Την άλλη μέρα, στο μάθημα της λογοτεχνίας με την κυρία Σωφρονοπούλου η Ταμάρα και οι συμμαθητές της έκαναν ένα κείμενο σε σχέση με τα δελφίνια. Το κείμενο είχε τίτλο <<Άνθρωποι και Δελφίνια>> και ήταν γραμμένο από τον Αντώνη Σουρούνη.

Αρχικά ο συγγραφέας μιλούσε γενικά για τα δελφίνια: Είναι φιλικά προς τους ανθρώπους και κοινωνικά όπως οι άνθρωποι, όμως, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που είναι πονηροί και εγωιστές, τα δελφίνια είναι αγνά και αθώα!

Το γεγονός ότι τα δελφίνια είναι αθώα ενώ οι άνθρωποι πονηροί το αιτιολογεί ο συγγραφέας με δύο περιστατικά:

Πρώτο περιστατικό:Σε ένα μέρος κοντά στη θάλασσα βρέθηκε στην παραλία ένα πεθαμένο δελφίνι που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να το μαζέψει.Τελικά ο δήμαρχος της περιοχής έστειλε ανθρώπους να το μαζέψουν για να κάνει τον καλό και να τον ψηφίσουν ξανά στις επόμενες εκλογές.

Δεύτερο περιστατικό:Δύο Γερμανοί βιοψυχολόγοι έκαναν πειράματα με εγκεφάλους δελφινιών και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα δελφίνια έχουν χαμηλή νοημοσύνη και είναι λάθος που νομίζουμε ότι είναι έξυπνα.Όμως ο συγγραφέας εξηγεί ότι αυτοί λένε βλακείες για τα δελφίνια.

Καθώς η καθηγήτρια της λογοτεχνίας διάβαζε το κείμενο, η Ταμάρα παρατήρησε απογοητευμένη (για μια ακόμη φορά απογοητευμένη) τα κορίτσια που αποτελούσαν το τμήμα της: Τα περισσότερα κορίτσια ήταν ντίβες που  την κοιτούσαν υποτιμητικά σαν να της έλεγαν: <<Πως είσαι έτσι; Σιγά μην βρεις ποτέ γκόμενο! >>

<<Μάλλον είμαι και εγώ ένα αθώο δελφίνι ανάμεσα σε εγωιστές ανθρώπους!>> σκέφτηκε η Ταμάρα.

"Η πρώτη ερώτηση λέει: πώς αντέδρασε η τοπική κοινωνία και η κοινή γνώμη μπροστά στην θλιβερή είδηση του νεκρού δελφινιού;"είπε η καθηγήτρια διακόπτοντας τις σκέψεις της Ταμάρα.

Σήκωσαν χέρι πέντε παιδιά.

"Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το νεκρό δελφίνι. Το μάζεψαν μόνο όταν βγήκε η φωτογραφία του στις εφημερίδες!"είπε ο Αχιλλέας Καλλίδης.

"Όμως και πάλι δεν το έκαναν από ντροπή!" τόνισε η κυρία Σωφρονοπούλου.

"Το έκανε ο δήμαρχος επειδή φοβήθηκε ότι οι πολίτες θα τον κατηγορήσουν και δεν θα τον ψηφίσουν ξανά."πρόσθεσε η Ταμάρα.

"Ακριβώς, το έκανε από δημαρχιακή πολιτική, χωρίς ο ίδιος να ντρέπεται που το είχε αφήσει. Πάμε στην τελευταία ερώτηση που είναι η πιο σημαντική!Ποιος θέλει να την διαβάσει; Θα την διαβάσει η Αγάπη."

"Πως αντιδρά ο συγγραφέας στο πείραμα των δύο Γερμανών βιοψυχολόγων και ποια επιχειρήματα χρησιμοποιεί για να στηρίξει την άποψή του;"

"Ο συγγραφέας πιστεύει ότι το πείραμα που έκαναν με τους εγκεφάλους νεκρών δελφινιών για να δουν αν είναι έξυπνα είναι σαν να τεμαχίζουν ένα νεκρό άνθρωπο που όσο ζούσε όλοι τον συμπαθούσαν!"είπε ο Λουκάς.

"Το ένα μέρος της ερώτησης είναι αυτό. Μετά θέλει να γράψετε και τι χρησιμοποιεί ως επιχείρημα."

"Λέει ότι αν τα δελφίνια που χρησιμοποιήθηκαν στο πείραμα ήταν από πισίνα τσίρκου, δεν είναι τόσο έξυπνα όσο αυτά που είναι ελεύθερα γιατί τα κακομεταχειρίζονται, τα αλείφουν με φάρμακα για να γυαλίζουν ενώ με αυτά πεθαίνουν πολύ γρήγορα. Δεν τα ταΐζουν αρκετά, ώστε όταν μπουν στην πισίνα όλα μαζί να μαλώνουν για το ένα ψαράκι που θα τους ρίξουν!"είπε η Μαριάννα.

"Άρα το επιχείρημα είναι η προέλευση των δελφινιών. Αν τα δελφίνια ήταν από πισίνα τσίρκου είναι λογικό να έχουν τρελαθεί λόγω της κακομεταχείρισης που δέχονται εκεί. Όμως λείπει και κάτι ακόμα."

"Λέει επίσης πως αν τα δελφίνια είναι ελεύθερα στη θάλασσα είναι έξυπνα όπως όλοι ξέρουμε, ίσως πιο έξυπνα από τους ανθρώπους, αλλά αυτοί που έκαναν το πείραμα δεν θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια!"είπε η Ειρήνη.

"Αυτό ακριβώς χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η ερώτηση."

"Κυρία, μια φορά είχα δει στο youtube ένα βίντεο που έδειχνε έναν άνθρωπο μέσα σε ένα φέρετρο και έξω από το φέρετρο έγραφε: Όσο ζούσα με θεωρούσαν δεδομένο! Τώρα όλοι θα με εκτιμήσουν περισσότερο!"σχολίασε ο Αχιλλέας Καλλίδης.

"Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που βλέπουμε στο κείμενο. Αυτό που λες δείχνει ότι όσο κάποιος είναι ζωντανός, μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα αγαπητός και να γίνει πολύ αγαπητός μετά τον θάνατό του, επειδή τότε θα τον λυπηθούν και θα τον εκτιμήσουν περισσότερο. Όσο για το κείμενο, γίνεται ακριβώς το αντίθετο!"

Έπειτα σηκώθηκε και έγραψε στον πίνακα μια φράση που έλεγε:<<Δρυός πεσούσης πας ανήρ ζηλεύεται.>>Ύστερα εξήγησε στα παιδιά τη σημασία της φράσης.

"Ο Δρυός ήταν ένα μεγάλο και ψηλό δέντρο που έκανε πολλά χρόνια για να πέσει. Μόλις έπεφτε πήγαιναν όλοι και έκοβαν κομμάτια ξύλο από τον κορμό του που τους ήταν χρήσιμα. Έτσι ακριβώς έγινε και με το δελφίνι στο κείμενο. Όσο ήταν ζωντανό, κανείς δεν μπορούσε να πει ότι τα δελφίνια δεν είναι έξυπνα, μόνο όταν πέθαναν οι δύο Γερμανοί βιοψυχολόγοι κατάφεραν να πάρουν τον εγκέφαλό του για να κάνουν το πείραμα και να βγάλουν αυτό το συμπέρασμα. Πολλοί άνθρωποι ζηλεύουν όταν κάποιος είναι καλύτερος από αυτούς και κάνουν ό,τι μπορούν για να φανούν ανώτεροι!"

Μετά χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα.Βγαίνοντας στην αυλή, η Ταμάρα είδε δύο παιδιά να πειράζουν τον Χατζηαγάθη. Χατζηαγάθης ήταν το επώνυμό του και αυτοί τον φώναζαν <<ΧατζηαγΚάθη>>. Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, εκείνος νευρίαζε. Είχε κάποιο διανοητικό πρόβλημα και εκείνοι το εκμεταλλεύονταν για να τον κάνουν να νευριάζει! Φυσικά, όποτε τους απειλούσε ότι θα πάει στην διευθύντρια,του φώναζαν
<<Είμαι φίλος, είμαι φίλος!>> αλλά μετά έκαναν τα ίδια!

Καθώς διαδραματιζόταν όλο αυτό μπροστά στα μάτια της, η Ταμάρα σκεφτόταν με αγανάκτηση την έλλειψη αξιοπρέπειας αυτών των παιδιών! Δεν ντρέπονταν καθόλου να εκμεταλλεύονται το πρόβλημα του παιδιού και να γελάνε με κάτι που δεν ήταν καθόλου αστείο; Και κάθε φορά έλεγαν ως δικαιολογία ότι η λέξη <<ΧατζηαγΚάθη>> δεν είναι κάτι προσβλητικό...

Είναι λογικό όταν κάποιος αντιμετωπίζει σαν ένα αστείο την ίδια του την ζωή να μην μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό αστείο από την ανοησία, έτσι κατηγορεί τα άτομα σαν την Ταμάρα που φέρονται ώριμα ότι δεν έχουν χιούμορ!

Στον δρόμο για το σπίτι, η Ταμάρα και ο Λουκάς γύριζαν σπίτι μαζί με τον Χατζηαγάθη. Ήταν από τα ελάχιστα παιδιά που του φέρονταν καλά.

"Εσείς με ποιον θα κάνετε την εργασία στην τεχνολογία;"ρώτησε ο Χατζηαγάθης.

"Δεν ξέρουμε ακόμα!"απάντησε ο Λουκάς.

"Να κάνουμε ομάδα μαζί;"πρότεινε εκείνος.

"Οι τρεις μας;"ρώτησε η Ταμάρα.

"Ναι! Η Ταμάρα είναι έξυπνη, εγώ έχω φαντασία και εσύ δημιουργικότητα. Αν ενώσουμε μυαλό, φαντασία και δημιουργικότητα, θα βγει κάτι πολύ ωραίο!"

"Αυτό που λες ισχύει! Όμως ακόμα είναι πολύ νωρίς, θα δούμε αργότερα!"απάντησε η Ταμάρα όντας συγκινημένη καταβάθος από την εύστοχη παρατήρηση που έκανε ο Χατζηαγάθης παρά το διανοητικό πρόβλημα που είχε.

"Εντάξει, όμως να το σκεφτείτε! Θα βγει πολύ ωραία η εργασία αν συνεργαστούμε! Καλό μεσημέρι!"είπε και έστριψε για να πάει σπίτι του.

"Δεν ξέρω τι να κάνουμε! Από την μια θα μείνει μόνος του χωρίς ομάδα, από την άλλη αν συνεργαστούμε δεν θα βγει καλή η εργασία!"είπε ο Λουκάς.

"Μια χαρά θα βγει, θα το δεις!"

"Δηλαδή το εννοούσες ότι θα το σκεφτείς;"

"Ναι! Μάλιστα πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει και αυτός. Αν δεν θέλεις, δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ομάδα μαζί μας. Θα κάνω εγώ μια ομάδα με την Ειρήνη, την Κατερίνα και αυτόν!"

"Κάτι άλλο, ξέρεις τι έχουμε σπίτι;"είπε ο Λουκάς για να αλλάξει θέμα.Δεν ήθελε να φανεί ρατσιστής μπροστά στην ανοιχτόμυαλη και γεμάτη θέληση αδελφή του.

"Φακές."

"Τέλεια..."γκρίνιαξε ο Λουκάς.

Στο σπίτι, μετά το φαγητό, η Ταμάρα σκεφτόταν κάτι σχετικά με τη λεωφόρο των χαμένων ονείρων. Βαθιά μέσα της ήξερε ότι οι άνθρωποι που επιλέγουν να είναι αληθινοί και να ακολουθούν την δική τους πορεία είναι σαν τα δελφίνια! Πολλοί ζηλεύουν το μυαλό τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να το αμφισβητήσουν. Όμως, ακόμα και αν τα καταφέρουν προσωρινά, κάποτε η αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια!

"Κάποτε θα καταλάβουν όλοι τι αξίζω!"είπε αποφασιστικά στον εαυτό της!
Έπειτα  αποφάσισε να ακούσει μουσική. Έβαλε στο κινητό το αγαπημένο της τραγούδι να παίζει. Το τραγούδι ονομαζόταν <<Boulevard of broken
dreams >> και ήταν των <<Green Day>>.

Προσέξτε τους στίχους.❤❤❤

<<Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να χαράξουν τη δική τους πορεία στη λεωφόρο των χαμένων ονείρων είναι λίγοι με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται με ζήλια από κάποιους!>>