαν θεό και αναζητούν την υπέρτατη καταστροφή σε όλους όσους του εναντιώνονται.»

«Καλή τύχη σε όλους μας τότε.» κατέληξε ο Έρανταν γιατί τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα από όσο νόμιζε

Γεια σας! Τι κάνετε; Μεγάλο το κεφάλαιο και χωρίς καθόλου δράση μονο συζητήσεις. Ελπίζω να μην σας κουρασε. Γνωρίσαμε καλύτερα κάποια από τα πρόσωπα από τα αληθινά βιβλία και ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και μάθαμε κάποια επιπλέον πράγματα για αυτους, καθώς και για τη Συντροφιά του δαχτυλιδιού. Ελπίζω να σας φάνηκαν ενδιαφέροντα όσοι δεν τα γνωρίζατε. Τωρα όσον αφορά την αποστολή που περιμένει τη δική μας συντροφιά μάθαμε τι περίπου έχουν να συναντήσουν στα έτενμουρς. Θα τα πούμε σύντομα με νέο κεφάλαιο