Εκείνο το πρωινό η επίσκεψη της Κλαίρης στο πατρικό της γέμισε ευτυχία τα μικρά ξαδερφάκια της. Τους αφιέρωσε αρκετό χρόνο. Έπαιξαν απίστευτα παιχνίδια κουκλοθέατρου, έλυσαν κάποιες δύσκολες για τα μικρά ασκήσεις στα μαθήματα και έφαγαν μεσημεριανό μαζί. Η μαμά της γύρισε από την εργασία της, αφού είχαν περάσει τουλάχιστον τρεις ώρες από την επίσκεψη της  και επειδή το είχαν συμφωνήσει. Η Κλαίρη δεν ήθελε την μητέρα της να τους παρατηρεί και να στέκεται κοντά τους όπως τις άλλες φορές. Τώρα που η Ευρυδίκη στεκόταν από μια μεριά και κοιτούσε τα παιδάκια να συζητούν με την ξαδέρφη τους καθισμένοι στον καναπέ, ένιωσε πως ήταν το ωραιότερο ανεκτίμητο δώρο της ψυχής της. Μπορούσε να έρχεται αντιμέτωπη με την υπέροχη αυτήν εικόνα σπάνια, γι αυτό της ήταν τόσο σημαντικό να βλέπει την οικογένεια της μαζεμένη για λιγοστή ώρα.

« Κορίτσι μου, σε κοιτάζω και δεν βρίσκω τη τόλμη να σου μιλήσω για το οτιδήποτε επειδή με σταματά η κλειστή, αυστηρή συμπεριφορά σου. Μιας και είχες καιρό να με επισκεφτείς και επειδή δεν ξέρω σε ποιο χρονικό διάστημα θα είμαι τυχερή ξανά, αποφάσισα να το κάνω τώρα.  Όπως σε παρατηρώ να μιλάς με τα ξαδέρφια σου, με κάνεις να σε χαίρομαι με κάθε ίχνος της καρδιάς μου και να συγκινούμαι. Πίστεψε το, έχει υπάρξει μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν είχα βιώσει με τα μάτια της ψυχής μου μια υπέροχη, ιερή εικόνα σαν αυτήν » της έλεγε διστακτικά και γλυκά σε τόνο που ακουγόταν παρακλητικός, σαν να περίμενε για κάποιο αίσθημα από τη μεριά της. Όμως η Κλαίρη  την αντιμετώπισε αδιάφορα.

« Υπάρχει μια αλήθεια που λέει ότι κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αποτρέψουμε ούτε να τα αποφύγουμε: τα αποτελέσματα των πράξεων μας. Οπότε υπό αυτή τη λογική, δεν γινόταν να υποστείς κάτι διαφορετικό ».

« Δηλαδή ;» την ρώτησε απορημένη η μαμά της.

« Επέλεξες την πορεία της ζωής σου. Εσύ, κανείς άλλος. Έκανες τις επιλογές που σου καθόρισαν την μοίρα που βιώνεις τώρα...για τα όσα θα ακολουθήσουν και θα κληθείς να αντιμετωπίσεις συναισθηματικά ».

« Καταλαβαίνω από τη μία Κλαίρη μου, το έπιασα το νόημα του υπονοούμενου. Όμως δεν μπορώ να αντιληφθώ το τελευταίο. Τι θα ακολουθήσει;»

« Δεν ξέρω. Ίσως κάποιες αρνητικές προεκτάσεις που θα συντελέσουν στις επιπτώσεις της απόφασης σου να στηρίξεις τις ζωές μας σε ψέματα » της απάντησε στο ίδιο παγερό και άκαρδο ύφος.

«Αν μάθω ότι επεμβαίνεις στη σχέση μου με τον Αιμίλιο θα γίνω περισσότερο κακιά και αμείλικτη απ ότι ήμουν πριν καιρό μαζί σου. Για αρχή θα σταματήσω να σου στέλνω χρήματα και ύστερα θα πάψω να έρχομαι εδώ ακόμα και για να βλέπω τα ξαδέρφια μου. Θα ζητώ να μου τα φέρνει ο σοφέρ  στο σπίτι μου για να τα βλέπω » της μίλησε κάποια στιγμή με σκληρότητα. Βγήκε στην μικρή αυλή του σπιτιού τους και ετοιμαζόταν να αποχωρήσει, όμως η Ευρυδίκη είπε την τελευταία της φράση.

«Δεν πειράζει κόρη μου δεν θέλω χρήματα, την αγάπη  και τη μετάνοια σου θέλω» της εκφράστηκε με διαλυμένη από τη στεναχώρια φωνή.

«Αα ξεκινήσαμε τα ίδια. Φεύγω δεν μπορώ να βλέπω το δήθεν λυπημένο ύφος σου, ούτε να ακούω τα μελοδραματικά λόγια σου » είπε η κοπέλα ενοχλημένη και έφυγε με γρήγορο βήμα αφήνοντας την μαμά της πίσω. Έκλαψε πεσμένη στο πέτρινο μονοπάτι της αυλής  σπαρακτικά. Είχε λυγίσει κυριολεκτικά και μεταφορικά σε αυτό το στάδιο της ζωής της, ένιωθε πως δεν υπήρχε χειρότερος καημός από την απόρριψη της κόρης της. Η απόρριψη της αγάπης του ίδιου της του παιδιού,  επιδρούσε καταλυτικά και ψυχοφθόρα στην καρδιά της...

 [...]

« Δεν μπορούμε να περάσουμε χρόνο όπως παλιά; Τέτοια ώρα συνήθως Σάββατο βράδυ βγαίναμε για φαγητό με φίλους ή πηγαίναμε σε εκθέσεις και στο σινεμά. Που πηγαίνεις και ετοιμάζεσαι πάλι βιαστικός; » τον ρώτησε απογοητευμένη και σαστισμένη βλέποντας τον να φεύγει μακριά της η Κλαίρη.

 « Με δουλεύεις; Έχω πολλές υποχρεώσεις που με περιμένουν αυτό το απόγευμα. Τι χρόνο να περάσουμε μαζί βρε Κλαίρη; » τη ρώτησε αγανακτισμένος τοποθετώντας το παλτό του και κοιτάζοντας τη συνοφρυωμένος. Η Κλαίρη δεν έκανε καμία άλλη προσπάθεια να τον σταματήσει, μόνο τον έβλεπε να βγαίνει από το σπίτι με βλέμμα παραίτησης και παραπόνου.

« Κυρία ξέρετε ήθελα και το σκεφτόμουν πολύ μέχρι να καταφέρω να σας το πω. Ο κύριος Αιμίλιος θα πάει σε ένα επαγγελματικό ταξιδι. Τον άκουσα στο τηλέφωνο προχθές, καθώς συνομιλούσε με έναν συνάδελφο του » της είπε η υπηρέτρια διστακτικά.

« Σε ευχαριστώ που με ενημέρωσες Αλιόνα,  φτιάχτηκε πραγματικά η διάθεση μου, πολύ τώρα         » απάντησε με λυπημένη και  παραπονεμένη φωνή.

«Συγγνώμη κυρία δεν έπρεπε να σας πω κάτι τέτοιο και να σας χαλάσω τη διάθεση » απολογήθηκε αμέσως επειδή πραγματικά δεν το ήθελε να βλέπει την κυρία της θλιμμένη.

« Δεν πειράζει, δεν φταις εσύ. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και συμπονετικό από τη πλευρά σου που με σκέφτηκες και πήρες τη πρωτοβουλία να με ενημερώσεις...για τις ενέργειες του συζύγου μου » της μίλησε εγκάρδια  η Κλαίρη και η υπηρέτρια αφού της ανταπέδωσε το χαμόγελο σαν να μόλις πήρε την άδεια να το κάνει, την καληνύχτισε προκειμένου να αποσυρθεί στον χώρο της. Η Κλαίρη απέμεινε μόνη στο σαλόνι να σκέφτεται ζοφερά πράγματα. Ακούμπησε με τις άκρες των δαχτύλων της τα χείλη της, σε μια προσπάθεια να καλύψει την οδύνη που ανά πάσα ώρα και στιγμή ετοιμαζόταν να δραπετεύσει από μέσα της.

Η Μαρίνα βρήκε την ευκαιρία που ήθελε να πλησιάσει την Κλαίρη στην τελετή,                          Παρότι ο Αιμίλιος κάποια στιγμή όταν την ξεχώρισε ανάμεσα στους φοιτητές, της χάρισε μια έντονη ματιά που σκοπό είχε να βεβαιωθεί ότι εκείνη θα τηρούσε την υπόσχεση της. Η φοιτήτρια του έγνεψε με το βλέμμα της και του πέρασε το μήνυμα της επιβεβαίωσης που είχε τόσο ανάγκη να λάβει. Με το που ο Αιμίλιος χρειάστηκε να κινηθεί στο αμφιθέατρο ώστε να παρουσιάσει την ομιλία του στο ακροατήριο, η Μαρίνα άλλαξε ολοκληρωτικά γνώμη. Για αυτό πλησίασε διακριτικά μεν αποφασιστικά δε την Κλαίρη που ετοιμαζόταν να εισέλθει και εκείνη στο χώρο του αμφιθεάτρου.

«Θεώρησα  σώφρων να σας δώσω αυτό το δίσκο κυρια Κλαίρη »

«Τι είναι αυτό; Τι να το κάνω Μαρίνα μου;» τη ρώτησε με περιέργεια χαμογελώντας η Κλαίρη.

« Ας πούμε ένα κλειδί που θα σας αποκαλύψει πολλά για την ζωή που πιστεύατε ότι ζούσατε...αλλά δεν ήταν ο αγγελικός κόσμος που πιστεύατε» 

« Δεν καταλαβαίνω » την κοίταξε με αβέβαιο ύφος η Κλαίρη.

« Αφήστε καλύτερα να μην σας εξηγήσω περισσότερο το βάθος που κρύβεται πίσω από αυτό το καλολογικό φιλοσοφικό   μήνυμα » απάντησε μαζεμένα η Μαρίνα.  « Στο καλό και να προσέχετε » το κορίτσι χάθηκε γρήγορα μέσα στο πλήθος των μελών του πανεπιστημίου και των επίτημων καλεσμένων. Η Κλαίρη δεν θα μάθαινε ποτέ τι εννοούσε η Μαρίνα πίσω από αυτήν την αινιγματική δήλωση αν δεν δοκίμαζε να ακούσει την κασέτα...

Η Κλαίρη προετοιμάστηκε κοιτώντας τον εαυτό της μπροστά στον καθρέφτη. Φορούσε ένα κομψό μαύρο μακρυμάνικο φόρεμα, ψέκασε το καλύτερο άρωμα από το μπουκαλάκι με τη μάρκα Dior και περίμενε τον Αιμίλιο. Θα κατέφτανε, θα κάθονταν στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και θα δειπνούσαν έχοντας τα εκλεκτότερα πιάτα.

« Μην με περιμένεις άδικα. Θα καθυστερήσω τελικά Κλαίρη » της εξήγησε με σαφήνεια ο Αιμίλιος στο τηλεφώνημα του μερικά λεπτά αργότερα.  « Καληνύχτα αγάπη μου σε φιλώ από τώρα γιατί όταν θα επιστρέψω εσύ θα κοιμάσαι κατά πάσα πιθανότατα. Τα λέμε το πρωί » 

Απογοητεύτηκε οικτρά. Το πρόσωπο της έδειχνε ανέκφραστο, αλλά μέσα της έβραζε και πάλευε μανιασμένα με τον πόνο. 

Η Κλαίρη ντυμένη με  ένα σικάτο σύνολο από πορτοκαλί γούνα, μακρυμάνικο άσπρο φόρεμα και μαύρες κοντές μπότες, κατέβηκε τις σκάλες του ορόφου και συνάντησε στο σαλόνι τις αδελφές του άντρα της. Είχε σχετικά καλή διάθεση και θα περνούσε  ακόμα καλύτερα μαζί τους.  Oι τρεις νέες γυναίκες μιας και είχαν όλο τον ελεύθερο χρόνο στη διάθεση τους την συγκεκριμένη μέρα θα τον περνούσαν μαζί ύστερα από βδομάδες. Ξεκίνησαν τον περίπατο στον κήπο της έπαυλης. Το δρομάκι είχε στρωθεί από κόκκινα φύλλα φθινοπώρου και το κρύο ήταν τέτοιο που δεν γινόταν να μην είναι όλες τους ντυμένες με γούνες.

« Έχω να σας κάνω μια σημαντική ανακοίνωση. Διαμόρφωσα την τελική κρίση μου και βρέθηκα με τον Ιάκωβο χθες το απόγευμα στο πάρκο ».

« Και τι είπατε μεταξύ σας;»

« Του είπα ότι παρόλο που πέρασα υπέροχες στιγμές δίπλα του για μια βδομάδα, ξαναθυμηθήκαμε το ρομαντισμό μας και λοιπά, αρνούμαι να ξαναγίνω ζευγάρι μαζί του. Θα γυρίσω στον άντρα μου, που είναι το εισιτήριο της πραγματικής μου ευτυχίας » υποστήριξε σθεναρά τη γνώμη της η Νίκη.

« Μπράβο καλή μου, αφού αποφάσισες έτσι, εμείς δεν μπορούμε παρά να σε υποστηρίξουμε και να το δεχτούμε. Έτσι και αλλιώς ήταν το πιο σωστό και καλύτερο έτσι δεν λέγαμε η μία στην άλλη Κλαίρη; »

« Μα ναι φυσικά » απάντησε η Κλαίρη χαμογελώντας αμυδρά και πήρε το λόγο « Με αυτό το τρόπο, δεν θα θέσεις σε περαιτέρω κίνδυνο το γάμο σου. Αναλογίσου αν είχες επιλέξει την δεύτερη οδό... πιθανότατα θα πλήγωνες αφάνταστα τον σύζυγο σου, κάτι που δεν θέλουμε και κυρίως εσύ σωστά; » Η Νίκη εξεπλάγην μόλις συνειδητοποίησε το δίκιο της υπόθεσης της Κλαίρης καθότι και από εκείνης της πέρασε από το νου. Οι δύο κοπέλες πίστευαν ακράδαντα πως η τρίτη σκέφτηκε και ενέργησε με το δρόμο της λογικής, ο οποίος είναι περισσότερο ορθός και επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα στις ζωές των ανθρώπων. Συνέχιζαν να μιλάνε για άλλα θέματα πιο ευχάριστα και συναρπαστικά, όπως τα σχέδια τους για το Σαββατοκύριακο. Πιθανών να κανόνιζαν να βρεθούν οικογενειακά όλοι μαζί και να επισκεφτούν μια έκθεση ζωγραφικής που διοργανώνονταν σε μια γνωστή γκαλερί της Αθήνας.

Όμως η Νίκη είχε τις αμφιβολίες της. Έβραζε ακόμα το ζήτημα που την αφορούσε στο κεφάλι της.

  « Κορίτσια, αν δεν έκανα καλά; Στεναχώρησα λίγο τον Ιάκωβο και το διαπίστωσα κοιτάζοντας προσεκτικά το βλέμμα του ».

« Ακόμα τον Ιάκωβο σκέφτεσαι; Ανησυχείς και νοιάζεσαι σχετικά με το τι είναι καλό ή όχι γι αυτόν; Εσένα σκέψου. Ήδη το έκανες... αποφάσισες ότι ήταν καλύτερο για σένα Νίκη » της υπογράμμισε η Κλαίρη. Η Εριέττα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της για να δείξει πως συμφωνεί και πρόσθεσε: « Έχει δίκιο η φίλη μας, Νίκη επομένως μην έχεις αμφιβολίες ».

Οι τρεις νεαρές γυναίκες συνέχισαν τον περίπατο στον κήπο, μέχρι που η Κλαίρη κοντοστάθηκε και τις ρώτησε: « Έχει τύχει να επικοινωνήσετε με τον Αιμίλιο σήμερα;»

« Εγώ όχι » απάντησε η Νίκη.

« Τον είδα να φεύγει βιαστικός και σοβαρός νωρίς το πρωί. Μέσα από το τζάμι του παραθύρου του σαλονιού τον παρατηρούσα να πηγαίνει προς τη πύλη για να την ανοίξει. Έφυγε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο εικάζω. Νωρίτερα δεν προλάβαμε να μιλήσουμε καθόλου. Μάλλον φρόντισε να βγει από το σπίτι, ίσα ίσα την ώρα που κατέβαινα εγώ τις σκάλες » τις πληροφόρησε η Εριέττα.

« Δεν με έχει πάρει τηλέφωνο δυστυχώς καθόλου. Απόγευμα έφτασε. Για αυτό σας ρώτησα μήπως εσείς τυχόν ακούσατε, τον είδατε από κοντά ή ακόμα και ανταλλάξατε μερικές κουβέντες » μουρμούρισε η Κλαίρη.

« Μην το σκέφτεσαι και ανησυχείς τόσο πολύ καλή μου » της ακούμπησε τον ώμο ενθαρρυντικά η Εριέττα.

« Δεν μπορώ να στέκομαι πάνω από το τηλέφωνο συνέχεια, χρειάζεται να απασχολούμαι με άλλα πράγματα » δήλωσε η Κλαίρη.

« Σωστά, αλλά η συμπεριφορά του αδερφού μας πραγματικά μας παραξενεύει και μας κάνει να απορούμε και εμάς Κλαίρη μου »

Οι κοπέλες συνέχισαν την διαδρομή, μέχρι που η Νίκη σταμάτησε επειδή ξανά σκέφτηκε κάτι. Δεν ήταν πολύ καλό που επεξεργαζόταν το θέμα της υπερβολικά μέσα στο μυαλό της, ακόμα και μετά από ώρα.

Η μοίρα χάραξε και εκείνη την καταλυτική βραδιά τις ζωές τους...

Στο δείπνο, ο Αιμίλιος και η μητέρα του περίμεναν υπομονετικά την Κλαίρη, όμως εκείνη δεν εμφανίστηκε παρά αρκετά λίγα λεπτά αργότερα από την καθιερωμένη ώρα. Απολογήθηκε για την καθυστέρηση και η πεθερά της δέχτηκε την συγγνώμη της. Όταν ο Αιμίλιος χρειάστηκε να φύγει, η Κλαίρη το αποδέχτηκε αφού είχε συνηθίσει από καιρό την όλο και μειωμένη παρουσία και συμμετοχή του στις ευτυχισμένες συζυγικές στιγμές που κανονικά βίωναν τα περασμένα χρόνια.

Όταν η Θεώνη της ζήτησε να περάσουν προς το σαλόνι, η Κλαίρη αρνήθηκε ευγενικά επειδή αισθανόταν μία περίεργη αρνητική αύρα να πλανάται στο σύννεφο της ατμόσφαιρας...ανησυχούσε πως θα άκουγε κάτι από την πεθερά της το οποίο θα κλόνιζε τον γάμο της με τον Αιμίλιο.