Νιώθω το κεφάλι μου τόσο βαρύ. ανοίγω σιγά, σίγα τα μάτια μου και ο πόνος στο κεφάλι μου δεν ελαττώνεται άλλα μεγαλώνει. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι σε νοσοκομείο, ο Νίκος να κοιμάται στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι.

"Νίκο." είπα και αυτός αναδύεται στην πολυθρόνα. "Νίκο μου." ξαναλέω και αυτός ανοίγει τα μάτια του.

"Μωρό μου ξύπνησες." είπε και με πλησίασε.

"Γιατί είμαι στο νοσοκομείο;"

"Λιποθύμησες και άρχισες να ξυπνήσεις και ανησυχήσαμε."

"Μια απλή λιποθυμία ήταν, δεν χρειαζόταν να με φέρεις."

"Χρειαζόταν να σε φέρω. Άννα ήσουν πάνω από μία ώρα λιπόθυμη στο σπίτι." είπε με αυστηρό τόνο.

"Και πόσες ώρες ήμαστε στο νοσοκομείο;"

"Έχουν περάσει πέντε ώρες. Πάω να φωνάξω τον γιατρό." και έφυγε από το δωμάτιο.

Μετά από 5 λεπτά ξανά μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μαζί με έναν για τρόπο από πίσω του. Ο γιατρός με εξέτασε και μου έκανε κάποιες ερωτήσεις για το πως αισθάνομαι.

"Από ότι βλέπω είστε μια χαρά. Το ότι αργήσατε να ξυπνήσετε μάλλον οφείλεται στο χτύπημα στο κεφάλι σας κατά την ώρα τις πτώσης σας. Σε λίγη ώρα το εξιτήριο θα είναι έτοιμο θα μπορείτε να πάτε στο σπίτι σας. Θα σας ενημερώσει μια νοσοκόμα όταν είναι να σας ενημερώσει." τελειώνει φεύγει αφήνοντας μόνους μας.

      Ο Νίκος κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα μου και βάζει το χέρι του πάνω στο δικό μου.

"Μωρό μου." λέει στροφών το βλέμμα μου από την άλλη μεριά. "Άννα μου γιατί δε μιλάς;"

"Δεν έχω κάτι να πω. Απλά θέλω να πάω σπίτι να κοιμηθώ."

"Έχεις κάτι;" ρωτάει και ακούγεται ανήσυχος.

"Σαν τι να έχω; Δεν σου φτάνει που λιποθύμησα και χτύπησα και το κεφάλι μου."

"Καλά έχεις δίκιο απλά φαίνεσαι κάπως."

"Απλά πονάει το κεφάλι μου και θέλω να κοιμηθώ."

"Θα πάμε σε λίγη ώρα μόλις βγει το εξιτήριο στο σπίτι μου και θα κοιμηθούμε."

"Σπίτι σου;" λέω και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Ναι σπίτι μου, δεν φαντάζομαι να σε πειράζει;"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ σπίτι σου, η Μαρία είναι μόνη της σπίτι, δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της στην κατάσταση της."

"Απόψε εσένα θα πρέπει να προσέχουμε. Και να πάμε σπίτι σου δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα."

"Δεν είπα ότι θα πάθει κάτι άπλα δεν θέλω να την αφήνω μόνη. Και δεν χρειάζομαι babysitter. Απλά θα πάω σπίτι για ύπνο."

"Μαζί θα πάμε και θα κοιμηθούμε μαζί. Δεν σε αφήνω ξανά μόνη σου."

"Είπα πως δεν χρειάζεται." είπα λίγο πιο έντονα.

"Κάτι έχεις και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί."

"Δεν είναι κάτι άπλα θέλω να πάω σπίτι και να κοιμηθώ γίνεται;" λέω με νευρο.

"Με κοροϊδεύεις έτσι; Έγινε ότι έγινε σήμερα και είσαι σχεδόν όλη μέρα λιπόθυμη και μόλις ξυπνάς είσαι απότομη. Εντάξει να το δεχτώ πως θες να ξεκουραστείς όμως το ότι είσαι απότομη μου δείχνει πως κάτι έχει και δεν μου λες."

      Πήγα να του απαντήσω όμως εκείνη την ώρα μπήκε η νοσοκόμα γύρω στα σαράντα.

"Πώς είσαι κορίτσι μου;" με ρώτησε με ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο.

"Είμαι πολύ καλύτερα αν πονάει λίγο το κεφάλι μου." απάντησα το ίδιο απλά και ευγενικά.

"Με ένα παυσίπονο θα είσαι μια χαρά και απλά πρέπει να ξεκουραστείς.

"Αυτό έχω σκοπό να κάνω μόλις πάω σπίτι." είπα και με κοίταξε ευχαριστημενη.

"Λοιπόν το εξιτήριο σου είναι έτοιμο απλά να περάστε από το γραφείο μπροστά για να υπογράψετε το εξιτήριο." είπε τελικά, μας χαιρέτησε και έφυγε από το δωμάτιο.

      Σηκώθηκα από το κρεβάτι φόρεσα τα παπούτσια μου και το μπουφάν που είχε φέρει μαζί μας ο Νίκος και ξεκινήσαμε να πάμε στο γραφείο ώστε να υπογράψουμε τα χαρτιά και να φύγουμε επιτέλους από εδώ.

      Σε όλη την διαδρομή εγώ κοίταζα το έξω από το παράθυρο δεν άντεχα όλο αυτό που είχε γίνει όμως ήταν αργά για να φύγω από την κατάσταση που έχω ήδη μπει. Είπα στον Νίκο να διαλέξει και διάλεξε όμως εγώ γιατί νιώθω ακόμα πως ήταν λάθος που τον ανάγκασα.

"Φτάσαμε." Η φωνή του Νίκου με βγάζει από τις σκέψεις μου.

      Χωρίς να πω καμιά κουβέντα κατέβηκα που το αυτοκίνητο, και κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Ο Νίκος έκλεισε την πόρτα του αυτοκίνητου με δύναμη και κατάλαβα πως είχε νεύρα.

      Μπήκα μέσα στο σπίτι και βρήκα την αδελφή μου να κοιμάται στον καναπέ με την τηλεόραση ανοιχτή.

"Μαράκι μου." είπα γλυκά και εκείνη αναδεύτηκε στον καναπέ και άνοιξε τα μάτια της.

"Άννα γυρισες;"

"Όπως βλέπεις ναι γυρίσαμε."

"Άσε τις ειρωνεία, είμαι από τον ύπνο. Και τι εννοείς γυρίσατε;"

"Ήρθε και ο Νίκος μαζί μου. Άντζελα να πάμε πάνω τώρα να κοιμηθούμε χρειαζόμαστε όλοι ύπνο." είπα και σηκώθηκε από το καναπέ και με ακολούθησε.

"Θες να μου πεις γαμώτο μου τι σε έχει πιάσει;" είπε με νεύρα.

"Δεν έχω τίποτα σου είπα." προσπάθησα να είμαι ήρεμη.

"Δεν με πείθεις γαμώτο, δεν με πείθεις. Τι θες πες μου τι θες;" εγώ δεν μίλησα αλλά πήγα στην ντουλάπα να πάρω τις πιτζάμες μου.

"Γιατί δεν μου μιλάς; Σε ενόχλησε που σε διάλεξα; Μου είπες να αποφασίσω. Ορίστε λοιπόν αποφάσισα και τι λαμβάνω από εσένα; Αδιαφορία. Και ούτε τον λόγο δεν μου λες. Πες μου γαμώτο τις θες να κάνω επιτέλους." σχεδόν φώναζε πλέον.

"Θέλω χρόνο. Θέλω χρόνο να σκεφτώ." είπα τελικά

Γεια σας τι κάνετε;

Καινούριο κεφάλαιο ελπίζω να σας αρέσει.

Άργησα να βάλω όμως έβαλα...

Αν σας άρεσε πατήστε αστεράκι και πείτε την γνώμη σας στα σχόλια.

Με αγάπη #Αγγελική