«Ναι αυτό ήθελα να πω.» είπα ειρωνικά.

Ακόμα και μετά από τόση ώρα που καθόμαστε απέναντι, δεν μπορώ να καταλάβω τι παιχνίδια μου παίζει η ζωή, από όλους που θα μπορούσε να μου συστήσει ο κ. Δημήτρης πήγε και μου έφερε τον μαλάκα τον πρώην μου.

«Λοιπόν πως γνωριστήκατε;» επιμένει η κ. Ανθή.

Κοιτάζομαι στιγμιαία με τον Παύλο, και μου κάνει νόημα να πω εγώ.

«Ήμουν ακόμα στην σχολή, στο 3ο έτος, βλέπετε ο Παύλος ήταν συμφοιτητής με τον αδελφό μου, έτσι σε ένα από τα πάρτι που έκανε ο Αδελφός μου γνωριστήκαμε. Στα μάτια μου, φάνταζε ο τέλειος άντρας.» λέω αλλά ακούω την φωνή του να με διακόπτει.

«Από την πρώτη ματιά όμως εντυπωσιάστηκα και δεν περίμενα ούτε λεπτό και έτσι άρχισα να την διεκδικώ.» συμπλήρωσε με την σειρά του.

«Μάλιστα στην ηλικία των 20 που ήμουν δεν είχα και πολύ από σχέσεις, έτσι δεν άργησα να κολακευτώ από το ενδιαφέρον του. Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε ξεκινήσει να βγαίνουμε και πολύ σύντομα πλέον αποκαλούμασταν ζευγάρι.» είπα παραβλέποντας να πω κάτι παραπάνω από τα καλά τις σχέσεις μας.

«Και πόσο καιρό ήσασταν μαζί;» αυτή την φορά η ερώτηση ακούγεται από το τελευταίο άτομο που περίμενα να έχει κάποια ερώτηση πάνω σε αυτό το θέμα.

«Ιάκωβος σωστά;» ρωτάει ο Παύλος και ο Ιάκωβος νεύει θετικά. «Ζήσαμε μαζί περίπου πέντε χρόνια.» απαντάει τελικά στην ερώτηση του.

«Βασικά πέντε χρόνια και τρεις μήνες ηλιθιότητας από μέρους μου.» συμπληρώνω χωρίς να το σκεφτώ αλλά δεν με πολύ νοιάζει για το τι θα πουν οι υπόλοιποι.

«Μα καλά πόσο μαλάκας ήσουν στην σχέση σας;» ρωτάει αγανακτισμένος ο Μάρκος, ο οποίος καταλαβαίνω κάτι την ερώτηση που θα ήθελε να κάνει ο Ιάκωβος αλλά δεν μπορεί.

«Μπορώ να πω πως σε αυτό δεν έχω ακριβή αριθμό, βλέπεις ποτέ δεν μέτρησα.» συνέχισα με το ίδιο ύφος.

«Νεφέλη μπορώ να σου μιλήσω λίγο ιδιαιτέρως.» λέει και το βλέμμα του πετάει φωτιές.

Νεύω θετικά και σηκωνόμαστε και όταν παίρνει οδηγίες για το πως θα πάμε στην αυλή μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω και από περιέργεια και μόνο τον ακολουθώ.

«Λοιπόν σε ακούω.» λέω απότομα μόλις έχουμε βρει ένα σημείο να μιλήσουμε.

«Τι συμπεριφορά ήταν αυτή που είχε μέσα;» ρωτάει και είναι εμφανές ότι προσπαθεί να κρατήσει την φωνή του σε χαμηλά επίπεδα.

«Δεν μπορώ να σε καταλάβω, την αλήθεια έλεγα.» του απαντάω ήρεμα.

«Και έπρεπε να λες τέτοιες μαλακίες;» με ρωτάει αγανακτισμένος.

«Παύλος έχουμε χωρίσει καιρό τώρα, δεν μπορώ να πω ψέματα ρωτούσαν και απαντούσαν.» του απαντάω πάλι ήρεμα.

«Γιατί θες να με βγάλεις έξω από τα ρούχα μου με αυτή σου την συμπεριφορά;» συνεχίσει με τις ερωτήσεις.

«Δεν προσπαθώ απολύτως τίποτα, ότι έγινε έγινε, μπορεί να μετανιώνω για κάποιες μου αποφάσεις αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να της αλλάξω. Και άλλωστε δεν έχεις και τίποτα εντυπωσιακό κάτω από αυτό το κουστούμι.» του πετάω, και βλέπω πως το τελευταίο τον φέρνει στα άκρα και με πλησιάζει επικίνδυνα.

«Χάνεις και το ξέρεις, άλλωστε ενθουσιαζόσουν μόνο στην σκέψη να με δεις γυμνό από πάνω σου.» μου λέει με χυδαίο τρόπο.

Ευτυχώς απομακρύνομαι εύκολα από κοντά του και ήρθε η ώρα να τον αντιμετωπίσω για αν σταματήσει όλο αυτό.

«Γλυκέ μου, να σου θυμίσω πως έχουμε χωρίσει καιρό τώρα και μου έκανε καλό, ο χωρισμός μας με έκανε να μάθω πως είναι το καλό σεξ.» του λέω και απομακρύνομαι.

«Νεφέλη δεν έχουμε τελειώσει ακόμα, είμαστε ακόμα στην αρχή κι ας μην σου αρέσει.» μου φωνάζει από πίσω μου και με ακολουθεί για να μπούμε στο σπίτι.

Δεν του απαντάω και συνεχίζω με το ίδιο βήμα να μπω μέσα στο σπίτι. Μόλις μπαίνω μέσα βλέπω πως έχουν έρθει στο σαλόνι και απλά μιλάνε. Μόλις καταλαβαίνουν την παρουσία μου όλοι χαμογελάνε ευγενικά, αλλά μόνο το βλέμμα του Ιάκωβου δείχνει έστω μια δόση ανησυχίας, κουνάω το κεφάλι καταφατικά ώστε να του δείξω πως είμαι καλά.

Παίρνω την θέση μου σε έναν από τους καναπέδες και για κακή μου τύχη δίπλα μου παραμένει μια κενή θέση που δεν αργεί να καλυφθεί από τον Παύλο. Ο οποίος έχει περάσει το χέρι του από πίσω μου ακουμπώντας τον στην πλάτη του καναπέ και με τα δάχτυλά του να ακουμπάει απαλά τον ώμο μου.

Δεν θέλω να κάνω κάποια σκηνή μπροστά στους ανθρώπους, και έτσι απλά παίρνω το χέρι του και το απομακρύνω από πάνω μου, κάτι που για κακή μου τύχη δεν μένει απαρατήρητο από τον Ιάκωβο. Μέσα από τα μάτια του μπορώ να καταλάβω πως με το ζόρι κρατιέται και δεν του ορμάει.

Είμαι σίγουρη στην επόμενη κίνηση του δεν θα μπορέσει να κρατηθεί και θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα.

«Νεφέλη πως πάει με την εργασία σου;» ρωτάει αυτή την φορά ο κ. Δημήτρης και επιτέλους ένα ακίνδυνο θέμα για να συζητήσουμε.

«Πολύ καλά έχω τελειώσει με τα περισσότερα και πλέον μου μένει να ετοιμάσω την παρουσίαση και να την παρουσιάσω πρώτα σε σας και μετά στους καθηγητές μου.» απαντάω με ένα χαμόγελο, μόνο που σκέφτομαι πως σχεδόν τελείωσα με την εργασία με κάνει πολύ χαρούμενη με την δουλειά μου.

«Αυτό είναι καταπληκτικό, πάντα πίστευα σε εσένα.» είπε ο κ. Δημήτρης με ένα περήφανο χαμόγελο.

«Σας ευχαριστώ και ελπίζω να συνεχίσετε να είστε το ίδιο περήφανος για μένα και μετά από την παρουσίαση.» λέω και προσπαθώ να κρύψω την στεναχώρια μου.

Με έχει μπερδέψει τόσο πολύ αυτός ο άνθρωπος μετά από τα λόγια που είχε πει στο γραφείο για μένα τώρα μου δείχνει ένα πολύ αλλιώτικο πρόσωπο.

Η υπόλοιπη βράδια κυλάει ήρεμα και σε θέματα που δεν ενοχλούν κανέναν μας, όμως ήδη έχει περάσει η ώρα και πρέπει να πάω σπίτι μου έτσι σηκώνομαι και τους χαιρετάω έναν έναν, και ευχαριστώ την κυρία Ανθή για την υπέροχη φιλοξενία της, αλλά δίνω και τα συγχαρητήρια μου για την εκπληκτική της μαγειρική.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και πηγαίνω αμέσως σπίτι για να περιμένω τον Ιάκωβο, που είμαι σίγουρη πως θα έρθει αμέσως μόλις φύγει σπίτι μου.