Τέσσερις μήνες πέρασαν από την ημέρα που η μικρή Αντιγόνη έμαθε την αλήθεια.Για την ακρίβεια τέσσερις μήνες και μία εβδομάδα, η εβδομάδα των Χριστουγέννων.Η ζωή όλων άλλαξε μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Ο Κωνσταντίνος και η Αντιγόνη μετακόμισαν στο σπίτι της Ελπίδας.Η Αντιγόνη κοιμόταν σε ένα δωμάτιο που αρχικά η Ελπίδα το χρησιμοποιούσε σαν αποθήκη, όμως, όταν ήρθε η Αντιγόνη, η Ελπίδα μετέφερε τις κούτες στο σαλόνι και αφού κοίταξε προσεχτικά το περιεχόμενό τους που αποτελούνταν κυρίως από σχολικά βιβλία προηγούμενων ετών και παλιά παιχνίδια, συζητώντας με τον Λουκά και την Ταμάρα αποφάσισαν να πετάξουν ένα μέρος τους.

Έτσι ο χώρος άδειασε και μπόρεσε να τακτοποιηθεί η Αντιγόνη η οποία κοιμόταν στο κρεβάτι που υπήρχε εκεί και είχε τοποθετήσει τις κούκλες τις στα ράφια απέναντι από το κρεβάτι.

Η Ελπίδα κατάφερε με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας να ενώσει τις δύο ταυτότητές της σε μία, με αποτέλεσμα να βρει τον εαυτό της! Πλέον είχε καταφέρει και να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί και να νοιάζεται παράλληλα για την οικογένειά της ως μητέρα! Ο Παύλος έβαζε πάντα τον εγωισμό του πάνω από όλα με αποτέλεσμα να αναγκάζεται εκείνη να καταπιέζει τις δικές της επιθυμίες για να τα κάνει όλα σωστά για την οικογένεια! Δεν είχε μετανιώσει καθόλου που πήρε διαζύγιο μαζί του και προχώρησε τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο, ο οποίος νοιαζόταν πραγματικά για αυτήν και το είχε αποδείξει!

...............

Ενώ ο Κωνσταντίνος και η Ελπίδα έκαναν έναν κλειστό γάμο και κάλεσαν μόνο τους δικούς τους αγαπημένους ανθρώπους, ο Παύλος και η Ούρσουλα επιδίωξαν να κάνουν έναν φανταχτερό γάμο με πολλές πολυτέλειες και να καλέσουν όποιον γνωστό είχαν για να κάνουν επίδειξη της δήθεν τέλειας ζωής τους! Λάτρευαν τα υλικά αγαθά περισσότερο από κάθε ηθική αξία και εστίαζαν πάντα στο φαίνεσθαι!

Μετά τον γάμο ο Παύλος μετακόμισε στο σπίτι της Ούρσουλας. Από πάντα προτιμούσε μια γυναίκα όπως η Ούρσουλα που είχε σπουδάσει σε μία σχολή κομμωτικής και δεν είχε ιδέα από ανώτατες σπουδές και μόρφωση, έβαφε τα μαλλιά της ξανθά, στον ελεύθερό της χρόνο διάβαζε περιοδικά, μάθαινε τα κουτσομπολιά για τη ζωή των διασήμων και έβλεπε ριάλιτι εκπομπές στην τηλεόραση... Έτσι, αυτό που είχε σημασία για εκείνον ήταν ότι περνούσε υπέροχα μαζί της στο κρεβάτι και η ίδια δεν έπαυε να του λέει πόσο τέλειος είναι κάθε φορά που έκαναν έρωτα!

"Λάθος!"ουρλιάζει η Ταμάρα η οποία στέκεται απέναντί μου όρθια απελευθερωμένη από τις χειροπέδες της όσο εγώ είμαι ξαπλωμένος ακόμα και είμαι περισσότερο αιχμάλωτος στο ναρκωτικό μέσα μου σε σύγκριση με τις χειροπέδες και το κλειδί τους οι οποίες είναι κάπου στο χάος του χώρου... Ενώ η Ταμάρα, ακριβώς την ίδια χρονική στιγμή που μού επισημαίνει ότι σαν αφηγητής κάνω λάθος, μου πετάει στη μούρη, ένα ημερολόγιο του 20Χ1...Α, είναι Απρίλιος!

"Χάλια είναι η αφήγησή σου! Χάλια!" φωνάζει και αρπάζει από το χάος του δωματίου κάτι χαρτιά με ανακοινώσεις και μου τα πετάει στη μούρη! Βέβαια αυτά δεν με πόνεσαν όπως το ημερολόγιο του 20Χ1...

Τίτλος πρώτης Ανακοίνωσης: Άδεια για εγκατάσταση καζίνου στον χώρο της σχολής Μετανευρολογίας...

Τίτλος δεύτερης Ανακοίνωσης: Νέα νομοθεσία για το πρόγραμμα σπουδών Μετανευρολογίας...

Τίτλος τρίτης Ανακοίνωσης: Προώθηση των αρχών της Εθνοσωτηρίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα - τι ισχύει για τον κλάδο της Μετανευρολογίας...

"Οι χειροπέδες... πού είναι;" ψελλίζω εγώ καθώς ζαλίζομαι! Γιατί έχω ακόμα το ναρκωτικό μέσα μου όπως και εκείνη, οπότε όλα γύρω μου εξακολουθούν να φαίνονται χαοτικά... Πότε την άφησα ελεύθερη από τις χειροπέδες να φωνάζει;

"Σε πονάει που δεν μπορείς να με φυλακίσεις στο πανεπιστήμιο; Σε πονάει που θέλω κι εγώ να σπουδάσω όπως εσύ χωρίς να κάνω καριέρα;"

"Το πανεπιστήμιο στο οποίο βρισκόμαστε πού κολλάει με την αφήγηση της ιστορίας; Και οι χειροπέδες;"λέω καθώς είναι αλήθεια ότι τόση ώρα δεν έχω αποκαλύψει ως αφηγητής στους αναγνώστες αυτής της ιστορίας ότι εγώ και η Ταμάρα - φοιτήτρια πλέον - βρισκόμαστε στη σχολή Μετανευρολογίας της Αθήνας, στον 6ο όροφο, και συγκεκριμένα στο δωμάτιο που έχει παραχωρηθεί για στέκι της φοιτητικής ένωσης <<Νέα Καριέρα>> στην οποία είμαι αρχηγός και...κυριαρχούσα πάνω στην Ταμάρα μέχρι που με κάποιον τρόπο που δεν κατάλαβα με έκανε να αφήσω την κυριαρχία μου...

"Το πρόβλημα της μάνας σου της Ούρσουλας είναι ότι είναι ένας επιφανειακός και ρηχός άνθρωπος σαν εσένα, όχι ότι δεν έκανε ανώτερες σπουδές! Βλάκα Άγγελε! Ακόμα να καταλάβεις το σοβαρό λάθος της αφήγησης!"

"Η γνώμη μου για τη μάνα μου που άφησε τον πατέρα μου είναι προσωπικό μου θέμα! Σταμάτα να το παίζεις τόσο δύσκολη... δώσε μου τις χειροπέδες να σε κάνω ό,τι θέλω!"

"Εγώ ήμουν αυτή που σε έκανα να με ελευθερώσεις και να χάσεις τις χειροπέδες σε αυτό το χάος! Και σε έβαλα να κάνεις τον αφηγητή στη θέση μου αλλά είσαι τόσο άχρηστος που ούτε αυτό δεν μπορείς!"

"Πουτάνα... πού είναι οι χειροπέδες μου; Πάλι καλά που είμαι κι εγώ να σε βιάζω... Αλλιώς δεν θα σε κοίταζε κανείς! Μόνη σου θα μείνεις στο τέλος!"

"ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΞΈΡΩ: ΕΊΝΑΙ ΦΟΒΕΡΌ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΌ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙΣ ΦΟΡΈΒΕΡ ΑΛΌΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΉ ΤΗ ΖΩΉ ΌΠΟΥ ΌΛΟΙ ΈΧΟΥΝ ΚΆΝΕΙ ΦΆΣΗ ΣΊΓΟΥΡΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΊΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑΤΕΣΣΆΡΩΝ ΕΤΏΝ ΚΑΙ ΚΆΘΕ ΦΟΡΆ ΠΟΥ ΒΛΈΠΕΙΣ ΖΕΥΓΑΡΆΚΙΑ ΝΑ ΦΙΛΙΟΎΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΌΜΟ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΡΆΣΕΙΣ ΜΟΝΌΚΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΡΆΝΙΑ ΤΌΞΑ!"

Και μετά από αυτό το ξέσπασμα τη βλέπω,  έτσι όπως είναι γυμνή, να παίρνει από το πάτωμα μία πεταμένη ιατρική ρόμπα και να τη φοράει και...να ξεκλειδώνει την πόρτα με το κλειδί που τόση ώρα ήταν στα χέρια της και να φεύγει τρέχοντας... Και εγώ τρέχω από πίσω της εντελώς γυμνός χωρίς να φοράω τίποτα να τη φέρω πίσω...

"Συμπέρασμα; Κάνε φάση με όποιο βλαμμένο εμφανιστεί σε αυτή την καταραμένη πορεία σου στη λεωφόρο των χαμένων ονείρων! Τι να κάνουμε, η πάταξη της φορεβεραλονίασης απαιτεί σκληρές θυσίες! Μην κάνεις όνειρα για αληθινούς έρωτες και τα συναφή, γιατί κάθε σου όνειρο θα χαθεί! Αφού το λέει και το όνομα, λεωφόρος των χαμένων ονείρων, των ονείρων που γεννιούνται και χάνονται, τι δεν καταλαβαίνεις;"την ακούω να μιλάει μόνη της καθώς περιπλανιέται στους διαδρόμους του 6ου ορόφου της σχολής ξυπόλυτη και γυμνή με την ιατρική ρόμπα! Και είμαι κι εγώ που την κυνηγάω εντελώς γυμνός...

"Εγώ αρνούμαι να πάψω να ονειρεύομαι!"την ακούω να ουρλιάζει μόνη της.

"Τα όνειρά σου θα πεθάνουν αμέσως μόλις γεννηθούν!"απαντά μόνη της στον εαυτό της.

"Σκάσε πατσαβούρα συνείδηση, εγώ δεν θέλω τα όνειρά μου να πεθάνουν!Θέλω να τα κρατήσω ζωντανά!" λέει μόνη της στη συνείδησή της.

Κάποια στιγμή φτάνει σε ένα από τα χτιστά μπαλκόνια του 6ου ορόφου και κοιτάζει τους κάτω ορόφους! Το βλέμμα της πλανάται ανάμεσα σε ένα μεγάλο πανό στον 5ο Όροφο που γράφει <<Θα γίνουμε Επιστήμονες! Όχι Βασανιστές! Έξω ο σαδισμός από τις σπουδές! - Συμβούλιο Φοιτητών Μετανευρολογίας>> και τους φοιτητές στον 4ο όροφο που κοιμούνται όλοι μαζί σε διάφορους υπνόσακους που έχουν απλώσει κάτω! Εγώ εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι έχει μείνει εκεί να κοιτάζει σαν χαμένη όλα αυτά και, ενώ δεν κοιτάζει πίσω της, την τραβάω από το αριστερό χέρι προς το μέρος μου, την χαστουκίζω και έπειτα της αιχμαλωτίζω και το άλλο χέρι ώστε να μην μπορεί να μου ξεφύγει γιατί είμαι πιο δυνατός σωματικά από εκείνη!

"Ξέρεις τι μου θυμίζεις;"

"Τον Άγγελο;"

"Τον άνθρωπο που με είχε απαγάγει τότε, τέσσερις μήνες αφότου έμαθα ότι η αθώα μικρή Αντιγόνη είναι αδελφή μου! Αυτούς τους τέσσερις μήνες που όλοι είχαν φτιάξει τη ζωή τους εγώ ακόμα έψαχνα το νόημα της ζωής! Και άρχισα να το βρίσκω από τότε που με απήγαγε αυτός ο άντρας που δούλευε για το αφεντικό του Άγγελου, τον θείο που δεν γνώρισα ποτέ! Με είχε ρωτήσει αν είμαι η Ταμάρα Αλεξανδροπούλου, τον είχα ρωτήσει από περιέργεια από πού με ξέρει και μετά με ψέκασε με ένα αναισθητικό σπρέι! Και μετά γνώρισα τον Άγγελο!"

"Αντί να τρέχεις να ξεφύγεις από εμένα, θες να πάμε στο στέκι να μου πεις πού τελειώνει πια αυτή η Λεωφόρος των Χαμένων Ονείρων; Να μου πεις την ιστορία για τον Άγγελο!"

"Αυτός ο Άγγελος δεν έχει καμία σχέση με εσένα τον Άγγελο,τον γιο της Ούρσουλας της μάνας σου που τη θεωρείς χαζή μόνο και μόνο επειδή δεν προσπάθησε να κάνει καριέρα θυσιάζοντας δικαιώματα άλλων όπως εσύ!"

"Αρκετά με τα οικογενειακά μου! Πάμε στο στέκι τώρα να μου πεις το παραμύθι σου!"λέω ενώ τη χαστουκίζω ξανά και μετά, συγκρατώντας ξανά και τα δύο της χέρια για να μην μπορεί να ξεφύγει, τη σπρώχνω προς το στέκι της Νέας Καριέρας! Μέχρι να φτάσουμε στο στέκι δεν τολμά να μιλήσει άλλο γιατί υποφέρει έτσι που τη σπρώχνω βίαια χάρη στη σωματική μου δύναμη... Μόνο όταν φτάνουμε, αφού ανοίγω την πόρτα με την μπλε αφίσα που γράφει <<Νέα Καριέρα>> και τη σπρώχνω μέσα στο στέκι, την ακούω να ψελλίζει την εξής φράση:

"Ο άλλος Άγγελος...έχει σχέση με άλλη λεωφόρο...Τη Λεωφόρο των Αναγκαίων Πράξεων!"