Όταν η συντροφιά επέστρεψε στο Σκιστό Λαγκάδι, μετά από αρκετές μέρες, πολλά είχαν αλλάξει. Η μάχη ενάντια στον Σάουρον, μετά την καταστροφή του Δαχτυλιδιού είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, ενώ ο Άραγκορν στέφθηκε βασιλιάς της Γκόντορ με την Άργουεν βασίλισσα στο πλάι του. Όταν έφτασαν εκεί, ο Έλροντ, οι ακόλουθοι του και οι γιοι του είχαν ήδη αναχωρήσει για το γάμο και τη στέψη τους, έτσι οι τρεις φίλοι λυπήθηκαν που δεν προλάβαιναν να πάνε, χαίρονταν όμως αφάνταστα για αυτούς, επίσης το προσωπικό του αρχοντικού τους ενημέρωσε και για τη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας τους χωρίστηκαν και πέρασαν και εκείνοι πολλές μάχες και κακουχίες, ενώ έχασαν και ένα μέλος τους, τον Μπόρομιρ, ο οποίος θυσιάστηκε για να προστατεύσει τον Φρόντο και τα άλλα Χόμπιτ.

Έμειναν εκεί για κάμποσες μέρες, περιμένοντας τον Έλροντ και τους γιους του με την ακολουθία τους να επιστρέψουν. Ήταν και οι τρεις γαλήνιοι, αν και υπήρχε και μια θλίψη συγχρόνως στα μάτια του Έλροντ που θα αποχωριζόταν την κόρη του. Αφηγήθηκαν οι μεν στους δε όλα τα γεγονότα και ο Ξωτικός Άρχοντας τους διοργάνωσε δείπνο προς τιμήν τους για την πολύτιμη προσφορά τους στον Βορρά. Την αμέσως επόμενη μέρα ήρθε μήνυμα στο Σκιστό Λαγκάδι ότι κάποιοι εχθροί που είχαν απομείνει, κυρίως Ορκ και Τελώνια, σχεδίαζαν να επιτεθούν στο Μπρι και το Σάιρ, και οι Ανθρώπους και τα Χόμπιτ που κατοικούσαν σε εκείνες τις περιοχές θα χρειάζονταν ενισχύσεις. Έτσι, ο Έρανταν, η Άντριελ και ο Φάριν με τη συνοδεία του Έλανταν και του Έλροχιρ βρέθηκαν για μία ακόμα φορά εκεί από όπου ξεκίνησαν, εκεί όπου γνωρίστηκαν και δημιουργήθηκε η συντροφιά τους. Μπροστά σε τόσες σκληρές μάχες που είχαν όλοι δώσει, αυτό τους φαινόταν σαν μία βόλτα στο δάσος!

Όσο για τον Μπέλεραμ, εκείνος πέταξε πίσω στο σπίτι του και στον Άρχοντα Γκουαχίρ. Κουβαλούσε ακόμα το φορτίο της απώλειας των δύο συντρόφων του και όφειλε να ενημερώσει τον άρχοντα του και να υποστεί τις συνέπειες, αφού ένιωθε υπεύθυνος για το χαμό τους. Φυσικά, ο Άρχοντας Γκουαχίρ δεν τον τιμώρησε ούτε τον κατηγόρησε.

...

«Τώρα, όλοι φαίνεστε κουρασμένοι απ' το ταξίδι και πεινασμένοι, οι λεπίδες σας ίσως χρειάζονται λίγο ακόνισμα επίσης. Μπορείτε να κατευθυνθείτε στο Μπρι στο πρωί, έτσι και αλλιώς η μάχη δεν έχει ξεκινήσει ακόμα,» είπε ο Χάλμπαραντ, όταν γεμάτος χαρά τους υποδέχθηκε.

«όχι, Χάλμπαραντ... πρέπει να πάμε από τώρα εκεί, ούτως ώστε να προετοιμαστούν και να τους περιμένουνε. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς α χτυπήσουν.» αντέτεινε ο Έρανταν.

«Επιμένω!» είπε ο Χάλμπαραντ γελώντας.

«Κει εμείς επιμένουμε!» Μια νέα φωνή συμμετείχε. Η συντροφιά κοίταξε πέρα από τον Χάλμπαραντ καθώς δυο άλλοι περιφερόμενοι φύλακες περπάτησαν γύρω απ' τη φωτιά.

«Σίλραν! Λούιν!» αναφώνησε ο Έρανταν τρέχοντας σχεδόν σε εκείνους. Αγκαλιάστηκαν οι τρεις τους σε μια σφιχτή αγκαλιά και όταν χωρίστηκαν η Σίλραν είπε:

«πρέπει να μείνετε Έρανταν! Μόλις ετοιμαζόμασταν να φάμε.»

«Τι είδος φαγητού;» ρώτησε ο Φάριν με ενδιαφέρον.

«κρέας φυσικά!» είπε Λούιν στον Φάριν.

«Πρέπει να μείνουμε Έρανταν!» είπε ο Φάριν επίμονα στον Έρανταν που γέλασε και κοίταξε τον Χάλμπαραντ,

«Εντάξει, αλλά πρέπει να φύγουμε το πρωί,» Είπε δείχνοντας τον Φάριν.

«Τέλος πάντων, ας φάμε!» ανακοίνωσε ο Φάριν.

Τη Νύχτα...

Όλοι στην κατασκήνωση έφαγαν με τη συντροφιά εκείνη τη νύχτα. Ο Έρανταν και η καλή του φίλη η Σίλραν, παρακολουθούσαν τους συντρόφους τους να πίνουν μπύρα από τις κούπες τους. Κάποιοι μέθυσαν αμέσως, όπως ο Λούιν, το γέλιο τον οποίον αντηχούσε σε όλη την κατασκήνωση. Η Άντριελ καθόταν δίπλα στη φωτιά, πλάι στον Έλροχιρ και φαινόταν απορροφημένη από κάτι που της έλεγε. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο Σκιστό Λαγκάδι, παραδέχθηκαν ο ένας στον άλλον συναισθήματα που είχαν κρυμμένα χρόνια, έτσι ανακοίνωσαν σε όλους τον αρραβώνα τους. Ο Έρανταν και ο Φάριν ήταν πολύ χαρούμενοι για τη φίλη τους και ο Έλροντ είπε πως δεν θα έβρισκε καλύτερη νύφη για τον έναν από τους δυο δίδυμους γιους του. Υπήρχε όμως και ένα εμπόδιο που επισκίαζε την ευτυχία τους: η Άντριελ ήθελε να ταξιδέψει στη θάλασσα, να πάει στους Άλλους Τόπους μαζί με τον Έλροντ παραμένοντας αθάνατη, ενώ ο Έλροχιρ όφειλε να κυβερνήσει το Σκιστό Λαγκάδι μαζί με τον αδελφό του όταν θα έφευγε ο πατέρας τους. Όμως ο Έρανταν ήταν σίγουρος πως θα την έβρισκαν την άκρη.

Ο Φάριν φαινόταν να λείπει απ' το φαγοπότι, Για την ακρίβεια είχε πλησιάσει τη Σιλάνα, η οποία προετοίμαζε τα μπούτια κοτόπουλου όμορφα στοιβαγμένα σε μια πιατέλα.

«Πού είναι το μοσχάρι;» ρώτησε ο Φάριν. Η Σιλάνα στράφηκε και χαμογέλασε στον νάνο.

«Το κοτόπουλο δεν είναι έτοιμο να σερβιριστεί ακόμα,» είπε η Σιλάνα περπατώντας ως ένα τραπέζι για να πιάσει ένα μπαχαρικό. Ο Φάριν κοίταξε την πιατέλα και σκέφτηκε, 'Το μοσχάρι είναι σαν το κοτόπουλο έτσι; Σχεδόν.' Άρπαξε την πιατέλα και έσπευσε κάτω από την τέντα. Όταν η Σιλάνα γύρισε πίσω μούγκρισε και περπάτησε ως την τέντα ψάχνοντας για τον νάνο.

Η Σίλραν κοίταξε κάτω και είδε τον Φάριν να κρατάει ένα δίσκο με μπούτια κοτόπουλο. Η γενειάδα του είχε κομμάτια κρέατος πάνω της.

«Φάριν τι κάνεις;» ρώτησε ο Έρανταν.

«Τρώω. Θέλεις λίγο;» Πρόσφερε στη Σίλραν και στον Έρανταν.

«Είμαι εντάξει, σε ευχαριστώ,» είπε ο Έρανταν.

«Έφαγα ήδη,» αποκρίθηκε η Σίλραν. Ο Φάριν ανασήκωσε τους ώμους του και περπάτησε μέσα από το πλήθος των περιφερόμενων φυλάκων, και ο δίσκος σηκώθηκε από έναν άνδρα που πήρε ένα μπούτι και τον πέρασε τριγύρω. Ο δίσκος πήγε από άνδρα σε άνδρα καθώς ο Φάριν πάλευε να τον αρπάξει.

«Ωχ, εντάξει! Έφαγα αρκετό έτσι κι αλλιώς,» μουρμούρισε ο Φάριν καθώς έφυγε απ' το πλήθος και κατευθύνθηκε στο κρεβάτι του αφήνοντας τη Σίλραν και τον Έρανταν με τους περιφερόμενους φύλακες.

«Έχεις δει τον Χάντορ;» ρώτησε ο Έρανταν τη Σίλραν. «Έχει ένα σπαθί που κέντρισε το ενδιαφέρον μου.»

«είναι εκεί πέρα με τον Χάλμπαραντ,» Η Σίλραν έδειξε τους δύο αναίσθητους απτού πολύ μεθύσι άνδρες.

«Θα τον ρωτήσω το πρωί τότε,» είπε Έρανταν αφήνοντας την κούπα του κάτω.

«Πιστεύω πως αυτό είναι το πιο σοφό πράγμα να κάνεις,» είπε η Σίλραν συμφωνώντας. Περπάτησαν μαζί ως τις τέντες τους, οι οποίες ήταν διπλά η μία στην άλλη.

«Τι νύχτα και αυτή,» επισήμανε ο Έρανταν περπατώντας πίσω από τη Σίλραν. Εκείνη γύρισε και έπεσε πάνω στο στήθος του, κοίταξε προς τα πάνω και τα πρόσωπα τους απείχαν μερικά εκατοστά. Ο Έρανταν διστακτικά σήκωσε το χέρι του στο μάγουλο της και έπειτα τη φίλησε απαλά στα χείλη.

«Καληνύχτα Σίλραν.» Είπε μετά και μπήκε στη σκηνή του για να κλείσει τα μάτια του αφήνοντας τη Σίλραν ακόμα να στέκεται, κρατώντας ακόμα τα χείλη της και χαμογελώντας έκπληκτη.

«Καληνύχτα, Έρανταν.» απάντησε η Σίλραν και μπήκε στη σκηνή της.

Το Πρωί...

«Έχουμε έτοιμες προμήθειες για εσάς, όμως λυπάμαι που δεν έχουμε καθόλου άλογα διαθέσιμα τώρα,» είπε ο Χάλμπαραντ παρακολουθώντας τη συντροφιά να δένουν τα όπλα στις ζώνες τους και να πακετάρουν.

«Είναι εντάξει, είμαστε συνηθισμένοι να περπατάμε έτσι κι αλλιώς,» είπε ο Έρανταν μιλώντας εκ μέρους όλων στον Χάλμπαραντ.

«Χαίρομαι που το ακούω, και Έρανταν,» ειπείν Χάλμπαραντ γυρνώντας εκεί όπου ο Λούιν του πρόσφερε ένα σπαθί. «ορίστε το σπαθί για το οποίο μου μίλησες.» Το πήρε και το έδωσε στον Έρανταν ο οποίος το κράτησε προσεκτικά.

«Αυτή η λεπίδα είναι φτιαγμένη από έμπειρα χέρια περιφερόμενου φύλακα. Είθε να σε υπηρετήσει πιστά,» του είπε ο Χάλμπαραντ. Έδωσε μια μικρή αγκαλιά στον Χάλμπαραντ προτού η Σίλραν εμφανιστεί πίσω του και την αγκάλιασε επίσης.

«Θα επιστρέψω σύντομα.» της ψιθύρισε χωρίς να τους ακούσει κανένας.

«Θα μετράω τις ώρες, οι οποίες αυτή τη φορά ελπίζω να μη γίνουν μέρες οι οποίες θα εντείνουν την αγωνία μου για σένα.» του είπε.

Ο Λούιν τον πλησίασε και χαμογέλασε, «Ελπίζω να ταξιδέψετε με ασφάλεια και να παραμείνετε ασφαλείς. Εύχομαι σε εσένα και τη συντροφιά σου τα καλύτερα.»

Αφού ετοιμάστηκαν όλα τα μέλη της συντροφιάς, πέντε πλέον, άρχισαν να περπατούν. Ο Έρανταν προπορευόταν με τον Έλανταν, ακολουθούσαν ο Έλροχιρ και η Άντριελ και τελευταίος ο Φάριν μόνος. Πού και που έβλεπε τον Έλροχιρ να ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Άντριελ και εκείνη να σιγογελάει, κάνοντας τον Νάνο να καγχάζει κρυφά στριφογυρίζοντας τα μάτια του. Κάποια στιγμή προχώρησε και τους προσπέρασε, έφτασε τον Έρανταν, το ίδιο έκανε και η Άντριελ με τα δίδυμα Ξωτικά να περπατούν τώρα πίσω τους.

«Λοιπόν, φαίνεται ότι εγώ και εσύ, Άντριελ βρήκαμε το σκοπό μας από εδώ και στο εξής. Εσύ τι θα κάνεις μετά, Φάριν;» ρώτησε ο Περιφερόμενος Φύλακας.

«Δεν ξέρω ακόμα.» ο Νάνος αναστέναξε. «Λέω να μείνω λίγο ακόμα στο Πέρασμα Σαρν κι έπειτα να αναχωρήσω για το σπίτι μου, το Έρεμπορ. Και ποιος ξέρει; Ίσως βρω και τη γυναίκα- Νάνο των ονείρων μου μια μέρα, και ελπίζω να μην έχει μούσια.» είπε κάνοντας τους άλλους δύο να γελάσουν.

«Θα μου λείψει η συντροφιά όλων σας.» είπε η Άντριελ.

«Και εμένα.» συμφώνησε ο Έρανταν. «Όμως δεν χρειάζεται να χωριστούμε για πάντα. Ο Χάλμπαραντ κάθε τόσο βάζει διάφορες αποστολές σε ομάδες Περιφερόμενων Φυλάκων. Θα χαρώ πολύ να με συνοδεύσετε σε κάποιες από αυτές.»

«Ναι, όλο και κάποιο βρωμερό κεφάλι Ορκ θα έχει απομείνει στη Μέση-γη που να χρειάζεται κόψιμο.» είπε ο Νάνος.

«Εντάξει λοιπόν Έρανταν, στην επόμενη αποστολή που θα σου αναθέσει ο Χάλμπαραντ, δεν έχεις παρά να μας ειδοποιήσεις.» είπε η Άντριελ χαμογελώντας.

«Και ας ελπίσουμε να φτάσω εγκαίρως. Το Έρεμπορ δεν είναι μιας μέρας δρόμος από τη Διάβαση Σαρν.» σχολίασε ο Φάριν.

«Τότε ίσως θα μπορούσε ο Μπέλεραμ με κάποιους φίλους του Αετούς να μας βοηθήσουν σε αυτό.» είπε ο Έρανταν.

«Ναι... Τι να πετάξω ξανά σε μια ράχη Αετού δεν ακούγεται καθόλου κακή ιδέα...» είπε ο Νάνος.

Συνέχισαν να περπατούν οι τρεις τους με τη συντροφιά των διδύμων, και να αναρωτιούνται τι νέες περιπέτειες τους περίμεναν. 

Τέλος

Πώς σας φάνηκε; Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τελείωσε. Σας ευχαριστώ όλους όσους φτάσετε ως εδώ. Σε αυτό το σημείο να πω ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο βιβλίο. Έπρεπε να περιγράψω σκηνές από το βιντεοπαιχνίδι μαζί με δικές μου σκηνές και συγχρόνως να ακολουθήσω το έργο του Τόλκιν τον οποίο θαυμάζω από παιδί. Ελπίζω να τα κατάφερα και να απολαύσατε αυτό το funfiction από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. 

Τώρα δεν ξέρω τι θα γράψω από εδώ και πέρα. Έχω ξεμείνει από νέες ιδέες. Ίσως διορθώσω και εμπλουτίσω λίγο κάποια απ' τα προηγούμενα βιβλία μου ή ξεκινήσω το τρίτο βιβλίο του Δύναμη και Μαγεία. Όμως προς το παρόν θα κάνω ένα διάλειμμα ως συγγραφέας και μόνο να διαβάζω προσωρινά. Οπότε με κάποιους από εσάς ίσως βρεθούμε και σε δικές σα ιστορίες 

Φιλιά, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού (για μένα και ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι είναι), και να προσέχετε

Ανδριάνα Κουκ